(συνοπτικά) (+βίντεο).
Είδε ο Γιάννης Τσιρόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Πρωτοσυστήθηκαν στο θεατρόφιλο κοινό (τουλάχιστον της Θεσσαλονίκης) το καλοκαίρι του 2016 με την προσφυγοπούλα από τις Ν. Φώκαιες της Σμύρνης «Αγγελική» και φυσικά ξάφνιασαν (κριτική της «Κ» διαβάστε εδώ), ενώ λίγο αργότερα κυριολεκτικά συνεπήραν και σχεδόν καθιερώθηκαν με την «Frida κι Άλλο» (κριτική εδώ) γνωρίζοντας πέρα από καλλιτεχνική και μεγάλη εμπορική επιτυχία σε όσες επαναλήψεις επιδίωξαν να δώσουν τα τελευταία χρόνια.
Σαφώς, η Fly Theatre δεν είναι μια απλή θεατρική ομάδα που ανεβάζει πρωτότυπα θεατρικά έργα. Οι παραστάσεις τους αποτελούν μια θεατρική πανδαισία, ένα υπερθέαμα εικόνας και ήχου, κι ας αναφερόμαστε σε μια «μικρή» θεατρική ομάδα που ουσιαστικά αποτελούνται από δυό υπέροχους καλλιτέχνες, καταρχάς την Κατερίνα Δαμβόγλου και τον Robin Beer και τελευταία, ο Κωσταντής Μιζάρας.
Ίσως και σε αυτούς, αλλά σίγουρα ένα μέρος οφείλεται όταν ακούμε τη λέξη «πολυμεσική παράσταση» καθώς όσοι παρακολουθούν την πορεία τους αυτομάτως σκέφτονται τις παραστάσεις τους.
Αυτές που αριστοτεχνικά συνδυάζουν όλα τα ψηφιακά μέσα: κινούμενη εικόνα, ανιμέσιον δηλαδή, χορταστικές κατασκευές και πλημμυρισμένα στα χρώματα βίντεο, απαραίτητα γραφικά λεκτικά για να προσδιορίσουν τοπόσημα, επιθυμίες και ανάγκες, τα οποία στη στιγμή ανατρέχουν σε παρόν, παρελθόν και μέλλον, ετερόκλιτους ήχους που με μαεστρία δένουν με τις πράξεις των χαρακτήρων, και βέβαια, εύστοχες πρωτότυπες μουσικές για να τονίσουν την ιστορία των ηρώων μέσω του λόγου.
Και όλα αυτά οι Fly Theatre τα κατέχουν σε ύψιστο βαθμό, οι δε χορογραφικές αέναες κινήσεις τους σε αφήνουν άφωνο, καθώς ως ανήσυχα πνεύματα της εποχής δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους και κάθε νέα τους πρόταση θέλουν να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, όπως άλλωστε απαιτεί και το κοινό που τους έμαθε, αγάπησε και αδημονεί να απολαύσει από κοντά.
Ο γολγοθάς που ζει ο κύριος Τόκου είναι η νέα τους παράσταση, ενός χαρακτήρα που δεν αφήνουν να φτιάξει τη ζωή του όπως ονειρεύεται καθώς από το πουθενά…. μολύνεται από τον ιό του Έιτζ και βιώνει σκληρά όλο τον ρατσισμό όταν στα πρώτα χρόνια της νέας αυτής κατάρας, το να είσαι οροθετικός ήταν σα να είχες την τότε …χολέρα.
Δεν είναι τυχαίο που ο ήρωας είναι και γιατρός, ενός ανθρώπου δηλαδή που ξέρει απέξω και ανακατωτά την ιατρική (αλλά και τα μέσα και τα έξω παρασκήνια), θέλοντας ίσως άθελά της η συγγραφική ομάδα, να αφυπνίσει ακόμη περισσότερο την χαοτική κατάσταση που επικρατεί και σήμερα με την πανδημία του κορονοϊού. Έτσι έρχεται αντιμέτωπος με οικείους, συναδέλφους και φυσικά με το σύστημα αναζητώντας την δική του κάθαρση.
Ωστόσο και πέρα από το χορταστικό θέαμα που παρουσιάζει συνολικά η παράσταση, η οποία όπως αναφέρουν, «είναι κατάλληλη για κάθε θεατή, ανεξαρτήτως ηλικίας και παιδείας», το κείμενο παρουσιάζει σημαντικά κενά και είναι το μοναδικό μεμπτό που μπορούμε να καταλογίσουμε, αφαιρώντας πολλούς πόντους από την παράσταση.
Επικεντρώνεται στον βασικό κορμό της ιδέας (εμπλουτισμένο φυσικά με όλα τα χαι τεκ που αναφέρουμε παραπάνω), λείπει η ανάπτυξη και κυρίως τα συναισθήματα που θα γεννιόντουσαν παρακολουθώντας την πορεία ενός ήρωα, έστω και κούκλας.
Ωστόσο αξίζει να δείτε και αυτή τη δουλειά των Fly Theatre που χθες βράδυ (4/11/2021) με τον «Toku» επέλεξαν την Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα το θέατρο Αυλαία να παρουσιάσουν σε πανελλήνια πρώτη.
Βαθμολογία:
6,1/10
Τυχαία βίντεο αποσπάσματα και Υπόκλιση
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 – Πληροφορίες ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
