Με καλή διάθεση και μεγάλη όρεξη για την έναρξη της νέας θεατρικής περιόδου και με πολλές προσδοκίες βρεθήκαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον για την πρεμιέρα της παράστασης «Πέτρες στις τσέπες του», αλλά το πρωταγωνιστικό δίδυμο είχε τιριτάντζουλες στο μυαλό του…
.
Όπου 2 Ιρλανδοί κομπάρσοι τρώγονται με τα ρούχα τους όταν δεν τους απασχολεί η συμμετοχή τους σε μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, ή ακόμα και ο πνιγμός ενός συναδέλφου τους…
.
.
Η περίπτωση των δυο μοναδικών πρωταγωνιστών του έργου, Γιώργος Χρυσοστόμου και Μάκης Παπαδημητρίου, είναι κλασσική περίπτωση ελλήνων καβαλημένων ηθοποιών που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν.
.
Το παραπάνω φαινόμενο τείνει να γίνει μάστιγα στη θεατρική πιάτσα καθώς με το καλημέρα… [βλέπε: μικρή καριέρα, σχετική δημοφιλία, ένα καλό όνομα κυρίως στους κουλτουριάρηδες], καταστρατηγούνται σκηνοθέτες που είναι όντως σκηνοθέτες και ηθοποιοί βαφτίζονται σκηνοθέτες καθώς θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να γίνουν και σκηνοθέτες. Η συγκεκριμένη παράσταση με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς, είναι ένα καλό παράδειγμα για επίδοξους ηθοποιούς που ονειρεύονται καρβέλια και πώς να τα αποφύγεις…
Διότι εάν υπήρχε όντως σκηνοθέτης θα τους έβαζε πρώτα απ’ όλα σε μια τάξη και ύστερα θα κοιτούσε πως ένα μέτριο εργάκι που όμως έχει φόντα λόγω εναλλαγών ρόλων [διαφορετικών χαρακτήρων, άρα προσωπικοτήτων, άρα και συναίσθημα] να το εκτοξεύσεις έως όπου πάει…
Αντ’ αυτού τι είδαμε; καραγκιοζλίκια…
Η οποία –σαχλαμάρα- ξεκινά κανα δεκάλεπτο πριν καν ξεκινήσει η παράσταση. Όπου ο ένας από τους δυο αμέριμνος σκοτώνει την ώρα του προσπαθώντας να βάλει ένα καλάθι [μα τι θεία έμπνευση!] ενώ ο άλλος μεταξύ σοβαρού και αστείου [εδώ να δείτε πρωτοτυπία], συνομιλεί με το κοινό που τακτοποιείται στις θέσεις του λέγοντας να μην κάνουν θόρυβο, να κάτσουν στις θέσεις τους γρήγορα, να κλείσουν κινητά, να μην ανοίγουν φεισμπουκ, μη βγάζουν σέλφι, ενώ όσοι είναι να πάνε τουαλέτα να το κάνουν τώρα και άλλες ανόητες φλυαρίες πριν κλείσουν φώτα και επικεντρωθούν, τρόπος του λέγειν, στους ρόλους τους.
Αλλά και ακόμα όταν συμβεί αυτό, θα υπάρχουν στιγμές που ντεμέκ θα ξεχάσουν τα λόγια τους, ντεμέκ θα ξεφύγει ένα γελάκι σε βαθμό που θα αποσυντονίσει τον άλλον, ντεμέκ θα τα χώσει στον τεχνικό να του δώσει πάσα αλλά και αυτός [ντεμέκ] αργεί να βρει τα λόγια του… και άλλα ευτράπελα τόσο που από την έναρξη έως και το τέλος θα τους έχει πάρει η μπάλα της ευκολίας, η «χαζή» διάθεση, ενώ στράφι θα πάει το άμοιρο το κείμενο, θα ανακατέψουν το πραγματικό με το γελοίο, θα μεταμορφωθούν μη πειστικά τις περισσότερες φορές σε άλλους ρόλους, θα αισθανθούν πως έχουν κερδίσει το κοινό που έχουν ένα χαμόγελο λες και βλέπουν τον Ηλιόπουλο μπροστά τους, απαραίτητα θα χαχανίζουν λες και ακούν μέτριες ατάκες της Βλαχοπούλου και σποραδικά θα χειροκροτήσουν σε πανομοιότυπες εμπνεύσεις της μη έναρξης… και θα το συνεχίσουν, ουφ βαρέθηκα… μέχρι το τέλος.
Και πιο ήταν το ζητούμενο του έργου που χαρακτηρίζεται «κωμικοτραγωδία»; «Ο ψεύτικος κόσμος του Χόλυγουντ έρχεται σε σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης, μέσα από τα μάτια 2 ανθρώπων, μέσα από τις ζωές 15 χαρακτήρων, μέσα από την απαξίωση και την καταξίωση»…
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;
.
Είναι πραγματικά τραγικό και λυπηρό πως δυο καλοί γενικά ηθοποιοί που δεν ανήκουν στην εμπορική θεατρική Αθήνα, ζήλεψαν [;] παρασύρθηκαν [;], και αντί να κάτσουν στο καβούκι τους, εκεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου των 100 περίπου θέσεων με τις υποτιθέμενες εγγυημένες ποιοτικά παραστάσεις, και ok, καθημερινών sold out… πόθησαν με την περιορισμένη δυναμική που είχε η παράστασή τους, την δόξα των σελέμπιτι ηθοποιών και αποφάσισαν να ζήσουν δόξες, νωρίτερα σε καλοκαιρινή περιοδεία και τώρα σε ένα κεντρικότατο θέατρο 800 θέσεων.
Είμαι βέβαιος, το αντιλήφθηκαν, δεν έκαναν πίσω, δεν ρώτησαν, δεν ζήτησαν βοήθεια, καμιά συμβουλή και δεν συμμάζεψαν τα ασυμμάζευτα. Πιο βασικό, το μέτρο και τα όρια. Προλάβαιναν όμως να σεβαστούν την καριέρα τους, το όνομά τους, το έργο που κάτι ήθελε να πει, μα πρώτα και πάνω απ’ όλα το κοινό που πλήρωσε να τους δει λαχταρώντας μιάμιση ώρα καλής ψυχαγωγίας.
.
Οι καριέρες χτίζονται από το σύνολο και όχι από μια-δυό εμπορικές επιτυχίες, και το κοινό, το θεατρικό, δεν ξεχνά. Κανόνας.
.
Βαθμολογία:
3 στα 10 [και αυτό λόγω εμπνευσμένου σκηνικού].
.
Βίντεο από την πρεμιέρα στο κατάμεστο Αριστοτέλειον.
.
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
===========================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα με μια ματιά.
Πρόγραμμα παραστάσεων σεζόν 2017/2018
===========================================
Φωτογραφικό υλικό
