Σωφέρ

Γυμνά πόδια, ανάκατα μαλλιά και βλέμματα άδεια και θολά καλπάζουν αλαφιασμένα σαν άγρια άλογα επάνω στα αγκάθια και τις πέτρες του πάρκου με τα δένδρα. …

  Πατέρα μου… Τα όνειρά μου φωνάζουν ανελέητα την μορφή σου. Ιδρώνω και μόνο που περιγράφω τη φιγούρα του κορμιού σου στην άδεια μου από …

Νιώθω υπερήφανη… είμαι Ελληνίδα. Εκφράζομαι άπταιστα. Στα φιλολογικά αριστούχα μαθήτρια ήμουν- θυμάμαι. Στην πλούσια και ωραία διακοσμημένη βιβλιοθήκη του δωματίου μου, εκατοντάδες βιβλία έχουν συσσωρευτεί …

  Κάθομαι στο παράθυρό μου. Έξω άνθρωποι περνούν βιαστικά μπροστά από το σπίτι μου. Αφουγκράζομαι τις φωνές και τα γέλια τους. Χαμογελώ. Κλείνω τα μάτια. …

  Η Μάνα τίκτει. Ο πόνος της ανυπόφορος, σχεδόν εξωπραγματικός. Δεν έχει κάπου να πιαστεί, κάπου να ακουμπήσει. Αισθάνεται μόνη, ολομόναχη σαν καλαμιά στον κάμπο, …

Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.   Η εν τοις πράγμασι ζωή μου παρενοχλείται από την απουσία, την απώλεια, τον θάνατό σου. Η …

Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.

Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.   Γιορτάζω… . Χτυπώντας το κουδούνι του πατρικού μου σπιτιού, γιορτάζω. Περνώντας το κατώφλι, γιορτάζω. Αφήνοντας χάμω …