Ντρέπεσαι να βλέπεις «ΤΟ ΜΗΛΟ» του Βάλαρη. Είδαμε στο θέατρο Κήπου & Σχολιάζουμε…
Εχει το δικαίωμα κάποιος που έχει βήμα σε ένα Μέσο να ασκήσει κριτική ενώ έχει δει κάτι παραπάνω από μισή ώρα παράστασης; Η εύκολη απάντηση είναι όταν γνωρίζει και ξέρει τι του γίνεται… έχει και παραέχει…
λ
Και η αλήθεια είναι πως η χθεσινοβραδινή παράσταση «ΤΟ ΜΗΛΟ» στο θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης, δεν ήταν για περισσότερο, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάναμε, ώστε να αντέξουμε την απόλυτη προχειροδουλειά που ορθώς θα χαρακτήριζαν πολλοί και δεν θα είχαν κανένα άδικο, «αρπαχτή»…
Δεν θα μακρηγορήσουμε, δεν αξίζει να αναφερθούμε λεπτομερώς όταν από «μακριά βρωμά το ψάρι…» και αν για ένα και μοναδικό λόγο ασχολούμαστε, πιστέψτε μας, είναι πως το συγκεκριμένο οικτρό θεατρικό κατασκεύασμα είναι ντροπή να περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Στο κατασκεύασμα αυτό, είναι επίσης ντροπή να εκτίθενται και αγαπημένοι πρωταγωνιστές, πλέον όμως δεν τους χαριζόμαστε, καθώς φέρουν και οι ίδιοι ισότιμα την ευθύνη της παρουσίας τους. Διότι πρόκειται για παράσταση που περικλείεται από φθήνια, προχειρότητα και ερασιτεχνισμό.
-Όπου το κείμενο των Γιώργου Βάλαρη – Στέλιου Παπαδόπουλου, με θέμα τις σημερινές σχέσεις ανδρών γυναικών… αναμασάτε σε κοινοτυπίες, ανέκδοτες καταστάσεις παλαιοτέρων εποχών, άκαιρες φάρσες, σαχλές παραπομπές. Κάτι σα να βλέπουμε Τρεις Χάριτες, Απαράδεκτους, Μεν και Δε, Το Καφέ της Χαράς, Σουλειμαρκ, Μουτσινά και αμορφωσιές τύπου Ελένης Μενεγάκη. Ολα μαζί στο μίξερ. Όλα μαζί και τίποτα.
-Όπου η σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη περιορίζεται στα στοιχειώδες: εδώ εσύ, αυτός εκεί και από κει πέρα, «μεγάλα παιδιά» είστε, χρόνια στο κουρμπέτι, κάντε ότι καταλαβαίνετε… δεν θα πάρει χαμπάρι κανείς…
-Όπου τα αξεσουάρ ενώ τοποθετούνται στην ιστορία, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα… Αιωρούνται στον αέρα μη πείθοντας ερμηνευτικά και σκηνοθετικά…
-Όπου όσο κι αν θέατρο έχετε δει, δεν θα έχετε συναντήσει σε επαγγελματικό θίασο πιο τίποτα σκηνικό [Κων/νος Ζαμάνης]. Το δε «τίποτα» αποτελεί την απόλυτη πρόκληση – εκνευρισμό του θεατή, «καλά, εδώ μας κοροϊδεύουν», καθώς οι σχολικές παραστάσεις μπροστά του φαντάζουν υπερπαραγωγές. 2- 3 κουτιά καθίσματα, 2- 3 κουτιά κρεβάτια, ένα παραβάν και όλα αυτά κακοφτιαγμένα, κακοβαμμένα, όπως να΄ναι κακοβαλμένα. Ταυτόχρονα να συμφέρουν οικονομικά στην μεταφορά, δηλαδή σ ένα τρίκυκλο και γύρα την Ελλάδα.
-Όπου ο ήχος πότε έφτανε στ’ αυτιά μας, πότε χάνονταν, πότε οι ηθοποιοί καθόντουσαν εκεί πους τους βόλευε, πότε μετακινιόντουσαν προς τους θεατές, πότε τους κυνηγούσε κανένα κουνούπι, η καμιά σφίγγα, πότε ο σούπερμαν… Οπουδήποτε τέλος πάντων, αδιαφορώντας επιδεκτικά τους θεατές, άλλη εξήγηση δεν υπάρχει…
.
-Όπου η επιμέλεια κοστουμιών από τον Γιώργο Βάλαρη [και τούτα], απλά και μόνο να προστεθεί πλουσιοπάροχα στην κατηγορία «Ταυτότητα Παράστασης», καθώς η Δραγούμη συνόδευε τα συνολάκια που της πάνε με απαραίτητα 12ποντα, του δε μετά την δίαιτα Λουδάρου, ρούχα να σακουλιάζουν πάνω του και των μανάδων ότι υπήρχε για την περίσταση. Μεταμφιέσουμε κυρίους σε μεγάλες κυρίες. Χαρακτήρες, προσαρμογή, υπόσταση ρόλου, ούτε κουβέντα να γίνεται…
-Όπου το διαδραστικό μέρος για άλλη μια φορά να ξεχειλίζει, χωρίς νόημα και ουσία κυρίως όμως αδούλευτα και τσάτρα – πάτρα μπας και κονομήσουμε κανένα γελάκι, κανένα χειροκρότημα…
-Όπου ότι να’ ναι μουσικές και τραγουδάκια με μόνο σκοπό να γεφυρώνουν τις αλλεπάλληλες μικρές σκηνές…
-Όπου ο Αντώνης Λουδάρος είναι η του ύψους, ή του βάθους. Πριν λίγο καιρό τον θαυμάσαμε στο «Για Όνομα», χθες βράδυ καλύτερα να μην τον βλέπαμε μπροστά μας… Το ίδιο να κάνει και αυτός, διαγράφοντας από το βιογραφικό του τη τραγική αυτή συμμετοχή του…
-Όπου η Ναταλία Δραγούμη, είναι αυτό που χρόνια ξέρει να κάνει και να μοστράρει. Μια αδιάφορη, παντελώς μέτρια ηθοποιός, που ενώ το προσωπικό της φιζίκ είναι [και πιστεύουμε] πως μπορούσε να εξελιχθεί σε κόντρα ρόλους, χαραμίζεται σε παραστάσεις τύπου «Μήλου». Προλαβαίνει, δεν προλαβαίνει, εάν το θέλει….
-Όπου Κώστας Βουτσάς και Γιώργος Κωνσταντίνου, αν δεν έχουν άλλες καλές προτάσεις αντάξια της μεγάλης και σπουδαίας καριέρας τους, ας κάτσουν σπίτι τους. Για καλό το λέμε… αν και το βλέπουν και το ξέρουν…
-Όπου η αισθητική στο σύνολο της μας προσέβαλε ως θεατές…
λ
Μη αντέχοντας όλα τα παραπάνω, εγκαταλείψαμε το σχεδόν γεμάτο θέατρο Κήπου με βαριά καρδιά. Όχι, δεν είμαστε από πέτρα, δεν μας χαροποίει να θάβουμε, πονάμε και αγαπάμε το θέατρο, τους ηθοποιούς, τους ανθρώπους που δουλεύουν για να ανέβει μια θεατρική παράσταση. Γνωρίζουμε τα ζόρια που περνά ο κλάδος και καταλαβαίνουμε τις –οικονομικές- ανάγκες τους.
‘
Ολοι δεν είμαστε Παξινού, Λαμπέτη, Καρέζη, Χορν, Κουν και το ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους. Αλλα κάντε κάτι παραπάνω ώστε οι προθέσεις σας να είναι «το προσπαθήσαμε…» και ουχί «δε βαριέσαι αδελφέ…»…
Βαθμολογία[=]
Μηδέν στα 10
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδω
Φωτογραφικό υλικό
