Γράφει η Φανή Μιχαήλ για την Κουλτουρόσουπα
Ερώτημα σημαντικό και καθημερινό. Κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο έρχονται όλες αυτές οι υπαρξιακές ερωτήσεις που χτυπάνε την πόρτα στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. «Τα κάνω όλα σωστά, πλήγωσα κανένα, πληγώθηκα εγώ, παραφέρθηκα, αδίκησα κάποιον, περνάω καλά, μου φτάνουν αυτά που έχω, έχω αυτά που θέλω;» Και πόσες ακόμα ερωτήσεις τριβελίζουν το μυαλό μου, αλλά θα σταθώ λίγο στο στα τελευταία δύο: έχω αυτά που θέλω και αν ναι ή όχι, μου φτάνουν αυτά που έχω και παίρνω;»
Άντε να δώσεις απάντηση τώρα σε αυτά, άντε να βγάλεις τη ζυγαριά και να ζυγίσεις τα καλά και τα άσχημα σε οποιαδήποτε κατάσταση. Αλλά στην αγάπη δε χρειάζεται να μπαίνω στη διαδικασία να βγάζω ζυγαριά. Ή μου δίνεις την αγάπη σου απλόχερα, αφιλτράριστα, απέραντα και χωρίς δεύτερη σκέψη ή δεν έχει ουσία αλλιώς. Εννοείται ότι κι εγώ σου τη δίνω με τον αντίστοιχο τρόπο και την αγάπη μου, το νοιάξιμο, τη φροντίδα, τη σκέψη, την τρυφερότητα, τον έρωτα, όλα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι δύσκολες, εμείς τις κάνουμε και δύσκολες και πολύπλοκες, εγώ σε αυτό έχω καταλήξει πια και όσο μεγαλώνω το επιβεβαιώνω ακόμα περισσότερο. Για ποιο λόγο να μένω σε κάποια σχέση και με έναν άνθρωπο, αν αυτός δε μου δίνει αυτό που αξίζω και δεν ανταποδίδει όλα αυτά που δίνω εγώ στη σχέση μας; Η αγάπη, και κυρίως ο έρωτας, είναι μια συναισθηματική συνθήκη, η οποία είναι δούναι και λαβείν. Αναφέρομαι στον έρωτα που ήδη έχει μπλεχτεί με την αγάπη, γιατί ο σκέτος ο έρωτας είναι ένα ακόμα πιο εγωιστικό και σκληρό συναίσθημα. Αλλά, ας μην ξεστρατίζω, βλέπω και ακούω ανθρώπους που μένουν σε σχέσεις που δεν τους αξίζουν και δεν τους εκφράζουν. Μη βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, κι εγώ το έχω κάνει με μεγάλη επιτυχία και ας το ήξερα από την πρώτη στιγμή, αλλά αν και καθυστερημένα, ξύπνησα, αυτομαστιγώθηκα κι έφυγα, χωρίς να κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω.
Γιατί βολεύεστε σε κάτι που δε σας δίνει αυτό που πραγματικά θέλετε; Γιατί να μετράμε κουκιά στην αγάπη και στον έρωτα και να μένουμε με τα λίγα, χάνοντας την ευκαιρία και το χρόνο, που θα μπορούσαμε να διοχετεύσουμε για να βρούμε τον άνθρωπο που πραγματικά θέλουμε και μας αξίζει; Ο χρόνος περνάει με αμείλικτη ταχύτητα, οι στιγμές δεν επιστρέφουν ποτέ πίσω και η αντοχή μας εξαντλείται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου με όλα αυτά που ζούμε κάθε μέρα. Ας δίνουμε την ψυχή μας σε κάτι που μας ηρεμεί και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα.
Υπάρχουν σχέσεις που βασίζονται στον απόλυτο συμβιβασμό, στο «πού να τρέχεις τώρα;» και σε άλλα τέτοια τσιτάτα. Γιατί; Καμία πλευρά δεν περνάει καλά έτσι. Δε γίνεται να μη μπορώ να βάλω τον άνθρωπό μου απέναντι μου και να του πω τι δεν κάνει σωστά, τι θέλω να κάνει αλλιώς, πώς θέλω να με διεκδικεί και να μου αποδεικνύει την αγάπη του. Όπως και αυτός το ίδιο σε εμένα και αν δεν μπορώ, δε θέλω να το κάνω, το σωστό και προς εμένα και προς αυτόν θα είναι να τον αφήσω ελεύθερο. Είναι προτιμότερο να αποφασίσω για το καλό και των δυο μας, παρά να βολευτώ σε μια μόνιμη κατάσταση, που το μόνο που κάνει είναι να μας αλλοιώνει και να φτάνουμε στο σημείο να ζούμε σαν άγνωστοι μέσα στο ίδιο σπίτι και να τα κάνουμε όλα μηχανικά. Η αγάπη κι ο έρωτας δεν είναι μηχανικά συναισθήματα και οι σχέσεις που βασίζονται σε αυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί, που θέλουν φροντίδα και προσοχή.
Σε κανέναν μας δεν αξίζει το μέτριο και το χλιαρό, αλλά το απόλυτο και το αμοιβαίο. Ας ξεβολευτούμε όλοι μας κι ας αποφασίσουμε το καλύτερο για την ψυχούλα μας.
