Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Το θέατρο είναι μια τέχνη μαγική. Ειδικά σε περιπτώσεις που ο θεατής έχει παρακολουθήσει μια παράσταση που καταφέρνει να τον ακουμπήσει, να τον συναρπάσει, να τον παρασύρει σε μια δίνη συναισθημάτων ακόμα και να τον «ξεβολέψει», τότε δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως βιώνει μια πνευματική ανάταση. Δεν είναι τυχαίο που ο Περικλής είχε καθιερώσει τα «θεωρικά» ( δωρεάν είσοδος) για τους άπορους αρχαίους Αθηναίους, θεωρώντας το θέατρο ύψιστης σημασίας «διδακτικό» μέσο.
Η προσφορά, λοιπόν, της ομάδας « Εν Δυνάμει» είναι διττή. Από τη μία δημιουργεί υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου παραστάσεις κι από την άλλη διδάσκει με τη σύνθεση των μελών της τη συμπερίληψη, την ισότητα, την ενσυναίσθηση, την αποδοχή και δείχνει πως με αγάπη, υπομονή κι επιμονή το ταλέντο ανθίζει και πλημμυρίζει τη σκηνή και τις ψυχές των θεατών.
Η ομάδα « Εν δυνάμει» δημιουργήθηκε το 2008 από την Ελένη Δημοπούλου (ηθοποιός και σκηνοθέτης) και τη Μαρία Ιωαννίδου, δύο μητέρες παιδιών με αναπηρία που θέλησαν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο ουσιαστικής συνύπαρξης και κοινωνικής ένταξης κάτω από την προστατευτική ομπρέλα της τέχνης. Από τότε, εδώ και 16 χρόνια έχει έντονη παρουσία σε όλα τα καλλιτεχνικά πεδία μεταξύ των οποίων και το θέατρο.
Πέρσι με τα «Ερωτευμένα άλογα» ύμνησαν τον έρωτα, συγκίνησαν, ευαισθητοποίησαν τους θεατές κι έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχη. Φέτος με τους «Υπνοβάτες» τον ξεπέρασαν. Από πού να ξεκινήσει κανείς. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μία μία της εικόνες αλλά δε θα σας στερήσουμε τη χαρά, αγαπητοί μας αναγνώστες, να βιώσετε από το κοντά τη θεατρική μέθεξη.
Στους «Υπνοβάτες» (σε ιδέα της Ελένης Δημοπούλου) η Ελένη Ευθυμίου και οι «Εν Δυνάμει» έχοντας ως ορμητήριο τα διαχρονικά δίπολα ζωή και θάνατος, όνειρο και πραγματικότητα δημιουργούν ένα κείμενο με μπεκετικούς διαλόγους, με αλληγορίες, με συμβολισμούς και μας καλούν να κοιτάξουμε κατάματα «τους φόβους και τις πιο βαθιές επιθυμίες μας» και ίσως να αποδεχτούμε τον θάνατο ως μέρος της ζωής. Το έργο πραγματεύεται κάθε μορφή απώλειας , του γονιού, του παιδιού αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Ένα κείμενο δουλεμένο στη λεπτομέρεια από την οποία δεν έλειψε ούτε το χιούμορ που υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου είναι κομψοτέχνημα. Έστησε έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο ονειρικό και το πραγματικό. Βυθίζει τον θεατή σε όνειρο κερνώντας τον όμως και δυνατά σφηνάκια σκληρού ρεαλισμού ( πόλεμος, πανδημία). Συντόνισε εξαιρετικά μια ετερόκλητη ομάδα κι ανέδειξε τις δυναμικές της. Οι μεταβάσεις από τη μια σκηνή στην άλλη ήταν τόσο καλοστημένες που έδιναν την εντύπωση μιας αδιάκοπης συνέχειας που οδηγεί στο «τέλος». Έπλασε ποιητικές εικόνες αξιοποιώντας στο έπακρον τα σκηνικά και κίνησε τους ηθοποιούς σε όλα τα επίπεδα, ενώ ο ρυθμός «δεν έχασε ούτε χτύπο». Άρτιο αποτέλεσμα που εκτός από ταλέντο και φαντασία μόνο με πολλή και σκληρή δουλειά προκύπτει.
Ξεχωρίσαμε (+):
Την κυκλική δομή. Το έργο ξεκινάει και τελειώνει με μία γέννηση αποδίδοντας έτσι τον κύκλο της ζωής κι αφήνοντας τον θεατή με την επίγευση της ελπίδας.
Τη φοβερή εικόνα μιας αμίλητης ηλικιωμένης μητέρας να σέρνει πίσω της τη βαριά θερμοκοιτίδα γεμάτη λούτρινα και τους υπόλοιπους ηθοποιούς να τη βομβαρδίζουν με παράπονα, φόβους, αγωνίες, εξομολογήσεις, σκέψεις. Για κάθε «ενήλικο παιδί» έρχεται η στιγμή της αναμέτρησης και του απολογισμού με τη μαμά του που πολλές φορές γίνεται χωρίς την υλική της πια παρουσία.
Την τελευταία σκηνή όπου μετά το «αντίο» στη ζωή μια εγκυμονούσα γυναίκα ξαπλώνει πάνω στα γερμένα σώματα των υπόλοιπων ηθοποιών, καλυμμένα με ένα λεπτό λινό ύφασμα. Τα φώτα σβήνουν και το πρώτο κλάμα ενός μωρού σκίζει τη σιωπή. Η ζωή συνεχίζεται. Βαθύτατα συγκινητικό.
Τους υπέροχους φωτισμούς του Ρίτσαρντ Άντονι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε κάθε σκηνή και στη δημιουργία ποιητικής, ονειρικής ατμόσφαιρας.
Τα σκηνικά της Ευαγγελίας Κιρκινέ. Στο βάθος της σκηνής ένας τεράστιος ανελκυστήρας ,μέσο σύνδεσης των κόσμων και μετάβασης από το όνειρο στην πραγματικότητα και από το θάνατο στη ζωή. Ενώ τα έξι νοσοκομειακά κρεβάτια αποτέλεσαν τον πυλώνα δράσης, άλλωστε σε κρεβάτι γεννιόμαστε, ονειρευόμαστε, πονάμε, κάνουμε έρωτα, πεθαίνουμε. Αλλάζοντας κάθε φορά τη διάταξη και τους σχηματισμούς τους η Ελένη Ευθυμίου χρησιμοποίησε πανέξυπνα τα κρεβάτια.
Και πάμε στην ομαδάρα. Τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους υπερταλαντούχους ανθρώπους. Ένα ανσάμπλ χάρμα οφθαλμών. Όλοι οι ηθοποιοί ,με και χωρίς αναπηρία, λειτούργησαν με απίστευτη ακρίβεια, πειθαρχεία και συντονισμό. Είτε ως μονάδες ,ενσαρκώνοντας ανθρώπους καθημερινούς με τους οποίους είναι αδύνατον να μην ταυτιστείς, είτε ως ενιαίο σύνολο, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας ήταν απλά υπέροχοι. Υποκριτική, κίνηση (χορογραφία-διδασκαλία κίνησης του Τάσου Παπαδόπουλου) και τραγούδι (σε μουσική της Ελένης Ευθυμίου και φωνητική διδασκαλία της Ελένης Μουδίρη Χασιώτου) ήταν όλα εκεί, στη σκηνή, προσφέροντας στους θεατές ένα δώρο προς τέρψη οφθαλμών, ώτων και ψυχής.
Μύριαμ Σοφία Αρτζανίδου, Χριστίνα Ασλανίδου, Γιάννος Γαβαλάς, Λένα Γκαντιά, Μαρία Δαχλύθρα, Χρύσα Ιωαννίδου, Μαργαρίτα Καιναδά, Πετρή Καραδημητρίου, Φιόνα Κατοίκου, Θεανώ Κόντα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Σοφία Κύρινα, Άγγελος Κωνσταντίνου, Ευτέρπη Κώστα, Νικολέτα Λιάππα, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Πάνος Ματζίρης, Θεοχάρης Μπαϊρακταρίδης, Γιώργος-Ζήσης Μπιλιώνης, Νικάρονας Μπιλιώνης, Σοφία Μπλέτσου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Θεανώ Παπαβασιλείου, Νίκη Πεταλά, Βασίλης Πέτρου, Γιώργος Πούλος, Χάρις Σερδάρη, Μαρία – Ταρσή Χελά, Ελίνα Τσιορμπατζή, Αλέξανδρος Χάτσιος σας αξίζει και με το παραπάνω το θερμότατο χειροκρότημα κι οι επευφημίες των θεατών στο τέλος. Πολλά εύγε!!
Συνοψίζοντας(=): είδαμε μια παράσταση που πραγματεύεται το τρίπτυχο ύπνος-όνειρα-θάνατος με τον πλέον αντισυμβατικό τρόπο. Ένα έργο συνόλου με άρτια από κάθε άποψη σκηνοθεσία που μας πρόσφερε εικαστικές εικόνες σαν πίνακες ζωγραφικής . Μια ομάδα ηθοποιών τόσο καλοδουλεμένη που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Σκηνικά, φωτισμοί και μουσική που συνέβαλαν τα μέγιστα στο μαγικό αποτέλεσμα και δεν πλαισίωναν απλώς τα δρώμενα.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την συμπερίληψη ατόμων με αναπηρία που αποδεικνύουν πως με τη σωστή καθοδήγηση, όταν γίνεται με αγάπη και υπομονή, μπορούν να κάνουν τα πάντα και να είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας, τότε μιλάμε για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αξιόλογες και «must see» παραστάσεις της χρονιάς. Σπεύσατε!! Οι « Εν Δυνάμει» κάτι έχουν να σας πουν.
Υ.Γ: Δεν είναι δυνατόν μια τόσο σημαντική ομάδα της Θεσσαλονίκης, που εδώ και 16 χρόνια παράγει ένα τόσο σπουδαίο έργο, να μην έχει μια μόνιμη στέγη για τις πρόβες της και να αναγκάζεται να μεταφέρει τα σκηνικά από χώρο σε χώρο. Ακούει κανένας αρμόδιος;
Βαθμολογία: 7,9/10
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«Υπνοβάτες» της Ελένης Δημοπούλου.
Τι είναι ο ύπνος, τι είναι ο θάνατος και γιατί τους ονομάσαμε αδέρφια; Πόσο συχνά αναλογιζόμαστε τη διαρκή μας ακροβασία ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα αλλά και ανάμεσα στον θάνατο και τη ζωή; Πότε ανοίγουμε τα παράθυρά μας να αντικρίσουμε κατάματα τους φόβους αλλά και τις πιο βαθιές μας επιθυμίες; Μήπως είμαστε όλοι “υπνοβάτες”; Και, αν ναι, προς τα πού βαδίζουμε; Θα ξυπνήσουμε ποτέ;
Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου. Ερμηνεύουν: «Εν Δυνάμει»
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρ 10 στις 21:00, Σαβ 11 στις 18:00 & στις 21:00, Κυρ 12 Μαΐου 2024 στις 21:00. Τετ 15, Πεμ 16, Παρ 17 στις 21:00, Σαβ 18 στις 18:00 & στις 21:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
