Μια καλλιτεχνική «Mήδεια». Είδαμε και σχολιάζουμε.
“Δυό φορές βάρβαρη η Μήδεια,από καταγωγή και από έρωτα…”αναφέρει ο Γ. Χειμωνάς στη μετάφραση του Ευριπίδειου έργου ,”Μήδεια”, σε μια σύμπραξη του Θεάτρου Τέχνης και του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, με πρωταγωνίστρια στο ομώνυμο ρόλο τη Μαρία Ναυπλιώτου.
Λίγα Λόγια για το έργο: Η Μήδειαείναι τίτλος τραγωδίας που έγραψε ο Ευριπίδης και διδάχθηκε(παίχτηκε) το431 π.Χ.Ο Ιάσων προδίδοντας την γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του, λαμβάνει σε γάμο τη Γλαύκη την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η δε Μήδεια προκειμένου να εκδικηθεί στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τόσο την νύφη όσο και τον Κρέοντα, στη συνέχεια, αφού σφάζει τα ίδια της τα παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της, με την βοήθεια άρματος που το σέρνουν πτερωτοί δράκοντες, απέρχεται στην Αθήνα.
Ο ΕΡΩΤΑΣ.Ο πιο μεγάλος πόλεμος. Ο πιο ανελέητος. Ο ανίκητος. Και μετά ο άνθρωπος. Να ζει, να αναπνέει, να αντέχει, να υπομένει για το μοναδικό φιλί του πόθου του. Και να πεθαίνει, να οργίζεται, να εκδικείται, να ματώνει όταν το χάνει. Πόσα πρόσωπα μπορεί να κρύβονται μέσα σε μία λέξη, πόσες αγκαλιές που σφίξανε δυνατά, πόσα σώματα που αναστήθηκαν και πόσος πόνος, πόσα δάκρυα, πόσα κορμιά που σπάραξαν.. Μπροστά σε αυτόν τον ίδιο πόλεμο, τον ανεξήγητο εκ της αρχής του… Έναν μόνον άνθρωπο ,λένε, δεν μπορείς να νικήσεις… Εκείνον που δεν φοβάται τίποτα ,εκείνον που τα έχασε όλα ,αυτόν που έχασε τον ΕΡΩΤΑ…
“πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές
σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα
δίχως τέλος λυπάμαι
σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου
σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε
σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα
σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε
όλα δεν τα’ χω πει
ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ “
σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα
δίχως τέλος λυπάμαι
σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου
σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε
σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα
σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε
όλα δεν τα’ χω πει
ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ “
Ο Γιώργος Χειμωνάς παρέδωσε μια μετάφραση σχεδόν ποιητική, εξυμνώντας μέσα από καθαυτό το έργο αλλά και με τη προσθήκη κειμένων και ποιημάτων της αρχαιοελληνικής γραμματείας, την αιώνια πληγή του ανθρώπου, τον έρωτα. Μια λυρική μετάφραση με έντονο συναίσθημα και δυνατό στίγμα αναγεννώντας μια Μήδεια, σε μια θεατρική ανάγνωση πιο βαθιά, εκμαιεύοντας τη συμπόνια των θεατών. Η Μήδεια αγάπησε. Η Μήδεια προδόθηκε. Η Μήδεια σκότωσε.
Το σκηνικό του έργου (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) οριοθετήθηκε από τη γένεσις του φωτός… Η σκηνή φωτίστηκε περιμετρικά και οι ηθοποιοί-μουσικοί καθισμένοι στις καρέκλες, κυκλικά του κεντρικού μοτίβου, ξετύλιξαν το μίτο του μύθου. Σε αυτή τη σκηνή θα γεννηθούν όλα. Και θα πεθάνουν. Η σιωπή θα καλύψει τις φωνές, τους σπαραγμούς, το εκκωφαντικό γιατί.. Το βασιλικό κρεβάτι-βωμός ξετυλίγεται. Θα το στολίσουν η προδοσία και η εκδίκηση .Γύρω του και πάνω σε αυτό, όλοι οι χαρακτήρες θα φανερωθούν και η τελευταία πράξη του δράματος θα ποτίσει με αίμα τα σεντόνια..
Μια πεμπτουσία φωτισμών (Στέλλα Κάλτσου) σε μια αξεπέραστη καλλιτεχνική-εικαστική εικόνα θα μας χαρίσει μία από τις ομορφότερες στιγμές που έχουμε ζήσει στην ιστορία του θεάτρου. Ένα φωτογενές σκηνικό όπου χαρακτηρίζει τη παράσταση με μια εξαιρετική φωτογραφία, σχεδόν κινηματογραφική. Οι εικόνες που δημιουργούνταν κατά τη διάρκεια του έργου τόσο δυνατές καλλιτεχνικά ,δίνοντας μια αναμφισβήτητη ζωτικότητα στη παράσταση. Μπροστά μας αποτυπώθηκε ένας πίνακας θεατρικής ζωγραφικής μεγάλων αξιώσεων.
Η σκηνοθετική επιμέλεια (Μαριάννα Κάλμπαρη) τοποθέτησε τους χαρακτήρες-ρόλους γύρω από το κρεβάτι που στροβιλίζονταν και αποτύπωσε μια σύγχρονη, πολυδιάσταση σκηνοθετική απεικόνιση του έργου. Με έντονες χειρονομίες τα πρόσωπα έπαιρναν τη θέση τους κοντά η πάνω στο κύριο θεατρικό άξονα αποδίδοντας τη ταυτότητα και τον ερμηνευτικό τους ρόλο. Η μελαγχολική μουσική (Παναγιώτης Καλαντζόπουλος) ενσωματωνόταν μέσα στην ερμηνεία και ενίοτε εμφανίζονταν η προσθήκη κειμένων και ποιημάτων μέσα από τα χείλη των ερμηνευτών .Άλλοτε πάλι οι φωνές τόνιζαν τις λέξεις του χορού και των προσώπων. Η σκηνοθεσία του έργου αποτέλεσε μια εικαστική παρέμβαση καλλιτεχνικής απήχησης και διαμόρφωσε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα με παλμό και ροή κορυφώνοντας το έργο ακατάπαυστα.
“Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές “
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές “
Ερμηνευτικά το έργο ευτύχησε καθώς στο σύνολο του πλαισιώθηκε από αξιόλογες ερμηνείες. Δεν μας συνεπήραν όμως. Το στοιχείο που δεν καλύφθηκε ώστε τώρα να μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το έργο ως αριστούργημα καθώς όλα τα υπόλοιπα σκέλη του βρέθηκαν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ο χορός, γυναικεία και αντρικά πρόσωπα μαζί, διαμορφώθηκε ριζοσπαστικά καθώς εμφανίστηκε ναι μεν ως πυρήνας αλλά δίνοντας στον κάθε ρόλο μια ανεξάρτητη φύση. Το κάθε πρόσωπο εξέφραζε το λόγο του ως μεμονωμένη θεατρική οντότητα στα πλαίσια μιας καλλιτεχνικής σύμπραξης.
Κορυφαίες του έργου η Μαρία Ναυπλιώτου ως Μήδεια και η Θεοδώρα Τζήμου ως Γλαύκη αποδίδοντας στον ρόλο τους όλα τα στοιχεία της ψυχογραφίας του κάθε χαρακτήρα. Σταθερός λόγος και εξαίρετη κινησιολογία και από τις δύο ερμηνεύτριες, διαποτίζοντας τις ερμηνείες τους με συναισθηματικό βάθος με περιθώριο όμως καλλιτεχνικής δοτικότητας για ένα βήμα παραπάνω.
Στον αντίποδα ο Χάρης Φραγκούλης ως Ιάσονας, προβάλλοντας αρκετές αδυναμίες συνολικά της ερμηνείας του. Υπερβολικός λόγος και αμήχανη κίνηση μην κατορθώνοντας να αποτυπώσει το δραματικό υπόβαθρο του ρόλου του. Επιφανειακή ερμηνεία που ερχόταν σε σύγκρουση με όλη την υπόλοιπη εσωτερικότητα του έργου.
«…Πολλά δ’αέλπτως κραίνουσι θεοί•
και τα δοκηθέντ’ ουκ ετελέσθη,
των δ’ αδοκήτων πόρον ηύρε θεός.
τοιόνδ’ απέβη τόδε πράγμα».
και τα δοκηθέντ’ ουκ ετελέσθη,
των δ’ αδοκήτων πόρον ηύρε θεός.
τοιόνδ’ απέβη τόδε πράγμα».
Εν κατακλείδι,
Μια παράσταση που αποτυπώνεται στο νου, που παρουσιάζει μια έντονη καλλιτεχνική ταυτότητα, σε ένα σύνολο που σε γενικές γραμμές διαφάνηκε αλάνθαστο, με φανερή όμως έλλειψη συναισθήματος σε στιγμές του, διαμορφώνοντας παρ΄όλα αυτά μία από τις ωριμότερες θεατρικές απεικονίσεις που έχουμε παρακολουθήσει..
Aυτή η Μήδεια έγινε έρωτας και συνέχεια του. Αυτή η Μήδεια έγινε πόνος και απόγνωση. Έγινε εκδίκηση και φόνος. Αυτή η Μήδεια νικήθηκε..
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει…Ποιος θαρραλέος δεν λυγίζει μπρος του…Ποιος τον εξήγησε και ποιος θα τον εκλογικεύσει..Ο έρωτας διατάζει..Σε κάνει Μήδεια και σου ματώνει τα χέρια.Σε κάνει σπλάχνο του και σε σκοτώνει..Το φως του γίνεται σκοτάδι και η σιωπή ακούγεται ως ο πιο εκκωφαντικός ήχος..Και εσύ γδαρμένο σκυλί ,σε μια άκρια, να γλύφεις τις πληγές σου..
Βαθμολογία:
7/10
Πληροφορίες για τη παράσταση ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2017. [Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος & Σεπτέμβρης] Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ και άλλα πολλά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΕΔΩ
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2017: Θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες –ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές Συναυλίες 2017 –ΕΔΩ
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα. Πρόγραμμα παραστάσεων –ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ – ΕΔΩ
–Σινεμά με Θέα 2017 στο Μέγαρο Μουσικής: Πρόγραμμα προβολών – Ταινιών –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
-Φεστιβάλ Καλοκαιριού 2017 –ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
