Ειδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Πόσο όμορφο συναίσθημα να πηγαίνεις σε παράσταση με… «συγκρατημένη αισιοδοξία» ή μετριοπαθείς προσδοκίες και να φεύγεις με ένα τεράστιο χαμόγελο απόλυτης ικανοποίησης! Βέβαια το όνομα του συγγραφέα με κάποια εξαιρετικά δείγματα γραφής παρείχε μια εγγύηση ποιότητας, όμως έχουμε απογοητευτεί πολλάκις από εκεί που δεν το περιμέναμε, πέραν του ότι αναρωτιέται κανείς πόση εμβάθυνση μπορεί να έχει ο μονόλογος μιας καθαρίστριας ερμηνευμένος από μια άγνωστη (σε μας) ηθοποιό… Εν προκειμένω η θέαση απέδειξε το μέγεθος της ανοησίας παρόμοιων προκαταλήψεων, απολαμβάνοντας διπλά τη διάψευση! Πρόκειται για την παράσταση «Η καθαρίστρια» του Αντώνη Τσιπιανίτη και σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Σοφούλη…
Όπου η Πελαγία, καθαρίστρια στο επάγγελμα ακολουθώντας τα χνάρια της μάνας της ως προδιαγεγραμμένη «καριέρα», ανοίγει διάπλατα την ψυχή της για να μοιραστεί βαθιές σκέψεις, καημούς που την καίνε, αγωνίες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, χρωματιστά όνειρα, κι όλα τούτα καθώς αφηγείται με τρόπο απολαυστικό, στιγμιότυπα και βιώματα από τους χώρους δουλειάς της καθαρίζοντας γραφεία μεγάλων επιχειρήσεων… εκεί όπου οι ευδιάκριτες ταξικές διαφορές δεν ευνοούν «αταίριαστα» σμιξίματα και ο έρωτας της Πελαγίας για τον διευθυντή θα παραμείνει φαντασίωση και πικρό απωθημένο… ωστόσο δεν παραιτείται από το κυνήγι του ονείρου θέλοντας να ανατρέψει τη μοίρα της και από γυναίκα του μίζερου «όχι» της απόρριψης να μετατραπεί σε γυναίκα του λαμπερού «ναι» της αποδοχής, φτάνοντας για χάρη του μεγάλου στόχου μέχρι την… Μύκονο με όλα τα σχετικά ευτράπελα, αλλά και την αποκάλυψη του ουσιαστικού νοήματος ζωής που αποζητά…
Ένα λαμπερό, απολαυστικό και συνάμα βαθιά στοχαστικό κείμενο (+) από την άξια πένα του Αντώνη Τσιπιανίτη, που συνδύασε μια σειρά από σπουδαία προτερήματα, όπως θαυμάσια, ολοκληρωμένη δομή στην ανάπτυξη και ολοκάθαρη στόχευση… εξαιρετική μείξη με ιδανικές ισορροπίες συγκίνησης και χιούμορ… διαρκείς εναλλαγές- μεταπτώσεις συναισθήματος ως «σκωτσέζικο ντουζ» κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον… ακριβή ψυχολογική εμβάθυνση αγγίζοντας τη βαθύτερη ουσία με κοινωνικές προεκτάσεις, αποτυπωμένες στο ευφυές συμβολικό δίπολο του «ναι» της καταξίωσης και του «όχι» της απαξίωσης… Ωστόσο, πέρα από τον στοχαστικό, διεισδυτικό χαρακτήρα του κειμένου, αξίζει να επαινεθούν ιδιαίτερα δύο… σωτήριες ελλείψεις: του μελό και των κλισέ, σε ένα θέμα που αρκετοί θα γλιστρούσαν στην παγίδα, ενώ ο Τσιπιανίτης απέφυγε δια ροπάλου ανεβάζοντας πολλές βαθμίδες την ποιότητα του μονολόγου. Ενισχυμένη επιπλέον από έξυπνο, απολαυστικό χιούμορ με ευρηματικές ατάκες, σε διαρκή «αντιπαράθεση» με αυθεντικό, ειλικρινές, λυτρωτικό συναίσθημα… Εν ολίγοις ένα συγγραφικό διαμαντάκι στην κατηγορία του μονολόγου!
Στο οποίο η μελετημένη σκηνοθετική προσέγγιση του Αλέξανδρου Λιακόπουλου, προσέδωσε την πληρότητα της θεατρικής πράξης με τον απαιτούμενο όγκο, με αίσθηση μέτρου, σωστές ισορροπίες, σκηνικό ενδιαφέρον και βεβαίως τον λόγο σε πρώτο πλάνο να διατηρεί δικαίως την πρωτοκαθεδρία… Η διαρκής κινητικότητα με την ηρωίδα να αλωνίζει τη σκηνή και ενίοτε την πλατεία ασκώντας το επάγγελμά της που έφθασε μέχρι να σφουγγαρίσει… το θέατρο και να τρίψει τα κάγκελα, πέρα από χαριτωμένη θεατρικότητα με απρόβλεπτο ενδιαφέρον, απέπνεε απόλυτη φυσικότητα χωρίς κάτι παραπανίσιο ή στημένο και χωρίς ποτέ να ξεφύγει σε υπερβολή παρασυρμένη από το αυθόρμητο γέλιο των θεατών… Τα 75 λεπτά κύλησαν με ρυθμό τρεχούμενου γάργαρου νερού και στη διάρκειά τους αναδείχθηκαν ελκυστικά οι έντονες αντιθέσεις ανάμεσα σε συγκίνηση και χιούμορ, απογοήτευση και αισιοδοξία, πίκρα και προσμονή… κρατώντας τον θεατή σταθερά προσηλωμένο με αίσθημα ευφορίας, στο οποίο συνέβαλε μια θαρρείς υπόγεια «φωτεινότητα» που διέτρεχε όλη την παράσταση με κατάληξη πανηγυρική υπό τους ξεσηκωτικούς ήχους του Ζαμπέτα από το διάσημο συρτάκι στην ταινία με τη Αλίκη…
.
Όσο για την ερμηνεία της ταλαντούχας Μαρίνας Γεωργοπούλου, υπήρξε αυτό που λέμε «περιβόλι», μια Πελαγία «έξω καρδιά», που κατάφερε να κερδίσει τις δικές μας… Αεικίνητη, μπριόζα, γεμάτη ενέργεια και σπιρτάδα, αυθεντικά λαϊκή, απολαυστικά εξωστρεφής, με έντονο ταμπεραμέντο, πηγαία κωμική αλλά και τρυφερά συναισθηματική, τα έδωσε όλα επί σκηνής με συγκινητική αφοσίωση… εντυπωσιάζοντας με τις συνεχείς, ακαριαίες, φυσικότατες εναλλαγές από τη βαθιά πίκρα στην ανάλαφρη εύθυμη διάθεση, ενώ ένα στοιχείο αξιοπρόσεκτο και ενδεικτικό της ποιότητας ή αθωότητάς της υπήρξε το γεγονός ότι ουδέποτε «εκμεταλλεύτηκε» υπέρ της (ή πολύ περισσότερο εκβίασε) το γέλιο των θεατών «τονίζοντας» τραβηγμένα τις αστείες ατάκες ή υπερβάλλοντας ή δίνοντας χρόνο με παύσεις, αντίθετα προσπερνούσε τα χιουμοριστικά σημεία ακολουθώντας φυσικότατα τη ροή του λόγου… Μια ερμηνεία απολαυστική και αξιολάτρευτη που άγγιξε σε όλα τα επίπεδα…
Τα ελάχιστα που θα παρατηρούσαμε (-) αφορούν αρχικά στο σημείο του κειμένου προς το τέλος όπου η καθαρίστρια κερδίζει ένα μεγάλο ποσό και κάπου εκεί, κάπως σαν να θολώνει η συνέχεια ή να μοιάζει ελαφρώς «ασυνεπής» με τα προλεχθέντα και την ως τότε δομημένη ψυχολογία, ωστόσο η κατάληξη φωτίζει καθαρά τον στόχο… Οι επόμενες παρατηρήσεις- σαφώς δευτερεύουσας σημασίας- σχετίζονται με τεχνικούς παράγοντες, όπως ας πούμε το απλό σκηνικό που του έλειπε η ταυτότητα, καθώς αναπαριστούσε υποτίθεται το σαλόνι του σπιτιού της αλλά μπερδεμένο με ενδείξεις από τον επαγγελματικό της χώρο… όπως και η στολή καθαρίστριας που για λόγους αληθοφάνειας δεν είχε λόγο να φορά σταθερά στο σπίτι και όφειλε κάποια στιγμή να αλλάξει ή με μικρές ενδυματολογικές λεπτομέρειες να υπογραμμίσει τις σχετικές αφηγήσεις της (πχ έξοδος στο κλαμπ, Μύκονος κλπ), ενώ οι φωτισμοί απαιτούσαν λίγη παραπάνω φροντίδα…
Εν κατακλείδι (=) και πέρα από «ψειρίσματα», απολαύσαμε με όλη τη σημασία του όρου, ένα θαυμάσιο κείμενο με βαθύ περιεχόμενο και αυθεντικό χιούμορ, ερμηνευμένο εξαιρετικά, σε μια παράσταση καλοστημένη γεμάτη ζωντάνια…
Βαθμολογία:
6,4/10
.
.
ΣΟΦΟΥΛΗ
«Η ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ» του Α. Τσιπιανίτη.
Ένας μονόλογος για τον αγώνα μιας γυναίκας να αποκτήσει, όσα της αρνήθηκε η ζωή και να περάσει από τα “όχι” στο μεγάλο “ναι”! Μέσα από κωμικές καταστάσεις αλλά και πολλή συγκίνηση, η Πελαγία μας θυμίζει, ότι εμείς αποφασίζουμε να ευτυχήσουμε και να βιώσουμε μια ζωή γεμάτη χαρά, δώρα, αγάπη και αγαθά!
Σκηνοθεσία: ΑλέξανδροςΛιακόπουλος.
Ερμηνεία: Μαρίνα Γεωργοπούλου.
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 24/10 στις 21.15
————————
——————–
—————-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020. Πληροφορίες για τα ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – FΒ ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό