Επιτέλους μια ΕΛΠΙΔΑ που ΔΕΝ είναι καρναβάλι… Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Στην εκπνοή της Αποκριάς με καρναβαλική «δόξα και τιμή», με απίθανους μασκαράδες σε γλεντοκόπια, με ευφάνταστες μάσκες σε πλεόνασμα… ΔΕΝ θα μπορούσα να αποφύγω τον συνειρμό. Είναι που έχω συνδυάσει το τελευταίο αποκριάτικο Σαββατοκύριακο με την επιτομή της καρναβαλικής… εξωστρέφειας, καθώς δεν νοείται οπαδός του εθίμου να μη συμμετέχει ετούτο το διήμερο στο πανηγύρι της μουτσούνας κρυμμένος κάτω από περιβολή «μεταμφίεσης»… χτυπώντας στο τσακίρ κέφι και μια ντουζίνα σουβλάκια μετά ρετσίνας. Στην υγειά του κι άσπρο πάτο και… «μια ζωή την έχουμε» που λέει και το άσμα.
ΟΧΙ, εγώ δεν θα «ντυθώ». Θα μου πεις και ποιος σε ρώτησε; Κανείς σου απαντώ, έτσι, παίρνω από μόνη μου την πρωτοβουλία για… μεγάλες δηλώσεις! Πάντα από παιδί, τα καρναβάλια υποσυνείδητα με «φόβιζαν». Το άγνωστο που κρυβόταν κάτω από περίτεχνες ή φοβιστικές μάσκες, αλλοπρόσαλλα ρούχα, θορυβώδεις αλαλαγμούς, ροκάνες ή πειράγματα, δεν μου μετέδιδε χαρά πανηγυριού, αλλά ένα περίεργο σφίξιμο… Και μια ακατανίκητη επιθυμία να τραβήξω τη μάσκα να δω ποιος κρύβεται πίσω της. Μεγαλώνοντας το παιδιάστικο σφίξιμο έφυγε αλλά όχι η επιθυμία να τραβήξω τη μάσκα. Και μεγαλώνοντας ακόμα πιο πολύ, έδειξα κατανόηση στη γραφικότητα του εθίμου, παρέβλεψα την «πιο κιτσάτη πεθαίνεις» αισθητική του και το έριξα στην… αμπελοφιλοσοφία. Προσπαθώντας να εξηγήσω την επιθυμία της μεταμφίεσης κάτω από «προσωπεία», όταν ο καθημερινός βίος παρέχει άπειρες σχετικές δυνατότητες! Να φορέσεις όσα προσωπεία λαχταράς εσύ κι άλλα τόσα που σου επιβάλλουν οι άλλοι… Λογικά θα έπρεπε να έχεις μπουχτίσει τον χαμαιλέοντα που κουβαλάς, αλλά… θέλεις μάσκα και στολή ως αυθεντικό καρναβάλι, γιατί το «άλλο» που υποδύεσαι δεν μετράει. Γούστο και καπέλο σου!
Άλλωστε δεν είσαι μόνο εσύ κι εγώ που ως θιασώτες της καθημερινότητας αναγκαζόμαστε να μεταμφιεστούμε, να υποδυθούμε παρά φύσιν ρόλους, να φορέσουμε προσωπεία… Στα «υψηλά κλιμάκια» να δείς τί γίνεται! Που από ένα σημείο αδυνατείς να διαχωρίσεις το πρόσωπο από το προσωπείο και η μάσκα δεν αποσπάται ούτε με εγχείρηση, γίνεται ένα με το πετσί. Από τη στιγμή που θα φορεθεί από τους υψηλά ιστάμενους καρναβαλιστές δεν βγαίνει ούτε στον ύπνο, μ’ αυτήν κοιμούνται, μ’ αυτήν ξυπνούν, μ’ αυτήν κατουρούν και μ’ αυτήν επιδίδονται σε πράξεις… ακολασίας μαζί σου. Επιλέγοντας κατά περίπτωση από το καρναβαλικό βεστιάριο, άλλοτε τη στολή του παντοδύναμου Καίσαρα, άλλοτε του λαοπρόβλητου ηγέτη-σωτήρα, άλλοτε του «αριστερού» πονεμένου- κατατρεγμένου, για να σου πουλήσουν ΕΛΠΙΔΑ μασκαρεμένη… Όπου πάνω σε σκιάχτρο με σάπια καλάμια φόρεσαν το πολύχρωμο, φωτεινό ρούχο της, μπογιάτισαν το αχυρένιο μούτρο με φανταιζί μακιγιάζ, του φόρεσαν και «στέφανον εξ ακανθών» και σου πλάσαραν το άθλιο καρναβάλι ως αυθεντική Ελπίδα! Ίσα για να ματώσεις απ’ τα αγκάθια…
Την ώρα που η ΑΛΗΘΙΝΗ Ελπίδα είναι… έξω από την πόρτα και σου χτυπά! Πανέμορφη- χάρμα οφθαλμών, ευωδιαστή από πάνω ως κάτω, με χαμόγελο σαν ήλιος. Και περιμένει καρτερικά να γιατροπορέψεις τα τραύματα και να της ανοίξεις. Για να σε οδηγήσει στο λιβάδι που χορτάριασε κι απίθανα αγριολούλουδα στρώνουν παχιές μοκέτες στο χώμα που μέχρι χθες έβλεπες ξεραμένο κουφάρι, άδειο από ζωή. Και τώρα θα δεις τους σπόρους που έκρυβε στα σπλάχνα του να βλασταίνουν με καμάρι, με περηφάνεια, γεμάτοι σφρίγος, γλυκαίνοντας με χρώμα το γκρίζο. Καθώς ατενίζεις το υπερθέαμα πιθανόν να αναρωτιέσαι… μα πώς από αυτόν τον κρανίου τόπο μέχρι χθες, την άγονη γη και τη σκληρή πέτρα, ξεπετάχτηκε παράδεισος; Είναι που η «άγονη γη» ξέρει να κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά της ζωής, σοφά προστατευμένα από κακοτοπιές, για να τα αποκαλύψει στο φως τη «δεδομένη» στιγμή. Την επιλεγμένη και καθόλου τυχαία.
Καθώς η αληθινή Ελπίδα σε οδηγεί στα μονοπάτια της, θα σου δείξει τα «σκασμένα» μάτια των δένδρων. Ναι, ναι! Είναι αυτά που μέχρι πριν λίγο έβλεπες κατάξερα, σαν πεθαμένα. Με τα κλαδιά τους να χάσκουν γυμνά και τα προσπερνούσες αποστρέφοντας το βλέμμα από το αδιάφορο ή ίσως και θλιβερό θέαμα. Άλλωστε ποτέ δεν βρήκες χρόνο να «ασχοληθείς» μαζί τους, κάτι σαν παγωμένη εικόνα στο δρόμο που ποτέ δεν πρόσεξες αν αλλάζει. Και τώρα η Ελπίδα σε παίρνει από το χέρι σαν μικρό παιδί και σου βάζει το δάχτυλο στον «τύπο των ήλων». Να αγγίξεις ο άπιστος τα θεϊκά σημάδια. Να νιώσεις με την αφή τους κραδασμούς της ζωής, να ακούσεις τη ροή των χυμών στα ξεπεταγμένα τρυφερά μπουμπούκια. Να δεις ολοζώντανο μπροστά σου το θαύμα της νεκρανάστασης… Πώς ένα πλάσμα που νόμιζες νεκρό, νίκησε την παγωνιά, άντεξε στις κακουχίες και θριαμβευτής έρχεται να σου δείξει τη δύναμη της ζωής. Μαζί με τη σοφία της νίκης του…
Στην ξενάγησή σου παρέα με την Ελπίδα, θα σε προτρέψει να κοιτάξεις ψηλά. Στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού χωρίς σκιές από βαριά σύννεφα και με έναν ήλιο περίλαμπρο να ζεσταίνει τις μεγαλωμένες μέρες. Τις φωτεινές κι ασυννέφιαστες που σου παίρνουν το πλάκωμα και σου δίνουν κουράγιο… μπορεί και χαμόγελο, έτσι χωρίς λόγο. Κλείνοντας με νόημα το μάτι για επερχόμενες καλοκαιρινές ανάσες, την ώρα που ατενίζεις μια γαληνεμένη θάλασσα βουτώντας τα πόδια στο νερό. Θα σου ζητήσει ακόμα η Ελπίδα να ανασάνεις βαθιά, πολύ βαθιά, ανοίγοντας διάπλατα πνευμόνια και ρουθούνια για να εισχωρήσουν σε κάθε σου κύτταρο οι μυρωδιές… Οι ασύλληπτες, ξεχασμένες μυρωδιές από ανθισμένα γιασεμιά και πασχαλιές, βρεγμένο χώμα, κομμένο χορτάρι, υγρό ξύλο, ρετσίνι, αλμύρα… Μπορεί να σου ζητήσει ακόμα να ξαπλώσεις κατάχαμα, να αγκαλιάσεις με το σώμα τη γη και να την αφουγκραστείς βαθιά. Κάνε ό,τι σου ζητήσει! Δεν θα βρεις καλύτερο βάλσαμο…
Θα σου θυμίσει με το ενθαρρυντικό χαμόγελό της ότι τα δύσκολα του χειμώνα με τις μουντές μέρες και τις μακριές παγωμένες νύχτες πέρασαν… ότι το φως και η (ανα)γέννηση είναι πάντα εδώ, γενναιόδωρα προσφερμένα να τα γευτείς. Να αναθαρρήσεις. Ακόμα κι αν η Ιστορία οδηγεί βαριά τα βήματά σου σε αβέβαιες μακρινές πορείες με φορτία στην πλάτη, η Ελπίδα ενός γαλανού ουρανού μπορεί να σταλάξει παρηγοριά, με ουράνια τόξα στο διάβα – φωτεινούς σηματοδότες. Μια Καθαρή Δευτέρα, γιατί όχι Αρχή ενός καθαρού κόσμου. Μην αργείς να ανοίξεις την πόρτα. Καλωσόρισε την ΕΛΠΙΔΑ της ΑΝΟΙΞΗΣ που δεν θα σε προδώσει ποτέ – μα ποτέ με μασκαρέματα!
Φωτογραφικό υλικό
