.
Είδε και σχολιάζει ο Γιώργος Μπαστουνάς
Κεντρικό θέμα της παράστασης αποτελεί η παρουσίαση τη αντιπαράθεσης ανάμεσα στον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες του, τον τρόπο ανέλιξής του μέσα στην κοινωνία και μία μάνα πρόσφυγα, η οποία παλεύει μέρα με τη μέρα να ζήσει, να επιβιώσει και να παλέψει απέναντι σε μία κοινωνία, που συνεχώς της επιτίθεται, με στόχο να την «αποβάλλει» από τους κόλπους της. Αυτή την αντίθεση προσπάθησε να αποδώσει η συγκεκριμένη παράσταση με έναν όχι όμως επιτυχή τρόπο.
Συγκεκριμένα, στα πολλαπλά αρνητικά (-) της παράστασης εντάσσεται αρχικά το σενάριο, το οποίο μοιάζει να παρουσιάζει και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το κείμενο μέσα από την παράλληλη και εναλλάξ αντιπαραβολή των δύο κεντρικών ηρώων αποτελείται από δύο μονολόγους, που αναπαριστούν μία πορεία περίπου 10 χρόνων αυτών, θέλοντας να αναδείξει πως η ζωή τους εξελίσσεται και το ρόλο, που διαδραματίζουν σε αυτήν την εξέλιξη οι εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Παρότι, ο στόχος ήταν ενδιαφέρων, εντούτοις δεν επετεύχθη. Το κείμενο, δίχως συνοχή και συνεκτικότητα αποτελούνταν από σκόρπιες φράσεις, που σε καμία περίπτωση δεν έδιναν στους πρωταγωνιστές τη δυνατότητα να εισχωρήσουν στο ρόλο τους και αναδείξουν τις πολλαπλές πτυχές του. Μονοδιάστατοι χαρακτήρες με ένα κείμενο διάχυτου διδακτισμού, που δεν παρουσίαζε κάτι το διαφορετικό, αλλά αποτελούσε μία συρραφή γεγονότων της επικαιρότητας, που περισσότερο θύμιζαν τίτλους και δημοσιογραφικές περιγραφές ειδήσεων, παρά ένα θεατρικό σενάριο. Η πλοκή άκρως επιδερμική, χωρίς να παρουσιάζει καμία ιδιαίτερη έκπληξη και ανατροπήκαθ’ όλη τη διάρκειά της, με ένα τέλοςάκρως προβλέψιμο.
[Φωτογραφία 1]
Βασισμένο στην παραπάνω αναφερόμενη αντίθεση ήταν δομημένο και το σκηνικό της παράστασης, με δύο ταξικά οριοθετημένους χώρους, στη μία μεριά το υπερυψωμένο σπίτι του δυτικού ανθρώπου και στην άλλη το στοιβαγμένο στο χώμα σπίτι της πρόσφυγα, με την επιπλέον ύπαρξη δύο μεγάλων κιβωτίων εκατέρωθεν της σκηνήςκαι ενός σημείου στο πίσω μέροςμε συρματοπλέγματα, που παρέπεμπαν σε hotspot, αναπαριστώντας τα εγκλωβισμένα σώματα και τις πληγωμένες ψυχές των προσφύγων. Και ενώ ο συμβολισμός όλων των παραπάνω ήταν διάχυτος και δηλωτικός του προσανατολισμού του κειμένου, με τη διαμόρφωση της σκηνήςνα επιδιώκει να παρουσιάσει ένα «κλειστοφοβικό» και ασφυκτικό κλίμα των αναφερόμενων χώρων, εντούτοις δεν φάνηκε να ευνοείται από την ευρυχωρία της σκηνής του θεάτρου «Αριστοτέλειον», με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ένα υπερβολικά απλωμένο σκηνικό, που έμοιαζε αρκετά «φτωχό» και ημιτελές.
Ένα ακόμη αρνητικό σημείο ήταν οι σκηνοθετικά πληκτικοί χαρακτήρες, οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια είχαν μία ενιαία ένταση, χωρίς αυξομειώσεις, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε μανιέρα.
.
Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές η Μαριάννα Τουμασάτου φάνηκε παρά την αξιόλογη προσπάθεια να εγκλωβίζεται σε μία σκηνοθετικά μονότονη απόδοση ρόλου, ο Γιάννης Χαντέλης δεν ενθουσίασε και παρά τους υψηλούς τόνους φωνής δεν απέδωσε επιτυχώς το βάρος του ρόλου του, (αλλά και ηλικιακά δεν ταίριαζε), ενώ οι ελάχιστα συμμετέχουσες Θεώνη Φύτρου και Δανάη Αλυσανδράτου ήταν κάπως αποκομμένες από το κείμενο, λειτουργώντας διεκπαιρεωτικά στα πλαίσια της σκηνοθεσίας.
[Φωτογραφία 2]
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης πρωταρχικά θα πρέπει να εντάξουμε τη μουσική σύνθεση, που «έντυνε» τις σκηνές. Οι μελωδικές συνθέσεις του Ανδρέα Καρανίκα και η ταιριαστή παρουσία της Ανδριάνας Μπάμπαλη αποτέλεσαν το ισχυρότερο σημείο της παράστασης, προσφέροντας ανάμεσα στους δύο μονολόγους στιγμές γαλήνης και ηρεμίας, αποφορτίζοντας το κοινό από την ένταση της εκάστοτε σκηνής, με τη δημιουργία μίας υποβλητικής ατμόσφαιρας. Θα μπορούσε να υπάρχει σε μεγαλύτερες δόσεις, τόσο η μουσική, όσο και η συμμετοχή της Μπάμπαλη.
Παράλληλα, ορισμένες στιγμές της Τουμασάτου από τις οποίες έλειπε η υπερβολή ήταν αξιόλογες, σε σημείο, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, γιατί δεν προσαρμόστηκε πάνω της ένας ατόφιος μονόλογος περιστρεφόμενος γύρω από το θιγόμενο θέμα (με ένα διαφορετικό φυσικά κείμενο).
Τέλος, ορισμένα σκηνοθετικά τρικ, που κατάφεραν να αξιοποιήσουν τις φιγούρες των κοριτσιών στα κιβώτια, με εξέχουσα την παγωμένη σκηνή των προσώπων, περιέσωσαν σε έναν βαθμό την κατά τα άλλα ανιαρή σκηνοθεσία.
Συνολικά, θα λέγαμε, ότι η προσπάθεια δεν ήταν επιτυχημένη, με «αχίλλειο πτέρνα» το κείμενο αυτής, που δεν επέτρεψε ούτε την σκηνοθετική ανάπτυξη των ηρώων, ούτε την υποκριτική απόδοση των ηθοποιών. Μία κοινωνική παράσταση, αν θέλει να φέρει αυτόν τον τίτλο, οφείλει να συντίθεται από ένα σενάριο, που θα έχει να πει κάτι και κυρίως θα επιδιώκει να μεταδώσει ένα μήνυμα,χωρίς απλώς και μόνο να αναμασά στιγμές της επικαιρότητας με ένα κείμενο, που ηθικολογεί και επιδιώκει να επιβάλλει νόρμες.
Βαθμολογία:
2,6/10
.
Πηγή φωτογραφιών: Σελίδα facebook παράστασης.
.
-k-
.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«ΝΟΥΡΑ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΜΠΛΟΥΖ» της Βάσιας Αργέντη.
Κοινωνικό
TEΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΩΣ 24/11
Η ηθική τελειότητα μοιάζει να είναι ο οδηγός στη ζωή του ήρωα (Αλέξανδρος), αλλά δυστυχώς η ζωή πολλές φορές μας γεμίζει ψευδαισθήσεις προερχόμενες από το συλλογικό ασυνείδητο που δεν μπορούμε να τις διαχειριστούμε, και σε έναν τέτοιο σκόπελο σκοντάφτει ο Αλέξανδρος.
Σκηνοθεσία: Βάσια Αργέντη.
Ερμηνεύουν: Μαριάννα Τουμασάτου, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιάννης Χαντέλης, Θεώνη Φύτρου, Δανάη Αλυσανδράτου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή: 21: 00. Σάββατο: 18:30 & 21:00. Κυριακή:20:00
.
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
.
————————
——————–
—————-
Φωτογραφικό υλικό
