Αναδημοσίευση της θεατρικής κριτικής μας για την παράσταση «Μια σφαίρα για την Τζέην» που πρώτο-παρακολουθήσαμε τον Απρίλιο του 2016. Η αναδημοσίευση γίνεται καθώς η παράσταση επαναλαμβάνεται στο θέατρο Αρατος. Σημειώστε υπάρχουν αντικαταστάσεις ηθοποιών.
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ξεκινώντας από την είσοδο στο Θέατρο Άρατος, οφείλουμε να πούμε ότι το πρώτο που σε κερδίζει είναι μια ιδιαίτερα φιλόξενη αίσθηση στον «αέρα», σαν να επισκέπτεσαι ένα οικείο, φιλικό και ζεστό περιβάλλον.Κάπως σαν να γίνεσαι «παρέα» με τους συν-θεατές και οι άνθρωποι του χώρου- με κυρίαρχο τον Β. Τσικάρα- σε υποδέχονται ως οικοδεσπότες με ανθρώπινη ζεστασιά. Και με τον ίδιο τρόπο σε αποχαιρετούν με νοιάξιμο αν πέρασες καλά. Το επισημαίνουμε ως ενδεικτικό σεβασμού για τον θεατή με μορφή αυθεντικής συμπεριφοράς, που όντως ξεχωρίζει. Στο φιλόξενο θέατρο ΑΡΑΤΟΣ λοιπόν, παρακολουθήσαμε την παράσταση «Μια σφαίρα για την Τζέην» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Β. Τσικάρα, μια κωμωδία μυστηρίου που ο ίδιος προλόγισε σύντομα πριν σβήσουν τα φώτα.
Στη σκηνή το εσωτερικό ενός σαλονιού, ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα με βροντές και κεραυνούς… Και ξάφνου μέσα στο χαλασμό, αρχίζουν να εισβάλλουν σταδιακά μέσα στο έρημο σπίτι- από το οποίο λείπει «περίεργα» ο ιδιοκτήτης- τέσσερα ετερόκλητα πρόσωπα για να προστατευθούν. Ένα παντρεμένο ζευγάρι, αποτελούμενο από μια κινηματογραφική σταρ και τον πλούσιο σύζυγό της, ένας άνδρας με αμφιλεγόμενη ταυτότητα «διάσημου» και μια μυστηριώδης γυναίκα από το παρελθόν που θα αποδειχθεί καταλύτης των εξελίξεων… Καθώς οι ήρωες θα διαπιστώσουν ότι είναι εγκλωβισμένοι και στην προσπάθεια λύσης του μυστηρίου, θα ακολουθήσουν μοιραίες αποκαλύψεις για τις σχέσεις τους, μια απόπειρα δολοφονίας, απρόσμενες ανατροπές με διάσπαρτο χιούμορ και θα αποδειχθεί ότι τίποτα εκείνη τη νύχτα δεν ήταν τυχαίο…Ίσως μόνο το αναπάντεχο φινάλε…
Αναφερόμενοι στα θετικά (+) της παράστασης, θα σταθούμε αρχικά στο έργο του (όντως) πολυγραφότατου Βασίλη Τσικάρα:
.
– Για να πούμε ότι το συγκεκριμένο διακρίνεται συνολικά από μια συγγραφική ωριμότητα, εκφρασμένη με καθαρά χαρακτηριστικά: μια ολοκληρωμένη ιδέα ως αρχική σύλληψη που αναπτύχθηκε πατώντας σε στέρεες και αληθοφανείς βάσεις… μια ενδιαφέρουσα και δεμένη πλοκή χωρίς λογικά κενά… μια θεατρική δομή ξεκάθαρη με αρχή- μέση- τέλος… μια σταδιακή κορύφωση του σασπένς κρατώντας προσηλωμένο τον θεατή… απρόβλεπτες ανατροπές ως ελκυστικό θεατρικό στοιχείο… επιτυχημένο χιούμορ με έξυπνες ατάκες (το δυνατό του σημείο)… Όλα αυτά δοσμένα με το «προσιτό» ύφος του συγγραφέα που εν προκειμένω κατάφερε ένα επιτυχημένο πάντρεμα μεταξύ κωμωδίας και μυστηρίου- στα πρότυπα της μαύρης κωμωδίας- με πλήρη σεβασμό στο εγχείρημα, χωρίς ίχνος πιασάρικης βωμολοχίας και επιχειρώντας παράλληλα να αποδώσει και κάποια κοινωνικά μηνύματα, αναφορικά με τις σχέσεις, τις φιλοδοξίες, την υποκρισία των ανθρώπων.
.
– Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στις ερμηνείες και για την ακρίβεια (ας μας συγχωρέσουν οι υπόλοιποι) στην εξαιρετική ερμηνεία της «σταρ» Κικής Σπύρου, η οποία κέρδισε τις εντυπώσεις με την αξιοσύνη και το ταλέντο της. Ανταποκρίθηκε άριστα στον ρόλο της γοητευτικής, σνομπ, αριβίστριας, φιλόδοξης σταρ, συνηθισμένης να χειρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις «αφ’ υψηλού», αποδίδοντας όλα αυτά τα… απωθητικά, με ιδιαίτερη γοητεία, βοηθούμενη από τη φυσική χάρη, φινέτσα και κομψότητα κινήσεων που τη διακρίνουν, παράλληλα με τα εξαιρετικά δουλεμένα εκφραστικά μέσα και τον επαγγελματισμό της. Κάνοντάς την αποτελεσματική τόσο στο χιούμορ, όσο και στον συναισθηματισμό ή την… αποπλάνηση.
.
/
Εντελώς μέσα στο μυστηριώδες κλίμα, γεμάτος ενέργεια, με προσοχή στις λεπτομέρειες ενός ρόλου- κλειδί και πολύ εκφραστικός δίπλα της ο Άνθιμος Κατιρτζόγλου, παρόλο που θεωρούμε το τελευταίο χαρακτηριστικό ως το δυνατό και παράλληλα… αδύνατο σημείο του, καθώς αν μετριάσει έναν τόνο την υπερβολή θα αποδώσει πιο φυσική και ρεαλιστική ερμηνεία. Αξιοπρεπέστατος ο Δημήτρης Αρζουμανίδης, με τις σωστές δόσεις γοητείας, χιούμορ και μυστηρίου, που απλά χρειάζεται λίγο παραπάνω λύσιμο, επίσης αρκούντως καλή στο μυστηριώδη ρόλο της η Κατερίνα Μπαλάσκα, παρότι σε στιγμές έντασης υστέρησε ελαφρά σε πειστικότητα.
– Βρήκαμε καλόγουστο και επαρκές το σκηνικό του σαλονιού και το ίδιο θα λέγαμε για τα κατάλληλα, κομψά κοστούμια, παρότι εντοπίσαμε ότι μόνο η τελευταία «εισβολέας» στο σπίτι (Κ.Μπαλάσκα), ενώ ερχόταν από καταιγίδα έξω, δεν φορούσε πανωφόρι όπως οι υπόλοιποι… Σε σχέση με τους φωτισμούς, συνέβαλαν στο μυστηριώδες κλίμα με τις αντιθέσεις φωτός- σκοταδιού, ενώ μας έλειψε η υποβλητική μουσική για την κατάλληλη ατμόσφαιρα, έχοντας υποκατασταθεί το «ακουστικό» κομμάτι αποκλειστικά από ήχους καταιγίδας.
– Μιλώντας για τη σκηνοθεσία του Β. Τσικάρα και αξιολογώντας την μέσα στα πλαίσια του είδους που υπηρετεί θεατρικά, θα την χαρακτηρίζαμε αντίστοιχα ως απλή, «προσιτή», «κατανοητή», διεκπεραιώνοντας αποτελεσματικά τα δρώμενα, χωρίς περαιτέρω «αναγνώσεις» ή ιδιαίτερα ευρήματα. Εξυπηρέτησε επαρκώς, με σαφήνεια, με σωστό ρυθμό την πλοκή του έργου, απέφυγε τα χάσματα, απέδωσε αρκετά πειστικά την μυστηριώδη ατμόσφαιρα, πέτυχε μια άψογη κλιμάκωση του σασπένς κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και βέβαια πρόβαλε με τρόπο εύστοχο και απολαυστικό το χιούμορ της κωμωδίας, σε ένα σύνολο γενικά ισορροπημένο και με ιδανική διάρκεια 70 «γεμάτων» λεπτών. Κάποιες μικρές ενστάσεις ακολουθούν παρακάτω…
.
Εστιάζοντας στις αδυναμίες (-) της παράστασης, θα επισημάνουμε δυο-τρία σημεία, πέρα από τις προαναφερθείσες μικρές αστοχίες στην ερμηνεία, που ωστόσο η εμφανής «αθωότητα» και το εμφανές «παίδεμα» των ηθοποιών, κάνουν τον θεατή να τις αντιμετωπίζει με συμπάθεια. Οι ενστάσεις μας αφορούν σε κάποιες σκηνοθετικές υπερβολές/πλεονασμούς, σαν τις σκηνές πάλης που επαναλήφθηκαν πανομοιότυπα αρκετές φορές, καταπονώντας άδικα τους ηθοποιούς στην πλήρη έλλειψη μουσικής που μπορούσε να ενισχύσει την ατμόσφαιρα… επίσης σε σημεία του καλογραμμένου κειμένου, όπου θα προτιμούσαμε τα όποια μηνύματα να δίνονται έμμεσα ή συμβολικά, αποφεύγοντας το κηρυγματικό «πρέπει να…» ως ηθικό δίδαγμα που αποδυναμώνει. Και τέλος, βρήκαμε το φινάλε, ελαφρώς «ξένο» για τους χαρακτήρες των ηρώων, όπως είχαν δομηθεί σε όλη τη διάρκεια, ενώ δεν μάθαμε ποτέ αν «η σφαίρα για την Τζέην» βρήκε τον… προορισμό της, αφήνοντας το μυστήριο- έκπληξη να συνεχίζει να πλανάται…(και καλώς!)
Εν κατακλείδι (=) μια καλοβαλμένη, αξιοπρεπής παράσταση που κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον μας μέχρι το τελευταίο λεπτό, μας χάρισε στιγμές περίσκεψης και γέλιου με έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες και βέβαια τη συγκινητική αίσθηση από τον αγώνα καλλιτεχνών που «τα δίνουν όλα» για το όνειρό τους, στεγασμένο σε «αθέατη» αλλά τόσο φιλόξενη γωνιά…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6/10
κ
-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΥΤΥΧΊΑ ΠΛΑΖΟΥΜΊΤΗ
-ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΕΔΩ
-k-.
.
ΆΡΑΤΟΣ
«ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΖΕΗΝ» του Βασίλη Τσικάρα.
Κωμωδία
Αθήνα. Αρχές δεκαετίας του ?60. Μια νύχτα, με καταρρακτώδη βροχή και πλημμυρισμένους τους δρόμους, τέσσερα άτομα βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Στην προσπάθειά τους να βρουν λύση και να γυρίσουν στα σπίτια τους, τα πράγματα περιπλέκονται και αποκαλύπτονται οι μυστικές και βαθύτερες σχέσεις τους. Το μυστήριο μπλέκει με το παράλογο και τελικά, οι ανατροπές αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του καθενός του.
.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή 2, 3, 8, 9 10, 15, 16, 17 στις 21.30
.
Φωτογραφικό υλικό
