Με άρωμα «χρυσής επιθεώρησης» η εξαίρετη μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού! Είδαμε, ακούσαμε, σχολιάσουμε.
Αν μπορούσες να απομονώσεις τον σύγχρονο «έξω κόσμο» και να εστιάσεις αποκλειστικά σε αυτό που λάμβανε χώρα στον κήπο του Κυβερνείου, είχες την αίσθηση ότι μετέχεις καλλιτεχνικά σε μια άλλη εποχή. Τη «χρυσή εποχή» της παλιάς επιθεώρησης. Σε μια υπαίθρια καλοκαιρινή παράσταση, με σκηνικό ένα «Παλατάκι» μέσα στο πράσινο, με ευεργετικό θαλασσινό αεράκι, εκεί που σκάει το κύμα του Θερμαϊκού… εκεί που καθρεφτίζονται σαγηνευτικά τα φώτα της Σαλονίκης. Ταξιδεύοντας στο «τότε» με μουσικές νοσταλγικές κι αγαπημένες και με το αυθεντικό άκουσμα εκείνης της εποχής από μια σπουδαία μπάντα. Το καλύτερο κλείσιμο επεφύλαξε ο Δήμος Καλαμαριάς για τις εκδηλώσεις του «Παρά θιν αλός», καλώντας τη μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού για μια συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Γιώργο Μουζάκη. Σε έναν υπέροχο ατμοσφαιρικό χώρο σαν το Κυβερνείο, που το προαύλιό του γέμισε από κόσμο κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως από… νοσταλγούς του μπελκάντο!
Την εκδήλωση- επίλογο του «Παρά θιν αλός» χαιρέτησε ο Δήμαρχος Καλαμαριάς, τονίζοντας τη στήριξη του Δήμου στον τομέα του πολιτισμού, καθώς και ο Διοικητής της Ναυτικής Διοίκησης, εμφανώς … υπερήφανος για το μουσικό «καμάρι» του Ναυτικού, ενημερώνοντας για την προσεχή τους εμφάνιση στις 25 /10 στην Πλατεία Αριστοτέλους. Και εν συνεχεία η σκηνή πλημμύρισε στα λευκά εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων! «Ένστολοι» μουσικοί με τα πνευστά στα χέρια που κατέλαβαν τις θέσεις τους περιμένοντας τον μαέστρο, ενώ μια γλυκειά γυναικεία φωνή ανέλαβε την παρουσίαση της βραδιάς. Η ιδιαίτερα εκφραστική και χαριτωμένη Δήμητρα Κερατζούδη, σε ρόλο περίπου «κομπέρ», μας έβαλε με τις ενδιάμεσες παρεμβάσεις της στο κλίμα των παλιών επιθεωρήσεων, θυμίζοντας στιγμιότυπα από τη ζωή και το έργο του μεγάλου συνθέτη. Ο οποίος έχει ταυτιστεί απόλυτα με το μουσικό θέατρο και οι μελωδίες του έχουν σφραγίσει ιστορικές παραστάσεις εκείνου του καιρού και όχι μόνο…
Ένα φτωχόπαιδο που εν μέσω τρομερών στερήσεων δήλωσε απερίφραστα ότι θέλει να γίνει μουσικός και κυνήγησε με πάθος το όνειρό του μέχρι την πλήρη καταξίωση που ήρθε μέσα από την επιθεώρηση. Ξεκινώντας να γράφει μουσική από τα 13 του χρόνια για 60 συναπτά έτη, άφησε μια παρακαταθήκη 1000 τραγουδιών που η αντοχή τους στο χρόνο είναι πια πιστοποιημένη, έχοντας συνεργαστεί με όλους τους κορυφαίους της εποχής. Όταν τον αποκάλεσαν «πρωτεργάτη και ειδικό της επιθεώρησης» απάντησε: «Καθόλου ειδικός δεν ήμουν, μόνο καλοπροαίρετος θεατής… Δοκίμαζαν τα νούμερα σε μένα κι ανάλογα με τις αντιδράσεις μου προχωρούσαν.. ». Υπήρξαν παραστάσεις που συνέθεσε μέχρι 8 πρωτότυπα τραγούδια, όλα επιτυχίες, ενώ δεν περιοριζόταν στη σύνθεση, συμμετείχε ενεργά σε όλους τους τομείς μιας επιθεώρησης, από τη μουσική διδασκαλία μέχρι το χορό, την πρόζα ή τη σκηνοθεσία! Ένας μουσικός πολυτάλαντος που έπαιζε την τρομπέτα του με τρόπο μαγικό κι άφησε χαρακτηριστικό αποτύπωμα στο ελληνικό πεντάγραμμο.
Εδώ όμως τον κυρίαρχο λόγο είχε βεβαίως η μουσική του, υπό την μπαγκέτα του μαέστρου Γ. Τσιλιμπάνη. Εκτελεσμένη εξαιρετικά από την «καλύτερη μπάντα των Ενόπλων Δυνάμεων» όπως δήλωσαν τόσο η σύζυγος όσο και ο γιος (μουσικός επίσης) του εκλιπόντος συνθέτη, παραδίδοντας το έργο του. Κι όσο για το «καλύτερη», ακούγοντάς την ζωντανά, μπορούμε να το βεβαιώσουμε… εγγράφως! Γιατί στο μυαλό του μέσου ακροατή, παρόμοιες μπάντες είναι ταυτισμένες κατ’εξοχήν με παρελάσεις ή εθιμοτυπικές τελετές στρατιωτικού/ θρησκευτικού/ παραδοσιακού τύπου. Ετούτη όμως του Πολεμικού Ναυτικού, πέραν των ανωτέρω, μας έχει πραγματικά εκπλήξει! Στο πλούσιο «βιογραφικό» της καταγράφει συμμετοχές στην Ελληνική Ολυμπιάδα, μουσικά προγράμματα σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, δισκογραφικό έργο, συμμετοχές σε φεστιβάλ, εκπομπές αφιερωμένες στην ιστορία και τη δράση της. Με ένα ρεπερτόριο πολυποίκιλο, ψυχαγωγικό και ποιοτικό που ουδόλως παραπέμπει σε… εμβατήρια και τα συναφή.
Στη συγκεκριμένη συναυλία πρέπει να πούμε ότι τα πνευστά βρήκαν στη μουσική του Γ. Μουζάκη, το φυσικό τους χώρο! Μια μουσική βασισμένη κατά πολύ σε τζαζίστικη τεχνοτροπία με κυρίαρχους τους ρόλους τρομπέτας, και σαξόφωνου, έντονα ρυθμική/ χορευτική και ταυτόχρονα μελωδική, πατώντας πάνω σε φόρμες απλές και γι αυτό γοητευτικές. Με κύρια χαρακτηριστικά της τη φινέτσα και τη χαριτωμένη εξωστρέφεια. Ακούγοντας τα τραγούδια του συνθέτη – με τις ενδιάμεσες παρεμβάσεις λόγου της παρουσιάστριας- πολύ συχνά αναρωτιόμασταν: «Κι αυτό είναι δικό του;… Κι αυτό;… Κι αυτό;» Μιλάμε για επιτυχίες διαχρονικές κι αγαπημένες που συντροφεύουν πολλές γενιές στη σειρά … «Βίρα τις άγκυρες», «Καλωσόρισες έρωτα», «Κάποιο δειλινό», «Σου σφυρίζω», «Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά», «Σκλάβα», «Θέλω κοντά σου να μείνω», «Μάμπο βραζιλιέρο», «Το πιο όμορφο ταγκό», «Έχω απόψε ραντεβού»… μερικά από τη χρυσή χιλιάδα που το άκουσμά τους ανακαλεί ρομαντικές μνήμες και συνεχίζει να συγκινεί, να ξεσηκώνει, να γλυκαίνει, δεκαετίες μετά.
Σε άψογη εκτέλεση από μουσικούς άριστα δεμένους ως σύνολο, με απόλυτη ακρίβεια και συγχρονισμό και με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις που σε πολλά κομμάτια έδωσαν καινούργιο ενδιαφέρον και φρεσκάδα στον «ρετρό» ήχο! Ενώ μας εντυπωσίασε μια ορχηστρική εκτέλεση της παραδοσιακής «Γερακίνας» διασκευασμένη εξαιρετικά από τον Γ. Μουζάκη με τζάζ ύφος! Ο δε μαέστρος, ζωντανός και συμπαθέστατος, δεν παρέλειπε να σχολιάζει κάποια σημεία ή να παροτρύνει το κοινό να συμμετέχει. Στο ερμηνευτικό κομμάτι απολαύσαμε δύο τραγουδιστές- μέλη της μπάντας σε όμορφες διφωνίες και τους καλεσμένους τους, τον τενόρο Σταύρο Σαλαμπασόπουλο και τη σοπράνο Ευδοκία Μωυσίδου, των οποίων οι οπερετικές φωνές και ο τρόπος ερμηνείας έδεσαν άριστα με την τεχνοτροπία του μπελκάντο των συγκεκριμένων τραγουδιών, θυμίζοντας μεγάλους ερμηνευτές της παλιότερης γενιάς. Άνετοι και οι δυο τους στη σκηνή,σε σόλο ή σε ντουέτα, με χαριτωμένο νάζι όπου χρειαζόταν και φυσικά με φωνές μεγάλων δυνατοτήτων και έκτασης σε κάποια τραγούδια απαιτήσεων.
Ωστόσο, σε μια βραδιά καθ’ όλα εξαιρετική, θα θέλαμε καλοπροαίρετα να επισημάνουμε δυο-τρεις ενστάσεις. Όπως ας πούμε την υπερβολή των κειμένων που πλειοδότησαν σε στόμφο σχετικά με το πρόσωπο του συνθέτη και κάπου πλατείασαν με συχνές επαναλήψεις. Επίσης βρήκαμε την προσθήκη μπουζουκιού σε κάποια κομμάτια, εντελώς περιττή και «ξένη» μέσα σε μια μπάντα πνευστών που καθόλου δεν τη χρειαζόταν. Τέλος, θεωρούμε ότι ο ήχος των μικροφώνων στους τραγουδιστές είχε υπερβολική ένταση με αποτέλεσμα οι κορώνες τους ειδικά να φτάνουν στα αυτιά μας ως «κραυγές» ενοχλητικές και γενικά η ερμηνεία τους να ακούγεται «σκληρή».
Πέραν αυτής της μικρής παρένθεσης όμως, ομολογούμε ότι απολαύσαμε μια ιδιαίτερη, πολύ νοσταλγική και μελωδική βραδιά σε έναν από τους ομορφότερους χώρους της πόλης που απορούμε γιατί δεν αξιοποιείται για παρόμοιες εκδηλώσεις ευρύτερα και τον υπόλοιπο χρόνο. Μια βραδιά που μας έκανε σε όλη τη διάρκεια των δύο γεμάτων ωρών να σιγοτραγουδάμε και να λικνιζόμαστε αυθόρμητα στην καρέκλα στους ρυθμούς του ταγκό, του βάλς, της σάμπα, του μάμπο… Ζητώντας με το επίμονο χειροκρότημά μας στο τέλος, «κι άλλο»! Και βέβαια δεν μας χάλασαν χατίρι, παίζοντας δύο ακόμη τραγούδια για φινάλε. Αποχωρώντας, με τις μελωδίες στα αυτιά και τα στιχάκια στο στόμα, το σίγουρο είναι ότι αυτή η υπέροχη μπάντα κέρδισε πέρα για πέρα τις καρδιές μας!
Και καθώς έκλεισε με τον ωραιότερο τρόπο ένα πολιτιστικό θεσμό σαν το «Παρά θιν αλός», οφείλουμε ως επίλογο να εκφράσουμε τα συγχαρητήριά μας γενικότερα για τη φετινή διοργάνωση. Η οποία δεν έμεινε σε εύκολες ή εμπορικές συνταγές , αλλά πρότεινε στο κοινό φρέσκες, ενδιαφέρουσες, ποιοτικές επιλογές και μάλιστα οι περισσότερες με «ελεύθερη είσοδο»! Αποδεικνύοντας τόσο το αυθεντικό νοιάξιμο για το πολιτιστικό κομμάτι, όσο και την κοινωνική ευαισθησία.
Τους ευχαριστούμε και ευχόμαστε να συνεχίσουν πάντα έτσι!
Φωτογραφικό υλικό
