Είδαμε και σχολιάζουμε.
Ομολογουμένως πήγαινα στην παράσταση με αυξημένη περιέργεια, καθώς δεν ήξερα τί να περιμένω από μια νεοσύστατη θεατρική ομάδα, η οποία επέλεξε να συστηθεί στο κοινό με ένα «παλιακό» έργο στην κατηγορία του βουκολικού δράματος. Μια επιλογή που έμοιαζε «ανορθόδοξη» έως «ριψοκίνδυνη» για νεαρή ηλικιακά ομάδα, κεντρίζοντας ωστόσο το ενδιαφέρον ως προς το πώς θα χειριστούν το κλασικό έργο οι συγκεκριμένοι στο ντεμπούτο τους… Πρόκειται για την παράσταση «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» του Δ. Κορομηλά σε επεξεργασία και σκηνοθεσία του Μάριου Κωνσταντίνου, που παρακολουθήσαμε πρεμιέρα στο θέατρο Σοφούλη από την ομάδα «Ντόμινο». Και προς μεγάλη μας χαρά, εισπράξαμε ένα «διαφορετικό»,απολαυστικό αποτέλεσμα, όπως θα δούμε αναλυτικά…
Το έργο με τα συνεχή ανεβάσματα πάνω από έναν αιώνα, είναι ευρέως γνωστό, απλά οφείλουμε να θυμίσουμε με δυο λόγια, στοιχεία του δράματος που εκτυλίσσεται στο χωριό Αρτοτίνα και πραγματεύεται τον άδολο έρωτα ανάμεσα στην Κρυστάλλω και τον Λιάκο, περνώντας από χίλια βάσανα μέχρι να φτάσει σε αίσιο τέλος… Η εμφάνιση του πλούσιου τσέλιγκα Μήτρου, λαβωμένου από το παρελθόν μιας χαμένης αγάπης, η εμπλοκή του απρόσμενα στη ζωή του Λιάκου, η αντιδικία τους για την καρδιά της Κρυστάλλως, το μυστικό που κουβαλά η μάνα της κοπέλας και ο πόνος της μάνας του Λιάκου, οι αντιδράσεις των συγχωριανών κι ένας επικείμενος γάμος από «γινάτι» που θα οδηγήσει στην κάθαρση, αποτελούν τον καμβά που πάνω του ο Δ. Κορομηλάς αποτυπώνει με μοναδική γλαφυρότητα και «άρωμα υπαίθρου» την ηθογραφία μιας εποχής αλλοτινής…
Ωστόσο αυτό το «παλιακό» έργο προσέφερε τη δυνατή βάση για να πατήσει στέρεα μια απολαυστική παράσταση (+). Διότι πέραν της ηθογραφίας, ο συγγραφέας του κατάφερε να στήσει μια πολυσύνθετη πλοκή που καλλιεργεί την αγωνία για τις εξελίξεις, με καθαρούς χαρακτήρες ως κλασικά στερεότυπα, με ποιητικό ρομαντικό λόγο, με αναφορά σε διαχρονικές αξίες, όπου η τιμή, η αξιοπρέπεια, ο έρωτας έχουν καταλυτικό ρόλο. Όλα αυτά δηλαδή που συνθέτουν το πλαίσιο ενός δικαιωματικά κλασικού έργου, μεταφερόμενου από γενιά σε γενιά με την ίδια δύναμη… Το οποίο εν προκειμένω ευτύχησε μιας εξαιρετικής μεταχείρισης σε επίπεδο κειμένου από τον Μάριο Κωνσταντίνου, καθώς κράτησε όλη την ποιητικότητα και ευρυθμία του έμμετρου λόγου, ενώ οι σοφές συμπτύξεις απέδωσαν ένα μεστό σε περιεχόμενο αποτέλεσμα, χωρίς ίχνος κουραστικής φλυαρίας.
Το στοιχείο όμως που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η σκηνοθεσία του ιδίου, με κύριο χαρακτηριστικό την φρέσκια, μοντέρνα, αντισυμβατική ματιά σε ένα από τα πλέον παραδοσιακά έργα με «συντηρητική» θεματολογία. Το οποίο ο Μάριος Κωνσταντίνου έφερε εμπνευσμένα στο σήμερα με σύγχρονες θεατρικές τεχνικές, χωρίς στιγμή να προδώσει το πνεύμα, τον λυρισμό, το συναίσθημά του. Αντίθετα, όλα τούτα αναδείχθηκαν με ευφάνταστους θεατρικούς κώδικες και του αξίζουν εύσημα για την ιδανική ισορροπία που κράτησε σε δύσκολες, επικίνδυνες ακροβασίες… ανάμεσα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο, στο γκροτέσκο και τον ρεαλισμό, στο δράμα και την κωμικότητα, στον λυρισμό και την ελαφρότητα, συνδυάζοντάς τα όλα με εξαιρετική αίσθηση του μέτρου και μελετημένες δοσολογίες, αποφεύγοντας επιμελώς την παρωδία.
Σε εντελώς αφαιρετικό σκηνικό πέντε κύβων και μόνο με τη βοήθεια ελάχιστων συμβολικών ρούχων ή αξεσουάρ, κατάφερε να δημιουργήσει «βουκολική» ατμόσφαιρα, να μεταφέρει συναίσθημα, να κρατήσει έντονο το ενδιαφέρον, χάρη σε εύστοχα σκηνοθετικά ευρήματα και με σοφή καθοδήγηση των ηθοποιών, αξιοποιώντας το «ελάχιστο» ώστε να αναδειχθεί σημαντικό, δίνοντας ήδη καθαρό στίγμα από την ευρηματική έναρξη. Και πετυχαίνοντας να είναι αποτελεσματικός και ουσιαστικός, με έναν επιτυχή συνδυασμό φαντασίας και λιτότητας, μακριά από εντυπωσιασμούς. Καθώς επέλεξε να αναδείξει τον λόγο και την αισθηματική διάσταση- διανθισμένη με χαριτωμένες ανάλαφρες πινελιές- ενώ επί σκηνής «παρήλασαν» αρκετοί γραφικοί χαρακτήρες του χωριού, καθώς καθένας από τους πέντε ηθοποιούς υποδύθηκε πολλαπλούς ρόλους με ταχύτατες αλλαγές σκηνών. Ομαλή ροή και ρυθμός, άψογος συντονισμός, «συμβολική» κινησιολογία, γρήγορες εναλλαγές, δουλεμένες ισορροπίες, υπήρξαν βασικές αρετές μιας σύγχρονης, εμπνευσμένης σκηνοθεσίας.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, αυτό που εκτιμήσαμε πέρα από κάποιες ξεχωριστές επιδόσεις, ήταν η αίσθηση ενός εξαιρετικά δεμένου συνόλου με ομαδικό πνεύμα και άριστο συγχρονισμό. Όπου ακόμα και η αμηχανία κάποιες στιγμές λόγω απειρίας, αποπνέει συμπάθεια, παρατηρώντας την συγκινητική προσήλωση στη σκηνή και τη φιλότιμη προσπάθεια, έχοντας επιπλέον επιφορτιστεί ο καθένας με δυο και τρεις αντιφατικούς ρόλους στους οποίους έπρεπε να μπαινοβγαίνει ακαριαία, συν μία ακόμα μεγάλη δυσκολία: την εκφορά του έμμετρου λόγου ως ανοίκεια γλώσσα και άκουσμα, με τις μεγάλες σύνθετες προτάσεις που απαιτούν πολλή άσκηση προκειμένου να αποδοθούν σωστά ως νόημα και ρυθμική αρμονία. Ένας τομέας όπου τα κατάφεραν περίφημα, παράλληλα με τις θαυμαστές φωνητικές επιδόσεις σε τραγούδια με απαιτητικές διφωνίες.
Ωστόσο οφείλουμε να ξεχωρίσουμε την ταλαντούχα Ελένη Βουγιατζή με την υπέροχη, δουλεμένη φωνή – υπεύθυνη άλλωστε και της μουσικής διδασκαλίας, η οποία επιπλέον απέδωσε τους ετερόκλητους ρόλους της, με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, έντονο ταμπεραμέντο, εκφραστικότητα, προσεγμένες λεπτομέρειες, μεταπηδώντας με καταπληκτική ευχέρεια από το δράμα στην κωμωδία. Η Ευτέρπη Μανιάτη, εξαιρετική ως Κυστάλλω, αέρινη, τρυφερή, εύθραυστη, γλυκύτατη, που με παρόμοια προσόντα λίγο δύσκολο να πείσει ως… αγροίκος τσέλιγκας σε εντελώς κόντρα ρόλο, επιλέγοντας την καρικατούρα- προφανώς ως συνειδητή σκηνοθετική επιλογή, ενώ η Βασιλική Ζώκου, μια αυστηρή μοιραία φιγούρα, κέρδισε με την δωρική, προσεγμένη, συναισθηματική ερμηνεία της. Όσον αφορά στον Κωνσταντίνο Πετρίδη (Μήτρος) με την ένταση και δυναμισμό στην ερμηνεία, και τον Παναγιώτη Μητσόπουλο (Λιάκος) που αποπνέει κάτι τρυφερά αθώο και συνάμα παιχνιδιάρικο στο παίξιμό του, ενώ υπήρξαν καλοί, θα προτείναμε λίγο παραπάνω «λύσιμο» κυρίως κινησιολογικά για την κατάκτηση της σκηνικής άνεσης…
Ειδική «εύφημος μνεία» αξίζει στα άψογα τραγουδιστικά μέρη με ταιριαστά κομμάτια – και βέβαια το υπέροχο ομώνυμο παραδοσιακό- εκτελεσμένα ζωντανά, πολυφωνικά και ευφάνταστα, αποκλειστικά από φωνές, ενίοτε συνοδεία ρυθμικών χτυπημάτων. Επίσης αντίστοιχη μνεία αναλογεί στους φωτισμούς, που συνέβαλλαν τα μέγιστα στη δημιουργία ατμόσφαιρας και την ανάδειξη καίριων σημείων της πλοκής, ενώ ευφυή θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια με την ουδέτερη γκρίζα απόχρωση και τις σοφά επιλεγμένες ενδυματολογικές λεπτομέρειες για το στίγμα κάθε ρόλου.
Οι παρατηρήσεις μας (-) αφορούν κυρίως σε λεπτομέρειες… όπως ας πούμε θα θέλαμε περισσότερη σαφήνεια και καθαρότητα στην κινησιολογία που σε στιγμές έμενε ανερμήνευτη… μια επιπλέον ένταση με «πανηγυρικό» φινάλε για το αίσιο τέλος… μεγαλύτερη εκφραστικότητα και λύσιμο, όπως προείπαμε, για τις ανδρικές ερμηνείες… ελαφρώς πιο «δουλεμένο» στο δραματικό/ συναισθηματικό σκέλος τον ρόλο του Λιάκου…
Καταλήγοντας (=) και ως «πρώτο κοινό της πρώτης μας απόπειρας», όπως συγκινητικά ανέφερε ο σκηνοθέτης στον χαιρετισμό του, εκφράζουμε τον θαυμασμό μας για μια εμπνευσμένη παράσταση με σύγχρονη ματιά και ταυτόχρονα σεβασμό στην παράδοση, που αγγίζει από τον νεώτερο μέχρι τον γηραιότερο θεατή, και δεν μένει παρά να ευχηθούμε: Καλωσορίσατε ομάδα «Ντόμινο»!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 ΣΤΑ 10
.
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
