Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Μια μαγική μουσική διαδρομή στην Μπαρόκ εποχή και στην ιστορία του βιολιού έζησαν λίγοι φιλόμουσοι Θεσσαλονικείς στη Ροτόντα στη 2η ημέρα του Odessa ClassicsThessaloniki.
Οδηγός σε αυτήν τη διαδρομή ήταν ο καταξιωμένος Βρετανός βιολιστής Daniel Hope, ένας από τους πιο διάσημους κι ενεργούς μουσικούς της εποχής μας. Μαζί με το μουσικό σύνολο Air Ensemble ταξίδεψαν το κοινό για περίπου δύο ώρες με μπαρόκ μουσικές διάσημων και καινοτόμων συνθετών της εποχής, μέσα σ’ ένα από τα επιβλητικότερα και ιστορικότερα ( αν όχι το πιο) μνημεία της Θεσσαλονίκης, τη Ροτόντα. Λίγοι ήταν εκείνη που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν αυτήν την όμορφη εμπειρία κι έτρεξαν από νωρίς για να παραλάβουν το μαγικό χαρτάκι εισόδου αφού είναι περιορισμένος ο αριθμός των ατόμωνπου επιτρέπεται μέσα στο μνημείο. Ήταν άλλη μια συναυλία του Φεστιβάλ που καθήλωσε και ενθουσίασε το κοινό.
Αρχικά, η συναυλία ξεκίνησε με τους μουσικούς να μπαίνουν σταδιακά στο μνημειακό χώρο κάτι που δημιούργησε ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα. Πρώτος εισήλθε ο Michael Metzler με το τύμπανο του αναδεικνύοντας με τον ήχο του την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής της Ροτόντας και του τεράστιου μεγαλοπρεπούς θόλου της που γιγαντώνει τον ήχο και μοιάζει σα να δονείται κάθε πλίνθος. Το πρόγραμμα άρχισε με ένα κομμάτι από την Ισπανία του 1590 του Diego Ortiz. Στη συνέχεια πριν από κάθε κομμάτι ο Daniel Hope αφηγούνταν στο κοινό την ιστορική πορεία της μουσικής μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε ο τρόπος της αφήγησής του καθώς δεν περιείχε μόνο ιστορικές πληροφορίες αλλά φρόντιζε να βάζει και κάποιες πιο πικάντικες και αστείες λεπτομέρειες για τους ανθρώπους και τους δημιουργούς της εκάστοτε χρονικής περιόδου. Φυσικά επειδή μιλούσε στα αγγλικά ο Σίμος Παπάνας και ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος ανέλαβαν τη μετάφραση.
Στη συνέχεια ακολούθησαν σπουδαία κομμάτια των Vivaldi, J. P. von Westhoff, Ortiz, Matteis ενώ το “Passacaglia” του Falconieri ξεσήκωσε το κοινό και στο τέλος χειροκρότησε όρθιο τους μουσικούς που ανταπεξήλθαν σ’ ένα τόσο απαιτητικό και ιδιαίτερο κομμάτι. Επιπλέον ακούσαμε κομμάτια που το βιολί μιμούνταν τις καμπάνες , το λαούτο κάτι που φανέρωνε την πολυπλοκότητα αυτού του οργάνου αλλά και την καινοτομία που προσπαθούσαν να εντάξουν οι συνθέτες της εκάστοτε εποχής στη μουσική ιστορία.
Οι μουσικοί ήταν όλοι τους μοναδικοί.
Το πάθος τους ήταν ευδιάκριτό, ο ενθουσιασμός τους διάχυτος και η αμεσότητα και η επικοινωνία που είχαν δημιουργήσει τόσο μεταξύ τους όσο και με το κοινό ήταν φανερή. Ο Daniel Hope ήταν ο πυρήνας όλων και το Air Ensemble αποτελούνταν από δεξιοτέχνες καταξιωμένους μουσικούς που είχαν ξανά συνεργαστεί με τον ίδιο. Ο Emanuele Forni με το λαούτο και την κιθάρα του, ένας μουσικός με αξιοζήλευτη καριέρα και συνεργασίες, μας μετέφερε τους πιο γλυκούς και ένρινους ήχους ενώ ο Νicola Mosca έδωσε έναν συγκινητικό και βαθύ ήχο στη μουσική με το βιολοντσέλο του.
Ο Michael Metzler στα κρουστά έπαιζε καθετί με τόση χαρά κι εκφραστικότητα κι έδινε το ρυθμό σε κάθε κομμάτι ενώ ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος με το τσέμπελό του μας ταξίδεψε πραγματικά στο Μπαρόκ και την Αναγέννηση με τους χαρακτηριστικούς του ήχους. Ο Σίμος Παπάνας στο βιολί ήταν χάρμα οφθαλμών και ώτων καθώς εκτός από την εξαιρετική μουσική που παρήγαγε με το βιολί του, ήταν ο πιο ενθουσιασμένος, χαρούμενος, εκφραστικός μουσικός που μετέφερε στο κοινό τόσα όμορφα και έντονα συναισθήματα κι εκείνο του το ανταπέδωσε με το δυνατότερο χειροκρότημα.
Τέλος ο Daniel Hope, μια θρυλική μορφή του βιολιού παγκοσμίως μας εντυπωσίασε με την αριστοκρατικότητα του παιξίματός του, με την ήρεμη παρουσία του και την αμεσότητά του τόσο με τους μουσικούς όσο και με τους θεατές. Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν όταν σ’ ένα κομμάτι οι μουσικοί αντάλλασσαν όργανα μεταξύ τους και μας εντυπωσίασαν με την ικανότητά τους να παίξουν κι άλλα διαφορετικά όργανα ενώ μια κάπως αμήχανη στιγμή δημιουργήθηκε όταν κατά τη διάρκεια της συναυλίας υπήρξε κάποιο πρόβλημα στα πλήκτρα του τσέμπελου το οποίο αντιμετωπίστηκε με τον κατάλληλο επαγγελματισμό από τον ειδικό.
Συμπερασματικά, η 2η συναυλία του Odessa Classics Thessaloniki που δόθηκε στις 10 Ιουνίου μέσα στο εμβληματικό μνημείο της Ροτόντας ήταν μια συναρπαστική στιγμή, ένα ταξίδι στο βιολί και την ιστορία του, στην εποχή του Μπαρόκ και της Αναγέννησης. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν όπως μιας απλής συναυλίας, αλλά μιας συγκέντρωσης μιας μεγάλης παρέας ανθρώπων που βρέθηκαν για να ακούσουν αλλά και να μάθουν μέσα από τη μουσική. Ο Daniel Hope μαζί με το Air Ensemble εντυπωσίασαν και μύησαν το κοινό σε μια μοναδική μουσική πορεία κι εκείνο τους χάρισε το πιο δυνατό και ζωντανό του χειροκρότημα. Καθώς δεν άφηννα τους μουσικούς να φύγουν, εκείνοι μας χάρισαν άλλα τρία encoreγια να φύγουμε γεμάτοι και πλήρεις.
Με λίγα λόγια το Odessa Classics Thessalonikiήταν μια τρανή απόδειξη αγάπης στη μουσική, στον πολιτισμό και στην ποιότητα που δέχτηκε με μεγάλη χαρά το κοινό και οι φορείς της πόλης. Ήταν ένα γεγονός που φανέρωσε την ανάγκη να δημιουργηθούν νέα πολιτιστικά δρώμενα που θα έχουν ποιότητα και τη δική τους ταυτότητα έτσι ώστε να ικανοποιούνται και οι πιο απαιτητικοί θεατές και να μυούνται οι νεότεροι.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
Θέατρο Δάσους & Γης 2022