Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Εν μέσω συνεχιζόμενου καύσωνα ξανά στο θέατρο Κήπου, όμως τούτη τη φορά με ανθρώπινες συνθήκες και σεβασμό στον θεατή, έστω κι αν κόπηκαν λιγότερα εισιτήρια, που μπορεί να δυσαρεστεί την παραγωγή, ωστόσο το κοινό νιώθει ευγνώμον παρακολουθώντας μια παράσταση χωρίς απαράδεκτη «πήχτρα» με αίσθημα ασφυξίας, κρατώντας τα απαραίτητα κενά και ελεύθερες τις διόδους… αν σε αυτά προσθέσουμε ένα ελαφρύ αεράκι πού και πού, τη συνέπεια στην ώρα έναρξης, την ωραία συνοδευτική μουσική που μας συντρόφευε, είχαμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για καλοκαιρινή παράσταση κι έμενε να διαπιστώσουμε αν «Η μεγάλη πλεκτάνη» του Τζόντι Γκαλθερόν και σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου θα ολοκλήρωνε την απόλαυση και… ναι, το έκανε!
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα πλούσιο προάστιο της Ισπανίας με κεντρικό ήρωα τον υπουργό Βιομηχανίας και Ενέργειας, που μετά την αποκάλυψη ενός τρομερού σκανδάλου σε βάρος του, παραιτείται κι ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει….προηγουμένως όμως ως «τελευταία επιθυμία» θέλει να ζήσει μια ερωτική εμπειρία με πόρνη και μέσω πρακτορείου την καλεί σπίτι του, ενώ στο μεταξύ τον επισκέπτεται μία πανέμορφη ντίλερ για να πουλήσει τα προϊόντα της και στην κουβέντα του αποκαλύπτει το οικογενειακό της δράμα με έναν σύζυγο ρεμάλι που την κακοποιεί και έναν ανάπηρο πατέρα που φροντίζει… πάνω στη στιγμή καταφθάνει και η πόρνη με την οποία πλέον ο υπουργός δεν θέλει να συνευρεθεί νιώθοντας τσιμπημένος με την πωλήτρια, ακολουθούν οι δικές της αποκαλύψεις και η απίθανη εμπλοκή συζύγου και πατέρα , ξεκινώντας ένα τρελό γαϊτανάκι ανατροπών που συνθέτουν την απρόβλεπτη, καλοστημένη «μεγάλη πλεκτάνη»…
Πρόκειται για μια έξυπνη, απολαυστική κωμωδία (+) καταστάσεων με τις κλασικές αρετές του είδους, που σημαίνει ευφάνταστη, καλοδουλεμένη, «αστυνομική» πλοκή με σασπένς, απανωτές εκπλήξεις επί εκπλήξεων, γρήγορος ρυθμός, καθαροί χαρακτήρες με στίγμα, εύστοχο χιούμορ με πολιτικές αιχμές κι όχι μόνο, σε ένα έργο που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται κι αν κάποια σημεία μοιάζουν προβλέψιμα, την επόμενη στιγμή θα έρθουν τα πάνω – κάτω και μετά ξανά!
Απαιτείται συγγραφική μαεστρία και δυνατό μυαλό για να πετύχει ο δύσκολος συνδυασμός ενός σατανικού «γρίφου» με αίσθηση αληθοφάνειας και ρεαλισμού, με εσωτερική συνοχή, με απρόβλεπτα ευρήματα χωρίς καθόλου «καρτουνίστικες» υπερβολές, με πηγαίο χιούμορ και πολιτική σάτιρα μέσα από «αθώες» ατάκες, που εν προκειμένω πέτυχε με το παραπάνω, κερδίζοντας φυσικά το αμέριστο ενδιαφέρον του θεατή… και προσφέροντας παράλληλα σε δεύτερο επίπεδο ουσιαστική τροφή για σκέψη περί δικαίου και αδίκου, αθώου και ενόχου, θύματος και θύτη με τις διαρκείς εναλλαγές ρόλων στα άκρα…
Από σκηνοθετικής άποψης ο Σταύρος Στάγκος, κινήθηκε μεν στα ασφαλή πλαίσια μιας λιτής συμβατικής διαχείρισης χωρίς παιχνίδια εντυπώσεων, ωστόσο η προσέγγισή του υπήρξε ουσιαστική, μεστή, αποτελεσματική, αξιοπρεπής, στα πρότυπα μιας κλασικής καλής κωμωδίας και μάλιστα με σύνθετη πλοκή και ιδιαίτερη δυσκολία, καθώς όφειλε να αποδίδει τις συνεχείς ανατροπές φροντίζοντας να μη «προδίδει» τίποτα, να καθιστά σαφή τα «μπλεγμένα» τεκταινόμενα της πλεκτάνης και να κλιμακώνει το ενδιαφέρον για τις εξελίξεις, πράγμα που κατάφερε επιτυχώς…
Παράλληλα κράτησε τον σφιχτό ρυθμό που απαιτεί η κωμωδία, ανέδειξε απολαυστικά την κωμικότητα των καταστάσεων χωρίς να πέσει στην εύκολη παγίδα της υπερβολής «για παραπάνω γέλιο», συντόνισε αποτελεσματικά τους ηθοποιούς επί σκηνής ώστε η ροή να κυλά απρόσκοπτα με σαφήνεια και αυθόρμητο γέλιο… Κι όλα τούτα πλαισιωμένα από καλαίσθητο σκηνικό εσωτερικού βίλας, από κατάλληλη διακριτική μουσική, από επαρκείςφωτισμούς, από φροντισμένα κοστούμια, με την έννοια της ισορροπίας να κυριαρχεί στο συνολικό αποτέλεσμα… Εν ολίγοις μια έντιμη, καθαρή, καλοστημένη δουλειά που βρήκε στόχο, παρακολουθώντας την με προσήλωση και αίσθημα ευφορίας…
Στο κομμάτι των ερμηνειών, και οι πέντε ηθοποιοί υπήρξαν άψογοι, ωστόσο αξίζει ιδιαίτερη μνεία στους δύο πρωταγωνιστές, ξεκινώντας από τον Λεωνίδα Κακούρη – όπου επιτέλους ένας… «μελισσάνθρωπος» ξέφυγε από τη φετινή πορεία των υπολοίπων στο αρχαίο δράμα και καταπιάστηκε «ακομπλεξάριστα» με σύγχρονη κωμωδία… για να αποδείξει ότι πρόκειται για εξαιρετικό, πολυμορφικό ηθοποιό με επιδόσεις στην κωμωδία ισάξιες με αυτές στο δράμα, καταθέτοντας εδώ στον ρόλο του υπουργού που του πήγαινε γάντι λόγω φυσικής επιβλητικότητας, απρόβλεπτο χιούμορ, άφθονη ενέργεια, εκφραστικότητα, ρυθμό και μια απολαυστική μείξη αφέλειας και δυναμισμού, διατρέχοντας με απόλυτη πειστικότητα μια μεγάλη συναισθηματική γκάμα…
Δίπλα του η άξια Δήμητρα Ματσούκα στον ρόλο της μοιραίας «ντίλερ», επίσης κομμένο και ραμμένο πάνω της, ωστόσο δεν περιορίστηκε στη μανιέρα της «όμορφης χαδιάρας γατούλας» που κατέχει άριστα και εν προκειμένω υποδύθηκε ως «θέατρο μέσα στο θέατρο», αλλά κέρδισετις εντυπώσεις με τις «αφελείς» χιουμοριστικές της ατάκες- μπηχτές στον υπουργό, με την εξαιρετική φυσικότητα, χάρη και άνεση, με την πλήρη ανατροπή του χαρακτήρα της περνώντας με εξαιρετική ευελιξία από τον ρόλο του θύματος σε αυτόν του θύτη και από την δήθεν παραδομένη ερωτευμένη στην κυνικήεκτελέστρια, κρατώντας την τελευταία θεαματική ανατροπή του φινάλε για τον εαυτό της…
Εξίσου άνετη και ταλαντούχα η Κατερίνα Νικολοπούλου ως «πόρνη» με διπλό πρόσωπο, καταφέρνοντας να πείσει θαυμάσια και για τις δύο ιδιότητες που απαιτούσαν τσαγανό, στερεότυπα, ταπεραμέντο και ομοίως υποκριτική ευελιξία, ανταποκρινόμενη άριστα.. ΟΘανάσης Πατριαρχέας ως σύζυγος, υποδυόμενος ένα μούτρο του υποκόσμου, υπήρξε αποτελεσματικός και αρκούντως δυναμικός στον «τσαμπουκά» του χαρακτήρα, αν και θα τον προτιμούσαμε πιο «βρώμικο», πιο «ρεμάλι»… Ο Χάρης Γρηγορόπουλος στον αβανταδόρικο ρόλο του «ανάπηρου πατέρα», ενίοτε μουγκού κι ενίοτε λαλίστατου κι εκρηκτικού, απέδωσε θαυμάσια την κωμικότητα των δύο καταστάσεων, με αμεσότητα, αυθορμητισμό, πάθος, ταχύτατες αντιδράσεις, κερδίζοντας εξ ημισείας με τον υπουργό τη μερίδα του λέοντος στο γέλιο…
Στα ελάσσονος σημασίας αρνητικά (-) θα σημειώναμε α) ένα- δύο σημεία της πλοκής όπου οι «συμπτώσεις» μοιάζουν αρκετά τραβηγμένες και δημιουργούν ερωτηματικά, παρότι οι ήρωες επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις, ωστόσο δύσκολα πιστευτές «ποιητική αδεία»… β) θα εκτιμούσαμε πιο δυναμική συμμετοχή της μουσικής που θα ενίσχυε οπωσδήποτε την ατμόσφαιρα…γ) από σκηνοθετικής άποψης θεωρούμε ότι ο πυρήνας του έργου παραπέμπει περισσότερο σε «σκοτεινή» κωμωδία αντί της ανάλαφρης «φωτεινής» εκδοχής που επιλέχθηκε, αν και ομολογούμε ότι ΔΕΝ μας χάλασε…δ) έχετε υπόψιν αγαπητοί συντελεστές ότι οι θεατές στα πλαϊνά, ενώ πληρώνουν ίδιο εισιτήριο με τους υπόλοιπους, ΔΕΝ έχουν οπτική πρόσβαση στο σύνολο της σκηνής, στερούμενοι όσα συμβαίνουν στο πίσω μέρος της, οπότε φροντίστε να «μεταθέτετε» χωροταξικά τη δράση ανάλογα, κατά το δυνατόν…
Εν κατακλείδι (=) μια απολαυστική, έξυπνη, καλοστημένη κωμωδία συνεχών ανατροπών, με ουσιαστικό ενδιαφέρον πίσω από το γέλιο και με άξιες ερμηνείες, που εισπράξαμε ως ευεργετική καλοκαιρινή «ανάσα»…
Βαθμολογία:
6,8/10
ΥΓ: Θέλω από καιρό να το επισημάνω κι όλο το ξεχνώ… Η εικόνα εγκατάλειψης που παρουσιάζει το Θέατρο Κήπου είναι ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΉ γενικώς και ειδικότερα για χώρο που φιλοξενεί πολιτισμό… ακούτε στον Δήμο;;;
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
