ΕΔΩ ΑΘΗΝΑ:
Είδε ο Ανδρέας Ελματζόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
«ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ»
Μετά το τέλος της παράστασης μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Μάνου Χατζιδάκι «Οποίος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει».
Στο θέατρο «Μικρό Χορν» παρακολούθησα την παράσταση «Αξύριστα πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου. Το έργο αυτό το 2004 απέσπασε το πρώτο βραβείο νέου συγγραφέα από το Υπουργείο Πολιτισμού. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ και αντικατοπτρίζει τις παθογένειες της ελληνικές κοινωνίας με τις έντονες σεξιστικές εκφάνσεις.
Την ελληνική σεξιστική κοινωνία με τον καλύτερο τρόπο. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας είναι τα βασικά θέματα του έργου. Πρόκειται για ένα απόλυτα ρεαλιστικό έργο.
Στα θετικά (+) ξεχωρίσαμε: Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί το έργο με δεξιότητα. Η Αγωνία, οι αποκαλύψεις, οι συγκρούσεις και το χιούμορ εναλλάσσονται και συνθέτουν μια παράσταση με υπέροχο ρυθμό που σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Μια παράσταση που σε περνάει από πολλά συναισθήματα και στο τέλος σε βάζει σε σκέψεις. Η αρχή ίσως σοκάρει κάποιους. Νομίζω ότι αυτό ήθελε να πετύχει ο σκηνοθέτης. Δεν θα την αποκαλύψω για να μην χαλάσω την έκπληξη. Προσωπικά το βρήκα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα.
Η υπόθεση του έργου είναι ότι τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία ταξινόμησης, φροντίδας και προσωρινής φύλαξης νεκρών. Ένα βράδυ θα έρθει ένα «πτώμα» που θα ταράξει την ρουτίνα τους. Η νύχτα αυτή θα είναι νύχτα αποκαλύψεων και συγκρούσεων. Το πρωί τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Το καστ της παράστασης αρκετά καλό όπως και η διανομή των ρόλων. Ο Στάθης Σταμουλακάτος στον ρόλο του προϊσταμένου Σάββα. Ένας προϊστάμενος που από ότι φαίνεται είναι βαθιά εμπλεκόμενος σε πολλούς τομείς. Ένας άνθρωπος που έχει εξουσία και εκμεταλλεύεται ανθρώπους. Ένας πολίτης υπεράνω υποψίας όπως συνηθίζουν να λένε
Στον ρόλο του Κυριάκου ο εξαιρετικός Ηλίας Βαλάσης. Ο οποίος έχει μπει στο πετσί του ρόλου εκατό της εκατό. Κουβαλάει τον ρόλο και σε μερικά σημεία την ίδια την παράσταση. Ο Κυριάκος ένας άνθρωπος που τα έχει κάνει θάλασσα στην ζωή του, προσπαθεί μετά βίας να κρατήσει την ισορροπία μέσα του.
Τον νεαρό Μαρινάκη υποδύεται ο Σπύρος Ασημένιος. Ένας νεαρός που ξέρει να δέχεται το όχι των γυναικών. Κάτι το οποίο δεν είναι δεδομένο στην σημερινή εποχή. Και τέλος στον ρόλο της Ιρινα η Αντωνία Πιτουλίδου. Η Ιρίνα ένα κορίτσι φάντασμα, χωρίς χαρτιά, έρμαιοτων επιλογών χωρίς η ίδια να έχει το δικαίωμα να επιλέξει.
Τέλος στα θετικά τα σκηνικά του Νίκου Παπαστεργίου τα οποία έδωσαν ακριβώς την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ένα υπόγειο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου
Στα αρνητικά της παράστασης (-) το ότι η φωνή των ηθοποιών σε μερικά σημεία έφτανε δύσκολα ως τις πίσω θέσεις, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας βγάζει εκτός κλίματος. Δεν δικαιολογείται γιατί το θέατρο δεν είναι τόσο μεγάλο.
Εκτός αυτού σε κάποια σημεία οι ηθοποιοί έχαναν την συγκέντρωση τους με αποτέλεσμα να αποσυνδέονται όπως και εμείς. Φαντάζομαι ότι αυτό οφειλόταν σε κακή μέρα και τη μη συγκέντρωση των ηθοποιών εκείνη την στιγμή.
Καταλήγοντας (=) τα «Αξύριστα πηγούνια» είναι μια παράσταση καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας. Είναι μια παράσταση που θα φύγεις προβληματισμένος και ένα κόμπο στον λαιμό.
Βαθμολογία
7,1/10
Φωτογραφικό υλικό
