/
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Διαβάζοντας το δελτίο τύπου δύο φορές, μία πριν την παράσταση κι άλλη μία μετά, μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό μια γνωστή αρχαία ρήση, που εδώ κολλάει γάντι: «Ώδινεν όρος, έτεκε μυν»… «κοιλοπονούσε (ολόκληρο) βουνό και γέννησε (τόσο δα) ποντίκι»! Που θα πει ότι οι βαρύγδουπες αναφορές περί «πολυβραβευμένης κομεντί που λάτρεψε το βρετανικό κοινό», περί «σαρώματος στο box-office και διθυραμβικών κριτικών», περί «απανωτών sold out και θριαμβευτικής πορείας», επί ζωντανής σκηνής μεταφράζονται σε ένα μετριότατο έργο, που ουδόλως δικαιολογεί τις ανωτέρω μεγαλοστομίες, σε σημείο ακόμα και να… προσβάλλουν τα κριτήρια των βρετανών! Anyway, που θα ‘λεγαν κι αυτοί… Πρόκειται για την παράσταση «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ και σε σκηνοθεσία Τάσου Ιορδανίδη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον…
Μια έναρξη χαριτωμένη, καθαρά «κινηματογραφικής ταινίας» και στη σκηνή ο Ντάνι και η Λόρα, μετά το τέλος ενός πρωτοχρονιάτικου πάρτι, που οργάνωσε στο σπίτι της η Λόρα… οι καλεσμένοι έχουν αποχωρήσει, αφήνοντας το χώρο σε κακά χάλια λόγω ακαταστασίας και η οικοδέσποινα ζητά από τον Ντάνι – που βρέθηκε εκεί ως φίλος καλεσμένου της- να παραμείνει για ένα τελευταίο ποτό… παρά την αμοιβαία έλξη, η προσπάθεια να γνωριστούν, να μοιραστούν κομμάτια της ζωής τους, να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον, θα αποδειχθεί δύσκολη υπόθεση «μετ’ εμποδίων», σκοντάφτοντας στα προσωπικά αδιέξοδα καθενός… Δύο απόλυτα αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες του σήμερα, με άτυχο ερωτικό παρελθόν που άφησε σημάδια, με καθημερινά άγχη, με δυσκολία στις σχέσεις, με τον καταλυτικό φόβο της μοναξιάς που πασχίζουν να «ξορκίσουν» με κάθε μέσο- ακόμα και μέσα από τα σόσιαλ, και ο οποίος βρίσκει καταφύγιο σε όνειρα για μια «όμορφη σχέση» και μια «όμορφη οικογένεια»…
Ας μας συγχωρέσουν οι βρετανοί, αλλά δεν μπορούμε να συμμεριστούμε τον… τρελό ενθουσιασμό τους για ένα κείμενο μετριότατο (–), που παρά την τρυφεράδα και συναισθηματισμό σε κάποια σημεία, στο σύνολό του έμεινε σε ένα επίπεδο συμβατικό, επιφανειακό, ανέμπνευστο. Ο συγγραφέας περιορίστηκε σε μια επιδερμική αποτύπωση γνώριμων καταστάσεων όσον αφορά στις σχέσεις, σε μια συμβατική-κλισέ απόδοση της πραγματικότητας με προβλέψιμες αντιδράσεις, χωρίς να εμβαθύνει ουσιαστικά στον ψυχισμό των ηρώων, χωρίς κανένα στοιχείο έμπνευσης ή έκπληξης, υποβαθμίζοντας το συγγραφικό ενδιαφέρον. Τα σύγχρονα αδιέξοδα που πραγματεύτηκε σε σχέση με τη δυσκολία επικοινωνίας και το φόβο της μοναξιάς, «κολύμπησαν στα πολύ ρηχά» με συχνές αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με το facebook ως «διέξοδο» αλλά και πηγή «ψηγμάτων» χιούμορ, να καταλαμβάνει δυσανάλογη έκταση. Αντίθετα, τις ελάχιστες στιγμές που επεχείρησε βαθύτερη ψυχολογική προσέγγιση, ανέδειξε περιστασιακά το συναίσθημα αγγίζοντας με συγκίνηση, ενώ οι χαρακτήρες των ηρώων υπήρξαν σωστά δομημένοι, αληθοφανείς, συνεπείς στις «αγχωτικές» συνθήκες…
Η χαριτωμένη σκηνοθεσία (+) που ταιριάζει σε μια κομεντί από τον Τάσο Ιορδανίδη, χωρίς κάτι εντυπωσιακό, συνέβαλε σε μια ευχάριστη θέαση και με περιορισμένη διάρκεια 70 λεπτών. Και αυτό διότι φρόντισε να δώσει έναν ομαλό συνεχή ρυθμό, όπου περιστασιακά εναλλάσσονταν οι ήρεμες στιγμές με κάποιες ξαφνικές εντάσεις τονώνοντας το σκηνικό ενδιαφέρον… φρόντισε ακόμη να δώσει όγκο με διαρκή κινητικότητα σε ένα κατά βάση στατικό ψυχολογικό έργο, και παρότι κάποιες κινήσεις έμοιαζαν περιττές για εμφανές «γέμισμα», μπορούσαν ωστόσο να αιτιολογηθούν ως αμήχανες- αγχωτικές λόγω συνθηκών… επιπλέον ανέδειξε με εύστοχο συμβολισμό την ψυχολογική αναστάτωση των ηρώων, με την πλήρη ακαταστασία του χώρου, που άλλοτε προσπαθούσαν να «βάλουν σε τάξη» κι άλλοτε την επιδείνωναν… επίσης, μεταξύ κωμικότητας- ενίοτε πικρής και συναισθηματισμού, επέλεξε να τονίσει τον τελευταίο με τρυφερό ατμοσφαιρικό τρόπο, ενώ ευφάνταστες θα χαρακτηρίζαμε τις προσθήκες οπτικού υλικού στην έναρξη και το φινάλε, ως μια χαριτωμένη, πρωτότυπη κινηματογραφική πινελιά…
Σε επίπεδο ερμηνειών, απολαύσαμε δύο καλούς και έμπειρους ηθοποιούς με εμφανή επαγγελματισμό, σε ρόλους που επιφανειακά έμοιαζαν «μη ιδιαίτερων απαιτήσεων», ωστόσο έκρυβαν εσωτερική ένταση και αθέατα «τραύματα» πίσω από το βατό- εύκολο περίγραμμα. Μια παράμετρος που συνέλαβε ευφυώς ο Γιάννης Δρακόπουλος, ένας ηθοποιός με προσωπικό στίγμα και μεγάλη ερμηνευτική γκάμα (μη αξιοποιημένη ακόμη στο ζενίθ), που απέδωσε εξαιρετικά την εσωτερική τραγικότητα του χαρακτήρα, καλυμμένη έντεχνα από αδεξιότητα, άγχος, παραίτηση, αυτοσαρκασμό, πικρό χιούμορ που απαιτούσε ο ρόλος, ενώ στις στιγμές αποκάλυψης άγγιξε συγκινητικά με τη ιδιαίτερη, μοναδική λιτότητά του. Η Θάλεια Ματίκα επίσης απέδωσε την δυναμική, ανέμελη εικόνα μιας επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας, ωστόσο ιδιαίτερα ευάλωτης με ψυχικά ελλείμματα και φόβους, που αποζητά αγάπη, συντροφικότητα, οικογένεια, συνδυάζοντας σαρκασμό με τρυφερότητα- παρότι σε στιγμές ελαφρώς υπολειπόταν σε «αλήθεια»…
Όλα τούτα διαδραματίστηκαν σε ένα σκηνικό που γέμισε ασφυκτικά τη σκηνή ως πλήρως επιπλωμένο δωμάτιο σπιτιού, με επιπλέον περιμετρικά καθρέφτες και γεωμετρική διακόσμηση δίνοντας ένα ενδιαφέρον εικαστικό αποτέλεσμα, καθώς και έντονη ακαταστασία με «γιορτινές» λεπτομέρειες που δημιουργούσε πειστικότατη ατμόσφαιρα πάρτι και απέδιδε ανάγλυφα τον απαιτούμενο συμβολισμό. Εύστοχες και ταιριαστές υπήρξαν οι ενσωματωμένες στην πλοκή μουσικές παρεμβάσεις, καθώς και οι μελετημένοι φωτισμοί που λειτούργησαν οργανικά στην παράσταση, για να καταλήξουν σε ρομαντική ατμόσφαιρα με κεριά… Όσον αφορά στα κοστούμια, θα τα χαρακτηρίζαμε μάλλον ατυχή για πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν σε πλούσιο αστικό σπίτι, όπου σίγουρα θα περιμέναμε κάτι περισσότερο από εντελώς απλά καθημερινά ρούχα…
Συνοψίζοντας (=) πρόκειται μεν για μια αξιοπρεπή, καλοβαλμένη κομεντί με κάποιες τρυφερές στιγμές που βλέπεται σχετικά ευχάριστα, ωστόσο το αδύναμο κείμενό της, αναλωμένο σε τετριμμένα και χωρίς να αφήνει τίποτα ως «απόηχο», την καθιστά μια επιλογή που αν δεν δεις, σίγουρα δεν χάνεις κάτι σημαντικό…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,2/10
.
-k-
.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«BEGINNING» του Ντέϊβίντ Έλντριτζ.
Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα: 14/1 και Τρίτη 15/1 στις 21:00
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Φωτογραφικό υλικό
