Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Το κλασικό, καταξιωμένο έργο του Ιταλού συγγραφέα, που οι αναφορές του ανταποκρίνονται στις παρούσες συνθήκες σαν να γράφηκε για το σήμερα, είναι απορίας άξιο που έχει χρόνια να ανεβεί σε σκηνή της πόλης, καθώς πιο επίκαιρο δεν γίνεται! Θεωρούμε λοιπόν εξαιρετική την επιλογή του, διότι πέραν της άμεσης ανταπόκρισης στην επικαιρότητα, συγκεντρώνει επιπλέον ελκυστικά στοιχεία ως μια πολιτική κωμωδία με δοκιμασμένη επιτυχία στο χρόνο…
Μιλάμε βεβαίως για την πασίγνωστη παράσταση «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο και σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον την ημέρα της πρεμιέρας…
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε φτωχική συνοικία του Μιλάνου και όλα ξεκινούν όταν οι γυναίκες της περιοχής αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα της τρομακτικής ακρίβειας στα τρόφιμα, με επανάσταση στο σούπερ μάρκετ και σύνθημα «δεν πληρώνω», αγοράζοντας στις παλιές τιμές ή χωρίς αντίτιμο λόγω ένδειας… Η αστυνομία καταδιώκει τις παράνομες με έρευνες στα σπίτια τους ψάχνοντας τα κλοπιμαία και η κεντρική ηρωίδα με τη φίλη της, προκειμένου να ξεφύγουν – τόσο από τους αστυνομικούς όσο και από τους ανίδεους νομοταγείς συζύγους τους- σκαρφίζονται τρελά κόλπα με απίθανες «εγκυμοσύνες» και απίθανες «αγίες», ενώ στην πορεία ακολουθούν εν αγνοία τους το «επαναστατικό» παράδειγμα των γυναικών και οι φιλήσυχοι σύζυγοι, ως αντίδραση στην εξευτελιστική φτώχεια που το ανάλγητο σύστημα επιβάλλει στις ζωές τους…
Μια έξυπνη, απολαυστική κωμωδία (+) του Ντάριο Φο με έντονο πολιτικό χαρακτήρα όπως τα υπόλοιπα έργα του, που συχνά αγγίζει την καταγγελία με τρόπο άμεσο, εύληπτο, ξεκάθαρο χωρίς υπονοούμενα, εναντίον των παθογενειών του καπιταλισμού… Η αισχροκέρδεια των εμπόρων που οδηγεί σε παράλογες αυξήσεις, η διαπλοκή του κεφαλαίου με την εξουσία που το υπηρετεί πιστά, η εξαθλίωση της εργατικής τάξης που προκαλεί απελπισμένες αντιδράσεις, αποτελούν τους βασικούς πυρήνες του έργου, που παρά την τραγικότητά τους, αποδίδονται με ευφυή κωμικότητα και ευφάνταστα συγγραφικά ευρήματα, λειτουργώντας πιο αποτελεσματικά στην μεταφορά του πολιτικού μηνύματος… Πίσω από το γέλιο με τα απίθανα ευτράπελα διαφαίνονται καθαρά το κοινωνικό «ταξικό» αδιέξοδο, η παρωδία της εξουσίας, η ανάγκη αντίστασης στη βία της φτώχειας, δοσμένα με ευφάνταστο σαρκασμό και ευρηματική πλοκή ανατροπών, που αιτιολογούν πλήρως την επιτυχία του συγκεκριμένου έργου…
Το οποίο σε επίπεδο διασκευής- σκηνοθεσίας από τον Βασίλη Τσικάρα, πέρα από κάποιες παρατηρήσεις που θα αναφερθούν παρακάτω, διέθετε τα βασικά στοιχεία ενός απολαυστικού «λαϊκού θεάτρου» από έναν πεπειραμένο του είδους, ήτοι ζωηρό ρυθμό κωμωδίας, αρκετές εντάσεις, άμεσο χιούμορ, απλή φόρμα, καθαρότητα, ανεπιτήδευτη απόδοση… Όλα κύλησαν γοργά, ανάλαφρα, ρεαλιστικά, αποτελεσματικά, χωρίς χάσματα, σε ένα αληθοφανές και ταιριαστό για την περίσταση σκηνικό φτωχικού σπιτιού και με κατάλληλο ηχητικό περιβάλλον, ενώ κάποιες μικρές τεχνικές ατέλειες πχ. σε φωτισμούς ή ελάχιστες ατυχίες στον συντονισμό ηθοποιών, προφανώς λόγω πρεμιέρας, φάνηκαν αμελητέες άνευ σημασίας… Αυτό που αναδείχθηκε επιτυχώς ήταν κατά βάση η κωμικότητα της πλοκής κερδίζοντας το ενδιαφέρον του θεατή και επίσης αξίζει να σημειωθεί η ομαλότητα – ταχύτητα στις πολλές αλλαγές σκηνών, συνοδεύοντας τις σύντομές σκοτεινές διακοπές με ιταλικά τραγούδια ως εύστοχη επιλογή…
Ερμηνευτικά οι έξη καλοί ηθοποιοί υπηρέτησαν αξιοπρεπώς, με επάρκεια και πειθώ τους ρόλους τους, προφανώς σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βασίλη Τσικάρα, ο οποίος ως ηθοποιός στον κεντρικό ανδρικό ρόλο υπήρξε για άλλη μια φορά ο απολαυστικός κωμικός που ξέρουμε, με την αφοπλιστική αμεσότητα του πηγαίου χιούμορ που διαθέτει, την πληθωρική ενέργεια, τις δουλεμένες λεπτομέρειες του «αστείου», έστω κι αν εδώ θα επισημάνουμε κάτι στις παρατηρήσεις… Δίπλα του η σύζυγος Όλγα Κουτσώνου απέδωσε την αποφασιστική ηρωίδα με σωστό ρυθμό, πάθος, ετοιμότητα, δυναμισμό, απλά να προσέξει λίγο την αίσθηση του χιούμορ και την άρθρωση, που επιπλέον λόγω ταχυλογίας χάναμε λέξεις…
Ιδιαίτερα εκφραστικός και έντονος με κάποια δόση υπερβολής ο φίλος Πάνος Μέγγουλης, πειστικός και εύστοχα κωμικός ο αστυνομικός Σταύρος Βαφειάδης που ενσάρκωσε με διπλό ρόλο τα δύο αντιφατικά πρόσωπα της εξουσίας τύπου «καλός και κακός μπάτσος», εξαιρετικά ισορροπημένη και ρεαλιστική η φίλη Μαρία Κατέχη και λιτός, δωρικός, με κωμικό εκτόπισμα ο Σταύρος Δουκουζγιάννης…
.jpg)
Ωστόσο υπάρχουν κάποια «αλλά» (-) στην αξιοπρεπή και απολαυστική παράσταση που θα εκφράσουμε ως παρατηρήσεις, ξεκινώντας αρχικά από την μεγάλη δίωρη+ διάρκεια άνευ διαλείμματος ως αποτέλεσμα πλατειασμού στο περιεχόμενο, ενώ η διασκευή θα μπορούσε κάλλιστα να το συμπτύξει χωρίς επιπτώσεις σε μιάμιση ώρα με πυκνή δομή, αφαιρώντας αρκετά περιττά που το «ξεχείλωσαν» άνευ ουσιαστικού λόγου… Το δεύτερο που θα παρατηρήσουμε είναι η υποβάθμιση επί της ουσίας του πολιτικού χαρακτήρα του έργου ως εμβληματική σφραγίδα του, «καπελωμένη» από την κωμικότητα της φόρμας, που δεν επέτρεψε να αναδειχθεί παράλληλα ο πικρός σαρκασμός πίσω από το επιφανειακό χιούμορ και το τραγικό αδιέξοδο των χαρακτήρων πίσω από την χαριτωμένη αφέλεια….
Σε αυτή την επιδερμική, απλοϊκή ανάγνωση εντάσσεται και η παρατήρηση σχετικά με την ερμηνεία του ταλαντούχου Β. Τσικάρα ως καθοριστική του στίγματος, που εστίασε μονομερώς και ανάλαφρα στο χιουμοριστικό περίγραμμα, παραβλέποντας το υπόγειο δραματικό βάθος ενός ρόλου με εσωτερικές συγκρούσεις, κοινωνική καταπίεση, στερημένη ζωή ακόμα και από τα αναγκαία της επιβίωσης, μεταφέροντας αναπόφευκτα αυτή την οπτική και στο σύνολο της παράστασης… Η οποία επιχείρησε να «διασώσει» την πολιτική της ταυτότητα με ένα αδιάφορο διδακτικό φινάλε για τη στάση του πολίτη, που θα χαρακτηρίζαμε επιεικώς ατυχές και αντιθεατρικό, εξαιτίας της επίπεδης απόδοσης αυτονόητων «ηθικών διδαγμάτων» από το στόμα κάθε ηθοποιού με τη σειρά, πριν υποκλιθούν…
Εν κατακλείδι (=) επαινούμε την θαυμάσια επιλογή του έργου που ταιριάζει «γάντι» στην παρούσα επικαιρότητα και αποδόθηκε συνολικά με μια απολαυστική, αξιοπρεπή, έντιμη παράσταση, απλά θα εκτιμούσαμε λίγο περισσότερη εμβάθυνση και ψάξιμο «πίσω από τις (κωμικές) γραμμές»…
Βαθμολογία: 6,4/10
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο.
Σε μια γειτονιά του Μιλάνου, η Αντωνία επιστρέφει στο σπίτι από το σούπερ – μάρκετ, κουβαλώντας πολλές σακούλες με τρόφιμα! Παράλληλα διηγείται στην φίλη της Μαργαρίτα, πως οι πελάτες του σούπερ – μάρκετ επαναστάτησαν, άδειασαν όλα τα ράφια και πλήρωσαν όσα ήθελε ο καθένας, φωνάζοντας το σύνθημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».
Σκηνοθεσία: Βασίλης Τσικάρας. Ερμηνεύουν: Όλγα Κουτσώνου, Πάνος Μέγγουλης, Σταύρος Βαφειάδης, Μαρία Κατέχη, Σταύρος Δουκουζγιάννης, Βασίλης Τσικάρας..
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15 (έως 07/04)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
