Αλαμπουρνέζικη «ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» στο κυριλέ φουαγιέ του Μεγάρου. Είδαμε μετά κόπων και σχολιάζουμε: άρες μάρες κουκουνάρες…
Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις και άντε να περιγράψεις τα χίλια μύρια ακαταλαβίστικα που συνέβησαν μπρος τα ταλαίπωρα ματάκια μας, έχοντας και στο μυαλό ότι αυτό που ζεις είναι θέαμα μεγατόνων, μιας «μεγάλης παράστασης» δηλαδή, “κατασκευασμένη”… από βαριά, μη αμφισβητούμενα καλλιτεχνικά ονόματα… Άρες μάρες κουκουνάρες τους απαντάμε αρχικώς, για να τους περιλάβουμε στη συνέχεια…
Μιλούμε φυσικά για την «Αυτοκρατορία» του Γιώργου Βέλτσου που είδαμε ένα κρύο μεσημεροαπόγευμα στο κυριλάτο φουαγιέ του λεγόμενου μικρού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης έχοντας φόντο αγριεμένο τον Θερμαϊκό κόλπο και με ψιλόβροχο βγήκαμε, νωρίς βραδάκι, σκεπτόμενοι τι σοι πράμα ήταν αυτό που μας παρουσίασε ο ακριβοθώρητος σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός.
-Και πριν πάμε στα επιμέρους, ομολογούμε ελάχιστα καταλάβαμε από το αλαμπουρνέζικο κείμενο του “θεότρελου” Βέλτσου… που άναρχα ανακατεύονται τα πάντα. Μη ρωτάτε συγκεκριμένα τι; Σωστός πονοκέφαλος, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα από ονόματα, πρόσωπα, καταστάσεις, συμβάντα, πόλεις, και μύρια άλλα ιστορικά γεγονότα, όλα μαζί ανακατεμένα. Βιβλίο να κρατούσατε στις αρχικές σελίδες θα ανατρέχατε μπας και βγάλετε μια άκρη, ένα νόημα, ένα κατιτίς….
-Ομολογούμε επίσης πως ελάχιστα αντιληφτήκαμε τον τρόπο παιξίματος των 12 ηρωικών ηθοποιών με την ακατάπαυστη λογοδιάρροια τους…
-Κυρίως όμως ελάχιστα καταλάβαμε τα ατέλειωτα σκηνοθετικά, χωρίς νόημα, τερτίπια του σκηνοθέτη…
Επιπλέον…
-δεν πέρασε ίχνος συναισθήματος στο κορμί μας και οποιουδήποτε μηνύματος, έστω και συμβολικά. Και αν σε κάποιες ελάχιστες, πολύ ελάχιστες στιγμές μας άγγιξαν, μονοκοπανιά κόβονταν από τη ζαλούρα των κακοπαιγμένων δρώμενων σαφώς και του κειμένου… Δυστυχώς οι όποιες αφαιρετικές επεμβάσεις έμεναν μετέωρες χωρίς θεατρική συνοχή, παρά μόνο ως εικαστικές οπτικές πινελιές στον χώρο.
Σαφώς ο κατ άλλα συμπαθής Βέλτσος δεν είναι για όλους, όμως τα γραφούμενα του χρειάζονται μετάφραση, στην καλύτερη, διερμηνέα, μιλώ για αυτά που θεατρικοποιούνται. Από την άλλη, κανένας θεατής όταν πηγαίνει να δει μια παράσταση δεν είναι υποχρεωμένος να κουβαλά λεξικό μαζί του ώστε να βγάλει άκρη τι θέλει να πει ο ποιητής…
Όσον αφορά τον σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινό είναι γνωστός για τις πρωτοποριακές –υποτίθεται- παραστάσεις του παρελθόντος. Τελευταία, τι τελευταία δηλαδή, πριν χρόνια, το 2002 ήταν στην Θεσσαλονίκη που είδαμε πάλι από το ΚΘΒΕ, τον «Εθνικό Ύμνο» στο φουαγιέ της ΕΜΣ, και μπορεί να έχει μια εικόνα δημιουργού που θέλει κάτι να πει, στην περίπτωση όμως του Βέλτσου… «κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι», κυριολεκτικά.
Εφηύρε ότι πιο παιδαριώδες βάζει ο νους σας για να το κάνει ακόμα πιο δύσκολο ενώ ταυτόχρονα, προσέξτε, να θεωρείτο «μεγαλειώδης έμπνευση…», ότι επρόκειτο για κάτι σπουδαίο και σημαντικό. Τώρα, αν εσύ ο θεατής δεν καταλαβαίνεις γρι, είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Οφείλεις όμως να πείσεις το κουλτουριάρικο μυαλό σου για την σπουδαιότητα της παράστασης αποδέχοντας το καλλιτεχνικά…
Λοιπόν, αυτά τελείωσαν προ πολλού, η παράσταση με τα πριν και τα μετά, είναι μια βασανιστική 2,5ωρη χωρίς διάλειμμα περφόρμανς και καλά θα κάνουν τα παπαγαλάκια να μη παραμυθιάζουν τον κόσμο με τα τερατουργήματα τους ως αριστουργήματα.
Μα τι έχει αυτή η παράσταση;
-Αρχικά θα περιμένεις στην είσοδο ακούγοντας ένα συνεχιζόμενο ενοχλητικό βόμβο στ αυτιά σου, και με την «προγραμματισμένη» καθυστέρηση θα σου πάρει ένα τέταρτο στο όρθιο…
-Κατόπιν θα σε οδηγήσουν οι ταξιθέτριες – οδηγοί σε ένα τύπου σαλονάκι που το πάνω και γύρω μέρος θα σου θυμίζει τσίρκο επαρχίας, ενώ θα ακούς ζωντανούς διαλόγους αλλά δεν θα βλέπεις για άλλο ένα τέταρτο στο όρθιο και αυτό…
-Στη συνέχεια θα σε οδηγήσουν σε θέσεις ανάλογα με το χρώμα του εισιτήριου σου, ενώ κακήν κακώς θα μαζευτούν τα πανιά [του τσίρκο] παραμένοντας στον ίδιο ανοιχτό, πλέον χώρο.
-Μπροστά σου τώρα απλώνεται ο απέραντος ορίζοντας και ξεδιπλώνεται με τη συμμετοχή των ηθοποιών η «Αυτοκρατορία» του Βέλτσου [θεέ μου… δώσε μου δύναμη… τι ακούν και τι βλέπουν τα ματάκια μου…]
-Η συνέχεια έχει οδοιπορικό στον πάνω όροφο-μπαρ όπου και πάλι θα σε τοποθετήσουν οι ταξιθέτριες – οδηγοί σε ανάλογες πλαστικές διαφανείς καρέκλες… [θεέ μου… λίγη ακόμη δύναμη, ήδη πέρασε μια ώρα…]
-Το φινάλε παίζεται στον κάτω όροφο οπότε ξανακατεβαίνεις τις σκάλες και έρχεται [Θεέ μου σ’ ευχαριστώ… η λύτρωση…]
Στην παράσταση θα δεις και θα ζήσεις….
-Ένα σύνολο ηθοποιών που αντί να ερμηνεύουν, γκαρίζουν, τσιρίζουν, το βέβαιο είναι οτι φωνάζουν υπερβολικά, τρέχουν πέρα δώθε, αρκουδίζουν, κυλιούνται στο πάτωμα, χτυπιούνται, αφελέστατα χαμογελούν, σε καρφώνουν στα μάτια, περιφέρονται σαν ρομπότ, το λες και ζόμπι, ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, κάποιοι είναι ξυπόλητοι, άλλες περπατάνε στη μύτη των ποδιών, μια είναι μισόγυμνη και καρφωμένη σε μια καρέκλα κοιτώντας τον υπερπεραν και άλλα, αν δεν ξεχνώ, που σίγουρα ξεχνώ.. πανηγυρτζίδικα…
Επιπλέον
Η «Αυτοκρατορία δια χειρός Μαρμαρινού παίζεται και στην «ύπαιθρο»… Ένα σημαντικό κομμάτι της διαδραματίζεται απέναντι σου αλλά έξω από το κτήριο. Δεν ακούς αλλά βλέπεις έναν ταλαίπωρο ηθοποιό, βιδωμένο σε μια καρεκλίτσα για ώρα μέσα στο ψύχος να αγναντεύει την θάλασσα. Στα ενδιάμεσα άλλοι τοποθετούν κάτι αφίσες στα κάγκελα και άλλοι να τρέχουν σαν τους παλαβούς, ενώ τριγύρω τους κάνουν τζόκινγκ κοινοί θνητοί άνθρωποι…
Στην παράσταση …
– θα σε κεράσουν ένα ποτήρι κρασί…
-θα ακούσεις ποτπουρί σκυλοτράγουδα…
-θα δεις αξεσουάρ παρά ένα νορμάλ σκηνικό… ένα τραπέζι, ένα πεσμένο άγαλμα, ένα πλαστικό φυτό και τα ρούχα που φοράνε…
-θα δεις βιντεογουολ και άλλες σύγχρονες τεχνολογίες περασμένες για τις ανάγκες της παράστασης…
– θα δεις τη μέρα να γίνεται νύχτα…
-θα ακούσεις ομολογούμε ωραίες τζαζιές…
Και στο τέλος…. δε θα έχεις την ευκαιρία… λέμε τώρα… να χειροκροτήσεις τους ηθοποιούς… γιατί δεν υπάρχει αυλαία. Δεν προβλέπεται αυλαία στην «Αυτοκρατορία», η παράσταση συνεχίζεται… λέει η “έμπνευση”… Οπότε όταν θα σε κατεβάσουν κάτω και ανάλογα σε τι κατάσταση είσαι, η μένεις και βλέπεις ένα άδοξο φινάλε με ένα γιγάντιο μπαλόνι –ήλιο το λένε- να αιωρείται στον έξω χώρο, η την κάνεις με μεγάλα πηδηματάκια. Πίστεψε με κανένας δεν θα σε παρεξηγήσει… Ηταν ήδη άθλος που έκατσες και το παρακολούθησες σιωπηλά από την αρχή μέχρι το τέλος.
Κατ άλλα…
-Η παράσταση δεν είναι σε καμιά περίπτωση βιωματική εμπειρία, ούτε καν εμπειρία που με τόση ευκολία σταμπάρουν λογής, λογής ψευτοδιανοούμενοι… έκτος και αν είσαι παρθένος θεατρόφιλος.
-Η παράσταση δεν έχει ερμηνείες, παρά εκτέλεση λόγου με ανορθόδοξο κιόλας τρόπο…
-Θα ακούσετε ύμνους, καλά θα κάνετε να κρατάτε μικρό καλάθι και μη παραμυθιάζεστε, το ξαναλέμε…
-Το εισιτήριο είναι αδικαιολόγητα ακριβό. 20 ευρώ τη σήμερον ημέρα για τούτο το θέαμα δεν δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση. Ας όψονται οι ταμειακές πολιτικές… ονόματα να μη λέμε…
-Η ώρα έναρξης είναι στις 4 και η λήξη στις 6. Από το φως στη δύση, στο σκοτάδι. Είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της παράστασης, χωρίς το περιεχόμενο της παράστασης. Χαζεύεις τον Θερμαϊκό. Μας άρεσε… αλλά θα μπορούσαμε να το απολαύσουμε και σε ένα καφέ…
– Η χωρητικότητα είναι για 100 θεατές, ήμασταν μόλις 30… αν αυτό λέει κάτι…
-Και πέρα από τις κάθετες διαφωνίες μας για τη συγκεκριμένη, τονίζω παράσταση, συγχαίρουμε το ΚΘΒΕ για την επιλογή τέτοιων πειραματικών παραστάσεων ώστε να βλέπουν νεαροί κυρίως θεατές ένα «άλλο» θέατρο. Ευτυχώς η δυστυχώς, όλα τα έχουμε ανάγκη.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
