.
Η παράσταση «Μήδεια του Μποστ» αποτέλεσε τη χειμερινή σεζόν μία από τις πιο δημοφιλείς παραστάσεις, η οποία μάλιστα ήταν -δικαίως- υποψήφια για 5 βραβεία στα 10α ΘΒΘ.
Η επιλογή να περιοδεύσει σε αρκετά μέρη ανά την Ελλάδα αυτήν τη δύσκολη για τον πολιτισμό εποχή ήταν πολύ σημαντική, τόσο για την ενίσχυση των πολιτιστικών δρωμένων, όσο και γιατί η παράσταση αυτή μοιάζει πραγματικά να είναι διαμορφωμένη για να παίζει σε ανοιχτά θέατρα. Η προσέλευση του κοινού στο Ηράκλειο της Κρήτης και συγκεκριμένα στο θερινό θέατρο «Τεχνόπολις» αποτέλεσε μία ηχηρή στήριξη στην παράσταση, που φάνηκε να κερδίζει γρήγορα τις εντυπώσεις.
Αρχικά, ως προς τα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης, πρέπει να σημειώσουμε, πως πρόκειται για μία δουλεμένη ως προς κάθε της λεπτομέρεια παράσταση.
Πρώτα, ξεχωρίζουμε την σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση με ρυθμό, μπρίο, ροή, αρκετή μουσική και μεγάλες δόσεις σάτιρας. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν δύο στοιχεία: α) η όλη ιστορία είναι ειδωμένη μέσα από ένα μπουλούκι ηθοποιών, που επιχειρεί να παρουσιάσει το πρωτότυπο κείμενο της Μήδειας, ενώ συμβαίνουν όλα αυτές οι κωμικοτραγικές καταστάσεις, με το στοιχείο αυτό να ενισχύει το σατυρικό περιεχόμενο του έργου και να διευρύνει το σαρκαστικό στοιχείο του Μποστ και β) αξιοποιεί κάθε ευκαιρία και κάθε αφορμή για να προσθέσει κινησιολογικές πινελιές και να ενισχύσει το κείμενο, χωρίς να μένει απλώς και μόνο στο κωμικό περιεχόμενο του δεκαπεντασύλλαβου, δημιουργώντας ένα σαρωτικά σκηνοθετικά περιεχόμενο, που δεν σε άφηνε σε ησυχία και ανάπαυση.
Ως προς το κείμενο του Μποστ, αυτό παρότι είχε γραφτεί το 1993, εντούτοις με την διασκευή και το τέχνασμα, που αναφέρθηκε παραπάνω φάνηκε να αποκτά μία νέα ματιά με ατάκες, που αγγίζουν σύγχρονα ζητήματα, χωρίς να χάνει τη διαχρονικότητα του περιεχομένου του, με βασικά χαρακτηριστικά τη σάτιρα και τη γελοιοποίηση γεγονότων και καταστάσεων. Άλλοτε χαμογελάς, άλλοτε γελάς δυνατά, χωρίς πάντως να χάνει τον προσανατολισμό και την υφολογία του. Ο δεκαπεντασύλλαβος από μόνος του αποτελεί μία παραδοσιακή σατιρική μέθοδο, που στο παρόν κείμενο μοιάζει να είναι πολύ προσεκτικά δουλεμένη.
Βασικά, επίσης, στοιχεία ήταν οι φωτισμοί της Αρετής Μουστάκα, οι οποίοι διαδραμάτιζαν και αυτοί ρόλο στην σκηνοθεσία, με τα φώτα να εναλλάσσουν χρώματα και ρυθμό, δίνοντας παλμό στην παράσταση, καθώς και τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου, τα οποία μέσα στην απλοϊκότητά τους παρέπεμπαν σε πιο καλτ στιγμές της Ελλάδας, με σατιρική βάση.
Η μουσική της Monika αποτέλεσε επίσης έναν ακρογωνιαίο λίθο της παράστασης, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της υπήρχαν μουσικά κομμάτια, τα οποία αποτελούσαν το κλείσιμο των σκηνών, συμβάλλοντας στη μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη. Πολλά μάλιστα από αυτά αποτελούσαν διασκευές γνωστών κομματιών (βλ. π.χ. το «Ο πιο καλός ο μαθητής»). Άλλα από αυτά ήταν απόλυτα ταιριαστά και με κωμικό τρόπο ειδωμένα και άλλα πιο διεκπεραιωτικά. Σε γενικό σύνολο, όμως, άφηναν μία χαρούμενη και διασκεδαστική αίσθηση, ενισχύοντας το συνολικό αποτέλεσμα.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς αυτό, που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρομερός συγχρονισμός τους, καθόσον παρά την γρήγορη ροή του κειμένου και της εναλλαγής των ατακών και των σκηνών, οι ίδιοι δεν φάνηκαν σε κανένα σημείο να μπερδεύονται ή να χάνουν τα λόγια τους. Ένα αρμονικό σύνολο με πολύ πετυχημένη συνεννόηση. Τις εντυπώσεις αδιαμφισβήτητα έκλεψε ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός στον ομώνυμο ρόλο, προσφέροντας άπλετο γέλιο, τόσο με το κείμενο, όσο και με τις εκφράσεις του.
Επίσης απολαυστικός ήταν ο σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης στο ρόλο της καλόγριας, που αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα στον άντρα και τα παιδιά της Μήδειας, αλλά και στο ρόλο του Ευριπίδη.
Πολύ καλοί ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος στο ρόλο του Οιδίποδα, ο ιδιαίτερα ντυμένος Γεράσιμος Σκαφίδας στο ρόλο της τροφού, και ο Νίκος Πουρσανίδης στο ρόλο του Ιάσωνα.
Οι δύο κοπέλες, η Αναστασία Γεωργοπούλου, αλλά και η Άννα Κλάδη εντυπωσίασαν για την κίνησή τους και την ορθοφωνία τους. Τέλος, ο μουσικός Γιάννης Μαθές, που έπαιζε ζωντανά πιάνο, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς παρενέβαινε και αυτός στην όλη πορεία της υπόθεσης.
.
.
Πταίσματα είναι τα αρνητικά (-) στοιχεία μίας ορθά δομημένης και διαμορφωμένης παράστασης, τα εξής δύο: ορισμένα σημεία του κειμένου και το σκηνικό, τα οποία σίγουρα με μία ενίσχυση θα έδιναν ένα καθόλα άρτιο αποτέλεσμα. Ως προς το κείμενο, η γρήγορη ροή και οι συνεχείς εναλλαγές προσέκρουσαν σε ορισμένα σημεία επανάληψης, τα οποία φυσικά είναι λογικό να υπάρχουν σε μία παράσταση, που σχεδόν αγγίζει τις δύο ώρες. Δεν είναι αμελητέο, όμως, το γεγονός, πως η σκηνοθεσία καταφέρνει ακόμη και αυτές τις επαναλήψεις να τις άρει με μία γοργή ροή και εναλλαγή σκηνών. Ως προς το σκηνικό, περίμενα κάτι περισσότερο, που θα μπορούσε να ενισχύσει τη σαρκαστική διάθεση του κειμένου, το οποίο μου φάνηκε αρκετά απλοϊκό σε σχέση με την υπόλοιπη μπαρόκ ατμόσφαιρα.
.
.
Συνολικά (=), θα λέγαμε, πως πρόκειται για μία παράσταση, η οποία δεν υπόσχεται κάτι παραπάνω από αυτό, που μπορεί να προσφέρει: γέλιο, κέφι, ανάπαυλα σε ένα κείμενο, που δεν αγγίζει επιφανειακά ζητήματα, αλλά εισέρχεται μέσω της σάτιρας στην καυτηρίαση ποικίλων θεμάτων. Η σκηνοθεσία, ούσα σε πολλά σημεία υποδειγματική, αποδεικνύει, πως ένας σωστός συνδυασμός στοιχείων μπορεί να εξυψώσει ένα αποτέλεσμα. Ιδανική για θερινά θέατρα και ανοιχτούς χώρους!
Βαθμολογία:
7,1/10
.
-k-
.
ΤΡΙΤΗ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Θέατρο Γης
«Μήδεια» του Μποστ.
Στη Μήδεια, ο Μέντης Μποσταντζόγλου (Μπόστ) ξεκίνησε να γράψει ένα έργο βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη και κατέληξε να μιλάει σε δεκαπεντασύλλαβο για μια γυναίκα στυγνή, κακούργα δολοφόνισσα, που έσφαξε τα παιδιά της επειδή ήτανε κάτι παλιόπαιδα που δεν παίρνανε τα γράμματα και δεν θέλανε να δουλέψουν. Σαν να μην της έφταναν όλα αυτά είχε κι έναν άντρα, τον Ιάσωνα, που την κεράτωνε από πάνω με μία καλόγρια! Έτσι, θολωμένη η Μήδεια αρπάζει το χασαπομάχαιρο απ’ την κουζίνα και φευ! Αντί να σφάξει τα παιδιά της σκοτώνει κάτι συμμαθητές τους που είχανε πάει στο σπίτι να τα συναντήσουν.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης.
Ερμηνεύουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Γιάννης Δρακόπουλος, Νικορέστης Χανιωτάκης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Μπέτυ Αποστόλου, Άννα Κλάδη.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου στις 21:00
.
5 υποψηφιότητες στα 10 Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020:
Καλύτερη παράσταση Χρονιάς 2020, σκηνοθεσία (Νικορέστης Χανιωτάκης), Β’ Ανδρικού (Γιάννης Δρακόπουλος), ερμηνευτικού συνόλου, Νέου προσώπου (Άννα Κλάδη).
.
Ο σπουδαίος Νικορέστης Χανιωτάκης μιλά στην Κουλτουρόσουπα: Κάνω αυτό που θέλω, με όποιο ρίσκο έχει.
Πλάνα από τη παράσταση στο θέατρο Αυλαία.
.
-k-
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, κλικ εδώ.
.
Τι παίζουν τα θερινά σινεμά της Θεσσαλονίκης τώρα, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
΄΄
Φωτογραφικό υλικό
