Είδε η Αννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του εμβληματικού Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Ράδιο Σίτυ, την «Όμορφη Πόλη» του Γιώργου Βάλαρη, μια εντυπωσιακή μουσικο-ποιητική παράσταση, πλημμυρισμένη από τις συνθέσεις αλλά και τον πολυδιάστατο λόγο του ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
Το έργο, εμπνευσμένο από την ομώνυμη παράσταση του 1962, παρουσιάζει, μέσα από ένα σύμπλεγμα απαγγελίας και μουσικής, την σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού, όπως την αφουγκράστηκε και την ενσωμάτωσε στην ποίηση και τα τραγούδια του ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η «Όμορφη Πόλη» είχε παρουσιαστεί και πριν από πέντε χρόνια, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με διαφορετικούς συντελεστές, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Τόσο στην παράσταση του 2020, όσο και στην φετινή της εκδοχή, βασικός άξονας είναι η μουσική. Όπως είχαμε σχολιάσει και τότε: «Η παράσταση είναι χωρισμένη σε ενότητες, κάθε μια με τη δική της θεματολογία, με τραγούδια και ποιήματα ανάλογου περιεχομένου, που χτίζουν αριστοτεχνικά, κάθε μια με τη σειρά της ένα κομμάτι Ελλάδας. Έρωτας, ξενιτειά, ρωμιοσύνη, θάνατος… μιλούν στις ψυχές των θεατών, συγκινούν και ξεσηκώνουν. Επιλεγμένα ποιήματα του Θεοδωράκη πλέκουν το χρονικό μιας άλλης εποχής, ενώ τα τραγούδια του, ως χορικά αρχαίας τραγωδίας, αρμονικά συνυφασμένα, προσδίδουν συναίσθημα, χρώμα και φωνή στο αποτύπωμα ενός ταλαιπωρημένου λαού. Έργα πολύτιμα, τεράστια παρακαταθήκη για τον ελληνικό πολιτισμό που ανέκαθεν άγγιζαν και θα αγγίζουν το ελληνικό κοινό. Στίχοι περιγραφικοί, γεμάτοι νόημα, σταγόνες ιστορίας που ντύθηκαν με μουσική. Νότες που, χρόνια τώρα, μας πότισαν μελωδίες και κατοικούν μέσα μας.»
Το πρώτο τραγούδι που ακούγεται είναι η «Όμορφη Πόλη», που έδωσε, άλλωστε, το όνομά τουστην παράσταση και δικαιωματικά σημαίνει την έναρξη της, ενώ το μουσικό ταξίδι τελειώνει με το συγκινητικό μήνυμα που απευθύνει ο αείμνηστος δημιουργός στον σύγχρονο Έλληνα: «Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά»…
Ο Γιώργος Βάλαρης είναι ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και κατόρθωσε με αφοσίωση και πολλή δουλειά να ξαναχτίσει την παλιά Όμορφη Πόλη, δίνοντάς της τον αέρα του σύγχρονου και του επίκαιρου. Η σκηνοθεσία του είναι ομολογουμένως αρκετά ευρηματική. Επέλεξε ποιητικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη καθώς και πεζά κείμενα που έγραψε ο ίδιος (ο Βάλαρης) αλλά και ο Στέλιος Παπαδόπουλος, και τα χρησιμοποίησε ως συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στα επιλεγμένα τραγούδια του Θεοδωράκη που ακούγονται. Η προσέγγισή του είχε ως αποτέλεσμα ένα ζωντανό έργο, με συνέχεια και οντότητα, με κίνηση και συνεχή ροή που άγγιξε το κοινό. Παράλληλα, η ζεστή ατμόσφαιρα που δημιούργησε, μετέφερε ένα αίσθημα συντροφικότητας και ευγενούς συνύπαρξης, προσδίδοντας εν τέλει, παρά τα ζοφερά ζητήματα που,σε αρκετά σημεία, θίγονται, μια νότα αισιοδοξίας…
Το δραματοποιημένο κομμάτι της παράστασης ανέλαβαν δύο σημαντικοί ερμηνευτές: η Λυδία Κονιόρδου, που με την επιβλητική παρουσία, τον καθαρό και ιδιαίτερα συγκινητικό της λόγο, έδωσε αέρα αρχαίας τραγωδίας στην παράσταση και ο βραβευμένος Μιχάλης Σαράντης που απέδωσε εξαιρετικά τη συναισθηματική ένταση, τη γλυκύτητα, την τρυφερότητα αλλά και τη σκληρότητα των έργων και των σκέψεων του σπουδαίου δημιουργού. Μαζί τους η Τάνια Τσανακλίδου που ξεχώρισε για τις γεμάτες ευαισθησία απαγγελίες της, η οποία συμμετείχε, φυσικά, και στο μουσικό μέρος με την μελωδική, πλημμυρισμένη από συναίσθημα φωνή της.
Τα τραγούδια της παράστασης ερμήνευσαν οι Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μπάσης και Γιώτα Νέγκα, με αίσθημα ευθύνης, έκδηλη ερμηνευτική άνεση και καθαρή φωνή,οι οποίοι, όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσήκωσαν το κοινό που σιγοτραγουδούσε μαζί τους καθ’ όλη τη διάρκεια. Σεμνοί και μετρημένοι, μας κατέστησαν, με τις μελωδικές φωνές τους, κοινωνούς μιας μουσικής αναδρομής στο πρόσφατο παρελθόν, χαρίζοντάς μας δύο ώρες ψυχικής ανάτασης και ευφορίας. Ανάμεσα στα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν και τα πολύ αγαπημένα «Αν θυμηθείς στο όνειρό μου», «Φεγγάρι μάγια μου ΄κανες», «Της δικαιοσύνης», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» και άλλα πολλά.
Σημαντική η συμβολή των δύο εξαιρετικών χορευτών, της Φαίδρας Νταϊόγλου και του Κωστή Τσιαμάγκα, που με την σύγχρονη χορογραφία του Φώτη Νικολάου, συνόδευσαν τους λοιπούς συντελεστές, γέμισαν και ζωντάνεψαν τη σκηνή.
Πολύ καλή, επίσης, και η μουσική ένδυση της παράστασης από την επταμελή ορχήστρα των έμπειρων μουσικών που απέδωσε με εξαιρετικές εκτελέσεις τα τραγούδια που ακούστηκαν.
Αξίζει να αναφερθούμε στο εξαιρετικό βίντεο που εν είδει σκηνικού ολοκλήρωνε το θέαμα, ένα πολύχρωμο κολάζ από φωτογραφίες, στίχους από τα ποιήματα που ακούγονταν, αλλάκαι βιντεοσκοπημένες εικόνες των συμμετεχόντων ηθοποιών να απαγγέλουν. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή υπήρξε η σύνθεση αλά «κινέζικο τάνγκραμ», στο δεξί μέρος της οθόνης, με τις κατακερματισμένες εικόνες από τα πρόσωπα των ερμηνευτών. Μια εξαιρετική σύλληψη που έδωσε ιδιαίτερα μεγαλοπρεπή διάσταση στην παράσταση καθώς την απογείωσε από άποψη εικόνας.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε, τέλος, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου που προέδωσαν ζωή, κίνηση και χρώμα στην παράσταση.
Συμπερασματικά, παρακολουθήσαμε ένα εντυπωσιακό καλλιτεχνικό δημιούργημα, με ποιότητα, παλμόκαι άπλετο συναίσθημα, με αξιόλογα τραγούδια, πολύ καλές ερμηνείες από αγαπημένους ερμηνευτές και συγκινητικές απαγγελίες από καταξιωμένους ηθοποιούς. Μια παράσταση ύμνο στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και ταυτόχρονα ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι στην ιστορία της Ελλάδας…
