Το πάλαι ποτέ είχαμε τα αυθεντικά γουέστερν… στη συνέχεια τα πιο λάιτ «σπαγγέτι- γουέστερν»… ε τώρα, ανακαλύψαμε ένα νέο είδος της κατηγορίας σε παγκόσμια πρώτη! Το λεγόμενο «αχταρμά- γουέστερν», ελληνικής έμπνευσης με γιαλατζί κρητικές ρίζες, δια συγγραφικής χειρός Θοδωρή Αθερίδη. Πιστός του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και μάλιστα στην άγρια εκδοχή της, ονομάτισε αντίστοιχα το πόνημά του, έβαλε και τις ταμπέλες «κωμωδία» και από δίπλα «γουέστερν» και ξεμπέρδεψε… Αυτός ναι. Εμείς όμως, οι θεατές της παράστασης «Άγρια Δύση» του λεγάμενου και σε σκηνοθεσία Μπέσσυ Μάλφα, που υπομείναμε – με όση αντοχή διέθετε ο καθένας- στο θέατρο Κήπου, τί φταίξαμε για να πληρώσουμε βαρύ ψυχικό τίμημα;
Να σημειώσουμε δε ότι, μετά από τάματα σε αγίους για να δούμε έστω και Ιούλη μήνα μια ξάστερη βραδιά χωρίς νεροποντές κι αστροπελέκια, πηγαίναμε με μεγάλη χαρά στο εν λόγω θέατρο, εγκαινιάζοντας επιτέλους την φετινή θερινή περίοδο, και με ανάλογες προσδοκίες για μια ευχάριστη (κατ ΄ελάχιστον) παράσταση με αξιόλογους συντελεστές, που περιγράφεται ως «μια κωμωδία γεμάτη γέλιο, πάθος για τη ζωή, τον έρωτα και την αγάπη για την Ελλάδα»… Έχοντας οπλιστεί εκ των προτέρων με υπομονή για την αναμενόμενη ουρά στο ταμείο, καθότι πρεμιέρα με «ονόματα». Οποία έκπληξις! Ώρα 9.10’ και στο ταμείο ψυχή… μα πότε πρόλαβαν και μπήκαν όλοι; Για να διαπιστώσουμε ότι οι «όλοι» μετά βίας γέμισαν το μισό θέατρο, αυτό όμως δεν απέτρεψε μια άνευ λόγου μισάωρη καθυστέρηση, με την (μάταιη) ελπίδα μήπως φανεί κανένας ξεχασμένος, ενόσω οι ταλαίπωροι καθισμένοι δίναμε μάχες με τα κουνούπια και τις άβολες κερκίδες… Μέχρι που άρχισε η παράσταση και βεβαιωθήκαμε ότι η αναμονή ήταν ό,τι πιο… ευχάριστο μας έλαχε τούτη τη βραδιά!
Το σύνθημα έδωσαν απανωτοί πυροβολισμοί και το κλισέ σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας, ενώ ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως μυστηριώδης κάουμπου, εκ… Σουηδίας ορμώμενος, επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας, στην πατρίδα του την Κρήτη. Και συγκεκριμένα στην πανσιόν του διατηρεί η Μπέσσυ Μάλφα, μια καπάτσα γυναίκα, ατυχήσασα στο γάμο και με δυο δίδυμα παιδιά που δουλεύουν μαζί της… Ο γιος ολίγον ψωνάρα, ολίγον κουζουλός, ολίγον ό,τι να ‘ναι, και η κόρη καπάτσα σαν τη μάνα και αδίστακτη. Ο μυστηριώδης ξένος θα αποδειχθεί ότι δεν διάλεξε τυχαία το συγκεκριμένο πανδοχείο, καθώς τον συνδέει παλιό «νταλαβέρι» με την ιδιοκτήτρια, τόσο στενό που απέδωσε ως καρπούς τα δίδυμα. Μετά την αποκάλυψη, οι οικογενειακές ισορροπίες θα αλλάξουν προς άγνωστη κατεύθυνση, ενώ ο φυλακισμένος για χρέη πρώην σύζυγος της λοκαντιέρας, τον οποίο κατέδωσε η κόρη κι αυτός που τη λιγουρευόταν για να τη ρίξει της έταξε ένα διαμάντι- να! με το συμπάθιο- μαθαίνουν ότι αποφυλακίζεται κι έρχεται να εκδικηθεί… η σατανική τετράς καταστρώνει σχέδια να βρει το διαμάντι και να ξεπαστρέψει τον πρώην, αλλά ο κουζουλός γιος τραυματίζει την αδελφή και μετά αυτή εμφανίζεται σε αναπηρικό καρότσι και μετά λέει ότι το κάνει στα ψέματα γιατί είναι αδίστακτη και μετά χορεύουν πεντοζάλι και μετά… ΔΕΝ μεταδίδω άλλο!
Έχει κι ο εγκέφαλος τις αντοχές του, όσο φιλότιμα κι αν πάσχισε ο «συγγραφέας» Θοδωρής Αθερίδης να μας τον κάψει ολοσχερώς! Έστω κι ένα απειροελάχιστο κομμάτι του, μπορεί ακόμα (ευτυχώς Παναγιά μου) να αντιστέκεται σε παρόμοια κατασκευάσματα, που προσπαθείς να τα πιάσεις και δεν ξέρεις από πού! Παλεύω να θυμηθώ αν έχω ξανασυναντήσει τέτοιον ανεκδιήγητο αχταρμά σε συγγραφικό πόνημα – που θα έκανε τον Φώσκολο να σχίσει τα πτυχία του, αλλά μπαααα… Το μέσο μυαλό αδυνατεί να συλλάβει πώς κατάφερε ο αθεόφοβος να στριμώξει σε 80 λεπτών έργο, ένα απίθανο σύμπαν βλακώδους πλοκής, που χώρεσε από Σουηδό καουμπόυ και κουμπουροφόρα λοκαντιέρα, μέχρι γελοίες δολοπλοκίες, ένοχα μυστικά, ντεμέκ βεντέτες, κουζουλά παιδιά, κρυμμένα διαμάντια, φυλακές και πηγάδια, αναπηρικά καρότσια, λεβέντικες μπαλωθιές στο γάμο του Καραγκιόζη… συν κάμποσα ακόμη που η απαρίθμηση θα μας φάει όλο το κείμενο. Σε σημείο να πιστεύεις, πως δεν μπορεί… κάποια στιγμή στο φινάλε, με κάποιον από μηχανής συγγραφικό θεό, για κάποιον λόγο, θα αποδειχθεί ότι όλο τούτο ήταν ένας εφιάλτης…
Σαφώς έχουμε συναντήσει κακογραμμένα έργα με αδυναμίες, τα οποία ωστόσο μπορείς να αντιμετωπίσεις αξιοπρεπώς με σοβαρότητα, εντοπίζοντας τα προβλήματα. Όταν όμως το έργο είναι πρόβλημα από την κορφή ως τα νύχια και πέρα από το κοινό κοροϊδεύει πρωτίστως τον εαυτό του, η σοβαρότητα πάει περίπατο κι απομένει ο χαβαλές. Αδυνατείς να εξηγήσεις όλη αυτή την ασυνάρτητη δαιδαλώδη πλοκή χωρίς ειρμό, συνάφεια, αληθοφάνεια… το ακατανόητο μπλέξιμο τόσων ετερόκλητων καταστάσεων… την ανυπαρξία δομημένων χαρακτήρων και αντ’ αυτών γραφικές φιγούρες… τη γενικότερη σχιζοφρένεια ψάχνοντας να βρει ταυτότητα μεταξύ κωμωδίας, δράματος, θρίλερ, καουμπόικου, περιπέτειας, μιούζικαλ , καταλήγοντας σε γελοία παρωδία των πάντων, όπου τα κωμικά μέρη ήταν για κλάματα και τα τραγικά για γέλια… Με κερασάκι στην τοξική τούρτα «μηνύματα» του τύπου «το πραγματικό διαμάντι είναι το νερό» (οικολογικό) ή «δεν βρήκα το διαμάντι, αλλά βρήκα αληθινά διαμάντια, τα παιδιά μου» (ψυχολογικό) ή «δεν πρέπει να ξενιτευτούμε, θα μείνουμε στον τόπο μας» (κοινωνικό)… Εεεεε;;; Όχι που ο αχταρμάς δεν θα είχε ΚΑΙ ηθικοπλαστικά για λοβοτομημένους!
Υπήρχε όμως κι άλλο κερασάκι… η σκηνοθεσία της Μπέσσυ Μάλφα, που ήρθε κι αποτέλειωσε το ανεκδιήγητο κείμενο αλλά κυρίως τους ατυχείς θεατές. Θα μου πεις από πού να πιάσει κανείς το «ανεκδιήγητο», όμως το επέλεξε και υποθέτω χωρίς την απειλή… κουμπούρας! Και επιπλέον έκανε ό,τι μπορούσε για να τερματίσει τη γελοιότητα, αφήνοντάς μας κάγκελο για το επίπεδο μιας ταλαντούχας καλλιτέχνιδας, από την οποία ουδέποτε περιμέναμε παρόμοια υποτίμηση. Διότι εντάξει… να δεχθούμε το κλασικό πηγαινέλα, μπες- βγες, σήκω- κάτσε, ανέβα – κατέβα, ίσα να υπάρχει μια κινητικότητα… βολική διαχείριση από μη σκηνοθέτη για παράσταση άνευ απαιτήσεων. Πώς να δεχθούμε όμως την υπέρβαση λογικής και αισθητικής σε μια αλλοπρόσαλλη προσέγγιση που δεν ήξερε αν «θέλει» κωμωδία ή δράμα, γέλιο ή συναίσθημα, σασπένς ή παρωδία, μιούζικαλ ή κομεντί κλπ. βάζοντας τα πάντα στο μίξερ για να βγάλει έναν απίστευτο χυλό σαχλαμάρας;
Πώς να καταπιούμε ας πούμε, τα απίθανα καραγκιοζιλίκια – τύπου Σεφερλή του γιού… τις συνεχείς, άνευ λόγου, εκνευριστικές τσιρίδες κάθε πικραμένου, λες και του πατούσαν τον κάλο… τις ναρκισσιστικές πόζες της κόρης σε (παράλληλο) ρόλο «ανιματέρ» με μορφασμούς και νοήματα στο κοινό «άντε ντε, χειροκροτάτε, τι καθόσαστε!»… τις καραμπίνες να πηγαινοέρχονται ως σταθερό γραφικό αξεσουάρ της «Άγριας… Κρητικής Δύσης», συν ένα λαούτο για το ενδιάμεσο μιούζικαλ… τα χορευτικά πεντοζάλια στα καλά καθούμενα ως «απορία ψάλτου βηξ» για να γεμίσει το πράμα με ολίγον από μπαλέτο και να σπάσει η «αγριάδα»… το σουρεαλιστικό πηγάδι- σύμβολο με την ακόμα πιο σουρεαλιστική τύχη του… τις κλισέ ατάκες με χιούμορ της συμφοράς γι απελπισμένους… Έχει κανένα νόημα η συνέχεια;
Άλλωστε πρέπει να πούμε και δυο λόγια για τις ερμηνείες, διευκρινίζοντας ότι όσον αφορά στο πρωταγωνιστικό ζεύγος, πρόκειται σαφώς για έμπειρους ταλαντούχους ηθοποιούς με κάποια εξαιρετικά δείγματα, γεγονός που επιτείνει τη θλίψη… Διότι εδώ, ΔΕΝ αποδόθηκαν χαρακτήρες, παρά γραφικές φιγούρες χωρίς ταυτότητα, με «λίγο απ΄ όλα». Η Μπέσσυ Μάλφα με παραπανίσιο, ενοχλητικό τσαμπουκά, άσκοπα πηγαινέλα με την καραμπίνα και ανεκδιήγητη προφορά – υποτίθεται στην κρητική διάλεκτο, μόνο που ενίοτε ξεχνιόταν και το γύριζε άλλοτε στο κανονικό κι άλλοτε στο βλαχοτσιγγάνικο… Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, που ξεκίνησε καουμπόυ – απλά ως καρναβάλι για να δικαιώσει τον τίτλο, και κατέληξε βρακοφόρος στον αχταρμά, ήταν λογικό να παραπαίει στο πουθενά, κάπως σαν «ποιος είμαι, τι κάνω εδώ, γιατί το κάνω, άντε να τελειώνουμε»… Ο γιος Τάσος Κονταράτος, «χρησιμοποιήθηκε» τόσο άκομψα από τη σκηνοθεσία που τον μετέτρεψε σε γελοία καρικατούρα για πιασάρικο χάχανο, που μόνο κρίμα μπορείς να πεις για έναν νέο ηθοποιό που «το ΄χει»… Η κόρη Πηνελόπη Πλάκα, που επίσης δεν τη λες ατάλαντη, αφέθηκε χωρίς καθοδήγηση να επιδίδεται σε αναιδή «νάζια» προς το κοινό και να υπηρετεί έναν ρόλο «ψεύτικο» χωρίς πειστικότητα…
Το μόνο αξιοπρεπές στο εγχείρημα ήταν το σκηνικό – κατασκευή που παρίστανε επιτυχημένα την πρόσοψη και αυλή μιας πανσιόν με πόρτα σαλούν για την σχετική «σημειολογία»… κατά τα άλλα, τόσο η μουσική όσο και τα κοστούμια, ακολούθησαν μοιραία τη γενικότερη σύγχυση ταυτότητας, αδυνατώντας να καταλήξουν σε συγκεκριμένο στίγμα, οπότε και εδώ το «λίγο απ΄όλα» έδωσε τη (μη) λύση…
Καταλήγοντας (=) δεν μένει παρά να εκφράσουμε θλίψη για απόπειρες που προσβάλουν τη θεατρική τέχνη και να ευχηθούμε «περαστικά» στους ατυχείς θεατές με ελπίδα για γρήγορη ανάρρωση… Για τους άλλους που γέλασαν, χειροκρότησαν και το ευχαριστήθηκαν, τί να πούμε… σαν την υγεία παιδιά, δεν έχει!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
1 ΣΤΑ 10
.
Πληροφορίες για τη παράσταση (+ πρόγραμμα πανελλαδικής περιοδείας) θα βρείτε εδώ
Χρησιμοποιήστε στις κοινοποιήσεις σας τα παρακάτω tags δημοσίευσης:
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου
#ΘέατροΚήπου #ΆγριαΔύση #ΘοδωρήςΑθερίδης #ΜπέσυΜάλφα
#Γεράσιμος Σκιαδαρέσης #ΠηνελόπηΠλάκα
.
=
=
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2018. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ κ.ά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2018 ΕΔΩ
Τι θα δείτε στη Μονή Λαζαριστών Ιούνιο & Ιούλιο 2018 – Όλες οι συναυλίες ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2018 ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ κιν/κές ταινίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
