Είδαμε και σχολιάζουμε.
Είναι πολύ αισιόδοξο το γεγονός ότι παράλληλα με την κυρίαρχη τάση των κλασικών, συμβατικών παραστάσεων, συναντούμε συχνά κι αυτές τις «άλλες» που διαφοροποιούνται ως εναλλακτική πρόταση. Που καταθέτουν μια διαφορετική, ασυνήθιστη έως απρόβλεπτη οπτική, πειραματιζόμενες με τον λόγο, το σώμα, την έκφραση, τα ελάχιστα μέσα… γιατί χάρη σε παρόμοιες προσπάθειες επιτυγχάνεται η όποια εξέλιξη, έστω κι αν κάποτε τα βήματα «σκοντάφτουν», είναι φυσικό σε μια πορεία. Σε αυτή την κατηγορία των «διαφορετικών» ανήκει η παράσταση «Splinters» της Νίνας Ράπη και σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μιχαήλ, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Τ – κυρίως από νεαρόκοσμο, ως ένα ακόμη αισιόδοξο σημάδι…
Τί είναι όμως το «Splinters» με τον ξενικό τίτλο; Η απάντηση λέει πως πρόκειται για επτά αλληλένδετα μονόπρακτα με κοινό θεματικό άξονα, που δεν είναι άλλος από τις ανθρώπινες σχέσεις. Μια απλοϊκή έκφραση που ωστόσο σηματοδοτεί ένα… σύμπαν ολόκληρο! Ή μάλλον, περισσότερα του ενός… γιατί όταν δύο ετερόκλητα, ανεξάρτητα «εγώ» πασχίζουν να χτίσουν ένα αρμονικό «εμείς» σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης και δη ερωτικής, η σύνθεση που αναζητούν θα προκύψει από άπειρες, χαώδεις «χημικές αντιδράσεις» άλλοτε ήπιες κι άλλοτε ανεξέλεγκτες έως εκρηκτικές. Κάποια στιγμή τα ισχυρά «εγώ» θα κληθούν να διαπεράσουν την επιφάνεια, να προχωρήσουν στα ενδότερα, να γεφυρώσουν χάσματα, να επικοινωνήσουν επί της ουσίας… θα κληθούν να ανατρέψουν στερεότυπα και συμβάσεις, προκειμένου να πετύχουν ουσιαστική ελευθερία στη συνειδητή επιλογή του «εμείς»… Πάνω σε αυτόν τον καμβά της βαθύτερης αναζήτησης σχέσεων κινήθηκαν οι επτά ιστορίες σαν μία ενιαία, με εναλλαγές ανδρικών και γυναικείων ζευγαριών.
Σε μια παράσταση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (+), βασικό της στήριγμα υπήρξε το δυνατό σε περιεχόμενο κείμενο της Νίνας Ράπη. Ένα κείμενο κατ΄ουσίαν φιλοσοφικό, εισχωρώντας στην «καρδιά» του ζητούμενου με εξαιρετική ευστοχία σε ψυχολογικό επίπεδο και επιχειρώντας ακροβατικά εγκεφαλικά «παιχνίδια», ικανά να διεγείρουν τη σκέψη. Η εστίαση στο ερωτικό κυρίως πεδίο που προσφέρεται ιδανικά για παρόμοιες διερευνήσεις, έδωσε τη δυνατότητα να αποκαλυφθούν μέσα από μικρές συμβατικές λεπτομέρειες, απρόβλεπτες – και συχνά ασυνείδητες αλήθειες, πίσω από λέξεις, από ρόλους, από πρότυπα, καθώς πολλοί διάλογοι παρουσιάστηκαν ως «άφυλοι», χωρίς ταυτότητα φύλου… Κι οι εσωτερικοί μονόλογοι εξελίχθηκαν σε διαλόγους με το βαθύτερο «εγώ», εκφράζοντας κρυφές σκέψεις και αισθήματα, σε μια αγωνιώδη πορεία συνειδητότητας, ωριμότητας, απελευθέρωσης… Με λόγο ζωντανό και εύληπτο, που συνδύασε φιλοσοφικό στοχασμό, καθημερινή αμεσότητα, ευφυείς συμβολισμούς, λεπτό χιούμορ ή σκληρές αιχμές…
Το εγχείρημα του Αλέξανδρου Μιχαήλ να σκηνοθετήσει παρόμοιο κείμενο, μόνο εύκολο δεν ήταν, καθώς κλήθηκε να δώσει σκηνική υπόσταση, όγκο και δραματοποίηση σε εγκεφαλικούς στοχασμούς. Χωρίς την παραμικρή βοήθεια από δράση ή πλοκή ή περιγραφές, ούτε καν υπονοούμενες εικόνες συγγραφικά, όφειλε να τις δημιουργήσει- εφεύρει ως ζωντανή θεατρική πράξη επί σκηνής. Και τα κατάφερε! Εστιάζοντας βεβαίως στη λεκτική δύναμη του έργου που ανέδειξε άριστα, αξιοποιώντας με λιτό αλλά ευρηματικό τρόπο κάποιες πρωτότυπες τεχνικές με έντονα συμβολικό χαρακτήρα και τη βοήθεια ελάχιστων μέσων σε μια εντελώς γυμνή σκηνή. Καθώς απέδωσε εύστοχα, παραστατικά, με θεατρικότητα, τις εύθραυστες ισορροπίες, τις συγκρούσεις, την δυσκολία επικοινωνίας, τους εσωτερικούς διαλόγους, την «υπέρβαση» ανάμεσα σε ανδρικά- γυναικεία πρότυπα… Με κάποια ευρήματα, σαν τις «διπλές» φωνές που εντυπωσίασαν τεχνικά για τον άψογο συντονισμό ή τους «τετραπλούς» διαλόγους μεταξύ των ζευγαριών με συνεχείς εναλλαγές «ταυτότητας», ενώ τα σώματα υπάκουαν σε μια συνειδητή, σχεδόν παγωμένη «ακαμψία τελετουργίας», δίνοντας τη δύναμη μέσω της εκφραστικής εκφοράς του λόγου. Σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση και ένα εντελώς απρόβλεπτο, αγαπημένο μικρασιατικό τραγούδι, δοσμένο όμως με ξεχωριστό, απόλυτα ταιριαστό τρόπο. Να σημειώσουμε επιπλέον ότι η δεμένη ροή συνέδεσε τα επτά μονόπρακτα σε αρραγή ενότητα, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη ιστορία χωρίς εμφανείς «ραφές» και σαφώς με «άποψη».
Σε επίπεδο υποκριτικής, και οι 4 ηθοποιοί (Νίκος Βατικιώτης, Νίκος Τσολερίδης, Μελίνα Γαρμπή, Χριστίνα Γυφτάκη) υπηρέτησαν άψογα το ιδιαίτερο σκηνοθετικό μοντέλο, επιδεικνύοντας επαγγελματισμό, ερμηνευτική ωριμότητα, σκηνική άνεση, αμεσότητα… Ένα σύνολο εξαιρετικά δεμένο, που προφανώς δούλεψε πολύ για να πετύχει αξιοθαύμαστο συγχρονισμό σε ατάκες και όχι μόνο, ισοδύναμοι όλοι τους, με θαυμάσια άρθρωση και εκφορά του λόγου, με έντονα βλέμματα- καρφωμένα κυρίως στο κενό και όχι στον συνομιλητή, με ιδιαίτερη «άκαμπτη» κινησιολογία – κυρίως οι γυναίκες, που ειδικά στον εσωτερικό μονόλογο- διάλογο, όπως είπαμε προκάλεσαν θαυμασμό για την απόλυτη ταύτιση των δύο φωνών.
Σκηνικό δεν υπήρχε, καθότι σε παρόμοιο έργο είναι μάλλον αχρείαστο, ενώ τα απλά κοστούμια σε αποχρώσεις μαύρου, άλλαξαν συχνά «συνδυασμούς» επί σκηνής, για τις ανάγκες κάθε μονόπρακτου. Πλήρως ικανοποιητικοί οι φωτισμοί και απόλυτα δεμένη με το κλίμα η μουσική, όπου επιπλέον με το γνώριμο αλλά απρόβλεπτο άκουσμα, ενίσχυσαν συνολικά την ατμόσφαιρα της παράστασης.
Στην οποία, αυτά που μας έλειψαν (–), ήταν ίσως ένας πιο ζωντανός ρυθμός, με περισσότερο τονισμένες εντάσεις ή ελαφρώς μεγαλύτερη κινητικότητα, παρότι σεβόμαστε τη συγκεκριμένη σκηνοθετική άποψη. Ωστόσο υπήρχαν κατά τη γνώμη μας σημεία που «ζητούσαν» περισσότερη ενέργεια και δόση έντασης από το σώμα, ως βασικό εκφραστικό μέσο, ισοδύναμο του λόγου. Και τέλος, αυτό που μας έλειψε ήταν η μεγαλύτερη διάρκεια, καθώς όταν σε απορροφά κάτι, ο χρόνος ήδη «συρρικνώνεται», πόσο μάλλον τα 50 λεπτά για μια παράσταση με ξεχωριστό ενδιαφέρον, που αποδείχθηκαν πολύ λίγα- και πάντως πολύ λιγότερα από το χρόνο μετακίνησης. Το λες «παράπονο» αλλά… και εύσημο ταυτόχρονα!
Καταλήγοντας (=) θα τονίσουμε την ιδιαιτερότητα μιας παράστασης εναλλακτικής, η οποία συνδύασε δυνατό, στοχαστικό κείμενο, φαντασία και παράλληλα λιτότητα στη σκηνοθεσία, με άξιες ερμηνείες, που φεύγοντας σου προσφέρει επιπλέον τροφή για σκέψη… Καθόλου λίγα για λάτρεις του είδους!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
———————————
Η Ψηφοφορία ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ έως και την Κυριακή 25/2. Ψήφισε ΤΩΡΑ τις 5 καλύτερες θεατρικές παραστάσεις Σεπτεμβρίου 2017 – Ιανουαρίου 2018 για τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ- 8α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης.
ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΩΡΑ
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
