Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
Είναι κι αυτές οι παραστάσεις οι «ξεγυμνωμένες»… οι χωρίς στολίδια, τερτίπια, μυθοπλασίες… με έναν ερμηνευτή μονάχο στη σκηνή, να απιθώνει την ψυχή του στο σανίδι, να ζωγραφίζει κόσμους αυθεντικούς, να σαϊτεύει ολόισια στην καρδιά… Παραστάσεις του «ενός» που καταφέρνει με το ταλέντο και την αλήθεια του να αιχμαλωτίζει, παράγοντας μια παλίρροια συναισθημάτων που σε χτυπά κατά κύματα… Πρόκειται για την μουσικοθεατρική παράσταση «Άδεια ποδηλάτου» σε επιμέλεια και ερμηνεία της Κερασίας Σαμαρά, που ευτυχήσαμε να παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον…
Μια παράσταση πολύ ιδιαίτερη, που προλόγισε με δυο λόγια η δημιουργός, αφιερώνοντάς την με συγκίνηση στους γονείς της, αλλά και σε όλη εκείνη τη γενιά. Η ιδιαιτερότητά της συνίσταται στο γεγονός ότι το κείμενό της είναι τρόπον τινά μια «συρραφή» ή μάλλον ένα πάζλ, από αυθεντικές επιστολές, αληθινές μαρτυρίες, μικρές ειδήσεις ή στιγμιότυπα από την ελληνική πραγματικότητα της εικοσαετίας 1946-1966. Μία από τις πλέον ταραγμένες και καθοριστικές περιόδους, ιστορικά και κοινωνικά, καθώς η χώρα βγαίνει από έναν πόλεμο με τεράστιες απώλειες και οδηγείται σε έναν σπαρακτικό εμφύλιο, σε εξορίες, σε μετανάστευση, σε πικρούς αποχωρισμούς, συνοδεύοντας τους καημούς της με τραγούδι- σαν να μελοποιεί κάθε φορά τον πόνο της, δίπλα στα τραγούδια του γλεντιού και της χαράς που πορεύονται αντάμα σε κοινή πορεία.
Πάνω σε αυτό το πνεύμα συνέλαβε την ιδέα και έστησε τη θαυμάσια παράσταση (+) η Κερασία Σαμαρά, αποτυπώνοντας με αληθινές μαρτυρίες και τραγούδια εποχής, το πανόραμα μιας περιόδου που επηρέασε καταλυτικά το κοινωνικό πρόσωπο της Ελλάδας. Ως βασικό υλικό επέλεξε επιστολές «από μέλη της οικογένειάς μου, από συγγενείς, από παλαιοπωλεία, από τα… σκουπίδια» όμως δήλωσε η ίδια, που κάθε μια τους απευθύνεται σε αληθινό παραλήπτη… γράμματα της μάνας και του γιου από την εξορία, της κόρης που ξενοδουλεύει στην οικογένεια, του πατέρα στην κόρη για το προξενιό, της ξενιτεμένης από την Αυστραλία στους δικούς της, του Βέλγου ανθρακωρύχου στη γυναίκα του, της πρώην ερωτευμένης στο αμόρε της… άλλες πικρές και φορτωμένες καημό κι άλλες χαριτωμένες κι ανάλαφρες, κουβαλούν, πέρα από νοσταλγία, τη συγκλονιστική δύναμη της αλήθειας που δεν γίνεται να μην αγγίξει και σκιαγραφούν ανάγλυφα το πορτραίτο μιας εποχής σε όλες τις εκφάνσεις της… «φιλοτεχνημένο» από εκείνες τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες, γραμμένες πάντα στο περιθώριο της επίσημης.
Ο κεντρικός κορμός των επιστολών που επιλέχθηκαν προσεκτικά ώστε να αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλο το φάσμα των ιστορικών- κοινωνικών συγκυριών, εμπλουτίστηκε με επίσης αυθεντικές αφηγήσεις για δρώμενα της εποχής, με ποικίλα ντοκουμέντα που δίνουν το χαρακτηριστικό στίγμα, ώστε να αποδοθεί όσο πιο σφαιρικά το κλίμα της εικοσαετίας, πάντα μέσα από «μικρά», «ανθρώπινα» ή «αθέατα» στους δυνατούς προβολείς… και κάπως έτσι μαθαίνουμε για το «θηρίο» της Κηφισιάς, για την λογοκρισία των επιστολών και τις «οδηγίες συγγραφής», για τη συνάντηση Μίκη Θεοδωράκη και Μποστ, για την πρώτη κριτική του «Ματωμένου γάμου» κλπ. όλα με ξεχωριστό ενδιαφέρον και ελάχιστα γνωστά, που κομμάτι – κομμάτι συμπληρώνουν ευφάνταστα το πάζλ. Και επιπλέον με καλοδουλεμένη δομή στις εναλλαγές, καθώς τα δραματικά και έντονα φορτισμένα σημεία διαδέχονται τα ανάλαφρα και χαριτωμένα, με συνεχείς συναισθηματικές διακυμάνσεις ανάμεσα σε συγκίνηση και χιούμορ, κρατώντας τον θεατή δέσμιο της σκηνής…
Την οποία σκηνή κοσμούσε ένα πιάνο στη γωνία με τον μουσικό Γιώργο Κομπογιάννη, μία ανθοστήλη «του καιρού εκείνου», ένα ξύλινο αναλόγιο και στο πάτωμα σκόρπια παλιά περιοδικά. Κυρίαρχο όμως στολίδι της σκηνής ήταν η Κερασία Σαμαρά… μοιρασμένη ισοδύναμα ανάμεσα στο τραγούδι και την υποκριτική, γοήτευσε, συγκίνησε, εντυπωσίασε, προκάλεσε θαυμασμό! Διότι ολομόναχη για μιάμιση ώρα, μοναδικό της στήριγμα είχε κάποια στατικά, αφηγηματικά κείμενα και τις τραγουδιστικές ερμηνείες. Ωστόσο «σκηνοθέτησε» τόσο εύστοχα τον εαυτό της, ώστε να δώσει όγκο, ρυθμό, ζωντάνια και πληρότητα στο δύσκολο εγχείρημα, επιβεβαιώνοντας τα δυνατά προσόντα της ως έμπειρη ηθοποιός με εξαιρετικά δουλεμένα εκφραστικά μέσα. Αεικίνητη, αξιοποιώντας όλη την σκηνή αλλά και την πλατεία, ακριβέστατη, με άψογη χορευτική κινησιολογία και έμφυτη χάρη/ κομψότητα κινήσεων- αντίστοιχη του κομψού λευκού φορέματος, με αξιοθαύμαστη εκφορά του λόγου που κατάφερε να δραματοποιήσει απλά αφηγηματικά κείμενα μόνο με τους τονισμούς, αγγίζοντας κάποιες στιγμές σε βαθμό ανατριχίλας… ενώ την ίδια στιγμή μεταπηδούσε με εντυπωσιακή ευκολία στο χιούμορ ή το ξεφάντωμα!
Πέραν των υποκριτικών ικανοτήτων όμως, αξίζει ιδιαίτερη μνεία η φωνή της… για τη φυσική μελωδικότητα που ειδικά στα τραγούδια του «μπελκάντο» ή τις ατμοσφαιρικές μπαλάντες είναι σαν να χαϊδεύει τα αυτιά μια θεσπέσια αύρα που κάνει την καρδιά να σκιρτά, ενώ ταυτόχρονα εντυπωσιάζει ο απόλυτος έλεγχος- ακρίβεια της ερμηνείας, ως αποτέλεσμα επίπονης επαγγελματικής δουλειάς. Κι εδώ μας χάρισε απλόχερα σπουδαίες ερμηνείες με τη λιτή συνοδεία του πιάνου, από μια μεγάλη και… εκ διαμέτρου αντίθετη γκάμα τραγουδιών της μεταπολεμικής εικοσαετίας, κινούμενη από τα πλέον ελαφρά μέχρι βαριά λαϊκά και βέβαια τα καλύτερα από Χατζηδάκη και Θεοδωράκη στην πιο παραγωγική τους περίοδο, για να κλείσει με τον τελευταίο… Βρήκαμε την επιλογή των κομματιών, των οποίων η πλειονότητα λειτουργούσε «σχολιαστικά» για το κείμενο που προηγήθηκε, εύστοχη με έξυπνο τρόπο, καθώς αρκετά υπήρξαν μη αναμενόμενα, αποφεύγοντας τα αυτονόητα κλισέ, ενώ όλα τους ιδιαίτερα αγαπημένα. Ένα εύγε αξίζει επίσης στον ακούραστο πιανίστα Γιώργο Κομπογιάννη, που πέραν των πολυπληθών τραγουδιών με άρτια εκτέλεση, δεν έπαψε να συνοδεύει διακριτικά τον λόγο ως μελωδική υπόκρουση ή να τονίζει μουσικά με έμφαση τα κατάλληλα σημεία, ενώ σε στιγμές τραγούδησε ντουέτο με την Κερασία. Και μια τελευταία μνεία στην επιμέλεια των φωτισμών με τις πολλές διακυμάνσεις, που διαμόρφωσαν μια καλλιτεχνική, υποβλητική ατμόσφαιρα…
Αν κάτι παρατηρούσαμε (-) αφορά στις εναλλαγές μεταξύ ακραίων συναισθηματικά καταστάσεων… ήτοι δραματικού στα όρια του τραγικού και κωμικού ή «εξωστρεφούς» με το γλετζέδικο κλίμα, καθώς ενίοτε υπήρξαν αρκετά απότομες έως ακαριαίες μεταπτώσεις, με συνέπεια το συναίσθημα στιγμιαία να «μπλοκάρει». Επίσης θεωρούμε ότι κάποιες προσθήκες στοιχείων ή κειμένων μοιάζουν ελαφρώς αδύναμες ως ουσία και ίσως πλατειάζουν, ενώ θα εκτιμούσαμε λίγο πιο τονισμένη σκηνικά/ εικαστικά την ατμόσφαιρα εποχής, ενισχυμένη ίσως σε κάποια επιλεγμένα σημεία με οπτικοακουστικό υλικό…
Κλείνοντας (=) το σίγουρο είναι ότι δεν φεύγεις από την παράσταση όπως πήγες… κουβαλάς με έντονη φόρτιση, σκιρτήματα στην καρδιά, γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, τις μνήμες και τα ακούσματα μιας εποχής που σημάδεψε γενιές… παράλληλα με τον θαυμασμό για μια σπουδαία, ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα, που επιπλέον θα σου ευχηθεί «καληνύχτα» με ένα νανούρισμα a capela να σου σηκώνεται η τρίχα…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6.5 στα 10
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ – ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 14/10/2018
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«ΆΔΕΙΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ» της Κερασίας Σαμαρά.
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
