Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Τρέφαμε προσδοκίες και καθόλου αυθαίρετα… διότι διαβάσαμε για ένα έργο πολυβραβευμένο με κορυφαίες διακρίσεις, με «συγκλονιστικό» περιεχόμενο, που παίζεται στην Αθήνα με «καθηλωτικές» παραστάσεις και επιπλέον ο αξιαγάπητος πρωταγωνιστής, πέραν του αναγνωρισμένου ταλέντου του, έχει δώσει σοβαρά δείγματα αξιώσεων και εδώ θα επιχειρούσε τον άθλο να υποδυθεί 30 ρόλους!
Οπότε προσήλθαμε με ανάλογες απαιτήσεις και τις καλύτερες των προθέσεων στο θέατρο Artbox Fargani Theater, προκειμένου να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Είμαι η γυναίκα μου» σε κείμενο Νταγκ Ράιτ και με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Λουδάρο, που επίσης επιμελήθηκε τη σκηνοθεσία…
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διασημότερης trans γυναίκας στην Γερμανία, ονόματι Charlotte Von Wahlsdorf, η οποία με μορφή μονολόγου και αφού ξεναγήσει το κοινό στο ιδιαίτερο μουσείο που διατηρεί, αφηγείται τα έντονα έως τραυματικά βιώματά της ξεκινώντας από τα παιδικά χρόνια στη ναζιστική Γερμανία με πατέρα βάναυσο ναζί που κακοποιούσε την οικογένεια και κατέληξε νεκρός από τα χέρια του παιδιού του, το οποίο οδηγήθηκε στη φυλακή… Μετά τον πόλεμο και την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου, η ηρωίδα έμεινε στην Ανατολική Γερμανία υπό κομμουνιστικό καθεστώς διώξεων, καταπίεσης, εκβιασμών από την μυστική υπηρεσία πληροφοριών αναγκαζόμενη να προδώσει, ωστόσο κατάφερε να επιβιώσει, να ερωτευτεί, να αποκτήσει διασημότητα, διατηρώντας ενθυμήματα του «μουσείου» της και την trans ταυτότητά της σε χρόνια άγρια, μέχρι που αργότερα οι αποκαλύψεις του παρελθόντος και οι πονεμένες μνήμες την πνίγουν ασφυκτικά…
Ξεκινώντας από το μέτριο έργο (-), δεν συμμεριζόμαστε επουδενί τον χαρακτηρισμό «συγκλονιστικό», δεν κατανοούμε την επιλογή του στο σήμερα, ούτε επηρεαζόμαστε από τις διαφημισμένες βραβεύσεις του, που ίσως προ εικοσαετίας να είχαν κάποιο αντίκρισμα, ωστόσο στη σύγχρονη εποχή, με το θέμα της ομοφυλοφιλίας ευρέως αποδεκτό και χιλιοειπωμένο, πιθανότατα δεν θα ίσχυαν… Η μετριότητα έγκειται στο γεγονός ότι περιγράφονται καταστάσεις απολύτως αναμενόμενες και προβλέψιμες για ένα trans άτομο στις συγκεκριμένες δεκαετίες και συγκεκριμένες ακραίες συνθήκες ολοκληρωτικών καθεστώτων και μάλιστα σε «ηπιότατη» εκδοχή, δεδομένου ότι η αγριότητα εκείνων των εποχών για άτομα με ανάλογη ιδιαιτερότητα, άφησε σε πολλά εξ αυτών πολύ σκληρότερο έως σοκαριστικό αποτύπωμα- άξιο να μοιραστεί με το ευρύ κοινό ως άκρως ενδιαφέρον και πολυσήμαντο… Εδώ η Charlotte αφηγείται την (πεζή) ιστορία της επί ναζισμού και κομμουνισμού με τις βάναυσες διώξεις που ελάχιστα έπληξαν την ίδια λόγω σεξουαλικής ταυτότητας, ενώ οι αμφιλεγόμενες επιλογές (προδοσία του αγαπημένου) της εξασφάλισαν άνετη επιβίωση, αποδοχή, διασημότητα, χωρίς κανένα ηθικό έρεισμα, αντίθετα με σκοτεινές πτυχές που μοιάζει να αποκηρύσσει… Μόνο ενδιαφέρον στοιχείο του έργου η ευρηματική φράση του τίτλου, που στο φινάλε δικαιώνεται συγκινητικά…
Από σκηνοθετική άποψη δια χειρός Αντώνη Λουδάρου, παρά τα όποια θετικά αναφερθούν παρακάτω, σε γενικές γραμμές δυστυχώς κυριάρχησε η απογοήτευση, διαψεύδοντας τις προσδοκίες που καλλιέργησε το δελτίο τύπου… Το οποίο μιλά για «καθηλωτική» παράσταση όπου ο πρωταγωνιστής «υποδύεται 30 ρόλους», ενώ η πραγματικότητα απέχει μακράν αγγίζοντας την παραπλάνηση, για να μη πω κοροϊδία… Διότι ΔΕΝ πρόκειται για ενσάρκωση ρόλων, αλλά για… ηχογραφημένες backstage φωνές του ιδίου από διάφορα πρόσωπα του έργου και μάλιστα χωρίς καν ιδιαίτερη προσπάθεια διαφοροποίησης, με αποτέλεσμα να ακούμε σχεδόν μόνιμα την ίδια τη φωνή του, ενίοτε ελαφρώς παραλλαγμένη και σε στιγμές σαν από «φάρσα»… Ατυχής επιλογή και κυρίως πρόχειρα έως κάκιστα εκτελεσμένη, που φυσικά είναι απαράδεκτο να βαφτίζεται «ερμηνεία ρόλων» ως παραπλανητικό δέλεαρ! Επιπλέον η υποτονική εισαγωγή, αρκετά χάσματα στη ροή με ρυθμό προβληματικό, κάποια μελό υπερβολικά ξεσπάσματα χωρίς την απαραίτητη κορύφωση να τα αιτιολογεί, οι ετερόκλητες μουσικές επιλογές χωρίς ενιαία ταυτότητα για δομημένη ατμόσφαιρα, συν το προβλέψιμο μιας αφήγησης με αμφιλεγόμενο ενδιαφέρον, συνέβαλαν σε ένα αποτέλεσμα που κάθε άλλο παρά «καθηλωτικό» θα χαρακτηρίζαμε…
Παρά ταύτα, εκτιμήσαμε (+) το εγχείρημα σε επίπεδο σκηνογραφίας, καθώς το πολυσύνθετο ταμπλό που αναπαριστούσε την πρόσοψη ενός «σπιτιού- μουσείου», με τις κατάλληλες προβολές πάνω του από πρόσωπα, αντικείμενα, τίτλους σκηνών κλπ., τους σωστά μελετημένους φωτισμούς, την ευρηματική αξιοποίηση των παραθύρων και το στοιχειώδες ηχητικό περιβάλλον, εμπλούτισαντα δρώμενα, προσθέτοντας θεατρικότητα στον μονόλογο… Ο οποίος επίσης διέθετε και στιγμές φορτισμένες συναισθηματικά, «κρυμμένες» σε λεπτομέρειες στην αθέατη πλευρά των ιστορικών γεγονότων, αγγίζοντας ευάλωτες ψυχολογικές πτυχές της ηρωίδας… Τέλος, βρήκαμε το συγκινητικό φινάλε, τόσο σε νοητικό όσο και σκηνοθετικό επίπεδο, ως τη δυνατότερη στιγμή της παράστασης και κρίμα που ήταν μία μόνο στιγμή και μία μόνο ατάκα…
Όσον αφορά στην ερμηνεία του Αντώνη Λουδάρου, που πέραν της γλυκύτατης προσωπικότητάς του, θαυμάζουμε το επί χρόνια καταξιωμένο ταλέντο του, θεωρούμε ότι εν προκειμένω ελαφρώς το αδίκησε και ότι οι δυνατότητές του είναι πολύ περισσότερες από τη συγκεκριμένη απόδοση… ίσως η παρούσα δεν ήταν μια καλή στιγμή του λόγω κούρασης ή άλλου λόγου, που δεν του επέτρεψαν να λάμψει επί σκηνής όπως τον έχουμε γνωρίσει, καθώς εμφανίστηκε κάπως υποτονικός, αποστασιοποιημένος, «βαρύς», χωρίς τη σπιρτάδα που τον διακρίνει σε συνδυασμό με το βαθύ δραματικό υπόβαθρο, δίνοντας την αίσθηση μιας μάλλον στεγνής «διεκπεραίωσης»… που όμως μέσα από μικρές «χαραμάδες» διαφαινόταν η στόφα ενός έμπειρου, πληθωρικού ηθοποιού με μεγάλο υποκριτικό εύρος και σκηνικό εκτόπισμα, καταφέρνοντας αυτές τις λίγες, πολύτιμες στιγμές να μας «πάρει» μαζί του, άλλοτε με το πηγαίο χιούμορ κι άλλοτε με το αυθεντικό συναίσθημα…
Εν κατακλείδι (=) είναι γεγονός ότι τα λίγα θετικά στοιχεία δεν κατάφεραν να αντισταθμίσουν την απογοήτευση από ένα έργο παρωχημένης θεματολογίας για αμφιλεγόμενο πρόσωπο, που αποδόθηκε σκηνοθετικά κα ερμηνευτικά με τρόπο κατώτερο των καλλιεργούμενων προσδοκιών…
Βαθμολογία: 4,3/10
ΦΑΡΓΚΑΝΗ
«Είμαι η γυναίκα μου» του Νταγκ Ράιτ.
Η Charlotte ήταν μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που κακοποιήθηκε, επέζησε, λατρεύτηκε και πρόδωσε. Μία μοναχική προσωπικότητα, πρωτοπόρος στην έκφραση της ταυτότητας της, σε μία περίοδο όπου η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να αποδεχτεί την ύπαρξη trans ατόμων.
Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος. Ερμηνεύουν: Αντώνης Λουδάρος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: –
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
