Είδε η Άννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Τη νέα κωμωδία του Αντώνη Καλομοιράκη «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός» σε σκηνοθεσία Έφης Δράκου, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων, όμως στο σπίτι του Ευτύχη τίποτε δεν είναι χαρούμενο και εορταστικό. Αν και πετυχημένος lifecoach, με χρήματα, αναγνωρισιμότητα και πελάτες που τον λατρεύουν, ο ίδιος είναι τρομερά δυστυχισμένος. Η σύντροφός του, η Ελπίδα, τον παράτησε πριν λίγο καιρό και παντρεύτηκε τον καλύτερό του φίλο. Η θλίψη του είναι αβάσταχτη και νιώθει πως δεν έχει πλέον κανένα λόγο να ζει. Τι να την κάνει τη ζωή χωρίς «Ελπίδα»; Την ώρα που επιχειρεί, για μια ακόμη φορά, να αυτοκτονήσει, τον διακόπτει η Άννα, μια πελάτισσα του που δεν ακούει καλά, για να του πει… τον πόνο της. Αφού, καταφέρνει, μετά κόπων και βασάνων, να την ξεφορτωθείκαι να επικεντρωθεί επιτέλους στην αυτοκτονία του, τον επισκέπτεται ο αδελφός του ο Φοίβος(με τον οποίο είχε να μιλήσει δέκα χρόνια), μαζί με τη Ζωή, τη νέα του κοπέλα. Και τότε όλα αλλάζουν. Ο Ευτύχης γνωρίζει τη Ζωή και ξαφνικά… η ζωή αποκτά και πάλι νόημα. Μπορεί μια νέα γνωριμία να αλλάξει τα πάντα; Έπρεπε να χάσει την «Ελπίδα» για να βρει το νόημα της «Ζωής»;
Στα θετικά (+) της παράστασης θα συγκαταλέγαμε καταρχάς το κείμενο του Αντώνη Καλομοιράκη. Μια μαύρη κωμωδία με πολλά στοιχεία φάρσας, ζωηρούς διαλόγους, έξυπνο χιούμορ και πραγματικά ξεκαρδιστικές σκηνές, που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση.Οι χαρακτήρες του έργου, αν και με υπερτονισμένη ο καθένας συμπεριφορά, γίνονται συμπαθείς αμέσως, η δε εγγενής κωμικότητά τους κερδίζει από την αρχή την προσοχή του κοινού. Μέσα από την ιστορία του Ευτύχη ο συγγραφέας πραγματεύεται το θέμα της ψυχικής υγείας και συγκεκριμένα της κατάθλιψης που βασανίζει πλήθος συνανθρώπων μας, ένα δύσκολο ζήτημα το οποίο προσεγγίζει με απόλυτο σεβασμό και φυσικά πολύ χιούμορ. Θίγονται επίσης θέματα όπως η συμπερίληψη και η αποδοχή των ατόμων με ειδικές ανάγκες, προσδίδοντας ακόμη πιο κοινωνικό χαρακτήρα στο έργο. Το πιο αξιοσημείωτο, είναι η ανατροπή που επιφυλάσσει η υπόθεση, καθώς η ιστορία κάποια στιγμή γίνεται άκρως δραματική. Μια τεράστια αλλαγή, που ομολογουμένως ξενίζει. Έτσι όμως δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή;
Παρόλη τη δραματική τροπή της το βασικό μήνυμα της παράστασης δεν είναι απαισιόδοξο. Αντιθέτως, είναι μια προτροπή στους σύγχρονους ανθρώπους να ζούνε την κάθε στιγμή, να κατανοήσουν πως δεν πρέπει να αφήνουν τις δυσκολίες να τους καταβάλουν και να προσπαθούν συνεχώς να βρούνε την ευτυχία….
Η σκηνοθετική προσέγγιση της Έφης Δράκου έχτισε μια παράσταση με απίστευτο γέλιο, ζωντάνια, διαρκείς εναλλαγές, ταχύτητα και ρυθμό, όλα δηλαδή τα απαραίτητα συστατικά μιας καλής κωμωδίας. Και ενώ ανέδειξε τον κωμικό χαρακτήρα του κειμένου, κατόρθωσε να εξισορροπήσει με επιτυχία και το δραματικό στοιχείο, που επίσης αποτελεί σημαντικό του κομμάτι. Διαχειρίστηκε επίσης με απόλυτο σεβασμό το θέμα της κατάθλιψης του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, χωρίς ν΄ αφήσει να διαφανεί ούτε ίχνος διακωμώδησης απέναντι στα άτομα που πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα. Όμορφο,τέλος, υπήρξε το κλείσιμο με μια γλυκόπικρη επίγευση…
Το σκηνικό του Αλέξανδρου Κλωτσοτήρα, μας μετέφερε στο πολύχρωμο, χαρούμενο διαμέρισμα του Ευτύχη, ένα μοντέρνο σπίτι που ακτινοβολούσε χαρά και ενέργεια, σε πλήρη αντίθεση με την ψυχολογική κατάσταση του ιδιοκτήτη του. Στο ίδιο κλίμα, χαρούμενα και πολύχρωμα, υπήρξαν και τα κοστούμια της Μαρίας Καββαδία, αλλά και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη.
Η μουσική επένδυση από την Ars Artis ήταν συμβατή με το κείμενο και ενέτεινε τη δραματικότητα ή την κωμικότητα των σκηνών, ενώ αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στο πολύ όμορφο τραγούδι του Αλέξανδρου Δάϊκου που τραγούδησε μελωδικά η Τερέζα Καζιτόρη.
Οι τέσσερις ταλαντούχοι ηθοποιοί, με εξαιρετική χημεία μεταξύ τους, έδωσαν την ψυχή τους πάνω στην σκηνή.
Ο Αντώνης Καλομοιράκης, απέδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον ρόλο του Ευτύχη, του καταθλιπτικού life coach που μη μπορώντας να εφαρμόσει όσα ο ίδιος δίδασκε έφτασε στα όρια της αυτοκτονίας. Ερμήνευσε τον ρόλο του εξαιρετικά, με συναίσθημα, άνεση και απίστευτη κωμικότητα.
Στο ρόλο της Ζωής, η Τερέζα Καζιτόρη επέδειξε σκηνική άνεση,μέτρο και αμεσότητα και συγκίνησε με την υπέροχη φωνή της στο τραγούδι του τέλους. Είναι το πρόσωπο που βοηθά τον καταθλιπτικό Ευτύχη να ξαναβρεί σκοπό στη ζωή του και αυτή που γενικά μεταφέρει το αισιόδοξο μήνυμα της παράστασης.
Ο Ορέστης Τουλιάτος, απέδωσε εύστοχα τον χαρακτήρα του Φοίβου, του «κακού» αδελφού, με την ορθή δόση υπερβολής. Είχε μια πολύ καλή εμφάνιση, με πολλή ενέργεια, ζωντάνια και εύστοχη σωματικότητα, εκμεταλλευόμενος τις κωμικές του ιδιαιτερότητες.
Απλά απολαυστική υπήρξε η Εύη Κολιούλη στο ρόλο της Άννας, της ενοχλητικής πελάτισσας που τελικά εμπλέκεται βαθύτερα στην όλη υπόθεση. Ένας απίθανος χαρακτήρας που αποδόθηκε με επιτυχία, τόσο κινητικά, όσο και εκφραστικά – φωνητικά και προκάλεσε απίστευτο γέλιο στους θεατές.
Πολύ καλή και η συμμετοχή του Βασίλη Θελούρα στο ρόλο του ανάπηρου αδελφού, που μας επιφυλάσσει μια έκπληξη στο κλείσιμο.
Τέλος, αν και υπήρξαν κάποιες αδύναμες στιγμές (-) τόσο ως προς τη σκηνοθεσία, όσο και ως προς το κείμενο, εντούτοις θα εμείνουμε στο σημαντικότερο στοιχείο της παράστασης, που δεν είναι άλλο από την ευχάριστη διάθεση με την οποία φύγαμε από το θέατροκαι τα όμορφα μηνύματά της.
Συμπερασματικά (=) παρακολουθήσαμε μιαπικρή κωμωδία με καλές ερμηνείες, έξυπνους διαλόγους, ανατροπές, πολλές συγκινητικές στιγμές και γέλιο μέχρι δακρύων. Μια απολαυστική, συναισθηματική, βαθιά ανθρώπινη παράσταση, που μας προτείνει να αντιμετωπίζουμε με θάρρος, αισιοδοξία και γέλιο την ζωή ακόμα κι όταν όσα μας συμβαίνουν δεν είναι καθόλου αστεία…
Βαθμολογία: 6,3/10
Αντώνης Καλομοιράκης: «Το γέλιο για μένα, σημαίνει ελευθερία» | Interview
