Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη για έργο που ανεβαίνει πρώτη φορά και όλα έδειχναν από το «στίγμα» του στο δελτίο τύπου ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον…
.
Καθώς οι συνθήκες εγκλεισμού που πραγματεύεται με τρεις άνδρες αιχμαλώτους, προσφέρουν ανεξάντλητο πεδίο για ψυχολογική εμβάθυνση σε εσώτερα επίπεδα, με δυνατότητες για μια παράσταση σπουδαία, που απλά έμενε να διαπιστώσουμε εκ του σύνεγγυς στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία με την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» του Φρανκ ΜακΓκίνες, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, ως παραγωγή του ομώνυμου θεάτρου…
Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφορά στην απαγωγή και φυλάκιση από τζιχαντιστές στον Λίβανο τέλη της δεκαετίας του ΄80, τριών ανδρών χωρίς συγκεκριμένη κατηγορία, ως τρομοκρατική ενέργεια… ενός Αμερικανού γιατρού κι ενός Ιρλανδού δημοσιογράφου που συλλαμβάνονται πρώτοι, οδηγώντας εν συνεχεία στο κελί κι έναν Άγγλο καθηγητή πανεπιστήμιου, όλοι τους ανίδεοι κι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους ως προς τον χαρακτήρα, την κουλτούρα, τα βιώματα, τη φιλοσοφία, αναγκασμένοι να υποστούν από κοινού, αλυσοδεμένοι σε ένα άθλιο μπουντρούμι, τις άγριες συνθήκες κράτησης, τον αγώνα επιβίωσης, την μόνιμη αγωνία του επικείμενου θανάτου… Καταστάσεις εντελώς οριακές που θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους επινοώντας απίθανους τρόπους «διαφυγής» με παιχνίδια του μυαλού και κυρίως θα διαμορφώσουν ισχυρούς, άρρηκτους δεσμούς αγάπης μεταξύ τους σε βαθμό αλληλοεξάρτησης, όπου η απώλεια ενός επιδρά καταλυτικά και μοιραία στους δύο εναπομείναντες…
Ένα υπέροχο ψυχολογικό έργο με αυθεντική δύναμη (+) από τον Φρανκ ΜακΓκίνες, γραμμένο το 1992 με αφορμή αληθινές απαγωγές αθώων Δυτικών στην εμπόλεμη περιοχή με κυρίαρχη την τρομοκρατία, η οποία στο μεταξύ μέχρι σήμερα εντάθηκε σε αγριότητα, καθιστώντας το έργο άκρως επίκαιρο με την αλήθεια της ζοφερής πραγματικότητας από την οποία εμπνέεται ο συγγραφέας του… και ακριβώς σε αυτή την ωμή, ανελέητη αλήθεια οφείλεται η αυθεντική του δύναμη, παραπέμποντας σε ιστορικό ντοκουμέντο ως βάση, συνδυασμένο με ελκυστική μυθοπλασία…Όπου η επιλογή των ιδιαίτερων και ετερόκλητων χαρακτήρων, η διαμόρφωση των μεταξύ τους σχέσεων με βαθιά ψυχολογική ανατομία, η αγωνιώδης πλοκή με διαρκή κορύφωση μέχρι το απρόβλεπτο τέλος, ανήκουν στις σπουδαίες συγγραφικές αρετές ενός έργου σύγχρονου και παράλληλα διαχρονικού για τη λειτουργία των ανθρώπων σε οριακές, υπερβατικές καταστάσεις…
Εκεί που απογυμνώνονται από κάθε μορφής κοινωνική σύμβαση κι απομένουν αρχέτυπες γυμνές ψυχές αντιμέτωπες με την αλήθεια που κουβαλούν, με το άγνωστο, με το δέος της ύπαρξης και του θανάτου… εκεί που η επιβίωση και η ψυχική υγεία είναι καθημερινό σκληρό στοίχημα, κερδισμένο ώρα την ώρα, ενώ η αλυσίδα στο πόδι ορίζει τα βήματα στα λίγα μέτρα του κελιού, με μοναδικό μέσο διαφυγής και μοναδικό στήριγμα τα ταξίδια του τραυματισμένου μυαλού… Ένα σπουδαίο, συγκινητικό έργο πάνω σε ανθρωπιστικές αξίες, με μια θαυμάσια, σύγχρονη, απολαυστική μετάφραση από την Αθανασία Καραγιαννοπούλου…
Η οποία επίσης ανέλαβε τη σκηνοθεσία του, επενδύοντας σε σοφή λιτότητα για ένα κείμενο με δική του πληθωρική δυναμική, ώστε να αναδείξει απερίσπαστα τη μεστή ουσία των λόγων, των σκέψεων, των αισθημάτων, ήδη σε σημείο εκρηκτικό… Σε ένα εντελώς αφαιρετικό σκηνικό με τρία άθλια στρώματα, τρεις στερεωμένες στο βρώμικο δάπεδο αλυσίδες και τη συνδρομή εύστοχων φωτισμών, έδωσε μινιμαλιστικά τη ζοφερή ατμόσφαιρα εγκλεισμού, εστιάζοντας κυρίως στην ερμηνευτική και χωροταξική καθοδήγηση των ηθοποιών, που χάρη στις εύστοχες υποδείξεις της απέδωσαν τα μέγιστα, με πληθώρα συναισθημάτων, εναλλαγές εντάσεων, δυνατές στιγμές με συγκρούσεις, τρυφερότητα ή σαρκασμό, οδηγώντας τις εξελίξεις με σωστή κλιμάκωση στο αποκορύφωμα ενός φινάλε με δυνατό συμβολισμό αλλά και αμφισημία υπό συζήτηση, περιλαμβανομένης της γυμνής σκηνής του Α. Αλμπάνη…
.
.
Παράλληλα οι συνεχείς σκοτεινές διακοπές με νοσταλγική τζαζ μουσική και τους ήρωες να καλύπτουν το πρόσωπο με μαύρη μάσκα προκειμένου να απομονωθούν από την άθλια πραγματικότητα ταξιδεύοντας με τη μουσική στις παρήγορες μνήμες, ενίσχυσαν καταλυτικά την ατμόσφαιρα, κι όσο για τις απρόβλεπτες με κόντρα διάθεση, καταπληκτικές μουσικές επιλογές από την ίδια την σκηνοθέτιδα, ανήκουν στα μεγάλα συν της παράστασης…
Στη διάρκεια της οποίας, η εξαθλίωση, το ψυχικό απογύμνωμα, η αφόρητη νοσταλγία, η αίσθηση ασφυξίας, τα αναπάντητα γιατί, η αγωνία μιας μοίρας σκοτεινής, εντείνονται εκρηκτικά προκαλώντας μοιραία συναισθηματικά ξεσπάσματα που ίσως είχαν οδηγήσει στην τρέλα, αν δεν κατέφευγαν σε λυτρωτικές φαντασιώσεις από τον «έξω κόσμο», μετέχοντας σε «παιχνίδια ρόλων», άλλοτε ως θαμώνες μπαρ αναπαριστώντας βραδιά γλεντιού, άλλοτε ως θεατές αγώνα τένις, άλλοτε γράφοντας νοερά γράμματα στους αγαπημένους πίσω…
Σκηνές δυνατές και απρόσμενες που με το οξύμωρο, επιφανειακά ίσως ανέτρεπαν το ζοφερό κλίμα του κελιού, ωστόσο επί της ουσίας το ενδυνάμωναν καθώς ο ανατριχιαστικός ήχος των σερνάμενων αλυσίδων συνόδευε σταθερά κάθε επιχειρούμενη νοερή διαφυγή και αποδόθηκαν σκηνοθετικά με θαυμάσιο. ευρηματικό, ατμοσφαιρικό τρόπο…ενώ παραδόξως για μια σκοτεινή, φορτισμένη παράσταση, το στοιχείο του χιούμορ– ειδικά μεταξύ των «άσπονδων» Ιρλανδού και Άγγλου- κυριάρχησε σε μεγάλο κομμάτι, εξισορροπώντας την ένταση με έξυπνες απολαυστικές ατάκες, σε μια σκηνοθεσία απέριττη, ουσιαστική, φροντισμένη, με εμπνευσμένες στιγμές κι ελάχιστες επισημάνσεις παρακάτω…
Σε επίπεδο υποκριτικής πρόκειται για τρεις υπέροχες, ισάξιες ερμηνείες απαιτητικών ρόλων, που αποδόθηκαν με υψηλό επαγγελματισμό και αφοσίωση, ξεκινώντας από τον εξαίρετοΑντίνοο Αλμπάνη στον σαρωτικό ρόλο του Ιρλανδού δημοσιογράφου… ένας πληθωρικός, αεικίνητος, παθιασμένος χαρακτήρας με έντονο σαρκασμό ως «πειραχτήρι» και ιδιαίτερο συνδυασμό τραγικότητας και πικρού χιούμορ, που ενσαρκώθηκε αριστοτεχνικά με πλήρη ενσυναίσθηση των βαθύτερων ψυχολογικών προεκτάσεων, με δουλεμένες λεπτομέρειες σε μια ερμηνεία υποδειγματική όπου συνυπήρχαν αρμονικά η συγκίνηση, η ένταση, η ασφυξία, η απολαυστική κωμικότητα ως αντίδραση για ξόρκισμα…
Ο Δημήτρης Μάριζας στον ρόλο του Άγγλου καθηγητή, απέδωσε με αξιοθαύμαστο τρόπο την «αποδόμηση» του δικού του χαρακτήρα, που ξεκινά αθώα με τον «ευγενικό καθωσπρεπισμό» της τάξης του, για να μεταλλαχθεί σταδιακά σε θλιβερό, εξαθλιωμένο έρμαιο της κατάστασης, σε μια ερμηνεία με ιδανική κορύφωση και απόλυτη συναισθηματική πληρότητα…
Τέλος ο Πήτερ Ραντλ ως Αμερικάνος γιατρός υπήρξε «συμπαγής» και πειστικότατος στις ακραίες, οριακές συνθήκες που βίωνε, καταθέτοντας αλήθεια σε όλη τη γκάμα των αισθημάτων που απαιτούσε ο ρόλος, από την οργή για το παράλογο μέχρι τον πόνο της τραγικής μοίρας…
.
.
Οι ελάχιστες επισημάνσεις μας (-) ξεκινούν από το… τέλος κι εννοούμε το αμφιλεγόμενο φινάλε της παράστασης, εστιάζοντας σε δύο σημεία: καταρχάς στο γεγονός ότι ενώ ο θάνατος του πρώτου δίνεται ξεκάθαρα στο έργο, η κατάληξη των δύο συντρόφων του είναι ασαφής και διφορούμενη… παρότι ο ευρηματικός, ατμοσφαιρικός συμβολισμός σκηνοθετικά παραπέμπει σε «αναχώρηση» και για τους δύο, εντούτοις λείπει έστω ένας μικρός υπαινιγμός που θα φωτίσει αν πρόκειται για αναχώρηση στον «έξω» ή στον «άλλο» κόσμο, αν δηλαδή διασώζεται κάποιος κι απελευθερώνεται όπως φαίνεται (παραπλανητικά;) ή αν και οι δύο ακολουθούν τη μοίρα του πρώτου, αφήνοντας τον θεατή με αναπάντητο ερώτημα…
Το δεύτερο σημείο αφορά στην ολόγυμνη σκηνή του Α. Αλμπάνη, η οποία διήρκησε ελάχιστα δευτερόλεπτα και θεωρούμε ότι ήταν μια επιλογή όχι τόσο αναγκαία για τη σκηνοθετική συνθήκη, καθώς θα μπορούσε να αποδοθεί με άλλους τρόπους, όσο «ελκυστική» προς συζήτηση και μάλλον παραπλανητική κάνοντας λόγο γενικώς για «τολμηρές σκηνές» που ΔΕΝ υπάρχουν… Και μια τελευταία επισήμανση αφορά στο δέσιμο της παράστασης από άποψη ρυθμού και ροής, καθώς εκτιμούμε ότι στο άνευρο ξεκίνημα και σε κάποια επιμέρους σημεία, πλατείασε ελαφρώς με φλυαρία, ενώ μια μικρή σύμπτυξη σε περιεχόμενο και διάρκεια θα δυνάμωνε το έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό αποτέλεσμα…
Εν κατακλείδι (=) αυτό που πάντα λειτουργεί ως κρίσιμο «βαρόμετρο» στην τελική αξιολόγηση, είναι αφενός το αυθόρμητο έντονο χειροκρότημα κι αφετέρου και κυρίως η αίσθηση εγκαταλείποντας την αίθουσα… που εν προκειμένω ήταν αίσθηση θεατρικής πληρότητας από μια παράσταση δυνατή σε όλα τα επίπεδα κι επιπλέον σκέψεις επίμονες με ανάγκη να μοιραστούν…
Βαθμολογία:
7,8/10
.
-Βίντεο Υπόκλιση εδώ
.
-k-
.
ΑΥΛΑΙΑ
«Κάποιος να με προσέχει» του Φρανκ Μακγκίνες.
Κοινωνικό.
-Αθανασία Καραγιαννοπούλου & Αντίνοος Αλμπάνης μιλούν στην “Κ”, εδώ
«Ήταν ένας Άγγλος, ένας Ιρλανδός και ένας Αμερικανός σ’ ένα κελί στο Λίβανο. Τι; Το ξέρετε; Όχι ε;… Λοιπόν. Όλοι μπορούν να φανταστούν γιατί είχαν βρεθεί σ’ αυτό το κελί αλλά κανένας, εκτός από αυτούς τους τρεις, δεν μπορεί να φανταστεί γιατί είχαν βρεθεί στο Λίβανο…».
.
Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου.
Ερμηνεύουν: Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μάριζας, Πήτερ Ραντλ.
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 19:00.
.
-Κ-
12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023: Όλες οι πρεμιέρες που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης συμμετέχουν στα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής & Βραβεία Κοινού
.
Δείτε & αυτά: