Σε ένα έντεχνο χαμηλό τέμπο, η παράσταση «Ωραία χρόνια» με ΛΑΣΚΑΡΗ, ΚΡΟΥΣΚΑ και ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ στη σκηνή ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ.
Είδαμε και σχολιάζουμε
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ωραία χρόνια» ή αλλιώς Παλιοί καιροί (Old Times,1971) του πολυαγαπημένου και στην Ελλάδα, δραματουργού Χάρολντ Πίντερ. Η υπόθεση της παράστασης είναι πλέον γνωστή και στο ελληνικό κοινό (έχει ανέβει εγχώρια αρκετές φορές από σημαντικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς) και εκτυλίσσεται ανάμεσα σε ένα βασανιστικό τρίο (από τα γνωστότερα).
Κατά το δελτίο τύπου, ένας άντρας ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Στην πραγματικότητα ανάμεσα στις δύο όψεις της γυναίκας. Η μια εκρηκτική, η άλλη βραδυφλεγής. Το σώμα και ο πόθος που εκπέμπει, το πνεύμα και η ποίηση που δημιουργεί. Η γυναίκα όμως είναι και τα δύο. Κι όταν ο άντρας αρχίζει να τα ξεχωρίζει μένει μισός…. Αναλυτικότερα η επίσκεψη μιας παλιάς φίλης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που ζει απομονωμένα και εντελώς τακτοποιημένα και η όλη δράση που φέρνει μια απλή επίσκεψη . Πόσο όμως απλή είναι μια επίσκεψη, πόσο απλά μπορούν είναι τα πράγματα.
Πως είναι το φυσιολογικό; Και η πένα του Χάρολντ Πίντερ συλλαμβάνει, πάντα σε κλειστό ως επί το πλείστον χώρο, τη διάδραση ανάμεσα σε τρία πρόσωπα. Το βαφτίζεις άνετα ως ένα έργο με έντονο ομόφυλο και ετερόφυλο ερωτισμό, το λες άνετα μια νυστεριά στην ιδιοσυγκρασία και το ένα της γυναικείας φύσης, το λες και ένα ύμνο στην ταλαιπωρία ενός ανδρός που ποθεί και αγωνιά να καταλάβει τι ποθεί και τι εν τέλει έχει κατακτήσει. Μήπως είναι ένας παρείσακτος, ως παρείσακτη θεωρεί τη φιλική επίσκεψη; Και η δραματουργική δράση της γραφής του Πίντερ, σε τούτο το έργο ,είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία που αλλάζει από σκηνή σε σκηνή και δε σε αφήνει ήρεμο, παρά μόνο στις όποιες σιωπές ή υπαινιγμούς (και είναι πολλοί) που ο ίδιος έχει επιλέξει να σου δώσει. Καταιγισμός λέξεων (λιτότητα έκφρασης) στο καμβά της αιώνιας ατομικής και διαπροσωπικής μνήμης, στον τόνο εκείνων των παλιών, ωραίων χρόνων!
Αξίζει να αναφερθούμε περισσότερο στην πλοκή που αρχίζει με τη δυνατή διερευνητική «ανάκριση» ενός ελεγκτικού συζύγου που θέλει να μάθει τα πάντα για την παλιά φίλη που έρχεται. Και πως του είναι άγνωστη, μήπως είναι χορτοφάγος; Με κορυφαίο τον υπαινιγμό, ναι όλοι σαρκοφάγοι παραμένουμε. Και η εξέλιξη ακολουθεί τον έντονο ρυθμό της εισόδου της ξένης, μα και τόσο γνωστής, παλαιάς φίλης, με την ακόλουθη διάδραση σε ένα τρίο που θυμάται ή ξεχνά ότι έχει συμβεί ή δεν έχει συμβεί (ο Πίντερ έχει επιρροή και από το θέατρο του παραλόγου/Μπέκετ). Πυρήνας παραμένει το όποιο διττό της γυναικείας φύσης μέσα από μια απαράμιλλη περιγραφή της καθημερινής ζωής της γυναικός /συζύγου στο τότε και στο σήμερα και η μονολιθικότητα της ανδρικής ,που ωστόσο διατηρεί απερίφραστα το ταλέντο να παρατηρεί και την ανάγκη διαρκώς να ποθεί, έστω κι αν επιθυμεί τη διασπασιμότητα ,για να κατανοεί.
Πως είναι το φυσιολογικό; Και η Ζωή Λάσκαρη, ως άλλος αιώνιος πειρασμός της ελληνικής σκηνής, βρήκε ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι. Ερμήνευσε χαρισματικά και έντεχνα τριγωνικά/συν-πρωταγωνιστικά, ως ρόλος μιας επιφανειακής παρείσακτης που ωστόσο ήταν πάντα εκεί. Εκφραστικότατη, ζωντανή, έντονη με κορυφαία στιγμή τον υπαινιγμό/ρεσιτάλ έκφρασης… “Θαυμάσιο το κρέας, έχεις μια θαυμάσια σύζυγο”!
Η Βέρα Κρούσκα δύναμη σιωπηρή στο εκεί και στο αλλού, περισσότερο μετωπική με το κοινό, μια και ο ρόλος της ήταν ουσιαστικά μια κίνηση- διεκδίκησης από μέρους των συμπρωταγωνιστών της (σκηνοθεσία). Και πως είναι όταν σε περιγράφουν αυτοί που σε αγαπούν και εσύ ακούς; Όπως ακριβώς η Κρούσκα στη σκηνή, άνευ περισσότερων σχολίων.
Ο Στέφανος Κυριακίδης ανέκρινε, θορυβήθηκε, ενοχλήθηκε και εν τέλει ερμήνευσε αφού πλήρως κατανόησε ποιος είναι η «μαριονέττα». Ρόλος δύσκολος και διεκδικητικός που εκφράστηκε από μέρους του με το «απόλυτο» μέτρο των λέξεων του Πίντερ και της ασφυκτικής διάθεσης εκείνου που θέλει να καταλάβει. Στο σύνολο οι ερμηνευτές εκφράστηκαν με έντεχνο τρόπο σε χαμηλό τέμπο και ήταν συγκινητικό να παρακολουθείς και το όποιο άγχος τους. Προς το παρόν λείπει, η ζωτικής σημασίας θερμοκρασία που θα κατεβάσει ουσιαστικά την παράσταση από τη σκηνή στην πλατεία (μόλις άρχισαν οι παραστάσεις) και θα ξεχωρίσει ή αν θέλετε θα ζωντανέψει το όποιο αυτιστικό/ασφαλές “τρίο”.
Στα συν[+] της παράστασης η μετάφραση του Σταμάτη Φασουλή και η σκηνοθεσία του άξιου Ρώσου σκηνοθέτη Αντόλφ Σαπίρο.
Μας άρεσαν τα σκηνικά της Μαρίας Φιλίππου με τους πολλαπλούς καθρέπτες που αποτυπώνουν άριστα τη ψυχρότητα της εισβολής, το κλειστό του χώρου και των προσωπικών μυστικών (Πίντερ), το κατοπτρικό πολυπρόσωπο των σχέσεων και το ευεργετικό της μνήμης. Ωστόσο δεν μας άρεσαν καθόλου οι φωτισμοί.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση “Ωραία χρόνια” είναι για να διαπιστώσετε αν αντέχετε τους φιλικούς παρείσακτους και για τη γνώση/αλληλεπίδραση της διαφορετικότητας των φύλων που έρχεται εδώ με ένα απλό τρόπο –τη μνήμη των παλιών, καλών καιρών. Απλά θυμηθείτε !
Βαθμολογία
7 στα 10
Ένα έργο τριών πρωταγωνιστών με τη Ζωή Λάσκαρη, τη Βέρα Κρούσκα και τον Στέφανο Κυριακίδη. Σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή και με τη θεατρική υπογραφή του κορυφαίου ρώσου σκηνοθέτη Αντολφ Σαπίρο Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου, Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ημέρες παραστάσεων.
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00 & Κυριακή 19:00.
Τιμές εισιτηρίων.
Γενική είσοδος 20 ευρώ.
Φοιτητικό 15 ευρώ
Ανέργων-συνταξιούχων 10 ευρώ
Θεατρική Σκηνή ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
Καστοριάς 34 – 36
Βοτανικός
Τηλ. +30 210 3477878
Φωτογραφικό υλικό
Και όλα αυτά πλάι σε τραγούδια από τις 2 δισκογραφικές δουλειές τους, το “Παράξενο τοπίο”, τις “Μικρές ατασθαλίες” καθώς και σε καινούρια ακυκλοφόρητα.