Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Δεύτερη απόπειρα, μετά την (επιεικώς) απογοητευτική παράσταση «UFO», να δούμε Βιριπάεφ… γιατί σκέφτεσαι ότι ίσως ήταν μια ατυχής στιγμή του συγγραφέα και των συντελεστών και στατιστικά είναι λίγο απίθανο να εισπράξεις δεύτερη απανωτή απογοήτευση στο καπάκι, πέραν του ότι διαβάζεις διάφορα «ειδυλλιακά» και βαθυστόχαστα περί φιλοσοφίας του περιεχομένου… οπότε προσπερνάς την προηγούμενη αρνητική έως τραυματική εμπειρία, ακολουθείς συνειδητά το «ο επιμένων νικά» με κρυφή ελπίδα δικαίωσης αυτή τη φορά και καταφτάνεις με αγνές προθέσεις στο θέατρο Αυλαία για την παράσταση «Οι μεθυσμένοι» του Ιβάν Βιριπάεφ και σε σκηνοθεσία Ανδρέα Παράσχου, από την ομάδα Bloom Theatre Group…
Όπου πέντε ηθοποιοί που υποδύονται ποικίλους χαρακτήρες, τα πίνουν μέχρι τελικής πτώσης με διαφορετικές αφορμές… στην μεθυσμένη ετερόκλητη «ομήγυρη» ανήκουν μεταξύ άλλων, ένας διευθυντής διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου, μια πόρνη πολυτελείας, οι εορτάζοντες ενός μπάτσελορ, ο γαμπρός, η νύφη, η πρώην, ο μετέχων σε επίσημο δείπνο, οι καλεσμένοι σε σπίτι φιλικού ζευγαριού…όπου κάποια στιγμή περιπλέκονται και ερχόμενοι σε επαφή υπό την επήρεια του μεθυσιού, ανταλλάσσουν σκέψεις, βιώματα, απωθημένα, προσδοκίες, υπαρξιακά αδιέξοδα και λοιπές φιλοσοφικές αναζητήσεις, για να καταλήξουν στην προσέγγιση του θείου ως λύτρωση- κάθαρση, μέσα από ιδιαίτερες παραινέσεις…
Αυτό λοιπόν που δεν περιμέναμε να μας συμβεί «στατιστικά», αλίμονο συνέβη (-), πέφτοντας δεύτερη φορά σε διάστημα λίγων ημερών, πάνω σε ένα ανερμάτιστο, αφελές έργο του Βιριπάεφ, με ανούσια φλυαρία, εκνευριστικό διδακτισμό, ανύπαρκτη δομή, ασαφείς χαρακτήρες, που (ξανά) απορούμε για ποιον λόγο επιλέχθηκε, πέρα από τη διέγερση του νευρικού μας συστήματος και μόνο, λες και δεν είναι ήδη αρκετά καταπονημένο… Όπου δεν έφταναν οι λογής γραφικές αμπελοφιλοσοφίες (εδώ κυριολεκτικά ως λόγια του κρασιού) περί αγάπης, φόβου, επιθυμίας, αλήθειας, ύπαρξης, έρωτα, ευτυχίας, φωτός, σκοταδιού και γενικώς ό,τι υφίσταται ως αυτονόητο και χιλιοειπωμένο, χρειάστηκε να ακούσουμε ανούσιες ατάκες με εμμονικές επαναλήψεις σε σημείο… αυτισμού, που ξεπέρασαν τα όρια της όποιας ανοχής! Ένα μη θεατρικό κείμενο, που παρότι φαντασιώνεται το «φιλοσοφικό», δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι απευθύνεται σε ενήλικες με νοημοσύνη και κρίση, ενώ η προσκόλληση του συγγραφέα στα αφελή θεολογικά κηρύγματα επιπέδου κατηχητικού, αγγίζει τη θρησκοληψία- ανάμεικτη με βωμολοχία ως δήθεν «μοντερνιά», καθότι καταλήγει στο κυρίαρχο μήνυμα «μην είσαι χέστης!», αφού προηγουμένως μας ενημέρωσε με ακατάσχετη φλυαρία ότι «όσα έχουμε είναι δανεικά και πρέπει να τα επιστρέψουμε στο θεό ή αλλιώς… μαφιόζο του σύμπαντος»… (και προσθέτω εγώ «πιάσε το αυγό και κούρεφτο!» και πολλά είπα…)
Όσο για τη σκηνοθεσία του Ανδρέα Παράσχου, τί να σου κάνει κι αυτή με τον αχταρμά που διάλεξε και πώς να βάλει τάξη στην τρικυμία εν κρανίω… Με ανύπαρκτο σκηνικό– εκτός από δύο αχρείαστα σταντ που διαθέτει το θέατρο, απλά για να μη δείχνει ολόγυμνη η σκηνή- με συμβατικά κοστούμια, με υποτυπώδη μουσική και φωτισμούς, έδωσε οδηγία στους ηθοποιούς άλλοτε να κυλιούνται στο πάτωμα, άλλοτε να χαχανίζουν υστερικά, άλλοτε να τρεκλίζουν ή ψευδίζουν παριστάνοντας τους μεθυσμένους, ωστόσο επιλεκτικά, γιατί κάποιες φορές… θυμόταν ότι έχουν μεθύσει κι άλλες το ξεχνούσαν, μιλώντας και κινούμενοι φυσιολογικά… Από κει και πέρα, μη έχοντας να αναπτύξει στοιχειώδη πλοκή στο συνονθύλευμα, ούτε να αναδείξει δομημένους χαρακτήρες, ούτε να εστιάσει σε οτιδήποτε αισθητικά ή λογικά ή συναισθηματικά, άφησε την αδιάφορη φλυαρία με τις εμμονικές επαναλήψεις προς… εμπέδωση, να εξελιχθεί μέχρι τελικής πτώσης με μπόλικα ενδιάμεσα χάσματα (σαν το μακροσκελέστατο πριν το φινάλε με την απόλυτη μουγκαμάρα) επί ένα γεμάτο δίωρο άνευ διαλείμματος, δοκιμάζοντας οριακά την υπομονή μας…
Οι υποκριτικές επιδόσεις κινήθηκαν γενικά σε ανεκτά επίπεδα (+) από τους πέντε ηθοποιούς, ήτοι Άννα- Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης και Υρώ Τσάμογλου, δεδομένων των αδυναμιών που αναφέραμε και για τις οποίες προφανώς δεν ευθύνονται οι ίδιοι, υπηρετώντας μια ατυχή επιλογή με συγκεκριμένη καθοδήγηση… Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ανδρικές ερμηνείες υπερείχαν εμφανώς με μεγαλύτερη σκηνική άνεση, ενέργεια, ερμηνευτική ωριμότητα, σε σύγκριση με τις αδύναμες γυναικείες όπου σε στιγμές η αμηχανία, το ανέκφραστο σώμα, τα άκαμπτα κρεμασμένα χέρια ή αντίθετα η στυλιζαρισμένη εκζήτηση, πρόδιδαν ελλείμματα που απαιτούν αρκετό δρόμο ακόμα… Τέλος στα θετικά θα περιλάβουμε κάποιες μεμονωμένες στιγμές, που είτε προσπάθησαν να πουν «κάτι» αλληγορικά σαν την αποκάλυψη του «Χριστού» στο φινάλε, είτε έδωσαν περιστασιακά κάποιες σκηνές ρεαλιστικές σαν αυτήν του νιόπαντρου ζευγαριού με την πρώην, ωστόσο μιλάμε για ψήγματα χωρίς περαιτέρω ενδιαφέρον…
Κατόπιν τούτων (=) με δυσκολία αντέξαμε ένα δίωρο αφελούς αμπελοφιλοσοφίας, βαρετής ανουσιότητας και απωθητικών κηρυγμάτων άνευ ειρμού και αιτίας, όπου σημειωτέον το άστοχο χαχανητό έδινε κι έπαιρνε σε κάθε ξεκάρφωτη βωμολοχία, σεξουαλικό υπαινιγμό ή οτιδήποτε, ακόμα και πικρό, φάνταζε «αστείο» από το πουθενά… Προσωπικά δε ομολογώ, ότι μετά το (εξαντλητικό) «δις εξαμαρτείν», θα σκεφτώ πάρα πολύ σοβαρά να παρακολουθήσω ξανά έργο του Βιριπάεφ, εκτός αν στο συγκεκριμένο θεωρήσω ως «άλλοθι» το… μεθύσι μη λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν τις αρλούμπες μεθυσμένων, που ΔΕΝ…
Βαθμολογία: 3,5/10
Φωτογραφίες Facebook Bloom Theatre Group
ΑΥΛΑΙΑ
«Οι μεθυσμένοι» του Ivan Vyrypaev.
Δεκατέσσερις χαρακτήρες, από τον διευθυντή ενός μεγάλου φεστιβάλ κινηματογράφου μέχρι μια πόρνη πολυτελείας, όλοι τους βρίσκονται στις πιο παράλογες καταστάσεις, κατά τη διάρκεια μιας μόνο νύχτας.
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Παράσχος. Ερμηνεύουν: Άννα-Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Υρώ Τσάμογλου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα με Πέμπτη στις 21:15 (έως 20/02)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
