Πίσω από ένα αδέσποτο ζώο κρύβεται μια πικρή ιστορία πριν βρουν καταφύγιο στη ThaleiaLand Thaleia φωλιά αδέσποτων στην Θεσσαλονίκη. Και αυτή, είναι η αληθινή ιστορία του Μάικ που ψάχνει σήμερα μια οικογένεια για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του όπως το δικαιούται ευτυχισμένο.
Με τα μάτια του Μάικ
Είχε κολλήσει στη μία μεριά του μεγάλου καλαθιού και καθόταν όσο πιο ακίνητος μπορούσε. Ήταν ο μόνος τρόπος για μην πονάει. Κουνήθηκε από τη θέση του λίγο με προσεκτικές κινήσεις για να ξεμουδιάσει μα ο πόνος ήρθε πάλι δυνατός.
Του ξέφυγε ένα κλαψούρισμα.
Σίγουρος ότι τον άκουσαν οι άνθρωποι μέσα, τέντωσε τα αυτιά του. Δύο μέρες εδώ τους είχε μάθει πια κι από τον τρόπο τους κατάλαβε ότι τον άκουσαν και τώρα μιλούσαν γι αυτόν. Το ένα πλάσμα, αυτό με τη λεπτή φωνή και τη μεγάλη χαίτη πλησίασε κοντά του. Έτσι κουλουριασμένος όπως ήταν πάνω στην κόκκινη κουβέρτα, έβλεπες μόνο μία μαύρη γούναμε ξεραμένες λάσπες και δύο ματάκια να σε κοιτούν. Ήταν δεν ήταν επτά μηνών ο μικρός είχε πει ο γιατρός. Η γυναίκα άπλωσε το χέρι της που ήταν γεμάτο φαγητό και το έβαλε μπροστά στη μύτη του ψιθυρίζοντας ταυτόχρονα λόγια γλυκά. Χωρίς να το θέλει αυτός έγλειψε τη μούρη του μα τελικά γύρισε το κεφάλι από την άλλη αρνούμενο να φάει. Δεν είχε καμία όρεξη. Το πλάσμα όμως επέμεινε. Το έφερε κοντά στο στόμα του αυτή τη φορά, του το άνοιξε λίγο άγαρμπα και του το έβαλε μέσα με μία γρήγορη κίνηση. Με τα πολλά το κατάπιε αμάσητο αφού ήξερε από προηγούμενες φορές ότι δε θα τον άφηνε ήσυχο αν δε το κατέβαζε. Άσε που αυτό το συγκεκριμένο φαΐ που του έδινε με το ζόρι, του έπαιρνε λίγο τον πόνο.

Σε λίγο θα ένιωθε καλύτερα.
Παρακολουθούσε τους ανθρώπους έτσι όπως κινούνταν μέσα στο σπίτι. Αυτόν τον είχαν βάλει στην είσοδο του σπιτιού, ένα χώρο φωτεινό και μεγάλο, γεμάτο παράθυρα. Στη μία μεριά είχε πολλά παπούτσια στη σειρά που τον καλούσαν να τα δαγκώσει. Αργότερα σκέφθηκε που θα ένιωθε λίγο καλύτερα. Προς το παρόν δάγκωνε το καλάθι του και του άρεσε πολύ. Από κει που καθόταν μπορούσε να βλέπει μέσα το σπίτι αλλά και έξω στο δρόμο τον κόσμο που κυκλοφορούσε. Η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή την ημέρα κι αυτό του άρεσε αφού ένιωθε καλά με όλα αυτά τα πλάσματα γύρω του. Τον χάιδευαν και τον τάιζαν από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Εδώ τον φρόντιζαν καλά και ιδιαίτερα ο μικρός, έτσι το φώναζαν το πλάσμα που τον έφερε εδώ αφού τον μάζεψε χτυπημένο. Δεν ήξερε πώς βρέθηκε ξαφνικά μόνος στην άκρη του δρόμου να κλαίει δυνατά και να φωνάζει τους δικούς του να γυρίσουν πίσω. Θυμόταν τα αδέρφια του, την αυλή τους και τον άνθρωπό τους.

Θυμόταν και το μεγάλο μηχάνημα που ήρθε ξαφνικά κατά πάνω του, τις προσπάθειές του να τρέξει και να επιστρέψει στην ασφάλεια και τέλος τον πόνο που τον άφησε ακίνητο με ένα σωρό άλλα μηχανήματα να τρέχουν γύρω του και πάνω του. Ένα από αυτά ήταν που σταμάτησε και από μέσα του βγήκε ο μικρός και τον πήρε από κει. Τον έσωσε. Μετά από λίγη ώρα βρέθηκε στα χέρια ενός ανθρώπου που μύριζε περίεργα τόσο ο ίδιος όσο και ο χώρος του. Τον πόνεσε λίγο αφού τον τσίμπησε δυο τρεις φορές με κάτι μυτερό. Το έκανε όμως τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να τον εμποδίσει και μάλιστα βγάζοντας ήχους ήρεμουςκαι τρυφερούς που έταζαν ανακούφιση. Τον άφησε να του επιβληθεί αφού όπως κατάλαβε δεν είχε άλλη επιλογή. Η αλήθεια είναι ότι αμέσως μετά τα τσιμπήματα ένιωσε καλύτερα. Τον ξαναείδε μετά από λίγες ώρες, στο σπίτι αυτή τη φορά. Πρώτα τον μύρισε δηλαδή, πολύ πριν τον δει να σκύβει πάνω του και να τον τσιμπά και πάλι. Κάτι έκανε και στο πονεμένο πόδι μιλώντας του πάντα γλυκά και παρηγορητικά. Τον συμπαθούσε τελικά. Τον έβλεπε να μιλάει αρκετή ώρα με τους ανθρώπους του σπιτιού.
Όλα του μύριζαν την αλλαγή που θα ερχόταν πάλι στη ζωή του.
Το ήξερε από ένστικτο και φοβόταν. Μόνο να μην πονούσε άλλο σκέφτηκε και γύρισε πίσω να γλύψει την πληγή στο ποδαράκι του μα στάθηκε αδύνατο. Του είχαν βάλει στο κεφάλι ένα μεγάλο πράμα που τον εμπόδιζε. Αναστέναξε και έκλεισε τα μάτια του περιμένοντας υπομονετικά να έρθει ό,τι ήταν να έρθει. Τουλάχιστο τώρα ήταν ασφαλής και πονούσε λιγότερο.
.

.
Αυτή είναι η ιστορία του Μάικ
Η εικόνα του Μάικ που έχουμε ακόμη στην καρδιά μας είναι αυτή του επτά μηνών κουταβιού, με το ποδαράκι μπανταρισμένο, κουλουριασμένο σε μία φωλιά, ένα πανέμορφο πλασματάκι πάνω σε κόκκινη κουβέρτα, με κολάρο στο λαιμό και βλέμμα λυπημένο. Μας κοίταξε με τα μεγάλα του εκφραστικά μάτια και μας είπε ό,τι δεν μας είχε πει ο Δημήτρης. Τη δική του μικρή ιστορία γεμάτη πόνο, αγωνία κι ανασφάλεια.
Το Μάικ τον βρήκε αιμόφυρτο, χτυπημένο από αυτοκίνητο και παρατημένο, ο Δημήτρης, ένας νεαρός που περνούσε από την περιοχή με το αυτοκίνητό του και βλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχε το χτυπημένο ζωάκι, στη μέση του δρόμου, με τα αυτοκίνητα να τρέχουν γύρω του, έδρασε άμεσα. Δεν αδιαφόρησε ούτε προσπέρασε κάνοντας την ευχή να βρεθεί κάποιος καλός άνθρωπος να μαζέψει το χτυπημένο ζώο.
Σταμάτησε την κυκλοφορία δίχως δεύτερη σκέψη, τον σκέπασε με το πανωφόρι του, τον πήρε αγκαλιά και προσεκτικά τον μετέφερε στον κτηνίατρο της περιοχής. Εκεί διαπιστώθηκε ότι είχε μεν πολλαπλά κατάγματα στο πίσω πόδι και θα έπρεπε να χειρουργηθεί το συντομότερο, όμως κατά τα άλλα ήταν μια χαρά. Τον πήρε λοιπόν στο σπίτι του και τον φρόντισε κάποιες μέρες, μέχρι που τον αναλάβαμε εμείς.
Ο Μάικ υποβλήθηκε σε ένα πολύωρο χειρουργείο για να αποκατασταθεί το ποδαράκι και η αποθεραπεία του κράτησε αρκετούς μήνες. Στην προσπάθεια αυτή είχαμε αρωγούς καλούς ανθρώπους οι οποίοι ευαισθητοποιήθηκαν και έτσι μπορέσαμε όλοι μαζί να του δώσουμε την ευκαιρία να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, να τρέχει, να παίζει και να μην υστερεί σε τίποτε από τα άλλα ζώα.
Άλλη μία απόδειξη ότι όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα. Ένα φωτεινό παράδειγμα ότι το ενδιαφέρον και η ανάληψη ευθύνης σώζουν ζωές αντίθετα με την αδιαφορία που σκοτώνει. Ο Μάικ είναι ένα ήρεμο πλάσμα, ζει σε καταφύγιο κα ιφυσικά ψάχνει τον άνθρωπό του.
.
ΤΟ ΖΩΟ ΕΙΝΙΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΠΡΟΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑ
.
.
Δείτε και αυτό:
.
Τηλέφωνα επικοινωνίας:
6949 620 538 vodafone
e mail: thaleia.folia.adespoton@gmail.com
youtube: ThaleiaLand Thaleia folia adespoton
&
Twitter: ThaleiaLand
Φωτογραφικό υλικό