Δυνατό ερέθισμα μυαλού και αισθήσεων «Η Αφροδίτη με γούνα». Είδαμε & Σχολιάζουμε αναλυτικά…
Πολλοί εκ των θεατών της παράστασης, δεν έτυχε να διαβάσουμε το βιβλίο, να δούμε την ταινία του Πολάνσκι ή να παρακολουθήσουμε προηγούμενη θεατρική εκδοχή. Πήγαμε στη συγκεκριμένη πρεμιέρα «παρθένοι» και «αθώοι», περιμένοντας ως…άγραφο χαρτί να γράψει πάνω του για πρώτη φορά το παρόν εγχείρημα, γεγονός με τη δική του ξεχωριστή γοητεία. Και είναι αλήθεια ότι «έγραψε» πολλά με δυνατό μελάνι η παράσταση «Αφροδίτη με γούνα» του Ντέιβιντ Άιβς, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αθυρίδη και με τους Στράτο Τζώρτζογλου και Vanessa Barre στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον. Μια παράσταση που πέραν της ελκυστικής θέασης, ακόμα κουβαλάμε εντός για περαιτέρω «διερεύνηση»…
Κεντρικό της θέμα επιγραμματικά οι λογής έμφυλοι μύθοι ή αλήθειες, με αφορμή το θεατρικό έργο που έγραψε ένας συγγραφέας εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα «Αφροδίτη με γούνα» του Λέοπολντ φον Ζάχερ Μαζόχ, από το οποίο εδραιώθηκε ο όρος «μαζοχισμός». Ο συγγραφέας της υπόθεσης Τόμας Νόβατσεκ, που προτίθεται επίσης να σκηνοθετήσει την παράσταση, οργανώνει οντισιόν προκειμένου να βρει την κατάλληλη «Αφροδίτη» του και μετά από άκαρπες αναζητήσεις, θα την συναντήσει αίφνης στο πρόσωπο μιας ηθοποιού που θα εισβάλλει την τελευταία στιγμή και με έναν «μυστηριώδη» τρόπο θα αποδειχθεί όχι απλά ιδανική για το ρόλο της Βάντα φον Ντουνάγιεφ, αλλά ένα πρόσωπο- καταλύτης, ένα είδος alter ego του ιδίου που θα διεισδύσει στη βαθειά κρυμμένη πτυχή του απελευθερώνοντάς την… Μια γυναίκα που μέσα από την πρόβα του ρόλου, θα «διαβάσει» τα εσώτερα του συγγραφέα και θα εμπλακεί μαζί του σε αποκαλυπτικά παιχνίδια εξουσίας των δύο φύλων, όπου πια χάνονται τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, ενώ αναδύονται συμβολικά αρχέτυπα, τραυματικές εμπειρίες, καταπιεσμένες επιθυμίες, με τη… γούνα και την αρχαία θεά του έρωτα ως κομβικά σημεία αναφοράς πολλαπλών αναγνώσεων.
Η παράσταση που συνδύασε εγκεφαλική και αισθητική διέγερση (+) οφείλει μεγάλο μέρος της δύναμής της στο ιδιαίτερο κείμενο του Ντέιβιντ Άιβς:
Ο οποίος επεχείρησε μια εντελώς ξεχωριστή και δύσκολη «υπέρβαση»: στηρίχτηκε σε ένα υπαρκτό, εμβληματικό μυθιστόρημα, πάνω του έστησε ως μυθοπλασία μια παράσταση και πάνω στην παράσταση- συγγραφικό εύρημα, έχτισε με τους ήρωές του μια δεύτερη ( επί της ουσίας τρίτη) πλοκή! Η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να εισχωρήσει σε «βαθιά νερά», σε μια ανατομία του αθέατου αρσενικού και θηλυκού «εγώ», εστιάζοντας στις αμφίσημες σχέσεις εξουσίας των δύο φύλων, τις – κατά τον συγγραφέα – «ερμηνεύσιμες» αλλά όχι «απελευθερώσιμες»… Και οι οποίες του προσέφεραν ιδανικό πεδίο για εγκεφαλικά/ ψυχολογικά παιχνίδια στην προσπάθεια ερμηνείας εκατέρωθεν, διερευνώντας με βαθύ στοχασμό τις πηγές της εξάρτησης, των κλασικών στερεότυπων, της ηδονής του πόνου, των θαμμένων τραυμάτων, των ανομολόγητων πόθων…
Ένα αποκαλυπτικό, δυνατό ψυχόδραμα με απρόβλεπτες προεκτάσεις, επιρροές αρχαιοελληνικών μύθων και πρόσχημα τους ρόλους μιας παράστασης, προκειμένου ένας άνδρας και μια γυναίκα να βιώσουν όλο το φάσμα και τις μορφές κυριαρχίας του ενός στον άλλο, χωρίς σαφείς απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα του φύλου, ίσως ακόμη και χωρίς σαφείς ταυτότητες… Το πόνημα του συγγραφέα που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι υμνεί τη γυναίκα χρίζοντάς την «εξουσιαστή», η γυναίκα θεωρεί ότι την υποτιμά γιατί «όσο υποτάσσεσαι σε μένα, μεγαλώνεις τη δύναμή σου… κι όσο εκθειάζεις το μεγαλείο μου, ταυτόχρονα το υπονομεύεις»… Ένα έργο με καθαρά φιλοσοφικές διαστάσεις, ευφυώς δομημένο, με εσωτερική θεατρικότητα και συνδυασμό τραγικότητας, στοχασμού, αισθησιασμού και χιούμορ ως σπάνιο, μοναδικό «μείγμα»…
Κατόπιν τούτων, γίνεται αντιληπτό ότι η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αθυρίδη έμοιαζε με… σταυρόλεξο για πολύ δύσκολους λύτες! Διότι το εγχείρημα ξέφευγε από το- ήδη δύσκολο- «παράσταση μέσα στην παράσταση», έχοντας εν προκειμένω να διαχειριστεί «παράσταση μέσα στην παράσταση της παράστασης»! Ένα τριπλό επίπεδο-πρόκληση και το γεγονός ότι απέδωσε επιτυχώς σε μεγάλο βαθμό τον δαιδαλώδη «λαβύρινθο», είναι σίγουρα αξιοθαύμαστο. Επιπλέον ισορρόπησε μεταξύ λόγου και θεάματος, φροντίζοντας να αναδείξει ισότιμα και ελκυστικά τα δύο στοιχεία, χωρίς τη χρήση περίτεχνων ευρημάτων πλην κάποιων οργανικά ενταγμένων κινηματογραφήσεων. Και με έναν καλοδουλεμένο, ζωντανό ρυθμό, γοητευτική θεατρικότητα και ανατροπές, που κράτησαν σταθερά προσηλωμένο τον θεατή, σε συνδυασμό με διαρκείς μεταπηδήσεις από τους «ρόλους» της μυθοπλασίας στην πραγματικότητα του «τώρα», που αποδόθηκαν με απολαυστικό χιούμορ εν είδει αποφόρτισης από το έντονο εγκεφαλικά, διαλεκτικό παιχνίδι.
Παράλληλα δε με τον πειστικό ρεαλισμό, ενσωμάτωσε επιδέξια με την κατάλληλη ατμόσφαιρα τον κόσμο των φαντασιώσεων-ερωτικών και όχι μόνο, επίσης με μια θαυμαστή ισορροπία, όπου χωρίς ίχνος σεμνοτυφίας, ουδέποτε γλίστρησε στη φτηνή πρόκληση, παρότι η ηρωίδα χαρακτηρίζει το έργο του συγγραφέα πορνό… Κι αν άλλος σκηνοθέτης πιθανόν το εκμεταλλευόταν για ευνόητους λόγους, ο Κ. Αθυρίδης διατήρησε μια αισθητική επιπέδου με σεβασμό στην ποιότητα του κειμένου. Αφήνοντας επίσης να πλανάται μια αίσθηση μυστηρίου για την πραγματική ταυτότητα της «Βάντα- Αφροδίτης», κατά πόσο πρόκειται για ρεαλιστικό πρόσωπο της υπόθεσης ή «μεταφυσικό»- πλάσμα της φαντασίας του συγγραφέα ή μια εσωτερική φωνή ως δεύτερη φύση που αναζητά απαντήσεις…. Για να επισφραγιστεί η παράσταση με ένα έντονο «δοξαστικό» φινάλε και απαγγελία στίχων από τις Βάκχες… Εν ολίγοις μια σκηνοθετική πρόκληση που αποδόθηκε εξαιρετικά, πέρα από ελάχιστες παρατηρήσεις που θα αναφερθούν παρακάτω.
Σε επίπεδο υποκριτικής, απολαύσαμε δύο υπέροχες ερμηνείες από έναν καταξιωμένο πρωταγωνιστή και μια άγνωστη -για εμάς τουλάχιστον- ηθοποιό ως αποκάλυψη. Όσον αφορά στον ταλαντούχο Στράτο Τζώρτζογλου, με τη συγκεκριμένη απόδοσή του, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι πρόκειται για έμπειρο επαγγελματία με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, καταφέρνοντας επιπλέον να «τιθασεύσει» το περίσσιο πάθος του και να το διοχετεύσει στις κατάλληλες κορυφώσεις. Με μια ερμηνεία χαρακτηρισμένη από απόλυτη σκηνική αίσθηση, αξιοθαύμαστη ακρίβεια, εξαιρετική εκφραστικότητα στο λόγο και την κίνηση σε ένα ρόλο ιδιαίτερο με πολλά και απρόβλεπτα πρόσωπα.
Δίπλα του ισότιμα η Vanessa Barre (που επιπλέον επιμελήθηκε τη μετάφραση) υπήρξε μια απροσδόκητη έκπληξη! Εντυπωσιάζοντας με την απόδοσή της σε έναν επίσης απαιτητικό ρόλο με «παγίδες», στον οποίο ανταποκρίθηκε με θαυμαστή υποκριτική ωριμότητα, γεμάτη αυτοπεποίθηση. Μια καλοδουλεμένη, ολοκάθαρη, επαγγελματική ερμηνεία με προσεγμένες λεπτομέρειες και άριστη απόδοση ενός δύσκολου «μείγματος» αισθησιασμού, μυστηρίου, αυταρχισμού, χιούμορ, φρεσκάδας, αλλάζοντας ακαριαία όψεις με ακρίβεια και πειστικότητα, χωρίς τίποτα «πρόστυχο» στις ερωτικές σκηνές και ομολογούμε ότι χαρήκαμε τη γνωριμία με ένα αυθεντικό ταλέντο που μπορεί να εξελιχθεί θεαματικά….
Σχετικά με τα τεχνικά στοιχεία της παράστασης, το σκηνικό της-παρότι λιτό υπήρξε επαρκέστατο για τις ανάγκες της, το ίδιο και τα κοστούμια/αξεσουάρ – ειδικά της Βάντα με την ιδιαίτερη σημειολογία. Όσον αφορά στους φωτισμούς, «παρεμβαίνουν» οργανικά στην υπόθεση με επιτυχημένο και ατμοσφαιρικό τρόπο, ενώ η εμπνευσμένη μουσική συνοδεύει διακριτικά πολλά σημεία ως υπόκρουση, με ένα δυναμικό ξέσπασμα στο φινάλε, όπου η ηθοποιός «κραυγάζει» τους ηχογραφημένους στίχους και ίσως σε αυτό το σημείο απαιτείται καλύτερος συγχρονισμός και μείωση της έντασης της μουσικής για σωστή κατανόηση.
Τα σημεία που θα επισημαίναμε (–) αφορούν αρχικά σε μια μορφή ασάφειας και δυσνόητης πολυπλοκότητας στο δεύτερο μέρος των φαντασιώσεων, όπου τα όρια με την πραγματικότητα του έργου παύουν να είναι διακριτά και το αποτέλεσμα καταλήγει κάποιες στιγμές «χαώδες» για τον θεατή, αναρωτώμενος αν οφείλεται στη συγγραφική ή τη σκηνοθετική προσέγγιση. Επίσης διακρίναμε μια επαναληπτικότητα ή «τράβηγμα» σε κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να συμπτυχθούν για πιο σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα, συν κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα σε φωτισμούς και ήχο, πιθανόν λόγω πρεμιέρας.
Καταλήγοντας (=) το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια παράσταση εξαιρετικά διεγερτική σε εγκεφαλικό κυρίως επίπεδο που απαιτεί σοβαρή προσήλωση και όπου σκηνοθεσία και ερμηνείες προσφέρουν ένα γοητευτικό θεατρικό σύνολο…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 ΣΤΑ 10
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: ΕΔΩ
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠιτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΑριστοτέλειον #ΗΑφροδίτηΜεΓούνα #ΝτέιβιντΑιβς #ΚωνσταντίνοςΑθυρίδης #ΣτράτοςΤζώρτζογλου #VanessaBarre
———————————————————————————————————————————————————————-
ΤΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΡΑ. Πρόγραμμα παραστάσεων σεζόν 2016/2017. Η πιο έγκυρη θεατρική ατζέντα της πόλης, με συνεχή ενημέρωση. Νούμερο 1 στη μηχανή αναζήτησης της Google. Δειτε ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
