ΕΔΩ ΑΘΗΝΑ: Είδε ο Ανδρέας Ελματζόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Στο θέατρο «Τρίκυκλο» (Πυθέου και Θ. Γεωμέτρου, Νέος Κόσμος) παρακολούθησα το έργο του Περικλή Κοροβέση «Tango Bar» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καρούνη. Το έργο κυκλοφόρησε το 1988 αλλά παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο. Δεν έχει χρόνο, γιατί θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε νύχτα. Αλλά έχει χώρο, γιατί λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα μπαρ.
Η υπόθεση του έργου εξελίσσεται μέσα ένα μπαρ όπου ο ιδιοκτήτης του Μπαρ, Φώντας, τον οποίο υποδύεται ο Παναγιώτης Διαμαντόπουλος ετοιμάζεται να κλείσει όταν έρχεται, ο Λάκης, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Καρούνης.
Στα θετικά της παράστασης (+) ο ρυθμός της ο οποίος είναι αρκετά καλός χωρίς να σε κουράζει και σε κρατάει προσηλωμένο στο έργο. Σε αυτό συμβάλουν και οι δυο ηθοποιοί οι οποίοι εκτός ότι έχουν μπει στο πετσί του ρόλου έχουν και σκηνική χημεία μεταξύ τους. Στα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω το λιτό, ουσιαστικό παίξιμο τους χωρίς περιττά στοιχεία. Επίσης βοήθησε και η ηλικία των δυο ηθοποιών τα οποία ταιριάζουν με το πως σκεφτόμουν τους δυο χαρακτήρες του έργου. Αν ήταν πιο νεαροί σε ηλικία οι δυο ηθοποιοί θα άλλαζε η δυναμική του έργου.
Ο Φώντας ένας ιδιοκτήτης, αποτυχημένος και αντισυστημικός ηθοποιός, αλκοολικός συναντάει απόψε, όπως κάθε βράδυ, τον Λάκη ένα αντισυστημικό, αποτυχημένο συγγραφέα ο οποίος είναι και αυτός αλκοολικός. Το αλκοόλ τους ενώνει και το βράδυ κυλάει με ιστορίες βγαλμένες από την ζωή των δυο ηρώων, φιλοσοφία, κόντρες και παράπονα. Τα ποτήρια αδειάζουν και το έργο γίνεται πιο εσωτερικό όπως και η αυτοκριτική τους σε μερικά σημεία. Οι δυο ήρωες κάτι περιμένουν! Όπως και οι δυο ήρωες στο περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ. Στο τέλος του έργου απλά φεύγουν για να ξανά συναντηθούν την επόμενη βραδιά, όπως κάνουν κάθε μέρα. Μου θύμισε συζητήσεις χωρίς τέλος που κάνουμε με φίλους.
Το ότι το έργο δεν έχει ουσιαστικό τέλος και λύτρωση και αυτό ίσως ξενίσει κάποιους και εδώ πάμε στα αρνητικά με ερωτηματικό (-), ερωτηματικό γιατί δεν μου αφαίρεσαν κάτι από το έργο αλλά ούτε μπορώ να τα προσθέσω στα θετικά. Είναι δυο ιστορίες ανθρώπων που κομμάτια από αυτές μπορείς να ταυτιστείς. Αλλά δύσκολα συνδέεσαι συναισθηματικά με τους δυο ηθοποιούς. Ίσως αυτό να οφείλεται στο αποστασιοποιημένο παίξιμο των δυο ηθοποιών, ίσως, οι δυο ήρωες του έργου να μην επιθυμούν καμία συναισθηματική σύνδεση παρά μόνο με το αλκοόλ. Τέλος το έργο δεν έχει κορυφώσεις ούτε όμως είναι φλατ. Είναι η ιστορία δυο φίλων που απλά πίνουν και αν τους συναντούσαμε άλλο βράδυ ίσως να ακούγαμε άλλη ιστορία
Καταλήγοντας (=) Το Tango Bar είναι μια παράσταση που θα άξιζε να δεις και να ερευνήσεις το ποιος ήταν ο Περικλής Κοροβέσης.
Βαθμολογία:
6,6/10
Φωτογραφικό υλικό
