Lana + Norman = Love 4 ever
ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΦΩΤΟ (Οπισθόφυλλο άλμπουμ)
Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.
.
Απ’ τη κυρά-Lana ήξερα τα γνωστά “Summertime Sadness” και “Young and Beautiful” (απ’ τον Τετραπέρατο Γκάτσμπυ) προτού ακούσω το άλμπουμ. Μου άρεσε αυτή η μελαγχολία, η νοσταλγία που διέκρινα ότι πουλούσε. Στο Norman Fucking Rockwell! συνεχίζει σ’ αυτό το μοτίβο. Δεν λέει τίποτα φοβερά διορατικό ή βαθυστόχαστο αλλά ακούγονται τόσο ειλικρινείς και προσωπικές οι εξιστορήσεις της που αν (ξαναμαναλέω, αν) νιώθεις/ερωτεύεσαι στα ίδια μήκη κύματος τότε μάλλον δεν έχεις να χάσεις πολλά ακούγοντάς το.
Το Norman Fucking Rockwell! ό,τι κι αν είναι τελικά, δύσκολα μπορούμε να αρνηθούμε ότι είναι ατμοσφαιρικό. Είναι το τέλος του «καλοκαιριού», η Καλιφόρνια, η επίγνωση και το χιούμορ πάνω στην κύρια θεματική που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την απόλυτη παράδοση στον έρωτα. Όλο το άλμπουμ μ’ αυτό έχει να κάνει. Η λατρεία, το πάθος και η αυτοκαταστροφικότητα της γνώσης κάθε μεγάλου πάθους. Η τραγικοκωμική αλλά απόλυτα ειλικρινής ελπίδα να έχεις απέναντί σου τον έναν. Οι στιγμές, έστω οι νύχτες που υπάρχεις/υπήρχες επειδή είσαι/ήσουν κοντά στον εραστή σου. Λίγο πολύ το να είσαι εθισμένος στον έρωτα, δη σε κείνον που παρουσιάζει τα περισσότερα αδιέξοδα άρα βάζει και την πιο αξιόπιστη υποψηφιότητα για εξιδανίκευση.
Για τα δικά μου τα αυτιά είναι ένα άλμπουμ καθαρά βασισμένο στην πάρα πολύ πειστική χροιά και εξιστόρηση της κυρά-Lana. Η μουσική υπηρετεί άλλες φορές πιο απαλά και υποτακτικά τις σκέψεις της και άλλες φορές οργιάζει για να βυθιστείς πιο έντονα στον χρωματιστό αλλά κυρίως μπλε κόσμο της. Εγώ πιστεύω ότι όποιο τραγούδι σου πρωτοκάνει εντύπωση εκείνο θα κρατήσεις και τ’ άλλα θα ακούγονται ψιλοεπαναλαμβανόμενα. Οι μίνιμαλ συνθέσεις/ενορχηστρώσει αφήνουν τη Lana να κάνει τα δικά τας. Προτείνω πάντως, όποιος ακούσει το άλμπουμ να ‘χει ανοιχτό σ’ ένα tab τους στίχους.
Goddamn, man-child, you fucked me so good I almost said “I love you”. Με αυτούς τους στίχους ξεκινάει το άλμπουμ και καταλαβαίνετε ότι αυτή η διάθεση ή θα σε κερδίσει ανεπιστρεπτί ή θα σου χαλάσει όλη την εικόνα. Εμένα ξεκάθαρα με κέρδισε, σχεδόν έσκασα στα γέλια με το άμεσο και ευθύ της δήλωσης. Είναι αυτή η επίγνωση της κατάστασης, η μπλαζέ και ατάραχη συνειδητοποίηση ότι τον άλλον απλούστατα τον έχεις ερωτευτεί ό,τι και να ‘ναι, done deal.
Στο “Mariners Complex Apartment” η Lana μας πληροφορεί για τις παρερμηνείες γύρω απ’ την εικόνα της, πάλι με τον έρωτα πρωταγωνιστή στην πορεία μακριά απ’ τις κακές συνήθειες. Στο σχεδόν 10λεπτο pop-psychedelic “Venice Bitch”, έχουμε μια ωδή στον ρομαντισμό, στον έναν, στον έρωτα που κάνει μερικές φορές pit stop στην ευτυχία, την οδυνηρή όσο και ηδονική αναπόληση. Ίσως η παροδικότητα με τη σιγουριά και την ευκολία της να είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την ευτυχία.
“Fuck it I love you” λέει η κα. Del Rey γιατί δεν έχει να χάσει πολλά παραπάνω με την παραδοχή. Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ τον εαυτό του και αυτή ίσως να είναι η βαρύτερη τιμωρία σε τούτο το… πράγμα ονόματι ζωή. Το “Doin’ Time” είναι διασκευή από τους Sublime που βασίστηκαν στο “Summertime” του Gershwin. Αυτό είναι και το hitάκι του άλμπουμ, που κινείται ακριβώς στο δίπολο hit or miss.
Για το “Love Song” δε θα ήθελα να πω και πολλά, είναι φορές που οι λέξεις λερώνουν παραπάνω απ’ ότι συνήθως. Απλώς να προειδοποιήσω τους ρομαντικούληδες/επιρρεπείς στην τέχνη της αιθεροβαμοσύνης να αρπάξουν κάνα πακετάκι χαρτομάντιλα (καλού κακού, βρε άνθρωπε) γιατί μάλλον προστέθηκε άλλο ένα τραγούδι στη λίστα με αυτά που μπορούν να βυθίζονται σε ξεκάθαρα ουτοπικές, οπότε ακαταμάχητα γοητευτικές, φαντασιώσεις.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2 (Προβλήτα της Σάντα Μόνικα bynight)
Φτάνουμε αισίως στα μισά του άλμπουμ κι αν με ρωτάει κανείς μπορώ να ακούω τα πρώτα έξι τραγούδια συν το “Cinnamon Girl”, ξανά και ξανά και ξανά. Νομίζω ότι αν δεν τον έχει απορροφήσει κανείς η ατμόσφαιρα σε αυτό το μελαγχολικό-ονειρικό urban τοπίο μέχρι τώρα, δεν έχει νόημα να συνεχίσει. Είναι συνεπής στο ύφος και στον τόνο του το άλμπουμ μέχρι τέλους οπότε δε θ’ αλλάξουν πολλά πράγματα στο β’ μισό.
Έπεται το “How to Disappear” απ’ το οποίο εγώ κρατάω τους τελευταίους στίχους. I’m always going to be here, no one’s going anywhere. Το επόμενο τραγούδι έχει το όνομα της πολιτείας με την αρκούδα στη σημαία κι έχουμε ακόμη ένα δυνατό ρεφρέν. Το υπόλοιπο παραείναι φόρμουλα κλασσικού ποπ τραγουδιού για μένα, περί ορέξεως σπανακόπιτα. Φοβερό νομίζω όμως είναι το κρεσέντο.
Στο “Next Best American Record” έχουμε μία ακόμη ιστορία που υμνεί τις νύχτες που έχεις μοιραστεί με κάποιον που πραγματικά (τότε) το ήθελες, είναι αυτό το γνωστό «Δεν ήξερα ότι το ήθελα πριν σε γνωρίσω». Καλά είναι κι αυτά, απλώς μην το παραξηλώνουμε. Πάλι φοβερό ρεφρέν, μου θυμίζει ότι ακούω ποπ άλμπουμ. Παραγωγός είναι ο Jack Antonoff, ο οποίος έχει συνεργαστεί με Taylor (Swift), Lorde, Carly Rae Jepsen οπότε ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι.
Ανεξαρτήτως του αν γυαλίσουν ή όχι σε κάποιον οι συνθέσεις, οι ενορχηστρώσεις είναι θεωρώ ό,τι πρέπει για το όλο πνεύμα του άλμπουμ. Έρχεται το “The greatest” και μου φαίνεται απλώς ένα καλό τραγούδι, αλλά δε με πολυπειράζει γιατί μου αρέσει η εξιστόρηση. Με το “Bartender” με ξανακερδίζει και με τη μουσική η Lana, που είναι πάλι προσανατολισμένη στο μινιμαλιστικό, τύπου πιάνο-φωνή και ό,τι ατμόσφαιρα αυτό συνεπάγεται. Βλέπουμε αυτά που θέλει να δούμε απ’ την ζωή της.
Ανεβαίνει πάλι το άλμπουμ, με ένα ακόμη αργό κομμάτι, το “Happiness is a Butterfly”. If he’s a serial killer, then what’s the worst that can happen to a girl who’s already hurt διερωτάται η Lana και πολύ καλά τα λέει. Η ανάγκη για έναν ή πολλούς χορούς ακόμη δε γίνεται να μας αφήσει ασυγκίνητους λέω εγώ.
Το άλμπουμ κλείνει όπως άνοιξε. Με μελαγχολία, Sylvia Plath και την αισιοδοξία ότι θα ‘ρθουν και κάποια καινούρια. Αν όχι καλύτερα, κάποια καινούρια έστω. Και γιατί όχι καλύτερα;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 3 (Memes of the Ages)
Νοσταλγία, ονειροπόληση, οτιδήποτε αρκεί να μην είμαστε χαρούμενοι στο τώρα. Μερικές φορές μου φαίνεται λίγο ότι διαφημίζουμε το αυτοκαταστροφικό για τη χάρη του ονόματός του. Αλλά μπορεί κανείς ειλικρινά να κρίνει κάποιον που τον στοιχειώνει το καλοκαίρι του, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, σε όποια πρόσωπα κι αν έχει μεταμορφωθεί; Φυσικά και μπορεί να το κάνει, το κάνουμε και για λιγότερα.
Συμπερασματικά, αν μου λέγανε να επιλέξω τι είδους καψουροτράγουδα θα προτιμούσα να ακούω θα επέλεγα αυτά της Del Rey. Τι να πω μπορεί να είμαι ένα προεφηβικό κορίτσι με ακμή και ψηφιακά πόστερ των Ryan Gosling και Matt Hardy και υπερδραστήριο λογαριασμό στο tumblr. No problemo.
Της καταλογίζουν ότι είναι κάτι σαν one trick pony της Lana. Οκ, τότε είναι one trick racehorse και το αποδεικνύει (για μένα) μ’ αυτό το άλμπουμ. Δεν ξέρω αν συνεχίζει να θεωρεί τη μουσική της Hollywood sadcore αλλά ό,τι και να ‘ναι πουλάει. Και αν με ρωτάτε, για μένα καλώς πουλάει. Ποιος ξέρει που τελειώνει τον brand Lana Del Rey και που αρχίζει ο άνθρωπος-καλλιτέχνης αλλά αυτά τα έβρισκα ανέκαθεν τόσο μπερδεμένα το ένα με το άλλο που δεν έχει νόημα ή περαιτέρω αναζήτηση.
Δεν ξέρω αν είναι αριστούργημα ή κάτι άλλο από τις εκατομμύρια ταμπέλες που μπορούμε να βάλουμε, αυτό το άλμπουμ αλλά νομίζω ότι είναι ένας καλός υμνητής μιας συγκεκριμένης και πολύ αληθινής, για την αφεντιά μου έστω, όψης του έρωτα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΕΛΟΥΣ (Εξώφυλλο άλμπουμ)
Φωτογραφικό υλικό
