Σε παρόμοιες παραστάσεις, εύχεσαι ενδόμυχα να μη χρειαστεί… να γράψεις! Να πάρεις το μοναδικό βίωμα μέσα σου, να το φυλάξεις με προσοχή, να το ανασύρεις για βαθύτερη μελέτη, παρά να αγωνίζεσαι μάταια να το εκφράσεις με λέξεις, που για άλλη μια φορά μοιάζουν λειψές… Οι μη γνωρίζοντες το έργο, πιθανόν αδυνατούν να κάνουν οποιονδήποτε συνειρμό με μια… γίδα στον τίτλο, ωστόσο η εγγύηση από το όνομα του συγγραφέα προϊδεάζει για το καλύτερο. Μόνο που ουδείς φαντάζεται το άριστο σε όλα τα επίπεδα, δεδομένου ότι η παράσταση συνοδεύεται από ένα δελτίο τύπου, που κατόπιν της θέασης μοιάζει εντελώς μετριοπαθές, αποδεικνύοντας ότι οι αυθεντικές αξίες δεν έχουν ανάγκη από «κραυγές» και τα αληθινά διαμάντια λάμπουν στο σωρό «άμα τη εμφανίσει»… Μιλάμε για την παράσταση «Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» του Έντουαρντ Άλμπυ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, που ευτυχήσαμε να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Αμαλία και θα μας ακολουθεί για καιρό…
.
Μπαίνοντας στην αίθουσα, ο ήρωας βρισκόταν ήδη στη σκηνή μέσα στον διαφανή «γυάλινο κλωβό» – δωμάτιό του με έντονη νευρικότητα… Πρόκειται για έναν άκρως επιτυχημένο επαγγελματία και οικογενειάρχη που με αφορμή μια βράβευσή του, ο καλύτερος φίλος του και δημοσιογράφος έρχεται να του πάρει συνέντευξη… ωστόσο η ασυνήθιστη συμπεριφορά του δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, μέχρι που ομολογεί ότι είναι τρελά ερωτευμένος με μια… γίδα, ονόματι Σύλβια! Η περιγραφή των αισθημάτων του σοκάρει τον φίλο του που βλέπει καθαρή διαταραχή κι ενημερώνει τη γυναίκα και τον γιο του, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι ομοφυλόφιλος… μοιραία θα ακολουθήσουν ακραίες συγκρούσεις μεταξύ των τεσσάρων και παράλληλα χλευασμός μετά τη συνειδητοποίηση του παράδοξου γεγονότος, καθώς ο ήρωας εξακολουθεί να αγαπά τη γυναίκα και το γιό του, απλά έχει «εισβάλλει» απρόσμενα στη ζωή του και μια άλλη ψυχή, ενώ δεν μπορεί να συγχωρήσει τη «ρουφανιά» του φίλου του… ο ίδιος παραπαίει ανάμεσα στη λογική της αγάπης χωρίς όρους και του παραλογισμού των συμβάσεων, μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε…
.
Ένα ιδιοφυές, αριστουργηματικό έργο (+) από την καταξιωμένη πένα του Έντουαρντ Άλμπυ, που εντυπωσιάζει καταρχάς για την ευρηματική σύλληψη μιας ιδέας- σίγουρα τολμηρής και ίσως «ριψοκίνδυνης» για την ακρότητά της, που μόνο ένα λαμπερό, ανήσυχο, σπουδαίο πνεύμα θα μπορούσε να διαχειριστεί με τόσο έξοχο τρόπο! Καταφέρνοντας μια αξιοθαύμαστη και βαθιά φιλοσοφημένη αντιπαράθεση, ανάμεσα στο αυθεντικό συναίσθημα- έστω κι αν ο αποδέκτης είναι ζώο που εδώ «προσωποποιείται» ισότιμα με άνθρωπο- και τα κοινωνικά στερεότυπα σχέσεων που επιχειρεί να ανατρέψει με το ανάλογο τίμημα… η ταμπέλα του «κτηνοβάτη» ως διαστροφή, θα συνοδεύεται πάντα από χλευασμό και αποστροφή ανεξαρτήτως κινήτρων ή αισθημάτων, που μια κοινωνία «τακτοποιημένη σε κουτάκια» αδυνατεί να κατανοήσει, πολύ δε περισσότερο να αποδεχθεί την ισότιμη συν-ύπαρξη όλων των πλασμάτων με ψυχή και συναισθηματικές ανάγκες- όσο παράδοξα κι αν εκδηλώνονται… Οι εξαιρετικά δομημένοι χαρακτήρες σε μια πλοκή ανατρεπτική, οι πανέξυπνοι διάλογοι, οι εκρηκτικές εντάσεις, ο υπέροχος συνδυασμός τραγικότητας- στοχασμού- ευφυούς χιούμορ, λειτούργησαν ως επιπλέον δυνατά στοιχεία, ενώ η σκληρότητα ισορρόπησε ιδανικά με ευαισθησία και τρυφερότητα, σε ένα έργο απρόβλεπτο που καθηλώνει…
Το οποίο ευτύχησε να δεχθεί εκπληκτική σκηνοθετική διαχείριση από τον Νικορέστη Χανιωτάκη, με αυτό που αποκαλούμε «ευλογημένη έμπνευση»… Η οποία, για πολλοστή φορά καθίσταται σαφές ότι δεν δικαιώνεται με εντυπωσιακά και φλύαρα τεχνάσματα, αλλά με την ευρηματική απλότητα που πιστοποιεί το ταλέντο ενός δημιουργού με φαντασία και όραμα. Καθώς όλη η ευφυής σκηνοθετική ιδέα στηρίχτηκε σε ένα απλό «γυάλινο δωμάτιο» στο κέντρο της σκηνής (και με θεατές τριγύρω), αποτυπώνοντας με θαυμάσιο συμβολικό τρόπο τον εγκλωβισμό του ήρωα στον δικό του αυστηρά οριοθετημένο κόσμο από τον οποίο ο ίδιος ουδέποτε εξέρχεται, επιτρέποντας μόνο στους άλλους να εισέλθουν… Πέραν του εξαιρετικού συμβολισμού όμως, η εν λόγω διαφανής κατασκευή προσέφερε σπουδαίες λειτουργικές δυνατότητες και έντονα ατμοσφαιρικές στιγμές με την ευφάνταστη αξιοποίηση των γυάλινων τοίχων, σαν να ήταν ρεαλιστικοί – συμβατικοί, πάνω στους οποίους πχ σπάνε αντικείμενα… Συνοδευμένα όλα τούτα από υπέροχους, ακριβέστατους φωτισμούς με αλλαγές στα κομβικά συναισθηματικά σημεία και εξαιρετικά ενταγμένη στο κλίμα μουσική, που μέσα στην υποβλητικότητά της θύμιζε θαρρείς αόριστα κάτι «βουκολικό»…
.
Το λιτό, ωστόσο ευρηματικό και έντονα ατμοσφαιρικό σκηνικό θέαμα, συνοδεύτηκε από αξιοθαύμαστη ροή και ρυθμό που σε στιγμές γίνεται καταιγιστικός με δραματικά ξεσπάσματα και ακραίες αντιδράσεις γεμάτες συναίσθημα και οδύνη, σε συνεχείς εναλλαγές με ευφυές χιούμορ και πικρό σαρκασμό… Η προσέγγιση των χαρακτήρων ανέδειξε υποδειγματικά το ιδιαίτερο ψυχολογικό υπόβαθρο καθενός με απόλυτη συνέπεια, ακρίβεια και προσεγμένες λεπτομέρειες, ισορροπώντας θαυμάσια ανάμεσα στις βαθύτερα σκοτεινές και προσιτά φωτεινές πλευρές τους ή ανάμεσα στα δίπολα λογικό- παράλογο, ηθικό- ανήθικο, σκληρό – τρυφερό, που σε όλη τη διάρκεια αντιπαλεύουν χωρίς «νικητή» και «ηττημένο»… Κάτι επίσης αξιομνημόνευτο ως σκηνοθετικό επίτευγμα, υπήρξε η ιδανική κλιμάκωση της πλοκής, οδηγώντας σταδιακά, μελετημένα, με απόλυτη αληθοφάνεια στην κορύφωση των εκρήξεων, δοσμένων με ρεαλισμό και περίσσιο συναίσθημα… Με λίγα λόγια, μια σκηνοθεσία σύγχρονη, άκρως εμπνευσμένη, δημιουργική, με αυθεντική δύναμη, σπουδαία ουσία, καθαρό στίγμα…
Φτάνοντας στις ερμηνείες μιας αναμφίβολα εξαιρετικής τετράδας, δεν μπορούμε να μην υποκλιθούμε στον σπουδαίο Νίκο Κουρή, για το μοναδικό ρεσιτάλ υποκριτικής στον ρόλο του κεντρικού ήρωα Μάρτιν, που δεν υποδύθηκε, «ήταν» ψυχή τε και σώματι! Από τις περιπτώσεις που τα λόγια αδυνατούν να αποδώσουν το μέγεθος του ταλέντου, της δουλειάς και το συγκλονιστικό βίωμα- άθλο μιας ερμηνείας σαρωτικής υψηλότατων απαιτήσεων, σε έναν ρόλο που η λέξη «πληθωρικός» είναι λίγη… καθώς για ένα δίωρο (πριν ακόμη την έναρξη της παράστασης) παραμένει ασφυκτικά «εγκλωβισμένος», αποδίδοντας με απαράμιλλη πειστικότητα, δεξιοτεχνία, απίστευτα δουλεμένες λεπτομέρειες τον ψυχικό εγκλωβισμό του, μέσα από μια τεράστια γκάμα αντικρουόμενων συναισθημάτων και εσωτερικής πάλης, προκαλώντας ανατριχίλα με τον ρεαλισμό των εκρήξεών του και ένα απλό «εύγε» είναι λίγο!
Δίπλα του η Λουκία Μιχαλοπούλου στο ρόλο της συζύγου με απίθανη αντίζηλο μια… γίδα, επίσης μια προικισμένη ηθοποιός με θαυμάσιες δυνατότητες, εσωτερικότητα στην ερμηνεία της, μοναδική ευελιξία, σκιαγράφησε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της με ακριβέστατη αληθοφάνεια, εντυπωσιακό αυτοέλεγχο και έναν γοητευτικό συνδυασμό κυνισμού, σκληρότητας, τρυφερότητας και οδύνης… αγγίζοντας συναρπαστικά, τόσο με τις πειστικότατες εντάσεις της, άψογα μελετημένες, όσο και με το σαρκαστικό χιούμορ, την πληγωμένη αξιοπρέπεια, τον δυναμισμό, το «σκοτεινό» της πρόσωπο, με μόνη μικρή παρατήρηση ότι κάποιες στιγμές χάναμε λόγια της από απότομες διακυμάνσεις στην ένταση της φωνής.
.
.
Ο Γιάννης Δρακόπουλος ως φίλος- δημοσιογράφος, ένας ιδανικός καρατερίστας με προσωπικό ερμηνευτικό στίγμα και πολλαπλάσιες δυνατότητες από αυτές που έχουν μέχρι στιγμής φανεί, απέδωσε τον συμβατικό ήρωα με τον «δικό του» τρόπο, τον χαρακτηριστικά «στακάτο» και δωρικό, με πηγαία κωμική φλέβα σε συνδυασμό με ιδιότυπη δραματικότητα, καταθέτοντας μια ερμηνεία άκρως πειστική με στιγμές απολαυστικές και συνάμα εκρηκτικές. Ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης στον καθόλου εύκολο ρόλο του ομοφυλόφιλου γιου και παρά την λογική απειρία του, ανταποκρίθηκε αξιοθαύμαστα στις απαιτήσεις, αγγίζοντας συγκινητικά με την αθωότητα, το πάθος, την δραματική ένταση μιας καλοδουλεμένης, ισορροπημένης ερμηνείας χωρίς υπερβολές, αντίθετα με πλήρη αληθοφάνεια, μέτρο, αυθεντικό συναίσθημα…
.
Καταλήγοντας (=) το μόνο που θα προσθέσουμε για μια σπουδαία θεατρική στιγμή, από αυτές που χαράσσονται τον εσωτερικό «σκληρό δίσκο» ως πολύτιμη παρακαταθήκη, είναι ένα… κρίμα! Κρίμα για τις τέσσερεις μόνο παραστάσεις, που δεν επιτρέπουν χρονικά τη «διείσδυση» στο θεατρόφιλο κοινό όπως αξίζει σε παρόμοιο εγχείρημα και σχεδόν… «απαιτούμε» την επανάληψη οπωσδήποτε!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
8 ΣΤΑ 10
.
,
ΑΜΑΛΙΑ
«Η ΓΙΔΑ Η ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΛΒΙΑ;» του Έντουαρντ Άλμπι.
Κείμενο με έντονο χιούμορ, εκρηκτικούς χαρακτήρες, πανέξυπνους διαλόγους, σκληρότητα, αλλά ταυτόχρονα μεγάλη τρυφερότητα, υποδεικνύει όχι μόνο το μέλλον των έως τώρα παραδοσιακών δομών της κοινωνίας, αλλά και τα κρίσιμα ερωτήματα που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Παρασκευή 17, Σάββατο 18 και Κυριακή 19 Μαΐου στις 21:15
.
.
.
.
.
-k-
.
ΘΕΡΜότατο ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ
.
ΔΕΙΤΕ & ΑΥΤΟ:
Μια απολαυστική ζωντανή συνέντευξη με την υπερταλαντούχα Λουκία Μιχαλοπούλου ή με μια γίδα!
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 14/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
.
Δείτε & αυτά:
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επίπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
,
& αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
