Οι διασκεδαστικοί αλλά προβλέψιμοι «ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ» και ο απρόβλεπτος καιρός… στο θέατρο Δάσους. Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Περιπετειώδης η χθεσινή βραδιά στο θέατρο Δάσους, στην παράσταση των «Αγάμων Θυτών», εξ αιτίας ενός – κυριολεκτικά- τρελού καιρού. Όπου τίποτα απολύτως νωρίτερα, κανένα σημάδι στον ουρανό, καμία πρόγνωση, δεν προϊδέαζε για την ξαφνική βροχή που εκδηλώθηκε «ύπουλα» γύρω στις 11 το βράδυ, βρίσκοντας το πρόγραμμα σε εξέλιξη, λίγο πριν το τέλος του, δεδομένου ότι στις 9.20’ οι μουσικοί βρίσκονταν ήδη επί σκηνής και ξεκινούσαν… Σε ένα θέατρο επαρκώς γεμάτο κατά τα 3/4 – καθώς πολλά δρώμενα λάμβαναν χώρα τη χθεσινή Δευτέρα- και με ευχάριστη δροσούλα στην ατμόσφαιρα, που ωστόσο μια ώρα μετά έδειξε ξεκάθαρα ότι κυοφορεί βροχή, απλά ευχόμασταν να κάνει λίγη… υπομονή,«σεβόμενη» την παράσταση. Όμως οι ευχές δεν εισακούστηκαν…
«Εισακούστηκαν» ωστόσο τα πρώτα χειροκροτήματα στην έναρξη που έφεραν τους μουσικούς στη σκηνή μαζί με τον «περίεργο» μαέστρο τους Γιώργο Χατζή, ο οποίος διηύθυνε την ορχήστρα με έναν εντελώς δικό του, παραστατικό και χιουμοριστικό τρόπο, αποσπώντας τα πρώτα αυθόρμητα γέλια των θεατών σε ένα εμπνευσμένο στιγμιότυπο. Για να υποδεχθεί , επίσης χιουμοριστικά τον Κώστα Μακεδόνα, που με την «καμπανάτη» φωνή του χάρισε 4 από τα γνωστά του τραγούδια στο κοινό. Στη συνέχεια παρέλαβε τη σκυτάλη ο επικεφαλής των «Αγάμων» Ιεροκλής Μηχαηλίδης με το πρώτο νούμερο του κλασικού «Νονού», για να ακολουθήσει μια διαδοχή από τραγούδια ευχάριστα – κατά βάση ρυθμικά και σκετσάκια ή μονολόγους, αφιερωμένα κυρίως στην πολιτική επικαιρότητα, συνθέτοντας όλα μαζί ως σύνολο, τη δομή μιας κλασικής επιθεώρησης.
Της οποίας το μουσικό μέρος στηρίχθηκε καταρχήν από τον φιλοξενούμενο Κ. Μακεδόνα με τις αγαπημένες επιτυχίες του και την στεντόρεια φωνή, μόνο που σε αρκετά σημεία και ειδικά στις κορώνες, τα… ντεσιμπέλ ξεπερνούσαν τα όρια και ισοδυναμούσαν με κραυγές ενοχλητικές, στερώντας την ευαισθησία από την ερμηνεία. Στηρίχθηκε επίσης από την εξαιρετική Ρούλα Μανισάνου – ιδρυτικό και πιστό μέλος των «Αγάμων»- που η σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ της όλα αυτά τα χρόνια, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την τεράστια φωνή των μεγάλων δυνατοτήτων και τζαζ αποχρώσεων, που στο αντίστοιχο ροκ-τζαζ ρεπερτόριο δίνει ρέστα, προσφέροντας ακρόαμα υψηλών προδιαγραφών! Στηρίχθηκε ακόμη από το… «πολυεργαλείο» Δημήτρη Σταρόβα με την κιθάρα του, τις τραγουδιστικές «παρωδίες» του, το πηγαίο χιούμορ του, από τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη με τις απρόσμενα δυνατές φωνητικές επιδόσεις, αλλά και από το σύνολο των συμμετεχόντων σε ομαδικές εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών.
Το κομμάτι της πρόζας- μοιρασμένο ισοδύναμα με το τραγουδιστικό και αποτελούμενο από αυτόνομα σκετσάκια, κράτησε ως βάση την πολιτική επικαιρότητα με επιτυχία, πάνω σε κείμενα των Δήμητρας Παπαδοπούλου, Ιεροκλή Μηχαηλίδη και Χρήστου Τολιάδη. Είναι αλήθεια ότι απολαύσαμε αρκετά σημεία για την έμπνευση, την ευφυία και την ευστοχία τους, ότι ξεχωρίσαμε κάποια από αυτά ως μικρά «διαμαντάκια» πανέξυπνου χιούμορ, ότι αρκετές φορές γελάσαμε αυθόρμητα, όπως στα νούμερα του «Νονού», στον διάλογο των δύο Συριζαίων, στον «Γύφτο»… Σε αντίθεση με άλλα σημεία – τύπου κλισέ, ελαφρώς παρωχημένα, προβλέψιμα, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και δυστυχώς με αρκετή βωμολοχία, κάτι στο οποίο οι «Άγαμοι» δεν μας έχουν συνηθίσει, παρουσιάζοντας συνολικά ένα ανομοιογενές επίπεδο γραφής. Με κάποιες ατάκες ή ιδέες δυνατές και ευρηματικές, δίπλα σε κοινοτυπίες ή λιγότερο ενδιαφέρουσα θεματολογία.
Ωστόσο όλα τα νούμερα σε επίπεδο υποκριτικής υποστηρίχθηκαν άριστα από τους ταλαντούχους συντελεστές, ξεκινώντας από τον «θεμέλιο λίθο» του σχήματος Ι. Μηχαηλίδη, που κάθε ερμηνεία του αποπνέει αυθεντικότητα και μπορεί να πείσει εξίσου από τον πιο κωμικό μέχρι τον πιο δραματικό ρόλο, αποδεικνύοντας τη μεγάλη υποκριτική του γκάμα. Εδώ υπήρξε απλά… άκρως απολαυστικός και βασική πηγή αβίαστου γέλιου, κερδίζοντας το κοινό με την αμεσότητα, την αλήθεια, τον δικό του αφοπλιστικό συνδυασμό αθωότητας και κωμικότητας. Ο «επίτιμος» φιλοξενούμενος Σπύρος Παπαδόπουλος με την καταξιωμένη πορεία, έδεσε με εξαιρετική χημεία με τον Ιεροκλή, δίνοντας και εδώ ένα μικρό δείγμα του σπουδαίου κωμικού ταλέντου του και δείχνοντας να απολαμβάνει τη συμμετοχή του στο «εξωστρεφές» πνεύμα των «Αγάμων».
Δίπλα τους οι εξαιρετικοί Π. Δαδακαρίδης και Γ. Χρυσοστόμου, τόσο με τα σόλο νούμερα – που όμως δεν ευτύχησαν ιδιαίτερα από άποψη περιεχομένου- όσο και με το ομαδικό της «ουράς στο ΑΤΜ», επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά τη γνήσια κωμική τους φλέβα, τη σκηνική άνεση, την ετοιμότητα, το πηγαίο ταλέντο. Όπου στο συγκεκριμένο ομαδικό νούμερο, ο Κ. Μακεδόνας – υποδυόμενος έναν Κύπριο, αποδείχθηκε μια αποκάλυψη σε επίπεδο υποκριτικής που καθόλου δεν «του το είχαμε» και μπράβο! Όσο για τον Δ. Σταρόβα, αποτελεί μια… κατηγορία από μόνος του, αδυνατώντας να τον κατατάξεις «κάπου», με μια δική του προσωπική μανιέρα/ στίγμα και κυρίαρχα στοιχεία την χαλλλλαρή άνεση και το χαλλλλαρό χιούμορ με τις πετυχημένες ατάκες, αν και τελευταία θεωρούμε ότι επαναλαμβάνεται και τείνει να τυποποιηθεί, «βοηθούμενος» από την υπερέκθεση.
Κρίνοντας από το πρώτο (και μεγαλύτερο) μέρος που προλάβαμε λόγω καιρού να δούμε, θα εντοπίζαμε κάποιες σημαντικές κατά τη γνώμη μας αδυναμίες, πέρα από τις επιμέρους συγκεκριμένων κειμένων, όπως προαναφέραμε. Διότι μας έλειψαν μια καλοστημένη και σφιχτή σκηνοθεσία (του Ι. Μηχαηλίδη) με γοργό ρυθμό στις εναλλαγές αντί της χαλαρότητας… κάποια δόση φαντασίας στα δρώμενα αντί της πλήρους συμβατικότητας… ένας ενιαίος άξονας στη θεματολογία αντί της διάσπασης με εμβόλιμα ετερόκλητα… Έχοντας την τύχη να ανακαλύψουμε τους «Άγαμους» από το ξεκίνημά τους στο Voltage (αν θυμάστε…), εκείνο που τότε ξεχώρισε- εκτός βέβαια από το άπαιχτο όνομα!- ήταν το «κάτι» καινούργιο που έφεραν με το μουσικοθεατρικό πάντρεμα, με ιδέες πρωτότυπες και δρώμενα εμπνευσμένα. Και θα περιμέναμε μετά την εμπειρία και επιτυχία τόσων χρόνων, το όλο εγχείρημα να εξελιχθεί και πάντως να μη χάσει τα στοιχεία της φρεσκάδας, της έμπνευσης, της έκπληξης πάνω στη σκηνή. Γιατί όπως και να το κάνουμε, «Άγαμοι Θύται» και συμβατικότητα είναι έννοιες… ασύμβατες! Ακόμα και σε πείσμα του «αμείλικτου» χρόνου ή της κούρασης!
Και πάνω σε αυτές τις σκέψεις και ενώ στη σκηνή τραγουδούσε ο Μακεδόνας, εμφανίστηκαν οι πρώτες ψιχάλες, οι πρώτες αστραπές, τα μπουμπουνητά, που ανάγκασαν τους τεχνικούς να σπεύσουν να καλύψουν τα μηχανήματα και τους συντελεστές να ζητήσουν ένα μικρό διάλειμμα για να αποφασίσουν αν και πώς θα συνεχίσουν κατά τις διαθέσεις του καιρού… Που όμως αγρίευε, ξεσπώντας εντός ολίγου σε μπόρα και πολλοί από εμάς αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε, σε αντίθεση με αρκετό μέρος του κοινού που παρέμενε σε πείσμα της βροχής και χωρίς ομπρέλες! Και προς μεγάλη μας έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι στις 12 τα μεσάνυχτα και παρά τις αποχωρήσεις και το… μουλιασμένο θέατρο, η παράσταση συνεχίστηκε για μία ώρα ακόμη, με ένα δεύτερο μέρος άκρως διασκεδαστικό κατά τις πληροφορίες, αποδεικνύοντας αν μη τι άλλο, τον επαγγελματισμό των συντελεστών. Πραγματικά πολύ κρίμα για την απρόσμενη αναστάτωση, που μπορεί να άφησε σε κάποιους μια γεύση «λειψή»- και όχι μόνο λόγω καιρού, ωστόσο προτιμούμε να κρατήσουμε «εις ανάμνησιν» τις πολύτιμες στιγμές γέλιου και κάποιες ευφυέστατες ατάκες…
.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΛΑΖΟΥΜΙΤΗ
Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τη συναυλία ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
