Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.
.
Τα synthesizer με τ’ άλλα εφέ που παραπέμπουν στα 80’s αποτελούν τον τέλειο οδηγό για μια ενατένιση σ’ ένα μέλλον που δυστυχώς συνέχεια γίνεται παρόν και απογοητεύει. Ένα ταξίδι βουτηγμένο στο synth-pop και electro-pop που βασίζεται στις δυνατές μελωδίες τύπου Italo-disco με τα keyboards και τα λοιπά κι αυτή την ηχητική νοσταλγία που κάλλιστα (εγώ τουλάχιστον) αγοράζω. Ωδή στον αισθησιασμό κολυμπώντας στα νερά μιας άλλης εποχής, όλα λουσμένα στο καλοκαίρι και την Ιταλία.
Αρχίζουμε τη βουτιά με το “J-Boy”. Κατευθείαν στο υπνωτικό, μελωδικό ποπ με την έμφαση στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Σε αυτή την ατμόσφαιρα με το synth bass σε κυρίαρχο ρόλο ο Thomas (ο τραγουδιστής) μας μιλάει για τον έρωτα και το πάθος και την πιο τέλεια καταδίκη. Η οποία είναι να είσαι να είσαι ερωτευμένος με ένα άτομο. Ισχύει, δεν ισχύει εγώ είμαι ήδη τόσο μέσα σ’ αυτό το ρετρό, sci-fi ταξίδι που ειλικρινά δεν μ’ ενδιαφέρει. Ίσως γιατί πιστεύω ακριβώς τα ίδια.
Το πολύγλωσσο “Ti Amo”. Με τόσο απλά λόγια η απόρριψη ζωγραφισμένη με τόσο ζωντανά χρώματα. Εκείνος την θέλει ενώ εκείνη όχι, αλλά αυτός εξακολουθεί να την θέλει και προσπαθεί να διαχειριστεί το να μην την έχει, να την πείσει μήπως και… Ειδικά εσείς με ΧΥ χρωμοσώματα θα γνωρίζετε επώδυνα καλά τι θέλει να πει ο ποιητής κι ας μη μπορώ να το αποδείξω. Το βίντεο που συνοδεύει τη μουσική το θεωρώ εξαιρετικό και απολύτως ταιριαστό στο πνεύμα των ιδανικών διακοπών και της ιδανικής Ιταλίας. Υποσημείωση: αναγκάστηκε η μπάντα να γράψει στο twitter ότι πρόκειται για έρωτα χωρίς ανταπόκριση 100% και βία 0%. Γιατί όπως καταλαβαίνετε επειδή ζούμε στο 2019 (2017 τότε) και τόλμησε να μιλήσει κάποιος για την ερωτική απογοήτευση από την ανδρική οπτική όλοι κατευθείαν άρχισαν να μιλάνε για σκοτεινά πράγματα…
ΦΩΤΟ 2
(Καρέ από βίντεο με στίχους του Ti Amo, πηγή)
“Tuttifrutti” και το φαντάζομαι να παίζει σ’ ένα μπαρ που έχεις βγει με τους αγαπημένους σου φίλους κι είσαι ένα βήμα πριν κάνεις κάτι με κάποιον/κάποια που θα κάνεις ότι μετανιώνειςτο επόμενο πρωί. Δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αναφέρονται οι στίχοι, την καταβρήκα που την καταβρήκα με τη μουσική οπότε άφησα την μελωδία (παρέα με τη φαντασία μου) να οργιάσει. Τόσο πιασάρικο όλο το άλμπουμ, γιατί να αντισταθεί κανείς στην άνευ όρων παράδοση στον χορό; Για τους μουσικόφιλους, νομίζω ότι θυμίζει Stardust, το πρότζεκτ του ενός μέλους των Daft Punk. Daft Punk, Phoenix, Air οι τρεις παριζιάνικες μπάντες που βγήκαν και παραέξω από την πόλη του φωτός που όλοι γνωρίζονται (μουσικά) με όλους, κατά δήλωση του τραγουδιστή των Phoenix.
“Fior di Latte” και αυτό το φανταστικό καλοκαίρι συνεχίζεται. Ξέρετε ότι η λέξη φανταστικό έχει δυο σημασίες, σωστά; Πάλι το synth σε ρόλο συνοδηγού μαζί με τα υπόλοιπα saw τύπου πληκτροειδή. Όσο πλησιάζουμε στον ήχο τον 80’s, εννοείται όμως όπως τον πραγματοποίησαν οι Phoenix, πάμε ακόμα πιο βαθιά πίσω αλλά με έναν σύγχρονο και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό τρόπο, κατά την όχι-ταπεινή γνώμη μου. Μας λέει ο Thomas ότι όλες οι άλλες πράξεις είναι για τους βλάκες. Εκτός από… Βλέπετε δεν χρειάζεται καν να το πω. Θα πει κανείς «Μεγάλωσε, ανόητε, δεν είναι η ζωή μόνο σεξ/έρωτας και φρου φρου». Κι απαντάω ευθαρσώς. Γιατί όχι;
ΦΩΤΟ 3
(Άλλο καρέ από το μουσικό βίντεο του Ti Amo, πηγή)
Το “Lovelife” μου θυμίζει μουσικό χάλι δελτίου ειδήσεων. Κατανοώ ότι αφού με τέτοιου είδους ποπ δεν υπάρχει καμιά ρηξικέλευθη ακολουθία συγχορδιών ή τίποτα ψαγμένα διανοουμενίστικα κάποιος μπορεί εύκολα να δυσαρεστηθεί από την απλότητα και το πόσο… εύκολα ακούγονται αυτού του είδους τα τραγούδια. Εγώ υποστηρίζω μια τελείως διαφορετική άποψη που δεν συγκρίνει μήλα με αρκούδες και καλοκαίρια.
«Αντίο Ήλιε». “Goodbye Soleil”. Ξέρετε είναι κάποια τραγούδια που ακριβώς επειδή ακούγονται τόσο πολύτιμα δε θέλει κανείς να τα ακούει πολλές φορές. Να μην σπαταλούνται σε μια πραγματικότητα που ακτινοβολεί συχνά το γκρίζο. Πρόκειται για ένα τέτοιο τραγούδι. Γιατί αυτό που πουλάνε αυτοί οι Γάλλοι, σε αυτό το άλμπουμ, εγώ το αγοράζω ξανά και ξανά. Αυτό το ώριμο όνειρο, το ιταλιάνικο καλοκαίρι, με το γαλλικό πνεύμα και την αγγλική μεταφορά. Δε νομίζω ότι μπορούν τα όνειρα να είναι τέτοια αλλά πάλι όταν ερωτεύεσαι ένα απ’ τα τελευταία πράγματα που σ’ ενδιαφέρει είναι να βγάζεις νόημα. Αρκούν η θάλασσα, τα ημίγυμνα σώματα και ο ήλιος. Κάποτε φεύγει κι αυτός, ας τον εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται.
ΦΩΤΟ 4
(καρέ από το μουσικό βίντεο του Goodbye Soleil, πηγή)
“Fleur de Lys” και συνεχίζουμε τον χορό στο synth/dream pop.Τι συνεχίζουμε, εδώ κι αν χορεύουμε. Έχουμε και κάπου παραχωμένο πολιτικό σχόλιο, όχι εις βάρος του καθιερωμένου τόνου του άλμπουμ. Χαρακτηριστικό του οποίου άλμπουμ αυτή η καθόλου επιφανειακή και μπανάλ ονειροπόληση αλλά κυρίως η συναίσθηση ότι ονειροπολείς. Ομολογώ δεν κατάλαβα πάλι ακριβώς σε τι αναφέρεται το τραγούδι. Και πάλι παρεισφρέει όμως ο έρωτας, κάπου θα μπεκροπίνει η απόρριψη, κάπου το πάθος και η ηδονή θα γεννοβολάνε τρελίτσες, σ’ αυτό το νοσταλγικό beach bar του μέλλοντος.
Η συνέχεια στο electro-pop με έμφαση όμως στο δεύτερο συνθετικό συνεχίζεται με το “Role Model”. Επίσης με πολιτικές διαστάσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το άλμπουμ βγήκε το 2017 και γραφόταν από το 2014, σε μία περίοδο που η Γαλλία βίωσε οξείς ταραχές. Οπότε νομίζω συμφωνώ με τον πρόεδρο της δισκογραφικής των Phoenix στο ότι κατάφεραν μέσα από τη σκοτείνια να βγάλουν έναν πραγματικά πολύχρωμο δίσκο. Κι ένα δίσκο που συνομιλεί με τη ζωή ως ίσος προς ίσο, θα έλεγα, χωρίς αναστολές αλλά στιλάτα.
ΦΩΤΟ 5
(Δεύτερο καρέ από Goodbye Soleil, πηγή)
Όπως καταλαβαίνετε εστιάζω πιο πολύ στα τραγούδια με θεματική αυτή την ριμάδα κατάρα, τον έρωτα. Αλλά θεωρώ ότι αυτό το άλμπουμ λάμπει και σε κάνει να νιώσεις την ταραχή ενός αξέχαστου, αβίωτου καλοκαιριού σε αυτές τις θεματικές. Στον εξαιρετικά απλό κι άμεσο τρόπο που πραγματεύεται το πάθος, τον έρωτα, την καλοκαιρινή (ή και όχι) αίσθηση του επείγοντος ή και της χαλάρωσης. Και το “Via Veneto” γι’ αυτά μιλάει πάνω κάτω.
Πάμε στο τελευταίο(;) “Telefono” που δεν είναι κάτι άλλο από την ανησυχία που προκαλεί το να είσαι σε μία σχέση εξ’ αποστάσεως. Το κακό δεν είναι ότι υπάρχει απόσταση το κακό είναι ότι δε μπορείς να συνεχίσεις γιατί τον άλλο τον θέλεις κι ας μην το βλέπεις. Τα λέει ο Λα Ροσφουκώ, τα λένε κι οι Phoenix και τα λένε έτσι που υποθέτω πως αν τα ‘χεις περάσει στο πετσί σου μάλλον θα λειτουργήσουν ως ερέθισμα για εκκίνηση PTSD.
Το μπουτλεγκικό “Monologue” το βρίσκω τόσο επιβλητικό και άμεσο που οι στίχοι να μιλούσαν και για κάτι εντελώς αλλοπρόσαλλο πάλι μάλλον θα το άκουγα προσηλωμένος. Δεν καταλαβαίνω (surprise, surprise!) τι εννοεί ο Thomas λέγοντας Toloveisyourmonologueαλλά τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη. Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, με αυτή τη μινιμαλιστική αλλά πάντα ονειρώδη synth pop φύση του. Είναι όλα τα τραγούδια ξεσηκωτικά και χορευτικά, αν παραλείψει κανείς τους στίχους- ας είναι κάπου πιο σκοτεινό το άλπμουμ. Μια σκοτείνια που όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ έχει (for me) ακαταμάχητη γοητεία.
ΦΩΤΟ 6
(Phoenix-in-Paris-by-Joshua-Mellin)
Το καλοκαίρι στη φαντασία δεν έχει χρόνο. Το ντύνει η ατμόσφαιρα που εμείς επιλέγουμε. Οπότε αν κανείς θα επέλεγε ή όχι αυτό το άλμπουμ για να ντύσει τα καλοκαίρια του ή καλύτερα τα καλοκαίρια που δεν έχει ζήσει, στα παλιά μου τα παπούτσια. Τουλάχιστον, εγώ βρήκα την αμφίεση των διακοπών μου. Και τη θεωρώ υψηλής ποιότητας.
ΦΩΤΟ ΤΕΛΟΥΣ
(Εξώφυλλο άλμπουμ)
Φωτογραφικό υλικό
