Όπου πετύχετε την παράσταση «Παρεξήγηση» από την ομάδα «ριSκο», μην τη χάσετε. Είδαμε και σχολιάζουμε…
Στη θεατρική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης, την οποία θα χαρακτηρίζαμε πληθωρική μεν ποσοτικά αλλά υποτονική ποιοτικά, οι ευκαιρίες που έχει το κοινό να επικοινωνήσει με σπουδαία έργα και να γευτεί «ευτυχισμένες θεατρικές στιγμές», ομολογουμένως είναι σπάνιες και γι αυτό πολύτιμες. Μια τέτοια σπάνια – πολύτιμη θεατρική στιγμή, υπήρξε για τους θεατές του Δημοτικού Θεάτρου Μ. Μερκούρη στην Καλαμαριά, η παράσταση «Η Παρεξήγηση», ένα εξαιρετικό έργο του Αλμπέρ Καμύ, από την ομάδα «ριSκο» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου. Πρόκειται για την τρίτη στη σειρά παράσταση του επιτυχημένου θεσμού «Θεατρικές Πρεμιέρες 2015» υπό την εποπτεία του Δήμου Καλαμαριάς, που Σαββατόβραδο γέμισε σχεδόν πλήρως το χώρο του θεάτρου.
Μετά από μεγάλη καθυστέρηση 40 λεπτών (!) – για την οποία θα αναφερθούμε στο τέλος- που προκάλεσε αντιδράσεις και ανάγκη επέμβασης του υπεύθυνου της ομάδας ζητώντας «συγγνώμη», επιτέλους τα φώτα έσβησαν και μια υποβλητική μουσική μας έβαλε στο θεατρικό κλίμα. Όπου μια μάνα και η κόρη της, ιδιοκτήτριες ενός απόμερου πανδοχείου, καθηλωμένες σε μια πνιγηρή- ασφυκτική ζωή, μοιράζονται τα διαφορετικά τους συναισθήματα. Που της γριάς μάνας μεταφράζονται σε κούραση από τη ζωή και της στερημένης κόρης σε λαχτάρα για μια καινούργια, με ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, σε μια χώρα γεμάτη ήλιο… Για να πετύχουν τα σχέδια της φυγής, καταφεύγουν με τη βοήθεια ενός υπηρέτη σε… δολοφονίες πλούσιων πελατών, καλή ώρα σαν αυτόν που περιμένουν να φιλοξενήσουν. Μόνο που ο συγκεκριμένος είναι ο εξόριστος γιος και αδελφός που έρχεται να τις βοηθήσει μετά από 20 χρόνια και δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του, σίγουρος ότι θα τον αναγνωρίσουν. Η «παρεξήγηση» που θα οδηγήσει στο μοιραίο τέλος του, μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη, συμπαρασύροντας και τις αγαπημένες στο χαμό και τη ματαίωση με τραγική φιγούρα την ορφανεμένη γυναίκα του…
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να υποκλιθούμε (+) στο σπουδαίο έργο και κείμενο του Αλμπέρ Καμύ και να συγχαρούμε την ομάδα ριSκο για την επιλογή:
– Ένα «βαθυστόχαστο κείμενο ανατομίας της ύπαρξης» όπως αναφέρει το σημείωμα, που συνδυάζει σπάνιες θεατρικές αρετές. Μια εξαιρετική, απρόβλεπτη, γερά δεμένη πλοκή με έντονο το στοιχείο της αγωνίας και των ανατροπών, στοιχεία άκρως ελκυστικά και «θεατρικά». Με βαθιά ανθρωπιστικά μηνύματα για τις επιλογές και το τίμημά τους, αλλά και βαθιά φιλοσοφικά διλλήματα για την ηθική και την ουσία της ύπαρξης. Με «πολιτικά» επίσης μηνύματα για μια Ευρώπη θλιβερή χωρίς ορίζοντα που της λείπει ο «ήλιος», εκφρασμένα όλα αυτά με λόγο θαυμάσια ποιητικό, ικανό να προκαλεί αυθεντική συγκίνηση και βουρκωμένα μάτια… Με υπέροχους συμβολισμούς, βασανιστικές σκέψεις και έντονο, τραγικό συναίσθημα. Ένα έργο – κείμενο διαμάντι!
– Το οποίο «διαμάντι», ευτύχησε να σκηνοθετηθεί επιδέξια από τον Βαγγέλη Οικονόμου, με δυνατότερο σημείο της σκηνοθεσίας την δημιουργία ατμοσφαιρικού κλίματος, εντελώς συμβατού με το ύφος του έργου και την εξαιρετική διδασκαλία των ηθοποιών. Δίνοντας με την αξιοποίηση του σκηνικού και τη δημιουργία φωτοσκιάσεων τις απαραίτητες πινελιές μυστηρίου και με την σωστή καθοδήγηση των ηθοποιών όλη την απαιτούμενη και έντονη τραγικότητα, χωρίς να καταφύγει ούτε στιγμή στο μελό. Με ποιητικούς συμβολισμούς- ευρήματα, σαν το χάρτινο καράβι – κομματιασμένο στο τέλος, με απρόσκοπτη ροή των δρώμενων και έναν ρυθμό σωστά κυμαινόμενο, άλλοτε χαλαρό που έδενε με την παραίτηση της μάνας ή τη σιωπή του υπηρέτη κι άλλοτε ζωηρότερο που απέδιδε τα ξεσπάσματα. Ίσως βέβαια θα μπορούσαν κάποια σημεία να είναι λιγότερο στατικά και να τονιστούν με επιπλέον κινησιολογία… όμως όταν το κείμενο συνεπαίρνει, αυτές οι μικρές αδυναμίες περνούν στα «ψιλά»…
– Κυρίως όμως το «διαμάντι» ευτύχησε από άποψη υποκριτικής. Η Αγγέλα Μπολέτση που υποδύθηκε την κόρη Μάρθα, απέδωσε άψογα έναν ρόλο- ποταμό με λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αντιφατικά συναισθήματα που μετέδωσε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά τα καλοδουλεμένα εκφραστικά της μέσα. Η Λίλη Λαμπούδη στο ρόλο της τραγικής μάνας, με μια ερμηνεία αφοπλιστικά λιτή που προδίδει θεατρική εμπειρία και ωριμότητα, πέτυχε την απόλυτη, αυθεντική συγκίνηση. Ο Ορέστης Παλιαδέλης ως γιος, επίσης σοφά λιτός, με πλήρη αίσθηση του μέτρου, ακριβής, εκφραστικότατος με μόνο αδύνατο σημείο την ένταση της φωνής που κάποιες φορές τη χάναμε. Η Έλενα Δαμίγου στο ρόλο της συζύγου, πειστικότατη μέσα στο δράμα της, χωρίς φτηνές μελοδραματικές ακρότητες, μας άγγιξε με την ειλικρίνειά της. Τέλος, ο Γιώργος Τσόπας, στον ιδιαίτερο, βουβό ρόλο του υπηρέτη που στο τελευταίο λεπτό κάνει την ανατροπή με μια λέξη καταλυτική, «έπαιξε» καθοριστικά με μόνο το άκαμπτο σώμα και το παγωμένο βλέμμα. Με λίγα λόγια μια ταλαντούχα ομάδα που είναι προφανές ότι έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα πάνω στο σανίδι…
– Αξίζουν συγχαρητήρια, πρωτίστως στην μουσική επιμέλεια με τις εντελώς κατάλληλες επιλογές που ανέδειξαν ιδανικά την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και συναισθηματική φόρτιση του έργου. Επίσης στο αφαιρετικό λευκό σκηνικό, αποτελούμενο από 3 πάγκους, ένα τραπέζι και κάποια ταμπλό – παραβάν, που εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες της παράστασης. Ομοίως, στα πολύ επιτυχημένα κοστούμια, απόλυτα ταιριαστά για την εποχή και για κάθε ήρωα, όπως και στους σωστούς φωτισμούς.
–
Μια παράσταση εξαιρετική στην οποία δεν έχουμε να προσάψουμε κάτι σημαντικά αρνητικό, πέραν της… περιπετειώδους καθυστέρησης όπως αναφέραμε αρχικά. Την ευθύνη της οποίας ανέλαβε – προς τιμήν της – η ομάδα, κάνοντας λόγο για προβλήματα καθυστέρησης στο ταμείο, είτε από μαζική προσέλευση των θεατών την τελευταία στιγμή, είτε από απειρία στη διαχείριση της κατάστασης, μιας ομάδας «αυτοδιαχειριζόμενης» που λειτουργεί εκ των ενόντων. Εκτιμήσαμε φυσικά τις εξηγήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι η καθυστέρηση της έναρξης γενικότερα στο συγκεκριμένο θέατρο παρατηρείται συχνά και κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι δυνατόν η παράσταση να αρχίζει στις 9.00 και στις 9.15’ η ουρά στο ταμείο να είναι τεράστια, διαλέγοντας ο καθένας χαλαρά θέσεις στο σχεδιάγραμμα και μετά την έναρξη στις 9.30’ να συνεχίζουν να μπαίνουν θεατές ψάχνοντας τις θέσεις τους με τους ηθοποιούς επί σκηνής! Ας ελπίσουμε ότι μετά τις σημερινές, αυθόρμητες αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν, το φαινόμενο δεν θα έχει συνέχεια…
Καταλήγοντας (=) όσον αφορά στην υπέροχη παράσταση που μας πρόσφερε μια «ευτυχισμένη θεατρική στιγμή», που άγγιξε καταλυτικά την ψυχή και διέγειρε το μυαλό, θα πούμε απλά, πέρα από ένα μεγάλο «ΜΠΡΑΒΟ» στους συντελεστές της, όπου και όταν την πετύχετε, μην τη χάσετε! Προσφέρετέ την ως δώρο στον εαυτό σας….
.
Βαθμολογία
7 στα 10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
