Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Ένας διάσημος συγγραφέας, μια σκηνοθέτιδα που εκτιμήσαμε προηγούμενη δουλειά της και μια ηθοποιός αναμφίβολα ταλαντούχα, προϊδέαζαν, αν μη τί άλλο, για μια αξιόλογη παράσταση πάνω σε θέμα ιδιαίτερα επίκαιρο και καυτό, όπως η βία…η οποία στις ποικίλες μορφές της ολοένα γιγαντώνεται με διαστάσεις ανεξέλεγκτες, συνιστώντας ίσως τη μεγαλύτερη και πλέον επώδυνη μάστιγα της εποχής, με βασική αφετηρία τον οικογενειακό πυρήνα για να εξαπλωθεί μοιραία σε όλο το φάσμα του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες..
Ένα θέμα που προσφέρεται για ανεξάντλητες προσεγγίσεις και είναι αυτό που ενέπνευσε την παράσταση «Girls & Boys» του Ντένις Κέλυ και σε σκηνοθεσία Λητούς Τριανταφυλλίδου, που παρακολουθήσαμε στο Metropolitan The UrbanTheater…
Πρόκειται για τον μονόλογο μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανασυνθέσει μέσα από αναμνήσεις το παζλ της ζωής της, αφηγούμενη τη γνωριμία και τον έρωτα με τον άνδρα της, τον γάμο και την απόκτηση δύο παιδιών, τη φροντίδα κατά το μεγάλωμά τους, τις επαγγελματικές καριέρες του ζευγαριού, την οικογενειακή γαλήνη που σταδιακά μεταλλάσσεται σε νοσηρό περιβάλλον, τις συγκρούσεις που μοιραία ακολουθούν, τον αναπόφευκτο χωρισμό, την τραγική βίαιη κατάληξη με αίμα αθώων…
Μια ιστορία που μοιάζει κοινότυπη κι αναγνωρίσιμη, από αυτές που διαδραματίζονται καθημερινά στη «διπλανή (κλειστή) πόρτα», ωστόσο με απροσδόκητα ακραίο φινάλε που οδηγεί σε ειδεχθές έγκλημα εκδίκησης, ως αποκορύφωμα συσσωρευμένης- καταπιεσμένης βίας…
Εν προκειμένω, θα χαρακτηρίζαμε ισόποσα μοιρασμένα τα θετικά και αρνητικά στοιχεία της παράστασης, επιλέγοντας να ξεκινήσουμε από τα πρώτα και να συνεχίσουμε με τα δεύτερα… Στα θετικά λοιπόν (+) θα εντάξουμε το «τεχνικό» κομμάτι της σκηνοθεσίας από την Λητώ Τριανταφυλλίδου, καθώς προσπάθησε φιλότιμα, φροντισμένα και με δόσεις έμπνευσης να εμπλουτίσει έναν αφηγηματικό μονόλογο με άφθονα κινηματογραφικά πλάνα και χρήση ζωντανής κάμερας στη σκηνή, βιντεοσκοπώντας η ηρωίδα τον εαυτό της σε πραγματικό χρόνο, με ταυτόχρονη προβολή σε μεγάλη οθόνη… Ένα εύρημα που κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια και παρά τις ενστάσεις παρακάτω, πρόσθεσε όγκο και αμεσότητα στην αφήγηση, αναδεικνύοντας παράλληλα εκφραστικές λεπτομέρειες και τον χαρακτήρα ενός «ντοκιμαντέρ» με αναμνήσεις ζωής, καθώς περιέλαβε επίσης και εμπνευσμένα πλάνα από παιδικές δραστηριότητες και παιχνίδια, που με το κατάλληλο ηχητικό περιβάλλον έδωσαν ζωντάνια και ρεαλισμό στις μνήμες, με την ηρωίδα ταυτόχρονα πρωταγωνίστρια και θεατή της ζωής της…
Εξίσου φροντισμένο υπήρξε το σκηνικό χωρισμένο σε δύο μέρη, με ένα μίνιμαλ καθιστικό σπιτιού στην πλευρά της βιντεοσκόπησης κι έναν χώρο επαγγελματικού γραφείου στην άλλη πλευρά, έχοντας ανάμεσα την οθόνη προβολής, ενώ τόσο οι εύστοχοι φωτισμοί, όσο και η – έστω περιορισμένη- ταιριαστή μουσική, ενίσχυσαν το κλίμα…. Με πλέον δυνατό σημείο το θαυμάσιο, συγκινητικό, ατμοσφαιρικό φινάλε, με αμιγή θεατρικότητα και συμβολισμό… Επίσης η Νατάσα Εξηνταβελώνη με το πληθωρικό ταλέντο, έδωσε μια μεστή, εκφραστική, δουλεμένη ερμηνεία, με αμεσότητα απευθυνόμενη στο κοινό, με πλήρη σκηνική άνεση σε ένα σύνθετο εγχείρημα έχοντας να διαχειριστεί ταυτόχρονα την κάμερα και τη «σκηνοθεσία» του εαυτού της, άλλοτε με εντάσεις και δυναμισμό κι άλλοτε με συναίσθημα και εσωστρέφεια, ακολουθώντας βεβαίως τις προκαθορισμένες οδηγίες, που όμως εν πολλοίς την αδίκησαν…
Κι εδώ ξεκινούν οι αδυναμίες (-), αρχής γενομένης από το ίδιο το έργο, το οποίο χώλαινε τόσο στη δομή όσο και στο περιεχόμενο… δεδομένου ότι αντιμετώπισε το κρίσιμο θέμα της βίας στις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα στην οικογένεια, με μια προσέγγιση επίπεδη, ρηχή και αδιάφορη, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση ψυχολογική ή κοινωνική και κυρίως με ανούσια, πληκτική φλυαρία περί ασχέτων, που δεν είχαν τίποτα να προσθέσουν στα ήδη γνωστά μιας συνηθισμένης μαρτυρίας ή ανάλογης είδησης, μένοντας απλά σε κοινότοπες περιγραφές… Επιπλέον έλειπαν αφενός η συνοχή στη δομή ώστε οι εξελίξεις να δένουν με προφανή αλληλουχία, κι αφετέρου η κλιμάκωση αλλά και η ισχυρή αιτιολογία ώστε οι εντάσεις και η κορύφωση να προκύπτουν με αληθοφάνεια, καθότι τα κίνητρα για ακραία συμπεριφορά έμοιαζαν αδύναμα κι ανεξερεύνητα… Τέλος η συχνή χρήση (κατάχρηση) βωμολοχίας άνευ λόγου υπήρξε αντιαισθητική έως απωθητική, καθώς τίποτα δεν την δικαιολογούσε, πλην μιας εκτός κλίματος, περιττής «μαγκιάς»…
Ερχόμενοι στην ουσία της σκηνοθεσίας, που μοιραία παρέσυρε και την ταλαντούχα ερμηνεία,η βασική ένσταση αφορά στην έντονη αντίφαση μεταξύ της χαριτωμένης, ανάλαφρης, αποστασιοποιημένης και ενίοτε «χιουμοριστικής» έναρξης και της τραγικής, αιματοβαμμένης κατάληξης, μέσω υποτίθεται βιωματικής αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο από την πάσχουσα… διότι πέραν της κλιμάκωσης, έλειπε επίσης αυτό το «κάτι», έστω σαν υπαινιγμός, που θα συνέδεε αρχή και τέλος, ώστε να αποδοθεί αληθοφανώς σε λογικό και συναισθηματικό επίπεδο μια βαθιά δραματική συνθήκη και τα δύο «μέρη» να μη μοιάζουν σχεδόν αυτόνομα και η ηρωίδα «τεχνητά» πειστική στο φινάλε, περίπου ως μεταλλαγμένη… Όπου επιπλέον λίγο πριν το έγκλημα, το προλογίζει άκομψα στο κοινό ως στεγνός παρουσιαστής «και τώρα ερχόμαστε στο δύσκολο κομμάτι της παράστασης», καταστρέφοντας την ατμόσφαιρα με μιαεντελώς άστοχη επιλογή… Πέραν τούτων, θεωρούμε ότι πλεόνασε το οπτικό υλικό και η συνεχής προβολή μέσω βιντεοσκόπησης, δίνοντας αίσθηση περισσότερο κινηματογραφική παρά θεατρική και θολώνοντας την καθαρότητα της χρονικής αλληλουχίας με διαρκή πισωγυρίσματα, ενώ αρκετές κινήσεις καθημερινότητας έμοιαζαν με στημένα κλισέ χωρίς εμφανή αιτιολογία, απλά για να αποφευχθεί η στατικότητα…
Καταλήγοντας (=) θα αναγνωρίσουμε τη φιλότιμη σκηνοθετική προσπάθεια και φροντίδα για εμπλουτισμό ενός μονολόγου που αποδόθηκε με ταλαντούχα ερμηνεία, ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κρίσιμες αδυναμίες που εν μέρει τον υποβάθμισαν…
Βαθμολογία: 5, 6/10
ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ
«Girls & Boys» του Ντένις Κέλι
Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.
Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου . Ερμηνεύουν: Νατάσα Εξηνταβελώνη.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 31 Ιανουαρίου – 16 Φεβρουαρίου 2025, κάθε Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 (έως 16/02))
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
