14α ΘΒΘ 2025: «Όλα καλά και του χρόνου καλύτερα, όλα καλά και του χρόνου όλα καλύτερα»

Από Ρένα Καλπάκη

“Κι αν ζω στην ξελογιάστρα την Αθήνα” τέτοιες μαγικές βραδιές γίνονται αφορμή να νοσταλγώ περισσότερο τη Θεσσαλονίκη.

Δεν συνηθίζω να περιαυτολογώ, αλλά έχω την ανάγκη να ξεκινήσω την αφήγηση με κάτι προσωπικό αφού τα τελευταία χρόνια ζώντας στην Αθήνα απείχα από τα Θεατρικά Βραβεία της Κουλτουρόσουπας. Την περασμένη Δευτέρα όμως είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο θέατρο Metropolitan Urban Theatre με ανθρώπους του θεάτρου για τα 14α Θεατρικά Βραβεία έχοντας τη χαρά προσωπικά να συμπαρουσιάσω και τα Βραβεία Κοινού.

Η εκδήλωση με παρουσιαστές την εκθαμβωτική Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και τον Σπύρο Σαραφιανό ξεκίνησε νοσταλγικά με τη μικτή χορωδία του ΟΤΕ ερμηνεύοντας τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη κάνοντάς μας να σιγοτραγουδάμε στο ρυθμό της. Στη συνέχεια οι απονομές των βραβείων έδωσαν την ευκαιρία σε παλιά και νέα ταλέντα στο χώρο του θεάτρου να συναντηθούν επί σκηνής δίνοντας ο καθένας κάτι από την ενέργειά του.

Κι επειδή το θέατρο δεν αφορά μόνο στους επώνυμους και σταρ αλλά και σε προσπάθειες ανθρώπων που είναι φωτεινά αστέρια και παραδείγματα ζωής, ακολούθησε η βράβευση της θεατρικής ομάδας Συλλόγου Παιδιών με Σύνδρομο Ντάουν. Μια συγκινητική δράση ανθρώπων από όλους τους εμπλεκόμενους που μας διδάσκει τη συμπεριληπτικότητα και μαθήματα ζωής από την προσπάθεια ανθρώπων που διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη δημιουργία, την έκφραση, τη ζωή.

Πολύ σημαντική επίσης ηταν και η βράβευση της Γλυκερίας Καλλατζή, μιας προσωπικότητας της πόλης μας με αξιόλογη πορεία στο χώρο του θεάτρου και επιρροή στην πολιτιστική δράση της Θεσσαλονίκης.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος υπάρχει ένα τιμώμενο πρόσωπο στην εκδήλωση, η παρουσία του οποίου φέρει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ενέργεια και την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Φέτος το ρόλο αυτό κλήθηκε να αναλάβει ο Γιάννης Βούρος.

Τόσο η παρουσίαση όσο και η παρουσία του επί σκηνής δεν περιορίστηκε σε μια αγιογραφία του, αλλά αφέθηκαν και πολιτικές αιχμές που σχετιζόταν με το ρόλο του Κρατικού Θεάτρου αφού ηγήθηκε αυτού πριν κάποια χρόνια. Δεν έλειψαν βέβαια και στιγμές συγκίνησης όπως συμβαίνει σε τέτοιες στιγμές που φίλοι μιλούν για φίλους.

Μια διαφορετικά συγκινητική στιγμή προσωπικά ήταν η βράβευση για τη συνεισφορά τους στο θέατρο, του ζεύγους Στεφάνου Ληναίου και Έλλης Φωτίου. Δεν θα ξεχάσω ως παιδί που άκουγα τις φωνές τους σε κασέτες της δεκαετία του ’80 να αφηγούνται δημοφιλή παραμύθια, μεταξύ άλλων γνωστών ηθοποιών. Και ό,τι εγγράφεται στη μνήμη των παιδιών είναι σίγουρα σημαντικό. Το ζευγάρι αν και δεν παρευρέθηκε στην εκδήλωση, μας συγκίνησε και μας ταξίδεψε στο χρόνο με τις ζεστές τους φωνές και τη σοφία τους μέσα από ηχητικό μήνυμα.