Ενδιαφέρουσες «ΒΑΚΧΕΣ» αν έλειπε και ο Ρουβάς…
Είδαμε και σχολιάζουμε..
Αρχικώς να πούμε ότι η παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη που είδαμε χθες, βράδυ Τετάρτης στο θέατρο Δάσους, είναι εξαιρετική και δεν την κάνει εξαιρετική η παρουσία του τραγουδιστή Σάκη Ρουβά. Ο τελευταίος είναι αυτός που την έχει θορυβήσει με τη λαϊκή δημοφιλία του, ηθικός αυτουργός του «εγκλήματος» όμως, είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης που με σθένος και πείσμα διατυμπανίζει σε δελτία τύπου και συνεντεύξεις, ότι δεν υπήρξε άλλη καλύτερη επιλογή…
Δείτε το σχετικό απόσπασμα από το δελτίο τύπου που λέει... «Με βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας του Δημήτρη Λιγνάδη, ότι η μουσική, η «νέα , δρώσα μουσική», θα δονήσει το «εγκατεστημένο μόρφωμα», το πρόσωπο που θα υποδυθεί το Διόνυσο πρέπει να εκπροσωπεί το νέο, το τολμηρό, το ωραίο, αυτό που για τους σημερινούς θεατές μπορεί να γοητεύσει και να οδηγήσει « στην κυριαρχία της μουσικής επί του λόγου και της μέθης επί της λογικής». Έτσι επιλέξαμε για το Διόνυσο το Σάκη Ρουβά.»… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Πριν προχωρήσουμε στα καθέκαστα, νιώθω ήδη ενοχλημένος με τον εαυτό μου που το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γνώμης θα καλύψει ο Σάκης Ρουβάς και όχι η ίδια η παράσταση, αλλά αναγκάζομαι να υπερασπιστώ τις απόψεις μου γιατί ως γνωστόν θα έχουμε νέο πόλεμο αρνητικών σχολίων.
Είμαι λοιπόν κάθετα αρνητικός να τον δεχτώ ως ηθοποιό και δη τραγωδό, παρά του ότι ως Διόνυσος η αλήθεια είναι ότι έκανε φιλότιμες προσπάθειες να με πείσει, ωστόσο δεν τα κατάφερε.
Είχε μια φρικτή φωνή, χωρίς χρώμα, δύναμη ψυχής, χωρίς παλμό και όγκο. Δεν ερμήνευε, γιατί δε γνωρίζει τι είναι ερμηνεία. Παθιασμένος από το «χρέος» της συμμετοχής του και θεωρώντας ότι του εξασφαλίζει πόντους και στους κουλτουριάρικους κύκλους, [αλλά και από φιλαρέσκεια], υπήρξε μια τραγική φιγούρα, [κυρίως από τα μισά του έργου]. Ενα πρόσωπο που φώναζε πολύ, εκφραζόταν υπερβολικά, δείχνοντάς τα όλα τόσο πολύ, ώστε να φανεί ότι το βιώνει μέσα του. Προσέξτε, δεν είναι ότι δεν το ζούσε, αλλά δεν γνωρίζει τι είναι μέτρο, τι είναι συναίσθημα, μέχρι πού μπορώ να φτάσω και πού να σταματήσω, μιλάμε θεατρικά.
Αυτά διδάχτηκε στο παρελθόν, αυτά έμαθε, αυτά πράττει.
Γιατί εδώ μιλούμε για αρχαίο κείμενο και για αρχαία τραγωδία. Μιλούμε για ξεγύμνωμα ψυχής και ας ήταν συνέχεια ημίγυμνος σε όλη τη διάρκεια. Ή το΄χεις, ή δεν το’χεις, όσα μαθήματα και να κάνεις, όσα βιβλία να διαβάσεις, όσους δασκάλους να χρυσοπληρώσεις, όσο ωραίος και να’σαι, όσα ευρώ και να βγάζεις, όσους θαυμαστές και να ‘χεις, όσα like και να σου κάνουν… μερικά πράγματα δε μαθαίνονται στα 40τόσο σου..
Έπειτα γιατί να δεχτούμε τον Σάκη Ρουβά ως έναν σοβαρό καλλιτέχνη που έστω και στα μέσα της καριέρας του θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, όταν μέχρι και σήμερα υποστηρίζει ένα είδος ευτελούς ποιότητας τραγουδιών, όταν η ζωή του περικλείεται από ένα συνονθύλευμα εξωφύλλων και κοσμικών εξορμήσεων για να είναι στην επικαιρότητα. Όταν οι προσπάθειές του ως ηθοποιός τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο σινεμά, ήταν αδιάφορες, αλλά και όταν μας «ενοχλεί» με δεκάδες διαφημίσεις και μας βομβαρδίζει με λογής λογής παρουσιάσεις εκπομπών, είτε αυτές λέγονται τάλεντ σόου, είτε κοινωνικού περιεχομέου όπως ήταν οι «Ήρωες»…
Ας το πάρουμε χαμπάρι, ο Σάκης Ρουβάς είναι ο,τι ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη πριν 15-20 χρόνια. Πουλάει τρέλα με τα ίδια και τα ίδια και κάποια στιγμή το σταριλίκι τους βαράει κατακούτελα αναζητώντας δόσεις ποιότητας! Αλλά τι είναι η ποιότητα, τώρα την θέλω, τώρα θα αλλάξω; Κάπως έτσι έφαγε τα μούτρα της και η μακαρίτισσα, όχι μόνο γιατί δεν διέθετε το ανάλογο για το είδος ταλέντο, αλλά δεν μπορούσε καν να το διαχειριστεί. Πήγαιναν οι θαυμαστές στο θέατρό της και χάζευαν την ίδια, ενώ καταλάβαιναν τα μισά και στο τέλος έφευγαν απογοητευμένοι με τις “ποιοτικές” επιλογές της..
Ένας αληθινός καλλιτέχνης κρίνεται από το σύνολο των πράξεών του και όχι μονομερώς, ή από ένα «διάλειμμα». Πρέπει να διαθέτεις ήθος, μυαλό, ταλέντο, καλλιτεχνική ποιότητα και κυρίως συνέπεια σε αυτά που πρεσβεύεις.
Ημίμετρα και σκαμπανεβάσματα στο είδος του αρχαίου δράματος δεν επιτρέπονται και δεν χωρούν (και συγχωρούνται).
Τελευταία βρέθηκα με μια πρωταγωνίστρια πρώτης γραμμής, η οποία παρά τα οικονομικά της ζόρια, είπε πολλά όχι σε εμπορικά θέατρα με πολλά λεφτά. Γιατί άραγε;
Καταλήγουμε λοιπόν ότι η συμμετοχή του στην παράσταση ήταν πονηρή και σκόπιμη και μη μου πείτε πως δεν υπήρχε άλλος «ταλαντούχος», άλλος φωτογενής νέος ηθοποιός που να μπορεί να ερμηνεύσει και όχι να παίξει απλά, τον Διόνυσο;
Με αυτά και με άλλα, η πολύ καλή αυτή παράσταση περνά στο ντούκου, ή σε δεύτερη μοίρα γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι οι συντελεστές του.
Αλλά είναι άδικο να μη μιλήσουμε κυρίως για τα προτερήματά της, τα οποία ήταν…
Μια εξαιρετική διανομή με πρώτο και καλύτερο ένα νέο παιδί τον Δημήτρη Πασσά, ως Πενθέα. Μια λέξη για αυτό το πρόσωπο: καταλυτικός. Φωνή, σώμα, ανάστημα, κίνηση, βλέμμα, συναίσθημα, ερμηνεία, όλα σε ένα. Όσο ήταν πάνω στη σκηνή δεν ήθελες να φύγει. Δεν τον ξέρουμε, λαχταρούμε όμως να τον δούμε σε επόμενες παραστάσεις.
Σταθερή αξία η Ρούλα Πατεράκη, έκανε την έκπληξη ως Τειρεσίας με μαεστρία, παρά κάποιους τόνους που έλειπαν από τη φωνή . Καρατζογιάννης και Λιγνάδης, έδωσαν σταθερότητα, αλλά τίποτα παραπάνω, ενώ η Μαρία Κίτσου ως Αγαύη, πιστοποίησε τις «φήμες» ότι πρόκειται για μια μεγάλη ηθοποιό και το απέδειξε σε αυτό το δύσκολο ρόλο.
Πέρα από τις ερμηνείες, μαινόμενος όπως αναμενόταν ο χορός, εκστατικές μουσικές και εκατοντάδες περίεργοι ήχοι κατακλύζουν όλη την παράσταση, ένα σκηνικό με τα απαραίτητα, αλλά σωστά τοποθετημένα, μελετημένοι «σκοτεινοί» φωτισμοί και ναι, πολύ καλή σκηνοθεσία, που εμείς την λέμε φροντισμένη από τον Δημήτρη Λιγνάδη.
Κλίμα και ατμόσφαιρα, παίρνουν 10…
Κατά τ’ άλλα, αν δείτε την παράσταση θα ζήσετε…
-2 ώρες από τη ζωή σας, χωρίς να τα καταλάβετε όλα…
-Θα ακούσετε πολλά αλαμπουρνέζικα που δεν σας έμαθαν στο σχολείο…
-Θα δείτε κάποια στοιχεία που δεν θα έχουν κανένα νόημα πάνω στη σκηνή…
-Θα ζήσετε μια 10λεπτη εντυπωσιακή είσοδο στο ξεκίνημα, [ποιου άλλου;] που θα σας ενθουσιάσει…
Επιπλέον..
-Σε κάθε πράξη, μα κάθε πράξη μέχρι και το τέλος, θα πέφτει χειροκρότημα!!!
-Να είστε προετοιμασμένοι για την ποιότητα του κοινού. Οι πρώτες σειρές είναι κατειλημμένες από ρουβίτσες και ρουβάδες [αλλά και πολλοί χαμένοι διάσπαρτα], που έχουν μπανιαριστεί, καλλωπιστεί, έχουν μαυρίσει, μυρίζουν κόπερτον… και βγάζουν συνεχώς, μα συνεχώς φωτογραφίες και βίντεο. Ο θεός είναι μπροστά τους και είναι γυμνός…
Και τέλος…
Η παράσταση βομβαρδίζεται από εντυπωσιασμούς, ευτυχώς στην περίπτωση αυτή, δεν μας ενόχλησαν τόσο, αλλά μετά τα μισά… θα στριφογυρίζετε στα τσιμέντα, θα πιαστεί και ο πωπός, θα ρίχνετε και καμιά ματιά στην ώρα…πότε να περάσει.
Εν ολίγοις [=]
Πως η επιλογή του ποιοτικού Λιγνάδη καταβροχθίζει μια καλή παράσταση, φέρνοντας όμως πρωτοσέλιδα, συνωστισμό, εισιτήρια και μπόλικο κόσμο παραλιακής που ήρθε να δει αποκλειστικά τον σελέμπριτι να προσπαθεί να γίνει και τραγωδός, αγνοώντας στην κυριολεξία την παράσταση. Ας λουστεί το κατόρθωμά του και ας σκεφτεί [αργότερα], κέρδη και οφέλη. ποιοτικά και ποσοτικά, και ας καταλήξει τι τον συμφέρει περισσότερο.
Δείτε την και ας παίζει ο Ρουβάς… ή αλλιώς, Ρουβάς είναι θα περάσει…[;]
Βαθμολογία
Με Ρουβά, 4
Χωρίς Ρουβά, 7
Υγ. ακριβώς μετά την υπόκλιση, μη περιμένετε να χαιρετήσετε τον Ρουβά στα παρασκήνια, με μια αμαξάρα οι μπράβοι του τον έχουν εξαφανίσει…
Τώρα μπορείτε να μου τα χώσετε…
Φωτογραφικό υλικό
