ΜΠΡΑΒΟ στο θέατρο του Άλλοτε, ΜΠΡΑΒΟ και στην παράσταση «Κάτω Κόσμος»… Είδαμε και σχολιάζουμε.
Με μεγάλη προσμονή και μετά τη προηγούμενη διθυραμβική παράσταση από το Θέατρο του Άλλοτε, «Φόβος», βρεθήκαμε στον πολυχώρο «Ενώ» για να παρακολουθήσουμε τη νέα τους παράσταση «Κάτω Κόσμος», και αρχής εξ αρχής μέσω αυτής της γνώμης αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτή την τόσο ταλαντούχα θεατρική ομάδα της πόλης μας!
Τρία δημοτικά τραγούδια και συγκεκριμένα τρείς παραβολές (Γιατί είναι μαύρα τα βουνά, Η Λυγερή στον Άδη, Του Νεκρού αδερφού) μετατρέπονται σε θεατρικό κείμενο με απλότητα στην αφήγηση και αμεσότητα στον λόγο.
.
Ένα αριστουργηματικό κείμενο από τη Μαρία Ράπτη βασισμένο πάνω στα δημοτικά τραγούδια γεμάτο μνήμες, παράδοση και νοσταλγία. Με μια γλώσσα γεμάτη ποίηση και σοφία, γλώσσα βιωματική. Μία μόνο λέξη, γλώσσα ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Μακριά από ξενόφερτα κείμενα που έχουν κατακλείσει το ελληνικό θέατρο αυτή η παράσταση κάνει τη διαφορά, ακολουθώντας με τη σειρά της τη διστακτική παρουσίαση ελληνικών κειμένων και δη δημοτικής και παραδοσιακής κουλτούρας από το σύγχρονο θέατρο, καταφέρνει να παρουσιάσει ένα άκρως επιτυχημένο αποτέλεσμα.
.
Στοιχεία όπως ο θάνατος, ο πόνος, η αγάπη, ο όρκος, η εκδίκηση, η λήθη πρωταγωνιστούν στο κείμενο ενδυναμώνοντας και κορυφώνοντας την κάθε ιστορία που πρεσβεύει κάθε δημοτικό τραγούδι. Χωρίς καμία πρόθεση διδακτισμού η γραφή του κειμένου αντιμετωπίζεται φυσικά, καθημερινά. «Το σώμα λένε δεν ξεχνάει», και το συναίσθημα που μας προκαλεί το θεατρικό αυτό κείμενο με ουσιαστικά άγνωστες εικόνες προς εμάς, μας δημιουργεί μια ασυναίσθητη συγκίνηση. Μας κάνει σαφές ότι όλες αυτές οι εικόνες και οι λέξεις ρέουν στο αίμα μας, είμαστε εμείς και το παρελθόν μας…
.
Το καστ των ηθοποιών, με τους περισσότερους από αυτούς σε νεαρή ηλικία, παρουσίασαν ένα άκρως συμπαγές και ώριμο θεατρικό σύνολο. Με καταπληκτικές ερμηνείες κάνοντας το λόγο δικό τους. Ερμηνεύοντας τη χαροκαμένη μάνα, τη ξενιτεμένη κόρη, τον μετανιωμένο αδερφό, τους εκδικητικούς νεκρούς και τους ζωντανούς που ξεχνούν. Φυσική ερμηνεία και κινησιολογία σε απόλυτο ταίριασμα. Με τη δυσκολία που παρουσιάζουν τα δημοτικά τραγούδια και οι άγνωστοι ουσιαστικά χαρακτήρες αυτών, οι ηθοποιοί έκαναν την υπέρβαση. Και πέτυχαν ένα δύσκολο στοίχημα…
.
Πόσα διθυραμβικά σχόλια να κάνουμε για τη σκηνοθεσία της παράστασης από τη Βαρβάρα Δουμανίδου! Για ακόμα μια φόρα κατάφερε να παρουσιάσει μια σκηνοθετική επιμέλεια απίστευτης έμπνευσης και καλαισθησίας. Στοιχεία όπως ο Χάρος με τη μορφή ενός εξωπραγματικού όντος μεταμορφώνοντας ουσιαστικά μια ηθοποιό σε κάτι το δαιμονικό! Όπως επίσης η παρουσία των νεκρών με αναμμένα κεριά μέσα στο χώρο σε μια παράλληλη δράση με τον κόσμο των ζωντανών με απίστευτη μαεστρία.Καθώς και όλα τα στοιχεία της παράδοσης, όπως το μοιρολόι του νεκρού, η απλή καθημερινότητα των ανθρώπων, οι δεισιδαιμονίες μα και τα έθιμα του τόπου μας αποτυπώθηκαν λαογραφικά.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου δημιουργώντας και εντείνοντας το συναίσθημα της κάθε σκηνής, είτε χαρά, είτε πόνος, είτε φόβος ή αγωνία, οι δύο μουσικοί στην άκρη του χώρου παίζοντας παραδοσιακά όργανα, ενίσχυαν ακόμα περισσότερο την ταυτότητα της παράστασης.
Η πρωτοτυπία της εξαιρετικής αυτής σκηνοθεσίας μέχρι και το τέλος της παράστασης όπου πιασμένοι χέρι-χέρι οι ηθοποιοί μέσα στο χορό κάνουν την υπόκλιση τους στο κοινό… Κάτι που βέβαια είναι λίγο δυσνόητο για τους θεατές και το παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα τους, πήρε λίγη παράταση!
.
Το μόνο σκηνοθετικό λαθάκι [-] που εντοπίσαμε είναι ο προβληματικός σύνδεσμος μεταξύ ορισμένων σκηνών όπου η δομή χρειάζεται να γίνει πιο σφιχτή για να μη φεύγει το κοινό από το συναίσθημα και να μεταφέρεται ομαλά στην επόμενη σκηνή-πράξη.
Σε ένα σκηνικό- πλαίσιο, από τον Νίκο Καλαϊτζίδη, με ψυχρά και μουντά χρώματα, αποτύπωσε εύστοχα τον Θάνατο και δημιούργησε συνάμα μία έξυπνη πύλη συμβολίζοντας το πέρασμα μεταξύ του κόσμου των νεκρών και των ζωντανών. Ένα σαφή μοτίβο κάπως πιο σύγχρονο που έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με τις παραδοσιακές φορεσιές που φορούν οι ηθοποιοί.
.
Η μοναδική μας ένσταση για την κατά τ’ άλλα μοναδική παράσταση είναι η ακαταλληλότητα του χώρου όπου αναδύει μια ψυχρότητα και δεν εγκλωβίζει το συναίσθημα. Αποδυναμώνει το αποτέλεσμα ενώ θα εξελίσσονταν ακόμα περισσότερο σε έναν πιο ιδανικό και οριοθετημένο χώρο.
,
Καταλήγοντας [=]
και εκφράζοντας προσωπική άποψη επρόκειτο για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή στην πόλη μας.Η διαχρονικότητα των δημοτικών τραγουδιών ως σφραγιδα της παράστασης και τα συναισθηματα που μας γεννά δημιουργούν μια ανεπανάληπτη εμπειρία….
Γιατί είναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;
Μην άνεμος τα πολεμά, μήνα βροχή τα δέρνει;
Κι ουδ’ άνεμος τα πολεμά, κι ουδέ βροχή τα δέρνει,
μόνε διαβαίνει ο Χάροντας με τους αποθαμένους…
Βαθμολογία
8 στα 10
Παίζουν:
Γιώργης:Πασχάλης Αραμπατζής,
Χάρος: Ευρώπη Αργυροπούλου,
Αρετή: Μπρικένα Γκίστο,
Φρόσω: Αμαλία Ζαγοριανού,
Κωνσταντής: ‘Αγγελος Ζερμπίνος,
Λιάκαινα: Όλγα Καλαμάρα,
Φιλιώ: Ιωάννα Λιούτσια,
Νικόλας: Λάζαρος Μαχαιρίδης,
Ασημίνα: Μαρία Ράπτη,
Λένα: Μαρία Σεμερτζίδου,
Ζάχος – Φώτης: Τριαντάφυλλος Σιδερίδης,
Λυγερή: Δήμητρα Σταματίου,
Καλούδα: Βίκη Φραγκούδη,
Μουσικός: Ακριβός Ζερβός,
Μουσικός: Μηνάς Τσαβδάρης – Βαλλιάνος,
Σωτήρα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Από 6 Δεκεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 20:00
Στον Πολυχώρο ”Ενώ” Ερμού 11 Θεσσαλονίκη
Τιμή εισιτηρίου 10ευρώ
Πληροφορίες στο 6982031199
Φωτογραφίες Nikela Zerva
Φωτογραφικό υλικό
