Ανέκαθεν υπήρχαν άτομα που είχαν το «ταλέντο» να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και να κερδίζουν με δόλια μέσα χρήματα αλλά και ωραίες γυναίκες. Έναν τέτοιο, δολοπλόκο και απίστευτα «καταφερτζή» χαρακτήρα έρχεται να μας «συστήσει» το θέατρο Άρατος μέσα από την κωμωδία «CECE» (Τσετσέ) του Λουϊτζι Πιραντέλλο, με την οποία επέλεξε να ανοίξει φέτος αυλαία, σε διασκευή, επιμέλεια και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσικάρα.
Πρόκειται για ένα μονόπρακτο έργο που γράφτηκε τον Ιούλιο του 1913, στο Αγκριτζέντο, τη γενέτειρα του Λουϊτζι Πιραντέλλο, του σπουδαίου αυτού, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ιταλού δραματουργού, μυθιστοριογράφου και δοκιμιογράφου. Ο Πιραντέλλο έγραψε 256 διηγήματα και αρκετές ποιητικές συλλογές, εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το πλούσιο θεατρικό του έργο, δείγματα του οποίου συχνά απολαμβάνουμε και στη χώρα μας. Ο ίδιος έχει δηλώσει «Κουβαλώ την Ελλάδα μέσα μου. Αυτής το πνεύμα φωτίζει τη σκέψη μου και παρηγορεί την ψυχή μου… Εξ’ άλλου είμαι κι εγώ ο ίδιος ελληνικής καταγωγής… Το οικογενειακό μου όνομα είναι Πυράγγελος. Το Πιραντέλο δεν είναι παρά φωνητική παραφθορά του. Πιραντζέλο-Πιραντέλο…».
Αυτός λοιπόν ο, ελληνικής καταγωγής, δημιουργός συνέλαβε τον απίθανο χαρακτήρα, του Τσετσέ. Ενός νεαρού άνδρα που κατορθώνει χάρη στην εξυπνάδα του να γίνει γνωστός σε όλη την καλή κοινωνία της εποχής ως ο άνθρωπος που μεσολαβεί και βρίσκει λύσεις σε κάθε είδους πρόβλημα. «Όλοι γνωρίζουν τον Τσετσέ, πώς όμως εγώ να γνωρίζω εκατό χιλιάδες άτομα;» …δηλώνει ο ίδιος χαριτωμένα. Η φαντασία του Πιραντέλλο συναντά τον Τσετσέ εν δράσει, καθώς ήδη έχει θέσει σε εφαρμογή ένα δολοπλόκο σχέδιο για να κερδίσει την εύνοια μιας όμορφης γυναίκας. Συνεργοί του στην απάτη, ένας ντροπαλός εργολάβος, τρεις επιταγές, ένα δακτυλίδι αρραβώνων και φυσικά η…αναμφισβήτητη γοητεία του που μαγεύει τους πάντες.
Κωνσταντίνα Μυλωνά
Στα θετικά (-) της παράστασης, καταρχάς, συγκαταλέγεται το ίδιο το κείμενο του Πιραντέλλο. Παρόλο που η παράσταση αποτελεί διασκευή, η βασική δομή της ακολουθεί αρκετά πιστά το πρωτότυπο κείμενο, το οποίο διακρίνεται για το ιδιαίτερο ύφος της γραφής του Ιταλού δημιουργού, τις ευφυείς ατάκες, τα λογοπαίγνια και φυσικά το έξυπνο χιούμορ του.Πρόκειται για μια κλασική κωμωδία παρεξηγήσεων, πλούσια σε ανατροπές που εστιάζει στους χαρακτήρες και ιδίως στην ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του βασικού ήρωα.Παράλληλα ο συγγραφέας εμβαθύνει σε κοινωνικές συνθήκες της εποχής καθώς καθιστά σαφές ότι η εμπαικτική συμπεριφορά του ήρωά του τυγχάνει πλήρους αποδοχής από τους «αριστοκράτες» της εποχής, που αποζητούν την συναναστροφή μαζί του, ενώ εκείνος τους χρησιμοποιεί και τους χειρίζεται κατά πως τον συμφέρει.
Η σκηνοθεσία της παράστασης, από τον Βασίλη Τσικάρα, κινήθηκε λιτά αλλά αποτελεσματικά, χωρίς ιδιαίτερα σκηνοθετικά ευρήματα και υπερβολές, εστιάζοντας βασικά στην δύναμη και την κωμικότητα του Πιραντελλικού λόγου. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε, στην ψυχογράφηση του βασικού χαρακτήρα, ο οποίος κέρδισε σταδιακά την συμπάθεια του κοινού, παρόλο που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να εξαπατά τους πάντες επί σκηνής. Η διασκευή του έργου από τον ίδιο τον σκηνοθέτη πρόσθεσε επιπλέον στοιχεία στην υπόθεση, εμπλουτίζοντας αισθητά την ευφυή της πλοκή.Αποκορύφωμα της όλης προσέγγισης αποτέλεσε η ανατροπή στο τέλος του έργου, όπου αποκαλύπτεται ο πραγματικός στόχος του δαιμόνιου ήρωα που δεν είναι η καρδιά (και όχι μόνο) της όμορφης νεαρής αλλά… τα χρήματα. Μια προσθήκη που κατέστησε ασφαλώς πιο σύγχρονη την υπόθεση, δίνοντας της ταυτόχρονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η μετάφραση του έργου, από τον Κωνσταντίνο Τσικάρα, τον πατέρα του σκηνοθέτη, απέδωσε με σύγχρονο, εύληπτο και ευχάριστο τρόπο το πρωτότυπο κείμενο διατηρώντας το ιδιαίτερο ύφος και τα βασικά δομικά του χαρακτηριστικά.
Βασίλης Τσικάρας
Ως προς τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, οφείλουμε να πούμε πως κινήθηκαν γενικά σε πολύ καλό επίπεδο.
Καταρχάς ο Βασίλης Τσικάρας, υπήρξε ιδανικός στον ρόλο του Τσετσέ. Με το πηγαίο χιούμορ του, την έκδηλη εκφραστικότητα και την έντονη θεατρικότητα του, έδωσε ρυθμό στην παράσταση και απέδωσε απολαυστικά τον δολοπλόκο αλλά ταυτόχρονα γοητευτικό άνδρα που γεμάτος αυτοπεποίθηση κινεί τα νήματα κατευθύνοντας τους πάντες προς την κατάληξη που ο ίδιος έχει σχεδιάσει. Χαρακτηριστική η σκηνή του τέλους που πολύ απλά, έχοντας πετύχει τον στόχο του παίρνει το καπελάκι του, τα χρήματα και με ένα δόλιο χαμόγελο… αποχωρεί από την σκηνή.
Ο Σταύρος Δουκουζγιάννης, γεννημένος για κωμωδία, ήταν απολαυστικός στον ρόλο του μονόφθαλμου πλούσιου εργολάβου που χωρίς καν να το καταλάβει εκτελούσε κατά γράμμα το σχέδιο του Τσετσέ. Το όλο παρουσιαστικό του, η εκφραστικότητα καιη πηγαία κωμικότητά του προκαλούσαν γέλιο ακόμη και στις πιο απλές κινήσεις του, ακόμη και στους πιο ανεπαίσθητους μορφασμούς.
Η Κωνσταντίνα Μυλωνά, τέλος, ταίριαξε απόλυτα στον ρόλο της όμορφης νεαρής που έπεσε θύμα της γοητείας του Τσετσέ. Ο αριστοκρατικός της αέρας και η κομψότητά της, η όμορφη κίνηση και η φυσικότητα στην έκφρασή της (ιδίως όταν ήταν θυμωμένη), είχαν ως αποτέλεσμα μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση.
Το σκηνικό της Μαρίας Βλάχου αποτέλεσε μια προσεγμένη αναπαράσταση του εσωτερικού ενός δωματίου ξενοδοχείου, μέσα στο οποίο διαδραματιζόταν όλη η πλοκή του έργου. Λίγα έπιπλα (τα απολύτως απαραίτητα) υπήρξαν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα ζεστό χώρο – το πεδίο δράσης των πρωταγωνιστών, σε στιλ βέβαια του περασμένου αιώνα, όπως πρόδιδαν φροντισμένες λεπτομέρειες και ιδίως το πανέμορφο ρετρό τηλέφωνο με καντράν. Ταιριαστά και τα κουστούμια της ιδίας, τα οποία συνέβαλαν εύστοχα στην απόδοση των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών του κάθε ήρωα. Ξεχώρισε αναμφίβολα η αμφίεση της Κωνσταντίνας Μυλωνά που της προσέδωσε έναν ιδιαίτερα αριστοκρατικό αέρα.
Αρκετά φροντισμένη και η μουσική ένδυση της παράστασης με ιταλικές κλασικές επιτυχίες που της χάρισαν χρώμα και ταυτότητα.
Στα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε το εισαγωγικό της κομμάτι, αυτό της γνωριμίας ουσιαστικά με τους ήρωες, που υπήρξε μακρόσυρτο και υποτονικό. Ίσως ήταν πιστό στο Πιραντελλικό στιλ αλλά θα λέγαμε αρκετά αργό για τις σύγχρονες απαιτήσεις. Βέβαια η παράσταση μόλις τώρα ξεκίνησε το ταξίδι της και οι όποιες αδυναμίες έχουν σαφώς την δυνατότητα να διορθωθούν.
Συμπερασματικά (=), παρακολουθήσαμε μια ευχάριστη παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες, με ενδιαφέρουσα πλοκή, αρκετό γέλιο και συνεχείς ανατροπές, η υπόθεση της οποίας επιβεβαιώνει, με τον πιο χιουμοριστικό τρόπο, ότι η κατακριτέα για την ηθική του μέσου νομοταγούς πολίτη, μέθοδος του Τσετσέ είναι ο πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος για την επιτυχία…
Βαθμολογία:
6,2/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
