Ήταν μια έξοδος που την είχαμε ανάγκη πολύ. Μια βραδιά, να ακούσουμε καλό ελληνικό τραγούδι, από μια καλοκουρδισμένη μπάντα, με μια εξαίρετη φωνή και έναν χώρο που να μη μας πνίγει… Θέλαμε μια βραδιά να ξεσκάσουμε. Ένιωθα ακριβώς το ίδιο με τους Θεσσαλονικιούς που πλημύρισαν την πρεμιέρα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Stage, την περασμένη Παρασκευή.
Έναν «λαό» που ήθελε να ξεδώσει από σκοτούρες και βάσανα και αυτή η απόδραση ήταν γι αυτούς ένα μικρό βάλσαμο στην καθημερινότητα τους. Ήταν από τις περιπτώσεις που δικαιολόγησα απολύτως, πως ενώ δεν έχουν φράγκο τσακιστό, γέμισαν ένα μαγαζί, [εκεί κοντά ένας άλλος λαϊκός αοιδός, την ίδια ωρα, κάπου 2000 κόσμος συνωστίζονταν για να τον δουν…], αλλα πόσο «μπουζουκοκατάσταση», απ΄ όποια πλευρά και να δεις, ήταν, είναι και θα είναι η Ελλάδα… Και αυτή εν τέλει, είναι η γλύκα της…
Στα μεγάλα ζόρια θέλεις να ξεδώσεις, να αφεθείς, να παρασυρθείς, να τραγουδήσεις, να πιεις, να μεθύσεις, να χορέψεις, να φτιαχτείς… να πεις και ένα «αι σιχτιρ»… κι ας μην σου φτάνει η βενζίνη να πας σπίτι σου…
Ότι «απαγορεύει» την διασκέδαση σου σήμερα, είναι «αγίασμα»…
Ένα τέτοιου είδους «μουσικό αγίασμα» ήταν και η εμφάνιση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στην μετά από 2 χρόνια επανεμφάνιση της στη Θεσσαλονίκη.
Η αλήθεια είναι ότι και πριν από 20 χρόνια που την πρωτοείδα, δεν μου φάνηκε να άλλαξε σημαντικά.
Τα πλούσια μαύρα μαλλιά, τα έντονα τονισμένα μάτια, το αδύνατο ψηλό κορμί της, το στυλ των ρούχων της που μόνο αυτή ξέρει να φορά [και της πηγαίνουν θαυμάσια], οι μουσικές επιλογές που την έκαναν μοναδική, η διακριτική παρουσία της στη δημόσια ζωή και φυσικά αυτή η ιδιαίτερη φωνή που ξάφνιασε, αγαπήθηκε στη συνέχεια τρελά και όμοια της μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε όχι να την αντικαταστήσει, αλλα ούτε να την φτάσει.
Αυτή τη μουσική προσωπικότητα είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ζήσουμε από κοντά.
Έτσι με ένα τσακ, πρόβαλλε λίγο πριν τις 11 το βράδυ στην μουσική σκηνή του Stage, πλαισιωμένη από μουσικούς που δουλεύει και εμπιστεύεται χρόνια, χωρίς δεύτερες φωνές και συνοδείες από όμορφα κορίτσια και αγόρια, χωρίς «καλύψεις», θα λέγαμε «γυμνή και μόνη» και να ξεκινήσει ένα μουσικό ταξίδι στο σήμερα, το χθες, το αύριο.
Τραγούδια που την έκαναν γνωστή, τραγούδια αγαπημένα, αλλα και «δικά» της, που δεν είχαν την ανάλογη αποδοχή από τον κόσμο, αλλα η ίδια αγαπά και όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες τα ερμηνεύει για να μας τονίσει τους λόγους που ξεχάστηκαν. Ότι τελικά και να έλεγε, της αναγνώριζες μια «ποιότητα» και ένα σεβασμό στα τραγούδια, αλλα και σε αυτούς που την άκουγαν.
Την έβλεπα καλά, καθόμουν μπροστά και οι κινήσεις της ήταν σταθερές και μετρημένες, «ευγενικές»… απέναντι στο κοινό. Στην περίπτωση της δεν υπάρχουν άνθρωποι να την κατευθύνουν, εδώ μιλάει η ψυχή, το συναίσθημα, ο στίχος των τραγουδιών και η φωνή. Ακόμα και τα προβλήματα του ήχου που ελάχιστοι στην αίθουσα καταλάβαιναν, μπορει να την δυσανασχετούσαν, ο στόχος ήταν να ξεπεραστούν με την δύναμη της ερμηνείας της, κυρίως όμως να μην «εκτελεστούν».
Ελάχιστα χαμογελαστή, αλλα με μια γλύκα στην έκφραση της, δεν είχε πολλά να πει στο κοινό. Νομίζω ότι δεν λέει ούτως η άλλως πολλά. Δεν είναι των δηλώσεων. Άλλωστε γνωρίζει ότι η δουλειά της είναι να τραγουδάει και να ψυχαγωγεί το κοινό της. Να τους παρασύρει σε ένα ταξίδι με χρώματα, αρώματα και θύμισες, τόπους και παραδόσεις.
Γι αυτό δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Ήταν μια γεμάτη βραδιά που κράτησε έως τις δυόμισι το πρωί, [βέβαια, θα θέλαμε και κάτι παραπάνω], αλλα εδώ δεν είναι μπουζουκομάγαζο, δεν έχει λουλουδούδες, δεν υπάρχουν «σκυλοπαρελκόμενα» και να ανέβεις στα τραπέζια, δεν μπορει ο καθένας να κάνει ότι θέλει με τα λεφτά του για το κέφι του.
Το πρόγραμμα ήταν φροντισμένο και απόλυτα τακτοποιημένο, από το πλούσιο ρεπερτόριο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Τόσο που φεύγοντας από εκεί για να πας να πάρεις το αμάξι σου, είχες το μυαλό στο κεφάλι σου… και την γλύκα ότι πέρασες ποιοτικά καλά… Ήσουν γεμάτος και τώρα μπορούσες να κοιμηθείς σαν πουλάκι… Αυτό είναι που κάνει και την διαφορά.
Με την Ελευθερία Αρβανιτάκη βρεθήκαμε και στα καμαρίνια, κουρασμένη, αλλα γλυκύτατη και ευγενής με όλους που ήθελαν να της σφίξουν το χέρι, να την συγχαρούν. Προηγουμένως είχε παραγγείλει ένα μπουκάλι κρασί, να βρίσκετε εκεί μέσα σε μια σαμπανιέρα και να την περιμένει μόλις τελειώσει το πρόγραμμα της και κατέβει από το πάλκο.
Όταν δίνεσαι ολοκληρωτικά, αδειάζεις, γίνεσαι κομμάτια και το μόνο που ποθείς, είναι να χωθείς στην πολυθρόνα σου, στην ησυχία σου, να πιεις ένα ποτηράκι να χαλαρώσεις και να μη σκέφτεσαι τίποτα. Αύριο είναι μια άλλη μέρα και αύριο θα την δεί ενα άλλο κοινό, γι΄αυτό πρέπει να ειναι έτοιμη, έτσι όπως την απολάυσαμε σήμερα…
Το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο, 30 και 31 Μαρτίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη ολοκληρώνει τις λίγες εμφανίσεις της στο Stage.
Φωτογραφικό υλικό
