Είδε η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Μετά από εκατοντάδες θεατρικές γνώμες, θαρρώ πρώτη φορά ζορίζομαι τόσο σε μια σειρά από πράγματα, όπως α) να διαλέξω τίτλο από καμιά δεκαπενταριά που ως καταιγισμός ήρθαν αστραπιαία… β) να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω το απερίγραπτο… γ) να τις χτυπήσω στο πληκτρολόγιο χωρίς «πόνο», ξέροντας ότι αφορούν ανθρώπους πουκάποτε εκτιμούσα και παίνεψα για τις άξιες δουλειές τους… Ωστόσο όσο σκληρή κι αν είναι η παταγώδης διάψευση των προσδοκιών, όσο κι αν πονάει, όταν αυτό που εισπράττει ο (πληρώνων) θεατής ισοδυναμεί με χείριστη υποτίμηση, η αλήθεια οφείλει να λεχθεί σε ανάλογο ύφος, με την ελπίδα κάποιοι που εμπιστευόμασταν και μας πρόδωσαν οικτρά να συνέλθουν…
.
Ο λόγος για την παράσταση «Μια χώρα δυο αιώνες μετά» σε κείμενα Ανδρέα Φλουράκη και σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και την ομάδα Anima, που με σοκ και δέος παρακολουθήσαμε (τρόπος του λέγειν) στο Θέατρο Κήπου… μια νύχτα αποπνικτικά ζεστή, που οι συντελεστές δεν έδειξαν το παραμικρό έλεος, προσθέτοντας στο μαρτύριο του καύσωνα μια επιπλέον μαρτυρική ώρα που έκανε τη δυσφορία ανυπόφορη! Σαν να φταίξαμε σε κάτι (τί άραγε;) και κάποιος μας τιμώρησε με σαδιστικό καψόνι «για να μάθουμε να μη το ξανακάνουμε»!
Από τις ελάχιστες φορές που δεν ξέρεις από πού να πρωτοπιάσεις αυτό που είδες και άκουσες, να τσιμπιέσαι για να διαπιστώσεις ότι το ζεις πραγματικά και δεν είναι εφιάλτης, να κοιτάς με αγωνία το ρολόι ανά πεντάλεπτο και ο χρόνος να μοιάζει ακίνητος, με δυο λόγια να υπομένεις για μια ώρα (μας λυπήθηκε τουλάχιστον ο θεός) ένα «πράγμα» ανεκδιήγητο – πολύ κατώτερο σχολικής παράστασης – που θα ντρεπόσουν να παρουσιάσεις ακόμα και σε νήπια αν τα σεβόσουν, πόσω μάλλον σε ενήλικες με σώας (ακόμα) τας φρένας που πλήρωσαν να το δουν, επέλεξαν έναν φορέα κι ένα σχήμα που εμπιστευόταν για μια μίνιμουμ αξιοπρέπεια τουλάχιστον, αγνόησαν τις δυσβάσταχτες συνθήκες καύσωνα, έχασαν διπλάσιο χρόνο για να μετακινηθούν από του διαόλου τη μάνα κι εσύ τους έβγαλες από τη βολή του σπιτιού, της παρέας, της βόλτας, για να τους πετάξεις κατάμουτρα μια ώρα ξεφτίλας! Έτσι χοντρά, όπως ακριβώς η προσβολή που δεχτήκαμε, ξεπερνώντας ανεπίτρεπτα τα όρια ανοχής!
Και για του λόγου το αληθές, ιδού δείγμα περιγραφής του δρώμενου, που άλλο να το διηγείσαι (και να κλαις) κι άλλο να το ζεις (και να σαλτάρεις), άσε που σώθηκαν και οι λέξεις… Το «πράγμα» ξεκινά με 5 ηθοποιούς καθισμένους στις κερκίδες μεταξύ των ελάχιστων θεατών κι ο 6ος ανακοινώνει από μικροφώνου ότι «η παράσταση ακυρώνεται, περάστε από το ταμείο…» Οι 5 διαμαρτύρονται έντονα γιατί ήρθαν περιχαρείς για τα «γενέθλια της χώρας» με τα δωράκια τους και με άγνωστη ιδιότητα ως «πέντε (ετερόκλητα) πουλάκια κάθονται…», αλλά ο εκφωνητής είναι ανένδοτος και χωρίς καν προσχηματική αιτιολογία για την «ακύρωση» τους διώχνει γιατί πρέπει κα κλειδώσει… μετά όμως από ευφυέστατα επιχειρήματα των 5, όπως «έλα βρε, τόσο καιρό κλεισμένοι στην καραντίνα μπουχτήσαμε, αφού βγήκαμε κι ήρθαμε ως εδώ, ας γνωριστούμε», όχι μόνο πείθουν τον κλειδοκράτορα, αλλά τον κάνουν και μέλος της αλλοπρόσαλλης παρέας…
Ήδη από την εισαγωγή – με εμβόλιμες κρυάδες επικαιρότητας περί κορωνοϊού και ξεκάρφωτες ατάκες περί κακώς κείμενων- τα πρώτα φίδια αρχίζουν να ζώνουν απειλητικά, αλλά λες ΔΕΝ μπορεί, πρόκειται για φαρσοειδές σκηνοθετικό εύρημα «αποδόμησης»- έστω και ατυχές- κι οσονούπω θα έρθει η ανατροπή για να αποκαλυφθεί η πραγματική παράσταση… και μαζεύεις υπομονή…και ανεβαίνουν οι 5+1 στην σκηνή… και δεν συστήνονται καν…και δεν ξέρουν τί να κάνουν για να περάσει η ώρα… και πετάει η μία «να παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων για την Επανάσταση;» γιατί συμπτωματικά έχει στην τσάντα της μια ντουζίνα ερωτήσεις για τα παραλειπόμενα του 21 και τα παιδάκια χωρίζονται σε δυο ομάδες και απαντούν με έπαθλο για τον νικητή τσολιαδάκια- επίσης συμπτωματικά χωμένα στη τσάντα.. και πετάει η άλλη «θέλετε να χορέψουμε;» κι επειδή υπάρχει μια αμηχανία να πιάσουν χέρια λόγω ιού «μην ανησυχείτε, έχω γαντάκια!» και ξεθάβει κι αυτή συμπτωματικά από την τσάντα πλαστικά γαντάκια για να ψευτο-χορέψουν ένα αλαλούμμπαροκο-τσάμικο… και βρίσκει ο άλλος στα παρασκήνια παραδοσιακές φορεσιές κι αλαλάζουν με ενθουσιασμό «τί λέτε να τις φορέσουμε και να βγάλουμε σέλφι;» παίρνοντας χαριτωμένες πόζες… Επανάστασης με σιγκούνια και περικεφαλαίες μπρος στα κινητά, έχοντας στο μεταξύ κάνει πασαρέλα (κυριολεκτικά) τυλιγμένοι σε μουσαμά με τυπωμένους τους ήρωες του 21…
Είστε καλά μέχρι εδώ; Αν νιώθετε κάποιο ανακάτεμα, πάρτε σοδίτσα γιατί η συνέχεια είναι καταπέλτης για ευαίσθητα στομάχια, καθότι το «έχω μια ιδέα παιδιά και ό,τι θυμάμαι χαίρομαι» δεν έχει ούτε τελειωμό ούτε λύπηση! Κι η επόμενη «ιδέα» ήταν να κάνουν γυμναστική με θέμα την… Επανάσταση (να μη σώσω!) με την fit της παρέας να δείχνει φιγούρες «Ελευθερία ή Θάνατος» ή «Σηκώνουμε το λάβαρο» και τους λοιπούς ως ζαβά να ακολουθούν, καθώς και «να φυτέψουμε το έλατο που έφερα δώρο» αλλά πού να βρεις χώμα στην τσιμεντωμένη Ελλάδα κι ευτυχώς που συμπτωματικά μαζί με το δένδρο- τσαντάκι είχε κουβαλήσει ένα σακί καστανόχωμα… κι έρχεται η επόμενη «έχω μια ιδέα παιδιά, να πούμε το πιο επαναστατικό που έκανε ο καθένας» καθισμένοι γύρω- γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης κι αρχίζει η μπουρδολογία να ανεβαίνει πίστα με ό,τι γελοιωδέστερο στερεότυπο μπορεί να βάλει ευνουχισμένος νους– από το πέταξα την τηλεόραση κι έκοψα τη δίαιτα μέχρι το δεν έφυγα για Σουηδία στην κρίση ή ξεπέρασα το μπούλινγκ στο σχολείο ή βελτιώνω τον λούζερ εαυτό μου κλπ- με ένα ηθικοπλαστικό «πρέπει» να σου τρυπά τον εγκέφαλο και να νιώθεις τελειωμένος κρετίνος, για να καταλήξουν πονεμένα στο κρίσιμο «χρειαζόμαστε ένα παραμύθι για την Ελλάδα ρε παιδιά, ένα όραμα να μας ενώσει!»… κι επειδή δεν εύρισκαν άκρη αν έπρεπε να βγάλουν από τον σύγχρονο Έλληνα τον καλλιτέχνη ή τον υπηρέτη, αναφώνησαν μπουχτισμένοι «ας κάνουμε τότε, αυτό που ξέρουμε καλύτερα! Να φάμε, να πιούμε και να στήσουμε ένα ελληνικό γλέντι!» διότι αν το όραμα του Έλληνα δεν είναι «για τα πανηγύρια» τί είναι;;; Α, και πάνω στο τσακίρ κέφι σκάει έκπληξη-τουρτίτσα γενεθλίων με κεράκιακαι «να ζήσεις Ελλάδα και χρόνια πολλά» και μετά τα παιδάκια υποκλίθηκαν και πήγαν για ύπνο (του δικαίου)…
Και ξαναρωτώ με ειλικρινές ενδιαφέρον: συνεχίζετε κατόπιν τούτων να νιώθετε όλοι καλά; Αν πάλι κάποιοι δυσκολεύεστε να τα πιστέψετε(και πώς να σας αδικήσω), υπάρχουν μάρτυρες καμιά 50 νοματαίοι παρόντες στο «ατύχημα» να τα επιβεβαιώσουν – άσχετα που καμιά δεκαριά ενίοτε χαχάνισαν ή ακόμα… χειροκρότησαν (!) με εθνικό ενθουσιασμό και ιερή συγκίνηση στις πατριωτικές ατάκες, ειδικά στη θέα της Κολοκοτρωνέϊκης περικεφαλαίας, του τυπωμένου μουσαμά- ριχτάρι παραρέλας και του ασυνάρτη του μπαροκο-τσάμικου! (Άβυσσος η ψυχή…)
Μετά το απίστευτο καψόνι -πολιτισμικό σοκ- προσβλητική υποτίμηση που ΔΕΝ χωρούσε ο νους ότι πραγματικά έλαβε χώρα, αμείλικτα ερωτήματα άρχισαν να κατακλύζουν το διαλυμένο κρανίο… Τί είδους αδιανόητη μετάλλαξη έπαθε το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης μετά την αξιοπρεπέστατη πορεία του; Πώς είναι δυνατόν η ικανότατη Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη να καταδέχτηκε να αγγίξει αυτό το αίσχος βάζοντας τη σκηνοθετική υπογραφή της; Πώς μπόρεσε ένα επίσης άξιο σχήμα σαν τους Anima (θυμάμαι την υπέροχη «Έξοδο» με παρεμφερή θεματολογία) να συμμετάσχει σε παρόμοιο έκτρωμα; Πώς γίνεται δοκιμασμένοι, εμφανώς ταλαντούχοι ηθοποιοί όλοι τους με σοβαρές επιλογές (Ράνια Σχίζα, Θανάσης Κουρλαμπάς, Μαρία Χάνου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Αμαλία Νίνου, Άρης Μπαταγιάννης) να υποτιμούν τόσο πολύ τους εαυτούς, την πορεία και το ταλέντο τους πετώντας το σε σκουπίδια; Η όποια οικονομική ανάγκη δικαιολογεί άραγε τέτοια ασέβεια και ηθική έκπτωση που ισοδυναμεί με ψυχική «εκπόρνευση»; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται «κείμενο» ως θεμέλιο κάθε παράστασης, το άνευ στοιχειώδους ειρμού και χαρακτήρων, το αδιανόητα παιδαριώδες, αφελές, γεμάτο κλισέ, ασυναρτησίες, γελοίο διδακτισμό και κρυάδες πόνημα κάθε πικραμένου, γραμμένο στο πόδι σ’ ένα απόγευμα με μπύρες και πάνω του να στήνεται νηπιακή «παράσταση»με εισιτήριο; Πώς τολμήσατε να χρεώσετε κάτι για το οποίο κανονικά οφείλετε να πληρώσετε αποζημίωση για ψυχική οδύνη στον δύστυχο θεατή; Πώς τολμήσατε να προσβάλλετε τόσο χυδαία όχι μόνο τη νοημοσύνη και την αισθητική μας, αλλά και την ίδια την ιδέα της Επανάστασης που (υποθέτω λόγω έξτρα επιδότησης) καταπιαστήκατε φτηνιάρικα κι αγοραία μαζί της;
ΟΧΙ κ. Μοσχοχωρίτη που τόσο ειδυλλιακά- παραπλανητικά περιγράφετε το αίσχος στο σημείωμά σας εκφράζοντας φανταστικούς ευσεβείς πόθους, ΔΕΝ πρόκειται για «ανοικτή σκηνική σύνθεση» ούτε «ανοικτή γιορτή με ηθοποιούς και θεατές»… πρόκειται για ανεκδιήγητη προσβολή των πάντων εν γνώσει σας, πρωτίστως δε του εαυτού σας και ξέρετε κάτι; Η προδοσία από κάποιον αδιάφορο δεν έχει λόγο να σε αγγίξει, από κάποιον όμως που εκτιμούσες και εμπιστευόσουν πονάει… και η συνειδητή σκληρότητα του παρόντος κειμένου είναι απόρροια τούτης της οικτρής απογοήτευσης, αλλά και μια δίκαιη, ισοδύναμη απάντηση στην σκληρότητα της δοκιμασίας που μας υποβάλλατε χωρίς κανένα έλεος, ούτε καν στοιχειώδη σεβασμό στο θέμα και τη θεατρική τέχνη…
.
Ας θάψουμε βαθιά μέσα μας λοιπόν την τραυματική εμπειρία- έστω με πολύ κόπο, κι ας υποκριθούμε ότι δεν συνέβη ποτέ… εφιάλτης ήταν και πέρασε…
Βαθμολογία:
0 (ΜΗΔΕΝ) στα 10
Υπόκλιση συντελεστών θέατρο Κήπου 30/07/2021
8
9
-Κ-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 – Πληροφορίες ΕΔΩ
.
Θέατρο Δάσους & Γης 2021 
