Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Με όρους «νέας κανονικότητας» πλέον στο θέατρο Metropolitan UrbanTheater, όπου το πρώτο που εντυπωσιάζει όποιον είχε στο νου του το παλιό BlackBox, είναι η… σαρωτική ανακαίνιση του χώρου στα πάντα σε σημείο να τρίβεις τα μάτια, αντικρίζοντας ένα υπέροχο σύγχρονο άνετο θέατρο, φροντισμένο σε όλα του! Το οποίο επισκεφθήκαμε για την παράσταση «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο», ως πρώτη θεατρική μεταφορά της γνωστής επιτυχημένης ταινίας προ 20ετίας των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία Άγγελου Κουρέπη και παραγωγή της 3pleThreat Productions…
Μια καταιγιστική κωμωδία με δαιδαλώδη πλοκή, της οποίας η υπόθεση στρέφεται γύρω από τη σύγκρουση δύο οικογενειών που ανήκουν σε διαμετρικά αντίθετους κόσμους: από τη μια η μάνα- πλύστρα Μπισμπίκη με τον ξενιτεμένο γιο ναυτικό και την αρραβωνιασμένη κόρη με οικοδόμο γόη και από την άλλη η πάμπλουτη εφοπλίστρια Δελαφράγκαμε πατέρα, μια κόρη και αχόρταγη λαγνεία για «λαϊκά αγόρια» που θα κλέψει από τη φτωχιά τον γόη αρραβωνιαστικό, ενώ στο πλοίο της «Τζέλα Δέλτα» που θα ναυαγήσει ύποπτα- καθώς δεν είχε… φουγάρα!- μόνος διασωθείς αλλά τυφλός θα είναι ο γιος Μπισμπίκης…
Το τί ακολουθεί το ναυάγιο, με απειλές, εξαγορές, αδέκαστους δικηγόρους, προδοσίες, αναδρομές στο παρελθόν της εθνικής αντίστασης επί Γερμανών μέχρι το βουκολικό δράμα της γιαγιάς, αποκαλύψεις τρομερών μυστικών για τις συγγενικές τελικά σχέσεις των δύο οικογενειών, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα… αδύνατο να περιγραφεί! Εδώ τα βλέπεις μπροστά σου και μετά βίας κρατάς τον ειρμό μη χάσεις το νήμα…
Μια καταξιωμένη εμπορικά κωμωδία (+) ως ταινία από το συγγραφικό δίδυμο Ρέππας- Παπαθανασίου, στην κατηγορία της ακραίας παρωδίας με πρόθεση να σατιρίσει τα… άπαντα του ελληνικού κινηματογράφου, μηδενός εξαιρουμένου! Από τα κλασικά δράματα του ’60 με το προσφιλές δίπολο «φτωχός- πλούσιος» καιτις επικές πολεμικές ταινίες αλά Τζέημς Πάρις με Γερμανική κατοχή και Αντίσταση, μέχρι τα γραφικά βουκολικά κωμειδύλια με Τάσο και Γκόλφω ή τα ανάλαφρα μουσικοχορευτικά μιούζικαλ του Δαλιανίδη, στοχεύοντας πρωτίστως στο γέλιο μέσω της πλήρους απομυθοποίησης, αλλά και στην απόδοση μιας ηθογραφίας εποχών που διαμόρφωσαν κινηματογραφική αισθητική… και είναι γεγονός ότι τα καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό, αν και υπάρχουν κάποιες ενστάσεις που θα αναφερθούν παρακάτω…
Με δεδομένη λοιπόν την επί τούτου χαοτική πλοκή που τα κινηματογραφικά μέσα έχουν τις τεχνικές ευκολίες να χειριστούν, το εγχείρημα του σκηνοθέτη Άγγελου Κουρέπη να την μεταφέρει στη ζωντανή θεατρική σκηνή, λογίζεται ως ριψοκίνδυνο και ιδιαίτερα δύσκολο τόλμημακαι για το γεγονός ότι τα κατάφερε άριστα, του αξίζουν πολλά εύσημα! Διότι είχε να διαχειριστεί ένα πολυπρόσωπο έργο (περί τα 30 άτομα στη σκηνή) με καταιγιστικές εξελίξεις, μπλεξίματα και ανατροπές, με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν και στο… παρελθόν του παρελθόντος, με καταστάσεις απρόβλεπτες και απαιτητικές σκηνικά, με έντονα στοιχεία μιούζικαλ όπου χορός και τραγούδι εναλλάσσονται διαρκώς με πρόζα, με αλλαγές τόπου και χρόνου σε όλη τη διάρκεια… και μόνο ότι κατάφερε να δώσει «μορφή» στο «χάος» χωρίς να τον καταπιεί ή να δημιουργήσει σύγχυση και χάσματα, θεωρείται ήδη άθλος!
Πολύ δε περισσότερο που η έξυπνη σκηνοθεσία του αξιοποίησε σοφά τη λιτή σκηνική οικονομία με το εύρημα ενός λειτουργικού «παραθύρου» σε υποτιθέμενο «οίκημα» ως επίκεντρο δράσης, καθώς και τη χρήση συμβόλων ενδεικτικών για κάθε φάση του έργου, ενώ εντυπωσίασαν η αβίαστη μετάβαση στις άπειρες ετερόκλητες σκηνές του παρόντος ή του παρελθόντος με επιτυχή φλας μπακ χωρίς να χάνεται η συνοχή, ο γρήγορος ρυθμός με ταχύτατες αλλαγές, η πολύπλευρη ανάδειξη των κωμικών στοιχείων με έξυπνες λεπτομέρειες και κυρίως με ενδυματολογικές επιλογές, το πλούσιο θέαμα με πολυπρόσωπα χορευτικά και μουσικές, η άψογη καθοδήγηση – συντονισμός των συντελεστών σε μια τόσο σύνθετη και απαιτητική προσπάθεια, που έκαναν να μοιάζει απλή…
Όσον αφορά στην πληθώρα ηθοποιών και χορευτών, στην πλειοψηφία τους νεαρά κι επομένως άπειρα παιδιά, αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια, καθώς υλοποίησαν τον «άθλο» με τον καλύτερο τρόπο, ενίοτε… βάζοντας τα γυαλιά σε πολύπειρους επαγγελματίες! Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιους- παρότι οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι λογικά προσέφεραν το σχετικό αβαντάζ- γιατί όλοι τους μέσα από πολλαπλούς ανόμοιους χαρακτήρες που υποδύθηκαν με θεαματική ευελιξία, αποδείχθηκαν σχεδόν ισάξιοι και πέραν της υποκριτικής επάρκειας, επέδειξαν συγκινητική αφοσίωση, σκηνική άνεση και κυρίως αντίληψη, ωριμότητα και κωμικότητα με αίσθηση μέτρου σε ένα έργο βασισμένο στην υπερβολή της καρικατούρας, άψογο συγχρονισμό, άρτιο δέσιμο ως καλοκουρντισμένο σύνολο …ενδεικτικά θα αναφέρω ως παράδειγμα το φετινό σήριαλ των ίδιων συγγραφέων «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» όπου καταξιωμένοι ηθοποιοί μιλούν με βλάχικη προφορά και στη μισή πρόταση τη… θυμούνται, ενώ στην υπόλοιπη πάει περίπατο! Κι αυτά τα νέα παιδιά στις βουκολικές σκηνές με το ίδιο αξάν, ήταν αψεγάδιαστα, σαν να μιλούσαν ανέκαθεν τη μητρική τους γλώσσα! Μικρή ενδεικτική λεπτομέρεια για τις συγκρίσεις…
Επόμενο εντυπωσιακό στοιχείο τα αμέτρητα (κυριολεκτικά) κοστούμια για περίπου 30 άτομα, όλα εύστοχα με τις απαραίτητες κωμικές πινελιές του κιτσάτου και σαφείς ενδείξεις κοινωνικής τάξης στην υπερβολή τους ώστε «άμα τη εμφανίσει» να προκαλούν γέλιο…με εξίσου εξαιρετικά εύστοχους φωτισμούς που οι συχνές μελετημένες αλλαγές συνέβαλαν σημαντικά στο κατάλληλο κάθε φορά ύφος του έργου μέσα από τις ποικίλες φάσεις του… Έξυπνο και άκρως λειτουργικό το λιτό σκηνικό με το εύρημα του «οικίσκου», το μοιραίο παράθυρο, τα διαφορετικά επίπεδα, τους συναρμολογούμενους κύβους… και βεβαίως πολλή πρωτότυπη ξεσηκωτικήμουσική της Αφροδίτης Μάνου και άφθονος χορός από την μιούζικαλ εκδοχή της ταινίας που κρατήθηκε ακέραια…
Οι μόνες ενστάσεις (-) αφορούν στο κείμενο των δύο συγγραφέων και πρέπει να εξομολογηθώ προσωπικά ότι όταν προβλήθηκε η ταινία ήταν από τις ελάχιστες φορές που… αποχώρησα πριν το τέλος, καθώς αυτό που εισέπραττα ήταν ένα ακραίο αναμασημένο καλαμπούρι, εγκλωβισμένο επιπλέον στις κουραστικές μανιέρες συγκεκριμένων ηθοποιών σε ρόλο καρικατούρας… 20 χρόνια μετά και παρά την απρόβλεπτη φρεσκάδα της θεατρικής ματιάς με νέα ταλαντούχα παιδιά, η γνώμη μου για το συγγραφικό έργο δεν άλλαξε, θεωρώντας ότι ξεχειλώνει υπέρ το δέον προσπαθώντας να συμπεριλάβει τα πάντα όλα σε έναν απίστευτο αχταρμά τραβηγμένο από τα μαλλιά, και επίσης βρίσκω το χιούμορ του διδύμου ξεπερασμένο, χιλιοειπωμένο, ανέμπνευστο, διότι με μια αστεία ατάκα γελάς την πρώτη φορά άντε και τη δεύτερη, την τρίτη μειδιάς, την τέταρτη με το στανιό και από κει και πέρα σιχτιρίζεις για την μονότονη επανάληψη με οσμή μούχλας…Και αν στην προκειμένη θεατρική περίπτωση ο άξιος (έως ηρωισμού) σκηνοθέτης, επέλεγε μια σύμπτυξη του κειμένου και των πολλών μουσικοχορευτικών ώστε να φέρει τη διάρκεια σε 90 «πυκνά» λεπτά αντί των «φλύαρων» 130, θα κέρδιζε ασυζητητί πολλαπλάσιους πόντους με δεδομένη την εξαιρετική και κοπιώδη δουλειά…
Εν κατακλείδι (=) και μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, το γεγονός ότι πήγα «κουμπωμένη» στην παράσταση έχοντας κατά νου την ατυχή εμπειρία της ταινίας και έφυγα με ειλικρινή θαυμασμό για όλους τους συντελεστές έχοντας απολαύσει το εγχείρημα χωρίς να με απασχολήσει η μακριά διάρκεια των 130 λεπτών άνευ διαλείμματος, το θεωρώ μέγιστη δικαίωση για τη θαυμάσια δουλειά νέων ταλαντούχων ανθρώπων… Εν ολίγοις είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστείτε ή θα διασκεδάσετε γελώντας, λιγότερο ή περισσότερο, σε μια εποχή που και το μειδίαμα είναι πολύτιμο…
Βαθμολογία:
6,8/10
.
-k-
METROPOLITAN URBAN THEATER
«Το Κλάμα Βγηκε από τον Παράδεισο» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου.
Η σύγκρουση δύο οικογενειών, της πάμπτωχης οικογένειας Μπισμπίκη και της βαθύπλουτης οικογένειας Δελαφράγκα, με αφορμή το ναυάγιο του πλοίου Τζέλα Δέλτα (που δεν είχε φουγάρα), φέρνει στο φως παλιές ιστορίες και κρυμμένα μυστικά. Στην δίνη αυτής της σύγκρουσης με φόντο την Αθήνα, εμπλέκονται μοιραίες γυναίκες, λαϊκά αγόρια, γάμοι σκοπιμότητος, χαμένα παιδιά, αδιάφθοροι δικηγόροι, κοσμικά κορίτσια.
Σκηνοθεσία: Άγγελος Κουρέπης.
Ερμηνεύουν: Αλεξάνδρα Κασιούμη, Μαρία Ράπαντα, Κωνσταντίνος Πετρίδης, Δημήτρης Ελιάς, Μαρία Προδρόμου, Θωμαή Ουζούνη, Δημήτρης Μέξης, Άλκης Στασινός, Μάριος Τσικές, Δήμητρα Θεοδουλίδου, Ασπασία Δήμου κ.ά.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
