Τα οικολογικά «ψηφίσματα» και το θέατρο του παραλόγου! Από την «ΟΙΚΟνική Πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Μόλις δυο μέρες πριν, μου εστάλη νέο mail από παγκόσμιο διαδικτυακό κίνημα που εστιάζει κατά βάση στη συγκέντρωση υπογραφών για οικολογικά ζητήματα, ζητώντας τη συμμετοχή μου. Τούτη τη φορά το θέμα αφορά στην «ασφυξία» των θαλασσών και μεταφέρω το κείμενο αυτούσιο:
«Μέχρι το 2050 οι θάλασσές μας θα έχουν περισσότερα πλαστικά σκουπίδια παρά ψάρια, καθώς 100 εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια πετιούνται κάθε μέρα. Είναι ντροπή. Το μισό από το πλαστικό που παράγεται το χρησιμοποιούμε μόνο μία φορά και το πετάμε, προκαλώντας ασφυξία στις θάλασσες και τα πλάσματα που ζουν σε αυτές. Όμως σε λίγες μέρες, οι κυβερνήσεις μας μπορούν να αναχαιτίσουν αυτό το τσουνάμι από πλαστικά, σε μια ιστορική σύνοδο κορυφής, όπου θα χαράξουν τις δεσμεύσεις τους για καθαρές θάλασσες. Πρόσφατα η λαϊκή πίεση έκανε την Ινδονησία (τη δεύτερη ρυπογόνα χώρα στον κόσμο) να δεσμευτεί ότι θα μειώσει τα πλαστικά απόβλητα κατά 70% ! Τώρα ας βάλουμε στο στόχαστρο και τους υπόλοιπους ρυπολάγνους. Αν 1 εκατ. από εμάς στηρίξουμε την παγκόσμια έκκληση, ο επικεφαλής του περιβαλλοντικού προγράμματος του ΟΗΕ θα παρουσιάσει το ψήφισμά μας από το βήμα της συνόδου κορυφής και θα συνεργαστεί για να πιέσουμε τις κυβερνήσεις να καταργήσουν τα πλαστικά μιας χρήσης- ώστε να μπορέσει η θάλασσα να αναπνεύσει ξανά. Πρόσθεσε το όνομά σου.»
Για την ιστορία του πράγματος αξίζει να αναφερθούν κάποια εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία που αναδεικνύουν τον ανθρώπινο παραλογισμό.Σύμφωνα με δημοσιευμένες επιστημονικές μελέτες, η ορατή βρωμιά που βλέπουμε να επιπλέει, αντιπροσωπεύει μόνο το 5% της συνολικής, που κατακάθεται ή στροβιλίζεται στο βυθό, καταστρέφοντας το υδάτινο οικοσύστημα- δεδομένου ότι το πλαστικό απαιτεί 600 χρόνια προκειμένου να αποσυντεθεί και στη διάρκεια των 6 αυτών… αιώνων εκλύει διάφορες τοξίνες, πέραν της βλάβης από κατάποση ή ασφυξία. Όλες οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν το μερίδιό τους στη μόλυνση, ωστόσο σύμφωνα με τις μελέτες, πέντε χώρες κατέχουν τα πρωτεία και είναι όλες ασιατικές: Η Κίνα, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ, των οποίων τα πλαστικά απόβλητα αντιστοιχούν στο 60% όσων εισέρχονται στις θάλασσες παγκοσμίως. Που σημαίνει ότι στην παρούσα φάση, κάθε χρόνο καταλήγουν στους ωκεανούς 8 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού και με αυτό τον ρυθμό, το 2025 θα αντιστοιχεί 1 τόνος πλαστικού σε κάθε 3 τόνους ψαριών!
Στο ερώτημα «γιατί στην Ασία;», η απάντηση είναι απλή: καθώς ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια το βιοτικό επίπεδο στις εν λόγω χώρες, καταναλώνουν όλο και περισσότερο προϊόντα «δυτικού τύπου», ήτοι συσκευασμένα σε πλαστικό μιας χρήσης, σύμφωνα με την εμπορική τακτική της Δύσης. Η οποία φρόντισε να πουλήσει στις καινούργιες μεγάλες αγορές της Ασίας τα προϊόντα και την τεχνοτροπία στις συσκευασίες τους, ωστόσο «αμέλησε» να προωθήσει τις επίσης δυτικές έννοιες «περιβαλλοντική συνείδηση», «οικολογική ευαισθησία», «ανακύκλωση» κλπ. Πολύ λογικό βέβαια για κάτι που δεν αποφέρει άμεσο κέρδος και ζεστό χρήμα, αν και παρόμοιες έννοιες στην κουλτούρα ανατολικών, ασιατικών, αφρικανικών λαών, ακούγονται κάπως… Από φαιδρές ή ακατάληπτες, μέχρι παράξενες ή απίστευτα υποκριτικές, διότι όταν συνυπάρχεις από αιώνες με τη φύση και σε συνδέουν μαζί της άρρηκτοι δεσμοί, ΔΕΝ καταλαβαίνεις τί θα πει «οικολογία»! Και όταν επί γενιές στη σειρά, το μόνο που ξέρεις είναι να επιβιώνεις με τα απολύτως απαραίτητα αποφεύγοντας ενστικτωδώς και αυθεντικά τη σπατάλη πόρων, ΔΕΝ αντιλαμβάνεσαι την έννοια της «ανακύκλωσης»!
Οπότε αυτό που επέφερε μόλυνση – πρωτίστως στη συνείδηση των λαών και δευτερευόντως στο περιβάλλον ως συνέπεια- είναι βεβαίως ο «δυτικός ιός της κατανάλωσης». Ένας εξόχως ανθεκτικός και επεκτατικός ιός χωρίς αντίδοτο, που με μορφή πανδημίας είναι ικανός να επιμολύνει και τις πλέον αυθεντικές κουλτούρες ολόκληρων λαών. Και από τη στιγμή που θα κολλήσεις, η καταστροφική πορεία προς το μοιραίο είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη, μπαίνοντας στα γρανάζια ενός φαύλου κύκλου… Όπου πια οι τεχνητές «ανάγκες» σου δεν έχουν τέλος, ζητάς όλο και περίσσότερα, όσο ζητάς τόσο εξαντλείς τους φυσικούς πόρους που τα παράγουν, κι ενώ κοντεύεις στο σημείο μηδέν, ο δυνατός εθισμός που σου επέβαλλαν μεθοδευμένα, δεν σου επιτρέπει να απεξαρτηθείς… Και κοντά στην αλόγιστη σπατάλη πόρων, η μεθόδευση «δυτικού τύπου», κατάφερε και κάτι ακόμα πιο αισχρό: να καταστήσει τον άνθρωπο μέσα στο παγκόσμιο οικοσύστημα ως εξουσιαστική μορφή των πάντων και να αναδείξει το χρήμα ως κυρίαρχη οικουμενική αξία! Στο όνομα της οποίας μπορεί ανεμπόδιστα ο εξουσιαστής να ασελγεί σε δάση, βουνά, ποτάμια, θάλασσες, χλωρίδα, πανίδα…
Το συγκεκριμένο ψήφισμα αφορά σε μία από τις άπειρες ασέλγειες, αυτήν στη θάλασσα. Που ασφυκτιά κι αργοπεθαίνει από τόνους πλαστικού, προερχόμενους κυρίως από την ασιατική ήπειρο- ακολουθώντας το παράδειγμα της «δασκάλας» Δύσης. Διότι οι έρευνες μιλούν για τη μόλυνση τα «τελευταία χρόνια», ενώ παραδόξως αποσιωπούν τα στατιστικά των «παλιότερων χρόνων», καθότι λογικά το σύνολο των πλαστικών αποβλήτων επί 600 χρόνια τουλάχιστον, υπολογίζεται αθροιστικά. Όσο για τα 8 εκατ. καινούργιους τόνους κάθε χρόνο, ίσως το 60% καταλήγει στη θάλασσα εκ μέρους των 5 ασιατικών χωρών, ωστόσο συνολικά παράγεται εκτός Ασίας και το 40% επίσης καταλήγει στη θάλασσα. Και τι ισχυρίζεται το ψήφισμα; Ότι συλλέγοντας 1 εκατ. υπογραφές, «ο επικεφαλής του περιβαλλοντικού προγράμματος του ΟΗΕ, ΘΑ παρουσιάσει το ψήφισμα στο βήμα της συνόδου… ΘΑ συνεργαστεί με το κίνημα… ΘΑ πιεστούν οι κυβερνήσεις να καταργήσουν τα πλαστικά μιας χρήσης…» Με λίγα λόγια και σταράτα… «θα τους κάνει τη μούρη κρέας!»
Που σημαίνει ότι θα δουν οι κυβερνήσεις τις υπογραφές, θα σκιαχτούν από την παγκόσμια κατακραυγή και τρέμοντας μήπως πληγεί το ευαίσθητο, οικολογικό προφίλ τους, θα δώσουν αυτοστιγμεί εντολή στους μεγαλοκαρχαρίες της βιομηχανίας πλαστικού για «ΣΤΟΠ στο πλαστικό μιας χρήσης»!!! Προβαίνοντας μάλιστα σε αυστηρότατους ελέγχους για τυχόν παραβίαση της διαταγής και επιβάλλοντας φαρμακερά πρόστιμα και τιμωρίες έτσι και συλλάβουν κανένα λαμόγιο που τολμήσει να παράγει στη ζούλα ποτηράκι, πιατάκι, κυπελάκι, σακουλίτσα, ενεσούλα κλπ, μιας χρήσης. Άλλωστε κατόπιν «λαϊκής πίεσης» η Ινδονησία «δεσμεύτηκε» για περιορισμό και… πες ότι έγινε, καρατσεκαρισμένα! Στο εξής ΜΟΝΟ πολλαπλών χρήσεων πλαστικά, οτιδήποτε διαφορετικό θα έχει να αντιμετωπίσει το… 1 εκατ. υπογραφές! Μεταξύ μας, ΦΑΙΔΡΕΣ υπογραφές, γιατί μόνο φαιδρός θα υπέγραφε ένα τόσο αφελές, ανέφικτο, ανόητο αίτημα, με επιχείρημα τη μόλυνση των θαλασσών ως συναισθηματικό «όχημα».
Με αυτή τη λογική, θα έπρεπε οτιδήποτε καταλήγει ως απόβλητο στη φύση, να καταργείται! Ενοχοποιώντας το ίδιο το προϊόν- καλό ή κακό δεν έχει σημασία- και όχι τον χρήστη για τη διαχείρισή του. Φταίει δηλαδή το πλαστικό μπουκάλι που πλέει στη θάλασσα και οφείλει να καταργηθεί και όχι ο άμυαλος που το πέταξε ή το άφησε στην ακτή να το παρασύρει ο αέρας… Το αν το πλαστικό μπουκάλι ή οτιδήποτε άλλο είναι καλό ή κακό να παράγεται είναι ΑΛΛΟ θέμα, για ΑΛΛΟ ψήφισμα, άσχετο με τη θαλάσσια μόλυνση, γιατί κοντεύουμε να το χάσουμε εντελώς με το θέατρο του παραλόγου γενικότερα! Διότι το παρόν δεν είναι το μόνο φαιδρό, αφελές αίτημα- ψήφισμα, από αυτά που κατά καιρούς λαμβάνω και με κάνουν να νιώθω ελαφρώς… ηλίθια. Γιατί από τη μια αντιμετωπίζουν τα κολοσσιαία πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα κάπως σαν να παίζουμε… μονόπολη (ενίοτε και τις «κουμπάρες»), και από την άλλη ζητούν την υπογραφή μου με μια τρομερή παγκόσμια κινητοποίηση, για τα πλέον αυτονόητα. Αν συμφωνώ να μη μολύνονται θάλασσες- βουνά- λαγκάδια, να μη βασανίζονται ζώα, να μη ξεπατώνονται δάση κλπ. κι εγώ αναρωτιέμαι σε ποια περίπτωση είμαι πιο κρετίνα: αν υπογράψω ή αν δεν υπογράψω; Στο θέατρο του παραλόγου, οτιδήποτε παράλογο μοιάζει λογικό… Και δίκαια νοσταλγώ εδώ τον γραφικό (και αποτελεσματικό) πελεκάνο να μου κουνά επί χρόνια χαριτωμένα το δάχτυλο «όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές»…
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΠλανήτηςΓη #ΟικονικήΠραγματικότητα #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΟικολογικέςΚαμπάνιες #ΔιαδικτυακάΨηφίσματα #ΜόλυνσηΘαλασσώνΜεΠλαστικά
Φωτογραφικό υλικό
