Xylouris White στο Μέγαρο Μουσικής: World Music στη γλώσσα μας για ανήσυχα μυαλά και… όχι μόνο.
1ο Φεστιβάλ Ανήσυχων Ήχων στο Μέγαρο Μουσικής 2 και φυσικά δε θα μπορούσαμε να λείπουμε από κάποιο γεγονός που απευθύνεται στην ανησυχία μας! Δύσκολη η επιλογή της εκδήλωσης, μια και το Φεστιβάλ ήταν τετραήμερο με εξαιρετικές συμμετοχές, αλλά λίγο η προσωπική «αδυναμία» στην Κρητική μουσική, λίγο η βολική μέρα του Σαββάτου, παρευρεθήκαμε στο εκπληκτικό ντουέτο Xylouris White, του Γιώργου Ξυλούρη και του Jim White.
Με κοινές εμφανίσεις ανά τον κόσμο, ο δίσκος τους “Goats” έχει βρεθεί στην πρώτη θέση των charts του Billboard (#1 στην κατηγορία World Music), και τον παγκόσμιο Τύπο να μιλάει γι’αυτούς, ήταν αρκετά προφανώς για να γεμίσουν την Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης. Ανεβαίνοντας οι δυο τους στη σκηνή, δε νομίζω ότι μπορούσε κάποιος εύκολα να ξεχωρίσει ποιος είναι ο Κρητικός και ποιος ο Αυστραλός. Μετά από 25 χρόνια φιλίας, είναι ίσως αυτό που λένε, ότι ο ένας παίρνει στοιχεία από τον άλλο. Έτσι ο Ψαρογιώργης αισθητικά τουλάχιστον έμοιαζε με τον «Ψαρο-Jim».
Λαούτο και ντραμς, ντραμς και λαούτο, ένωσαν το πάθος τους και την τρυφερότητά τους και μας παρέσυραν σε ανάλογα συναισθήματα για το επόμενο δίωρο σχεδόν. Τα δύο όργανα πότε σαν να «άκουγαν» το ένα το άλλο, πότε σαν να «μιλούσαν» μεταξύ τους, ερμήνευσαν κομμάτια από τα δύο άλμπουμ τους και έδωσαν μια πιο ροκ διάσταση σε γνωστούς Κρητικούς χορούς. Δεν μπορούσε να λείπει βέβαια και ένα αρκετά γενναιόδωρο απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο με τη φωνή του Γιώργου Ξυλούρη να θυμίζει απίστευτα αυτή του πατέρα του, Ψαραντώνη. Ο Jim White από δίπλα, με το μοναδικό του στυλ παιξίματος, έδινε την αίσθηση κάποιες στιγμές ότι χαϊδεύει τα ντραμς και κάποιες ότι βροντάει πάνω από τις Μαδάρες στα Χανιά…
Σε όλη αυτή την ένταση το κοινό φυσικά δεν έμεινε αμέτοχο. Η συνοδεία πολλών κομματιών χτυπώντας παλαμάκια και επευφημώντας συνεχώς, δημιουργούσε μία ακόμη πιο παθιασμένη ατμόσφαιρα και σίγουρα κάποιοι από μας, θα θέλαμε να σηκωθούμε να χορέψουμε ένα Μαλεβιζιώτη! Αλλά ακόμη και στα ήρεμα κομμάτια, η εμπειρία του να «βιώνεις» τέτοια μουσική, δύσκολα πειργράφεται. Ο Ψαρογιώργης μας ευχαρίστησε αρκετές φορές, μας είπε για το τζετ-λαγκ που παθαίνουν τα όργανα στα ταξίδια ανάμεσα στην Αμερική και στην Αυστραλία και κλείσανε με ένα απολαυστικό ανκόρ.
Φαντάζομαι πως πριν από αρκετά χρόνια, αν κάποιος μουσικός παραδοσιακής μουσικής δήλωνε ότι θα συνεργαστεί με ένα ντράμερ, θα θεωρούνταν ιεροσυλία. Χρειάζεται βέβαια, κάποιος να είναι αρκετά «ανήσυχος» τουλάχιστον για να το τολμήσει. Ευτυχώς που πολλοί Κρητικοί- και όχι μόνο βέβαια- υπήρξαν αρκετά ανοιχτόμυαλοι ώστε να περάσουν τη μουσική τους σε άλλες διαστάσεις. Πιστεύω ότι η φράση «με σεβασμό στην παράδοση» είναι παρωχημένη πλέον. Το λαούτο π.χ. έχει τη δική του «γλώσσα» και έμαθε να «συνομιλεί» με τα ντραμς και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό γιατί υπάρχει σεβασμός στην αρμονία. Ας ελπίσουμε ότι αν μάθουμε να συνομιλούμε με την πανάρχαια γλώσσα της μουσικής, καταφέρουμε ίσως να συνομιλούμε και ως άνθρωποι για μία αρμονική συνύπαρξη…
Tags: #Συναυλία, #ΜέγαροΜουσικής, #ΦεστιβάλΑνήσυχωνΉχων, #ΑιμίλιοςΡιάδης, #Κουλτουρόσουπα, #ΕίδαμεκαιΣχολιάζουμε, #ΡέναΚαλπάκη
Φωτογραφικό υλικό
