Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Επιτέλους κατάφερα και είδα χθες το Purgatorio. Είχα ακούσει ύμνους από ανθρώπους δύσκολους οπότε πήγα προετοιμασμένη. Έτσι νόμιζα. Λάθος νόμιζα. Γιατί είναι παραπάνω από αυτά που άκουσα. Και πρέπει να το δεις για να με καταλάβεις.
Και όταν το δεις σε παρακαλώ στείλε μου μήνυμα ή πάρε με τηλέφωνο.
Τι κείμενο, τι σκηνοθεσία, τι ερμηνείες, τι φώτα, τι σκηνικά, τι κίνηση, τι ορθός και καθαρός λόγος, και το άφησα τελευταίο αλλά για εμένα είναι από τα σημαντικότερα: Παναγιά μου επιτέλους τι αισθητική!!!
Διότι ζούμε σε εποχές απόλυτης κακογουστιάς και προχειρότητας.
Το δε τέλος ρόλος από μόνο του.
Παιδιά είχα πολλά χρόνια να ταρακουνηθώ τόσο πολύ και δε με λες και εύκολη. Πόσο σας ευχαριστώ για χθες. Τι ωραίο δώρο ήταν αυτό. Που ανεβαίνει τόσο ψηλά ο πήχης δυσκολίας αντί να κατρακυλά σε περπατημενες ευκολίες ανεμπνευστων και βαρςμενων ψυχών.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ, κάθε Πέμπτη στον Μικρός Κεραμεικός.
Μην το χάσετε για κανένα λόγο.
Υ.Γ. Για μια αιωνιότητα …
Purgatorio: Η αιώνια μάχη για τη Συγχώρεση στο Μικρό Κεραμικό.
