Ο χώρος της Μονής Λαζαριστών ήταν στις 9:30 ακριβώς της περασμένης Παρασκευής γεμάτος. Η σκηνή λιτή με δυο μικρόφωνα και μερικά όργανα δεξιά και αριστερά. Η απαιτούμενη καθυστέρηση για την έναρξη της βραδιάς υποφερτή. Λίγο πριν τις 10 ανέβηκαν επί σκηνής με μια εμπνευσμένη πνοή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Γιώργος Καλούδης. Σε μια παράσταση όπου, όπως ενημερώνει το δελτίο τύπου, „δίνει έμφαση στην εσωτερική ένταση, στην ερμηνευτική λεπτομέρεια και την ευρυχωρία της ησυχίας“.
Αφού ταξίδεψαν οι δυο τους με τα τραγούδια και τα όργανα τους σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού και της Ελλάδας, ήρθαν και σε μας. Όχι μόνο για να μας δώσουν την ευκαιρία να απολαύσουμε τραγούδια εκτελεσμένα χωρίς ηλεκτρικό ήχο, αλλά και για να μας αφυπνίσουν, να μας κάνουν να κρατήσουμε ζωντανά στη σκέψη και την ψυχή μας, ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και για που τραβάμε. Με μόνη συνοδεία μια κιθάρα, ένα λαούτο, μια κρητική λύρα και ένα τσέλο.
Έτσι απλά και ταπεινά. Με πεζά λόγια ενδιάμεσα καθάρια, ειλικρινή, καυστικά, χιουμοριστικά. Με μουσικά λόγια που κρύβουν μέσα τους σοφία, απόσταγμα εμπειριών, σκέψεων, συναισθημάτων. Ναι, αυτή ήταν μια άλλη συναυλία. Ένα μουσικό συναπάντημα που όσο κι αν μας προέτρεπε ο Αλκίνοος στο τέλος να φύγουμε, κανείς μα κανείς δεν έφευγε! Όλα έμοιαζαν να παίζουν επάνω σε έναν αυτοσχεδιασμό. Κι όμως όλα ήταν λεπτομερώς προβαρισμένα και δοκιμασμένα.
Ο εξαιρετικός τσελίστας Γιώργος Καλούδης συστήθηκε ως άξιος συνεργάτης, φίλος, συνοδοιπόρος ενός καλλιτέχνη με εσωτερική δύναμη και ήθος. Όλα έμοιαζαν να προκύπτουν εκείνη τη στιγμή επί σκηνής, ήταν όμως τραγούδια βαθιά ριζωμένα στη συνείδηση των καλλιτεχνών αλλά και την ψυχή του κόσμου. Ιδιαίτερα μας άρεσε ο… εκπαιδευτικός χαρακτήρας που έδωσε ο Αλκίνοος στην όλη παράσταση.
Σε πολλά από τα τραγούδια του έκανε πριν μια μικρή εισαγωγή περί τίνος πρόκειται. Κυρίως σε τραγούδια της Κύπρου, αλλά και όχι μόνο. Ακούσαμε και πολλές μικρές καθημερινές εμπειρίες από την περιοδεία τους. Ότι συζητάνε οι φίλοι μεταξύ τους δηλαδή. Καθώς έτσι νιώθαμε. Σα να καθίσαμε παρέα τους κι αυτοί αποφάσισαν να τραγουδήσουν για λίγο…
Η καθιερωμένη παράταση μετά το „επίσημο“ τέλος της βραδιάς πήγε μέχρι τις 1 το πρωί με τον Αλκίνοο να ακούει, τι θέλει ο κόσμος να παίξει, αλλά να παίζει τελικά αυτό που του υπαγόρευε το δικό του συναίσθημα της στιγμής. Και πολύ καλά έκανε! Εν ολίγοις το μουσικό εγχείρημα των δυο τους, μας άρεσε, μας γέμισε, μας καθήλωσε. Αναμένουμε συνέχεια… Η Κατερίνα Τζιωρίδου, πήγε, είδε, άκουσε και σχολίασε για την «Κ».
Φωτογραφικό υλικό
