Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Το διάσημο γαλλικό έργο με τα πολλά ανεβάσματα, παρότι δημιουργία μιας πολύ μακρινής εποχής με θέμα «ανοίκειο» στο σήμερα, εντούτοις απολαμβάνει ευρεία απήχηση, γιατί καθώς φαίνεται ο πυρήνας του αγγίζει διαχρονικά ευαίσθητες χορδές… άλλωστε κανένα έργο που επιβιώνει στους αιώνες αποκτώντας τον τιμητικό τίτλο του κλασικού, δεν το καταφέρνει τυχαία, παρά μόνο χάρη στον πολύπλευρο πλούτο που κουβαλά, ικανό να υπερβεί τις όποιες συνθήκες της εκάστοτε εποχής…
Στην παρούσα περίπτωση πρόκειται για το έργο του Εντμόν Ροστάν «Συρανό», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο Θέατρο Αριστοτέλειον…
Κεντρικός ήρωας είναι ένα γνωστό ιστορικό πρόσωπο, ο συγγραφέας και στρατιωτικός του 16ου αιώνα στη Γαλλία, Συρανό ντε Μπερζεράκ, διάσημος για το ελεύθερο, ασυμβίβαστο πνεύμα του, τον ποιητικό του λόγο και ευφράδεια, την δεινότητά του ως μονομάχος αλλά και τη… μεγάλη μύτη του- αντικείμενο έντονου χλευασμού… Μια δυσμορφία που τον εμπόδισε να εκδηλώσει τον φλογερό του έρωτα στην όμορφη ξαδέλφη του Ρωξάνη, την οποία πολιορκούσε ένας πλούσιος ευγενής αλλά η ίδια ήταν ερωτευμένη με έναν όμορφο στρατιώτη, φίλο του Συρανό, που ενώ διέθετε κάλλος του έλειπαν το πνεύμα και η ευγλωττία… στοιχεία που προσφέρθηκε να αναπληρώσει- κρυφά βέβαια από την Ρωξάνη- ο ερωτευμένος Συρανό , εκφράζοντας έστω κι έτσι το πάθος του και βοηθώντας ταυτόχρονα με δική του αυτοθυσία τον φίλο του… ο οποίος αργότερα θα σκοτωθεί σε μάχη, η πληγωμένη Ρωξάνη θα αποσυρθεί σε μοναστήρι όπου ο Συρανό την επισκέπτεται χωρίς ποτέ να φανερώσει την αλήθεια και μόνο λίγο πριν ξεψυχήσει στα χέρια της, χτυπημένος ύπουλα από εχθρούς του, εκείνη θα αντιληφθεί σοκαρισμένη ποιος κρυβόταν πίσω από τα ερωτικά γράμματα…
Το έμμετρο ρομαντικό δράμα της κατηγορίας των κλασικών (+) του Εντμόν Ροστάν, χρωστά τη δημοφιλία του καταρχάς στο γεγονός ότι πραγματεύεται μια ερωτική ιστορία με τον πληθωρικό ρομαντισμό μιας άλλης ιστορικής εποχήςθυμίζοντας παράλληλα ξεχασμένα ήθη και αξίες, καθώς αντιπαραβάλλει την εξωτερική ομορφιά με τη δύναμη του πνεύματος και τα σαθρά στερεότυπα της εποχής με την ασυμβίβαστη στάση ενός ιδεαλιστή… κατά δεύτερον αναπτύσσει μια σύνθετη πλοκή με ευρήματα και ανατροπές κλιμακώνοντας τη δράση μέχρι το τελευταίο λεπτό… κατά τρίτον χρησιμοποιεί στη φόρμα έμμετρο λόγο με ιδιαίτερο λυρισμό και ποιητικότητα σε συνδυασμό με εύστοχο χιούμορ, προσδίδοντας στο κείμενο ξεχωριστή ποιότητα και ρυθμό στο άκουσμα που ευφραίνει τα αυτιά, έστω κι αν για κάποιους εξ ημών διατυπωθούν παρακάτω ορισμένες «ενστάσεις»…
Ωστόσο το κομμάτι που κερδίζει αναμφίβολα τις εντυπώσεις είναι η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, που επιπλέον συμμετέχει ως αφηγητής αλλά και ως «καταλύτης» με μικρές παρεμβάσεις στα δρώμενα… Η επιτυχής δημιουργία του διέθετε σύγχρονη αφαιρετική οπτική, θαυμάσια έμπνευση, έξυπνα ευρήματα χωρίς υπερβολές, ζωντανό ρυθμό, άριστη καθοδήγηση των ηθοποιών ερμηνευτικά και χωροταξικά, αλλά κυρίως ιδανική ατμόσφαιρα ως το πλέον δυνατό του σημείο που σφραγίζει με προσωπική ταυτότητα τις δουλειές του… Ως μέγας δεξιοτέχνης στον σχεδιασμό των φωτισμών διαμόρφωσε ακόμα μια φορά ένα υπέροχο υποβλητικό περιβάλλον με προβολείς στο σκοτάδι, θερμά και ψυχρά φώτα σε διαρκείς εναλλαγές, σκιές στην ομίχλη, ενώ το ηχητικό τοπίο που συνδύασε αριστοτεχνικά άλλοτε ρομαντική μουσική υπόκρουση πιάνου κι άλλοτε έντονα ροκ ακούσματα ζωντανά από ηλεκτρική κιθάρα επί σκηνής (Αθηνόδωρος Καρκαφίρης) ακολουθώντας κατά βήμα τις αντιδράσεις των ηρώων, συνέβαλε σχεδόν πρωταγωνιστικά στο εγχείρημα και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε καταλληλότερη επένδυση εν προκειμένω από τις συνθέσεις του Βάιου Πράπα…
Πέραν τούτων, βρήκαμε έξυπνη, χαριτωμένη και ιδιαίτερα κατατοπιστική την έναρξη με εισαγωγή στην υπόθεση και συστάσεις των ηρώων, ενώ όσα ακολούθησαν με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Συρανό, το προσωπικό δράμα της εμφάνισής του, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, την αυτοθυσία, το τραγικό τέλος, ανέδειξαν ισορροπημένα τόσο το συναίσθημα και τον ιδεαλισμό,όσο και το χιούμορ με στοιχεία χαριτωμένης ή ενίοτε «σουρεαλιστικής καρικατούρας» που ωστόσο έδενε θαυμάσια με τη σύγχρονη, αντισυμβατική ταυτότητα της σκηνοθεσίας, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην κινησιολογία… Και ενώ επρόκειτο για λιτότατο σκηνικό σε μια σχεδόν άδεια σκηνή, εντούτοις η ευρηματική αξιοποίηση απλών αντικειμένων όπως μια κυλιόμενη σκάλα ή ο φωτισμένος πύργος του Άιφελ ή ένα κόκκινο πανί ή οι σκιές στο φόντο κλπ. έδωσαν την αίσθηση σκηνικής πληρότητας με έντονη θεατρικότητα κρατώντας προσηλωμένο τον θεατή μέχρι το συγκινητικό, ατμοσφαιρικό φινάλε της αποκάλυψης και συνάμα κατάρρευσης…
Ερμηνευτικά είναι γεγονός ότι ο Συρανό- Μιχάλης Σαράντης σήκωσε στις πλάτες του όλη την παράσταση και την κέρδισε ολοκληρωτικά, μαζί με τον θαυμασμό μας για τις καταπληκτικές επιδόσεις του, που αποτυπώθηκε στις θριαμβευτικές ιαχές κατά το θυελλώδες προσωπικό χειροκρότημα… Διότι η ιδιαίτερη ερμηνεία του, δουλεμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μιας εξαιρετικά δύσκολης κινησιολογίας που απαιτούσε επίπονη ακρίβεια, το πάθος και η σαρωτική του ενέργεια, ο συνδυασμός συγκίνησης, λυρισμού, χιούμορ, σαρκασμού, αμεσότητας, η διαρκής ακροβασία μεταξύ ρεαλισμού και υπέρβασης αγγίζοντας ενίοτε μια φανταστική, χαριτωμένη «καρικατούρα» χωρίς να εκπέσει σε φαιδρότητα κι όλα αυτά σε έναν ρόλο χειμαρρώδη με ακατάπαυστη ροή, καθιστούν την απόδοσή του υποκριτικό άθλο, άξιο πολλών επαίνων για έναν πολυμορφικό ηθοποιό με πληθωρικό ταλέντο…
Δίπλα του η άξια Λένα Παπαληγούρα, παρότι ο μάλλον επίπεδος στο μεγαλύτερο μέρος ρόλος της Ρωξάνης δεν προσφέρεται για ιδιαίτερες επιδόσεις, εντούτοις με το καταξιωμένο ταλέντο και τα θαυμάσια δουλεμένα εκφραστικά της μέσα του προσέδωσε όγκο και συναίσθημα, ιδιαίτερα στην τελευταία δραματική σκηνή, που είχε την ευκαιρία να αναδείξει το μέγεθός της…
Οι Ιάσωνας Παπαματθαίου και Δημήτρης Λιόλιος ως διεκδικητές της καρδιάς της Ρωξάνης και «αντίζηλοι» του Συρανό, υπήρξαν επαρκέστατοι στους ρόλους τους, αποτελεσματικοί, αφοσιωμένοι, με χιουμοριστική χροιά, ενώ ο Γιώργος Νανούρης – αφηγητής και όχι μόνο, συνέβαλλε καίρια στις εξελίξεις με τις διαφωτιστικές παρεμβάσεις του, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει επιπλέον του σκηνοθετικού ταλέντου, αμεσότητα με το κοινό, εκφραστικότητα, άψογη άρθρωσηκαι ολόσωστη φωνή στο τραγούδι…
Οι «ενστάσεις» που προαναφέραμε (-) έχουν να κάνουν με την επιλογή του συγκεκριμένου έργου για τη σημερινή εποχή, δεδομένου ότι όσο μοντέρνα κι αν αποδοθεί σκηνοθετικά, το θέμα του επί της ουσίας δεν παύει να καταπιάνεται με ένα άκρως ρομαντικό ερωτικό «πρότυπο» που παραπέμπει σε κάτι εντελώς παρωχημένο χωρίς κανένα σημείο αναφοράς για τον σημερινό θεατή, ενώ ο άκρατος ερωτικός λυρισμός προηγούμενων αιώνων και παρά την ποιητική διάσταση του λόγου, πλέον ακούγεται κάπως… γλυκανάλατος χωρίς να αγγίζει βαθύτερα..Επιπλέον στην πλοκή όπου συνυπάρχουν τα ιδεώδη του ήρωα και ο ερωτικός του καημός χωρίς οργανική σύνδεση, το χιούμορ και η δραματικότητα χωρίς αλληλεπίδραση, μια θυσία, ένα μυστικό και μια ματαίωση με ελάχιστη αληθοφάνεια ψυχολογικά κλπ. «θολώνουν» την ταυτότητα του έργου, ενώ εντοπίσαμε κάποια (λίγα ευτυχώς) σημεία της παράστασης μάλλον φλύαρα κι επαναλαμβανόμενα…
Εν κατακλείδι (=) κρατάμε τα ουσιώδη στοιχεία του κειμένου και εστιάζουμε με θαυμασμό στην εμπνευσμένη ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και την καταπληκτική πρωταγωνιστική ερμηνεία…
Βαθμολογία: 6,8/10
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Συρανό» του Εντμόν Ροστάν.
Ένας αφηγητής , μας οδηγεί στον κόσμο του έμμετρου ρομαντικού δράματος του Εντμόντ Ροστάν, όπου κεντρικός ήρωας είναι ο ασυμβίβαστος ιππότης και ποιητής Συρανό ντε Μπερζεράκ, που είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη. Θεωρεί όμως πως εκείνη δεν θα αισθανθεί ποτέ το ίδιο, μιας και νιώθει άσχημος εξαιτίας της μεγάλης μύτης του, που αποτελεί χρόνια το αντικείμενο χλευασμού του. Τη Ρωξάνη πολιορκεί και ο πλούσιος Κόμης Ντε Γκις
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης. Ερμηνεύουν Μιχάλης Σαράντης, Λένα Παπαληγούρα, Ιάσονας Παπαματθαίου, Δημήτρης Λιόλιος και ο Γιώργος Νανούρης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 21:00, Πέμπτη 18:00 & 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18)) & 21:00 και Κυριακή 20:00 (έως 12/01)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ